” หุ้นสกุลถังใน หอชนชั้นสูง นั้นคือของข้า มันคือเงินส่วนตัวของถังหยวน ! สกุลถังมิได้มีส่วนอันใด ข้าไม่มีความเห็นเกี่ยวกับความปรารถนาของท่านในการ ถวายสุรานี้แก่องค์จักรพรรดิ อย่างไรก็ตาม ข้ามิอาจสูญเสียสุราหนึ่งร้อยโถที่เป็นของข้าได้ ดังนั้น องค์ชายสามสามารถซื้อมันในราคาเริ่มต้นหากพระองค์ปรารถนาอย่างแท้จริง แต่กระนั้น ข้าไม่วิพากษ์ว่าพระองค์มีแผนที่จะรับสองร้อยโถนี้เอาไว้ “
ถังหยวนทวนซ้ำประโยคนี้ออกจากใจ
น้ำเสียงและสีหน้าขององค์ชายสามดุร้าย แต่ถังหยวนมิได้สนใจเขาตั้งแต่แรกแล้ว เจ้าอ้วน ไม่ตะโกนกลับไป แม้ว่าองค์ชายจะทำตัวต้อยต่ำโดยพยายามข่มขู่ผู้อื่น ในความจริง ถังหยวนเกือบจะระเบิดออกมา หากเขามิได้รับคำแนะนำจาก เสียงของนายน้อยจวิน !
สำหรับสิ่งที่เจ้าอ้วนเพิ่งจะพูดไปนั้น คือการที่ จวินโม่เซี่ยใช้เคล็ดวิชาลับเพื่อส่งข้อความไปสู่หูของถังหยวน เจ้าอ้วนถังได้ฟังคำเหล่านี้ และทวนมันอย่างช้าๆ
อย่างไรก็ตาม องค์ชายสามต้องการจะจ่ายสำหรับร้อยโถนี้ในราคาเริ่มต้นจริงๆหรือ ? ราคาเริ่มต้นของสุราหนึ่งร้อยโถนี้ ประมาณสามล้านตำลึงเงิน และองค์ชายสามก็มิได้มีเงินชนิดนั้นสำรองไว้ เจ้าอ้วนนี่เป็นคนที่ฟุ่มเฟือย แต่กระนั้น เขาก็มีสกุลถังอยู่เบื้องหลัง ปู่ของเขา และพ่อขององค์ชายนั้นมีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน ดังนั้น องค์ชายสามจึงมิอาจรับเอาสุราหนึ่งร้อยโถนั้นมาได้โดยการโกง หากเจ้าอ้วนเอาจริง ด้วยเหตุนี้ เขาจึงตัดสินใจปล่อยไป แม้ว่าราคาจะไม่น้อย องค์ชายมิต้องการจะสร้างปัญหากับถังหยวน แม้ว่าเจ้าอ้วนจะมิได้ใยดีกับเขา
องค์ชายสามครุ่นคิดเรื่องนี้อยู่ชั่วครู่ และจากนั้นจึงหัวเราะลั่นในทันที เขาเอ่ย
” เอาละ ! องค์ชายผู้นี้จะรับเอาสารุชั้นเลิศสองร้อยโถที่เหลือขึ้นราชรถ หากนายประมูลถังไม่คัดค้าน เป็นสิ่งสำคัญที่องค์ชายผู้นี้ต้องถวายท่านพ่อด้วยของขวัญชิ้นใหญ่ และข้าจะมอบความดีความชอบให้แก่ หอชนชั้นสูง เป็นการตอบแทน ! “
” การสำบัดสำนวนของเจ้าจบสิ้นแล้วหรือยัง พระองค์สาม ? “
