TQF:บทที่ 540 ได้เวลาไป (2)
อย่างไรซะวิทยายุทธของพวกเขาก็ไม่ได้สูงนัก แค่ระดับก่อเกิดราชันย์จักพรรดิ์เท่านั้น อยากจะช่วยก็คงไม่มีอะไรให้พวกเขาทำ แต่วันหลังอาจจะมีโอกาสนี้ก็ได้
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวไม่ปฏิเสธ เท่ากับว่ายอมให้พวกเขาไปด้วยโดยไม่ได้เอ่ยปาก อย่างไรซะนางก็ไม่มีเหตุผลอะไรจะมาปฏิเสธอาวุโสตรงหน้านี้ และนางก็รู้ว่าต่อให้นางปฏิเสธ พวกเขาก็ไม่ยอม และจะใช้วิธีอื่นเพื่อให้ตัวเองตกลงให้ได้
วันเวลาหลังจากนั้นเฉิงเสี่ยวเสี่ยวก็อยู่แต่กับคนในครอบครัว ขณะเดียวกันหยูเฮงก็ขนเอาทรัพยากรในมิติออกมาทั้งหมด เหลือเพียงแค่นิดหน่อยที่พวกนางเหลือไว้สำรองใช้ ที่เหลือทั้งหมดส่งมอบออกไป
แค่ทรัพยากรที่ให้กับดินแดนศักดิ์สิทธิ์จงหยวนในครั้งนี้ก็พอใช้ไปอีก 50 ปี เป็นตัวเลขที่น่าตกใจทีเดียว ตอนที่ได้รับทรัพยากรเหล่านี้ ต่อให้เป็นเฉิงไป๋หยวนที่เห็นอะไรมามากก็ตะลึงจนพูดไม่ออกกับทรัพยากรเหล่านี้ ผ่านไปพักใหญ่กว่าจะได้สติกลับคืนมา
แม้จะมีทรัพยากรเหล่านี้แต่เขาก็ดีใจไม่ออก เพราะเขารู้ว่าลูกสาวจะไปแล้ว และไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ มีทรัพยากรมากมายแล้วยังไงกัน เขาขอให้ลูกสาวไม่จากตัวเองไปจะดีกว่า
นี่ก็เป็นแค่ความคิดของเขาในฐานะพ่อเท่านั้น ลูกสาวจะออกไปตามหาลูกเขยก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้ว และครั้งนี้ก็มีคนไปเป็นเพื่อนลูกสาวจำนวนไม่น้อยด้วย ทำให้เขาเบาใจลงได้บ้าง
ในสวนดอกไม้
เฉิงเสี่ยวเสี่ยว กงซีหยวน ลั่วจุนฮ่าว จู้เซียงหยู เฉิงฮุ่ยฮุ่ย นั่งอยู่ด้วยกัน 5 คนอย่างเงียบเชียบโดยไม่มีใครพูดกับใคร
ผ่านไปสักพัก ลั่วจุนฮ่าวเงยหน้ามามองหลานสาวด้วยสายตาที่อธิบายความรู้สึกไม่ถูก เรียกได้ว่าทุกอย่างที่เขามีในวันนี้ได้มาจากหลานสาวทั้งนั้น ที่ทำให้เขามีฐานะอย่างทุกวันนี้
แม้จะเป็นญาติของตัวเอง แต่เขาก็สำนึกบุญคุณเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะความสุขสมหวังในชีวิตของตัวเองก็เกิดจากการชักนำของหลานสาว ไม่อย่างนั้นเขาอาจจะไม่ได้มีความรักในครั้งนี้ก็ได้
“เสี่ยวเสี่ยว ไม่ว่าเจ้าจะกลับมาเมื่อไหร่ พวกเราก็จะรอให้พวกเจ้ากลับมาก่อนแล้วค่อยจัดงานแต่ง” ลั่วจุนฮ่าวเอ่ยเสียงเข้ม
“อะไรนะ”
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวนึกว่าตัวเองฟังผิด เมื่อเห็นท่านน้าพยักหน้า นางถามขึ้นอย่างสงสัย “ทำไมล่ะ ข้ายังไม่รู้เลยนะว่าจะกลับมาเมื่อไหร่”
“เสี่ยวเสี่ยว ข้าไม่ได้ล้อเล่นนะ ซีหยวนก็เห็นด้วย” พูดไป ลั่วจุนฮ่าวก็หันไปมองคนข้างๆอย่างอ่อนโยนพลางยิ้มออกมา
กงซีหยวนเม้มปากและยิ้ม หันไปพูดกับเฉิงเสี่ยวเสี่ยว “เสี่ยวเสี่ยว ข้ากับจุนฮ่าวคิดเหมือนกันว่าจะรอให้เจ้ากลับมาก่อน ถ้าพวกเจ้าไม่กลับมาพวกเราก็จะไม่จัดงานแต่งจนกว่าพวกเจ้าจะกลับมา พวกเรารอเจ้ากับศิษย์พี่โม่อยู่นะ เพราะฉะนั้นไม่ว่าพวกเจ้าจะเจอเข้ากับปัญหาอะไรก็ต้องหาทางกลับมาให้ได้ กลับมาร่วมงานแต่งของพวกเรา”
“…..” เฉิงเสี่ยวเสี่ยวมอง 2 คนตรงหน้าเนิ่นนานโดยไม่พูดอะไรออกมา
จู้เซียงหยูเหล่มองทั้ง 3 ก่อนจะค่อยๆเอ่ยขึ้น “คุณหนูเฉิง พวกเรารู้จักกันมาก็หลายปีแล้ว แม้จะเจอท่านเพียงไม่กี่ครั้ง แต่ทุกครั้งที่ข้าพบท่านก็โดนท่านไถทุกครั้ง ก็ถือว่าเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ โอกาสที่เดียวที่ข้าจะไถท่านคืนได้ก็คืองานแต่ง ดังนั้นข้าตัดสินใจแล้ว รอให้พวกท่านกลับมาก่อนแล้วข้าค่อยจัดงานแต่ง ไม่อย่างนั้นข้าก็ไม่มีโอกาสไถท่านคืนเลย เสียเปรียบแย่ เรื่องแบบนี้ยอมไม่ได้เด็ดขาด คำเดียวเลย ได้ไถท่านคืนข้าถึงจะสบายใจ อย่าลืมกลับมาร่วมงานแต่งของข้าด้วย”
“งานแต่งของเจ้า?”