น้ำเสียงขี้เกียจดังขึ้นจากชั้นบน ทุกผู้หันขึ้นไปเห็นเพียงแต่ นายน้อยจวิน ในชุดคลุม ใบหน้าอันงดงามของเขาตรงข้ามกับโทสะที่เข้ามา เขาก้าวยาวหนึ่งก้าวไปยังบันได ขาของเขาเกือบตั้งตรง ขณะที่มองลงมาและคำรามทางจมูกใส่ องค์ชายสาม
” เจ้าหมายความว่าอย่างไรนายน้อยจวิน ? ข้าจะเสแสร้งได้อย่างไร ? “
องค์ชายสามสีหน้ามืดมน
” ข้าหมายความอย่างไรกระนั้น ? ข้าคิดว่าข้าควรบอกองค์ชายสามว่า การกระทำของเจ้าไม่เป็นที่รื่นรมย์ที่นี่ “
จวินโม่เซี่ยยิ้มเจ้าเล่ห์
” เจ้าอ้วนถังเป็นเพียง นายหน้าประมูลแห่ง หอชนชั้นสูง เด็กผู้นี้คือนายใหญ่ตัวจริงแห่ง หอชนชั้นสูง ! ยิ่งไปกว่านั้น นายน้อยผู้นี้ก็เป็นเจ้าของ สุราร้อยโถในสองร้อยที่ยังเหลือนั้น ! ทั้งหมดที่ผู้นี้เห็นคือ คนที่กำลังจะเอาส่วนแบ่งของข้าไปโดยไม่จ่ายเงินซื้อ เจ้าต้องการจะเอาสิ่งนี้ไปกระนั้นหรือ ? ดีละ อย่างไรก็ตาม ข้า พ่อเจ้าต้องการราคาที่สูงที่สุดในการประมูลที่ผ่านมา ข้าคิดว่ามันจำเป็น หากหลานชายกล้าขโมยข้าวของของปู่ไป ! “
จวินโม่เซี่ยชั่วร้าย และมากฝีมือ เขาเปลี่ยนสรรพนามของตัวเองไปประมาณห้าครั้ง เปลี่ยนจากเด็กชาย ไปยัง นายน้อย ไปเป็น คนผู้นี้ ไปเป็นพ่อ ก่อนที่จะจบลงที่คำว่าปู่
น่าประหลาดใจ เขาไม่คาราวะต่อบุตรแห่งองค์จักรพรรดิเลยแม้แต่น้อย
” เจ้าเด็กนี่บ้า ! “
ตู่กู้วูตี้ มีชีวิตชีวาขึ้น ขณะเขาอุทานกับลูกสาว
” นี่เป็นเรื่องใหม่สำหรับข้า แต่เจ้าเด็กผู้นี้กล้าหาญจริงหรือ ? แม่เจ้าเอ้ย ! คำพูดของเขาทำให้ข้าสุขใจ ! นานมาแล้ว ตั้งแต่ข้าได้พบเห็นบางสิ่งที่หาได้ยากเช่นนี้ ! เขานั้นคู่ควรที่จะเป็นลูกชายของ พี่ใหญ่จวิน อย่างแท้จริง ! พ่อของเขาเป็นวีรบุรุษ แต่เจ้าเด็กนี้ก็มีความกล้าเช่นเดียวกัน ! “
ตู่กู้วูตี้ ประทับใจ
จวินโม่เซี่ยอาจไม่เข้าใจในตอนนี้ ดูคล้ายกับว่าสมองของเขามิได้กลั่นกรองคำพูด อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้ต้องการความกล้าหาญอย่างมาก ! เขากำลังยืนหยัดเพื่อความแข็งแกร่งของสกุล ลูกชายของข้าไม่กล้าที่จะเอ่ยเช่นนี้ แม้ว่าพวกเขาจะโดนโบนจนตาย แต่จวินโม่เซี่ยนั้นสามารถ ! สิ่งที่เกิดขึ้นนี้พิสูจน์ได้ว่า เขานั้นเกินกว่า ลูกชายและหลานของเขา ไม่ว่าเขาจะมีสมองจริงๆหรือไม่ !
เจ้าเด็กนี่ต้องเมาแน่ๆ แต่กระนั้น เขาสามารถพูดได้สมเหตุผลเช่นนี้ได้อย่างไรกัน ?
หากไม่สนถึงความจริงว่าเขาคือเด็ก แม้แต่ยอดขุนพลก็มิอาจพูดเช่นนี้ ในกริยาเช่นนี้ได้ !
” ท่านพ่อ เจ้าพูดโดยไม่สาปแช่งผู้อื่นมิได้เลยกระนั้น ? เจ้าสามารถพูดให้สุภาพมิได้สักเล็กน้อยเลยหรือ ? อย่างน้อยก็ดูเหมือนชนชั้นสูงสักนิด ! “
ตู่กู้เซี่ยวอี้ คำรามทางจมูก ขณะที่นางคัดค้านถ้อยคำหยายคายของพ่อนาง นางรู้สึกว่า ความต่ำช้าของเขานั้นมาเกินเกินไปในสถานที่นี้ จากนั้น นางจึงกางนิ้วออกและพูดต่อด้วยท่าทางอับอาย
” ท่านพ่อ ข้าข้าชอบมองพี่โม่เซี่ยเล่นเป็นอันธพาลจริงๆ และเขานั้นช่างดูหล่อเหลา ! แม้แต่กริยาของเขาก็สง่างามยิ่งนัก ความใจกว้างที่ไม่ถูกเอ่ยถึงในตำนาน และตำนานก็มิอาจเอาชนะความกล้าหาญของเขาได้ “
” … อะไรนะ ? … “
ยอดขุนพลตู่กู้วูตี้ตะลึงงัน
ไม่มีความเป็นธรรเลยกระนั้น ? ข้าใช้คำพูดดูหมิ่น และข้าขุ่นเคือง แต่ ตอนนี้เจ้าหนุ่มนั่น ทำตัวอันธพาลไร้ยางอาย ข้าสง่างามและหล่อเหลา ?! ความใจกว้างเช่นไรกันที่เขาแสดงให้นางหลงไหล ?
แม้นว่าเขาจะมิได้อ่านหนังสือมากนัก เขาก็พอจะรู้ว่าอะไรคือความหมายที่อยู่เบื้องหลังคำพูดเหล่านั้น
อะไรกัน ? แม้แต่คนรักของ กวีปันยู่ก็มิอาจอธิบายถึงท่าทางชั่วร้ายเช่นนี้ได้ ! นางปฏิบัติกับพวกเราได้แตกต่างกระนั้นเลยหรือ ? นางคงมิได้ชื่นชอบเขามากมายเช่นนั้นหรอกกระมั้ง ?
” เจ้าหมายความว่าอย่างไรนายน้อยจวิน ? เจ้าไม่เห็นด้วยที่จะถวายของขวัญเหล่านี้แก่ท่านพ่อข้า องค์จักรพรรดิกระนั้นหรือ ? องค์จักรพรรดิอุทิศทั้งตัวและหัวใจเพื่อกิจการบ้านเมือง ท่านพ่อข้านั้นไม่คู่ควรในสายตาของ นายน้อยจวิน กระนั้น ? ไม่ แม้แต่เจ้าจะมอบสุราของเข้าให้แก่พระองค์เลยกระนั้น ? หืม ? “
องค์ชายสามมองจวินโม่เซี่ยเยือกเย็น แต่ดูเหมือนว่าเขาจะมองจวินโม่เซี่ยอย่างสุภาพ อย่างไรก็ตาม เขาก็เห็นเพียงแต่ความชั่วร้ายในดวงตาของมือสังหาร
” มันไม่สำคัญกับข้า ! ข้าทำกิจการที่นี่ และที่นี่ ก็มิได้มีชื่อว่าหอเมตตา ! ไม่มีผู้ใดสามารถเข้ามาที่นี่และกลั่นแกล้งพวกเราได้ ! “