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวหมดคำจะพูด เห็นท่าทางสมเหตุสมผลของเขาแล้วอดพูดไม่ได้ “ว่าที่ภรรยาเจ้าอยู่ที่ไหน คำขอของเจ้านี่ตลกไปรึเปล่า”
“ข้าไม่ได้ล้อเล่นนะ ข้าตัดสินใจแบบนี้จริงๆ เพื่อความสุขของพวกเราแล้วเจ้าต้องรีบตามหาผู้ชายของเจ้าให้เจอแล้วพากลับมา ข้าก็รอกินเลี้ยงงานเจ้าอยู่เหมือนกัน” จู้เซียงหยูกล่าวเรียบๆ
“……” เฉิงเสี่ยวเสียวชำเลืองมองอีกฝ่าย ไม่มีอะไรจะโต้ตอบจริงๆ
“เสี่ยวเสี่ยว…”
คนที่นั่งอยู่อีกฝั่งของนางมีท่าทีเขินอายและทำตัวไม่ถูก นางเอ่ยขึ้นเสียงค่อย “เสี่ยวเสี่ยว ญาติของข้ามีไม่เยอะ ข้าก็หวังว่าในวันที่ข้าแต่งงานเจ้าจะกลับมาได้ ข้าก็จะรอให้พวกเจ้ากลับมาเหมือนกัน”
“ท่านอาฮุ่ยฮุ่ย ท่าน…”
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวทั้งขบขันและซาบซึ้ง นางเข้าใจความหมายของพวกเขาอยู่แล้ว พวกเขาต้องการให้นางรับประกันว่าจะกลับมาแน่ๆ ทุกคนรอนางอยู่ที่นี่
เมื่อเจอกับสายตาที่จริงใจและคาดหวังของพวกเขา เฉิงเสี่ยวเสี่ยวกลืนทุกคำพูดกลับเข้าไป พยักหน้าเงียบๆ
นอกจากรับปากแล้ว นางไม่รู้จะหาคำไหนมาบอกกับพวกเขาดี
เวลาไม่กี่วันได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ท่านแม่อยู่กับนางทุกวันและปล่อยให้เหล่าบริวารจัดการเรื่องในบ้านไป น้องชายน้องสาวก็ไม่ได้ไปเก็บตัวฝึกฝนวิทยายุทธ คอยอยู่รอบๆนาง ครอบครัวกินข้าวพร้อมหน้ากันทุกมื้อ ทุกคนตักอาหารให้นางไม่หยุด นางก็กินสุดชีวิตเหมือนกัน ต่อให้กินจนจุกก็จะใช้คาถาเปลี่ยนอาหารให้เป็นพลังเซียนและกินอาหารในจานให้หมดทุกอย่าง
วันที่ 6
หยูเฮงออกมาจากมิติและมอบแหวนมิติอีกวงให้กับเฉิงไป๋หยวน จากนั้นก็หันไปบอกกับเฉิงเสี่ยวเสี่ยว “คุณหนู พวกเราต้องไปแล้ว”
ใช่แล้ว ต้องไปแล้ว
ทุกคนมีสีหน้าไม่อยากให้ไป แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรเพื่อรั้งเอาไว้
ส่วนคนที่จะไปด้วยก็ได้มาถึงแล้ว หยูเฮงไม่พูดอะไร เก็บทั้ง 5 คนเข้ามิติหมด
“เสี่ยวเสี่ยว เสื้อผ้าพวกนี้แม่เตรียมให้เจ้าหมดเลย เจ้าจะได้มีเปลี่ยน เสื้อผ้าที่เก่าแล้วก็ทิ้งมันไป แม่จะคอยเย็บเสื้อผ้าใหม่ให้เจ้าอยู่ที่นี่เยอะๆเลย รอให้เจ้ากลับมาใส่นะ”
2 ตามีน้ำตาคลออยู่ ลั่วหยูฉินหยิบแหวนมิติออกมา 1 วงใส่ในมือของลูกสาว นี่เป็นเสื้อผ้าที่ทุกฝีเข็มนางเย็บเองหมดเพื่อลูกสาว ทุกตัวทำตามแบบที่ลูกสาวชอบ นางอยากให้ทั้งตัวของลูกสาวได้ใส่เสื้อผ้าที่นางทำเอง”
“ท่านแม่ ขอบคุณนะเจ้าคะ” เฉิงเสี่ยวเสี่ยวเก็บแหวน มีน้ำตาเอ่อล้นขึ้นมา นางไม่ได้ปล่อยให้มันไหลออกมา สวมกอดท่านแม่ไว้หลวมๆ “ท่านแม่ พวกเรากลับมาแน่ๆ รอพวกเรากลับบ้านนะ”
—————————————-