ประกายแสงชั่วร้ายสะท้อนออกจากดวงตาของมือสังหารจวิน ขณะที่คำรามทางจมูกทีท่าเยือกเย็น
” ข้าจะต้องถามถึงประสงค์องค์ชายสาม เมื่อเจ้าอ้วนถังบอกว่าเขาไม่มอบส่วนของเขาให้เจ้า และเจ้าจะต้องซื้อมัน เจ้ากลับนิ่งเฉย แต่กระนั้น สุราชั้นดีในส่วนของนายน้อยผู้นี้ เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถเอามันไปได้ตามประสงค์กระนั้นหรือ ? ข้าไม่รู้ว่า องค์ชายสาม มองข้าในฐานะของผู้ที่สามารถกลั่นแกล้งได้อย่างสนุกสนาน ! บางทีเขาอาจจะมองว่าสามารถกลั่นแกล้งสกุลของข้าได้อย่างง่ายดาย ? ข้าเชื่อว่าทุกผู้ในที่นี้ สามารถมองทะลุความไร้สาระที่เจ้าเสแสร้ง ถูกผิด ยุติธรรมและอยุติธรรม และ ความประสงค์ของประชาชน … องค์ชายสาม พระองค์ … นายน้อยจะต้องถามในเรื่องนี้ ! “
น้ำเสียงของถังหยวนเต็มไปด้วยความชอบธรรม ขณะเงยหน้า
” สกุลจวินของข้า ชอบทำลายมากกว่ายินยอม ! พวกเราได้ประสบกับหายนะมากมาย และยังคงไม่ยอมแพ้ ! วันนี้ องค์ชายสาม ดูถูกสกุลจวินของข้าต่อหน้าผู้คนมากมาย ! เขาดูหมิ่นโดยไร้เหตุผล และทุกผู้รู้เห็นเป็นพยาน ! ข้าจักระงับอารมณ์ได้อย่างไรภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ? “
น้ำเสียงของจวินโม่เซี่ยโศกเศร้าและขุนเคืองขณะเขาพูดต่อ
” ข้ารู้สึกเสียใจกับสกุลจวินของข้าที่ต้องเสียสละมากมายสำหรับเมืองนี้ ปู่ของข้าต่อสู้รับใช้นครอย่างกล้าหาญมาทั้งชีวิต ! พี่และน้าสองของเขาถวายชีวิตเพื่อ อาณาจักร แม้นว่าเขาจะไม่มีชีวิตอยู่อีกแต่ไปแล้ว ! น้าสามของข้าต้องพิการในการสังหารหมู่นั้น ! พี่ทั้งสองของข้ายังเสียสละไปมากมาย และต้องจากไปก่อนเวลาอันควร ! ทั้งสกุลของข้าอาบไปด้วยเลือดด้วยมุ่งมั่นปกป้องอาณาจักรนี้ด้วยชีวิต พวกเขาใช้ทั้งชีวิตบนหลังม้า พวกเขามอบทุกสิ่ง กระทั่งชีวิตของพวกเขา ! ตอนนี้ สกุลจวินเสื่อมถอยและโดดเดี่ยว แต่กระนั้น เจ้ายังมาสร้างความอัปยศอย่างโจ่งแจ้งแก่พวกเราอีกกระนั้น ?! เหตุใดสวรรค์ไม่ยุติธรรม ?
ข้าขอบังอาจถามองค์ชาย มีเหตุผลอันใดเบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้ ? เจ้ากำลังหาผลประโยชน์จากสถานการณ์ของพวกเรากระนั้น ? หรือเจ้ามีเราเป็นเป้าอย่างลับๆ ? พระองค์สาม ทาสรับใช้ผู้ซื่อสัตย์จะไม่แยแสและผิดหวังเมื่อเจ้าทำเช่นนี้ได้อย่างไร ? เจ้ากระทำใจแคบ และทำให้ทั้งสกุลทางทหารของข้าต้องอับอายเพราะสุราเพียงไม่กี่โถ ! ยิ่งไปกว่านั้น เจ้ายังใช้พ่อบังหน้า และใช้ตำแหน่งอันทรงอำนาจของเจ้าเพื่อกดขี่ผู้อื่นตามพอใจ เจ้า ! เจ้า ! เจ้า ! เจ้า ! … เจ้าพยายามจะทำสิ่งใด ?! สกุลจวินจักต้องทำสิ่งใดเพื่อให้เหมาะสมกับเรื่องนี้ ?! “
นายน้อยจวิน ได้เพิ่มรสชาติที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงไป ในกระทะ ชัดเจนว่าเขาผสมรวมทั้งเรื่องการเมือง และอารมณ์ลงในเรื่องนี้ เขาสามารถบิดเบือนสถานการณ์นี้ได้อย่างฉลาดล้ำ และจากนั้นเอากระทะตีหัวองค์ชาย องค์ชายสามไม่เคยประสบกับคู่ต่อสู้เช่นนี้ เขาเหนื่อยหอบขณะที่สีหน้าของเขาแดงคล้ำ ตระหนักได้ว่าการตอบโต้ของเขานั้นผิดแปลก ด้วยเหตุนี้ จึงไม่กล้าเอ่ยสิ่งใดไปชั่วขณะ
” สกุลจวินของข้า … ถูกกล่าวหาผิดๆ “
น้ำเสียงของนายน้อยจวินรุนแรงราวกับกระอักด้วยอารมณ์ เขาจับราวประคองตัวเองด้วยตัวสั่น จากนั้น เขามองขึ้นมาพร้อมถอนหายใจยาว ใบหน้าราวกับดอกบัวงดงามที่โดนทิ้งไป ท้ายที่สุด เขาพยุงตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง …
ผู้ที่ได้ยินความอ้างว้างในน้ำเสียงของเขา … ไม่ช้านานพวกเขาเศร้าใจ ราวกับ หิมะในเหมันตฤดู ร่วงโรงลงมาในยาวค่ำคืนแห่งคิมหันตฤดู ความอยุติธรรมมิอาจเกิดขึ้นได้
องค์ชายสามปราชัยเขาเกือบจะกระอักเลือดออกมาด้วยความโกรธ
ทุกคนตะลึงงัน
ทั้งหมด เพ่งมองไปยังจวินโม่เซี่ย
เขาทำเช่นนั้นได้อย่างไร ? เขาเพิ่งจะวิจารณ์องค์ชายสามอย่างโจ่งแจ้ง ในลักษณะที่น่ากลัวเช่นนี้ !
พวกเขาได้เห็นว่าองค์ชายสามบิดเบือนความจริง และกระทำการอย่างชั่วร้ายก่อนหน้านี้ และพวกเขาคิดว่าเขานั้นเวลาร้าย แต่กระนั้น ตอนนี้พวกเขาได้เห็น นายน้อยจวิน ทำในสิ่งเดียวกัน แต่ความรู้สึกนั้นไม่เกมือนกับที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ พวกเขาทั้งสองนั้นมิอาจเปรียบกันได้ !
นายน้อยผู้นี้บิดเบือนความเป็นจริงอย่างแท้จริง เขากลับถูกผิด และรังสรรสิ่งที่ไม่มีอยู่จริงในตอนแรกขึ้นมา เขาเป็นปรมาจารย์แห่งศิลป์อย่างแท้จริง
ตู่กู้วูตี้ หัวเราะลั่น อย่างไรก็ตาม ตู่กู้เซี่ยวอี้ เอามือของนางปิดปากเขาก่อนที่เสียงหัวเราะจะทันหลุดรอดออกไป ดวงตานางเต็มไปด้วยโทสะ เรื่องทั้งหมดนี้จะสลายสิ้นไปหากเขาหัวเราะ หัวใจของ ตู่กู้เซี่ยวอี้ กระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง นางเพียงประสงค์จะปิดปากของเขา แต่ไม่ได้สนใจว่าพ่อของนางจะหายใดได้อย่างไร จนทำให้เขาสำลักมากมาย จนอาจนำไปสู่ความเลวร้ายได้อย่างง่ายดาย
ตู่กู้วูตี้ พยายามสุดสามารถเพื่อเอามือของลูกสาวออกจากปาก เขาหายใจหวีดหวิวขณะหอบเอาอากาศเขาไปก่อนจะสำลักอย่างรุนแรง จากนั้นจึงดุด้วยเสียงต่ำ
” สวาน้อย … เจ้าประสงค์จะสังหารพ่อตัวเองกระนั้นหรือ ?! “
ชายชุดดำสองคนที่นั่งอยู่เบื้องหลังองค์หญิงหลิงเมิง เป็นผู้ที่มีฝีมือมากล้น น่าเศร้าที่เหล่าไพร่มิอาจมีปัญญาเช่นพวกเขา อย่างไรก็ตาม แม้แต่พวกเขาก็ตกตะลึง พวกเขาเห็นความเลวทรามและแววตาบนใบหน้าของจวินโม่เซี่ย และรู้สึกถึงความต้อยต่ำ
ใบหน้าของเขานั้นเกินกว่าตำนานทั้งหมด และสามารถสั่นคลอนสวรรค์ได้ ! ข้านั้นไม่สามารถทำเขาได้เลย !
องค์ชายสามเหนื่อยหอบเนื่องด้วยหายใจค่อยออก และในที่สุดเขาก็ควบคุมมันได้ อย่างไรก็ตาม คล้ายกับว่าในดวงตาเขามีเปลวไฟ เขาขบฟันขณะมองตรงไปยังจวินโม่เซี่ย และเอ่ย
” เนื่องด้วยเป็นเช่นนี้ องค์ชายผู้นี้จะเหลือร้อยโถของเจ้าเอาไว้ ! แต่เจ้า คงจะไม่มีปัญหากับร้อยโถที่เหลือใช่หรือไม่ ? “
” นั่นมิใช่เรื่องของข้า ข้ามิใช่ผู้ที่เจ้าควรถามในส่วนของร้อยโถที่เหลือนั้น ! “
จวินโม่เซี่ยเปลี่ยนไปทันที เห็นได้ชัดจากสีหน้าที่ไร้ความกังวล
” นั่นคือส่วนของลูกชาย องค์รัชทายาท มู่หยาง มีอะไรเกี่ยวข้องกับข้าอีกกระนั้น ? “
อืม … ใส่เชื้อไป … กลั่นแกล้งเขา …
” หยางมู่ ! ให้เขามาหาข้า ! “
องค์ชายสามเอะอะ ยิ่งไปกว่านั้น เขาต้องการกอบกู้ชื่อเสียง ดังนั้นจึงตะโกนลั่น ทุกผู้พยักหน้า ไม่คาดฝัน เขาแสดงให้เห็นถึงการกระทำที่ไม่สง่างามในฐานะของ องค์ชายแห่งอาณาจักรในสถานการณ์เช่นนี้ ความจริงแล้ว พฤติกรรมของเขาเริ่มทำให้คนมากมายรังเกียจ …
” เจ้า .. เจ้าต้องการอะไร ? “
หยางมู่ ตัวสั่นขณะเงยหน้าขึ้นแสดงตัว
” เจ้าจะถวายสุราร้อยโถในนามเจ้าแก่ท่านน้า องค์จักรพรรดิหรือไม่ ? เจ้าจะทำเช่นนั้นไหม ? “
องค์ชายสามถามด้วยท่าทีกดขี่ ขณะมองหยางมู่เย็นชา