มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 747
หมู่บ้าวินเทอร์บอร์นอยู่ระยะใกล้มากกับเขตโฮเวิร์ด
พวกเขาหาตำแหน่งของครอบครัวที่มินดี้ระบุให้พวกเขาค้นหาได้แล้ว เมื่อพวกเขามาถึงยังจุดหมาย
ผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งเปิดประตูให้พวกเขา สิ่งที่ทำให้เธอแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่น ๆ ในวัยเดียวกันก็คือ รอยแผลเป็นจากไฟไหม้ที่แห้งเกรียมไปทั้งใบหน้าของเธอ
เธอดูเหมือนค่อนข้างหวาดกลัวกับการปรากฏตัวของพวกเขา
“คุณกำลังตามหาใครอยู่เหรอ?”
ผู้หญิงคนนั้นตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัดกับการมาถึงอย่างเงียบ ๆ ของเจอรัลด์และเพื่อนของเขา
เธอก้มหน้าเพื่อปิดบังรอยแผลของเธอ บางทีอาจเป็นเพราะความอับอาย หรืออาจเป็นความหวาดกลัวว่าจะทำให้คนแปลกหน้ากลัวก็ได้
“คุณคะ ยินดีที่ได้พบคุณนะคะ ฉันขอทราบได้ไหมว่าคุณคือพี่ลูกน้องของเซเนียหรือเปล่า? เธอพูดว่าเธอขอให้คุณเก็บของพิเศษบางอย่างไว้ให้เธอ พวกเราจึงมาที่นี่เพื่อรับมันคืน เธอบอกพวกเราว่าคุณจะเข้าใจมันเองหลังจากที่อ่านจดหมายนี้”
แจสมินเดินไปหาและพูด ในขณะที่เธอยื่นจดหมายให้เธอ
ผู้หญิงคนนั้นมองไปที่จดหมาย จากนั้นเธอก็เหลือบมองแจสมินอยู่สองสามครั้งก่อนจะพยักหน้าเป็นคำตอบ
“ดีมาก ฉันเข้าใจแล้วตอนนี้ คุณเอามันไปได้”
ผู้หญิงคนนั้นเชิญเจอรัลด์และเพื่อนของเขาเข้าไปในบ้านของเธอด้วยกัน
กลับกลายเป็นว่าของที่เซเนียขอให้พวกเขามาเอาคืนนั้นเป็นหีบไม้ขนาดใหญ่
พวกเขาต้องการคนอย่างน้อยถึงสิบสองคนเพื่อจะยกสิ่งนั้นไป
เมื่อได้ยินแบบนั้น เจอรัลด์จึงเริ่มสงสัยว่าเซเนียคือสาวใช้ที่เขากำลังค้นหามาโดยตลอดหรือเปล่านะ
สำหรับสเตลล่า เธอไม่เคยคิดว่าเจอรัลด์และคนอื่น ๆ จะมาอยู่ที่นี่เพื่อทำงานใช้แรงงาน
พวกเขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อมาสนุกกันเลยทั้งนั้น
ดังนั้นเธอจึงค่อนข้างผิดหวัง
นอกจากนี้ ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นก็ค่อนข้างน่ากลัว เธอแอบมองใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นอีกสองสามครั้ง และไม่นานก็เกิดอาการขนลุกไปทั่วทั้งผิวหนัง
สเตลล่ายังคงอยู่ข้างนอกบ้าน เมื่อเจอรัลด์และคนอื่น ๆ กำลังขนย้ายหีบหนักอันนั้น
ด้วยความเบื่อหน่าย เธอจึงไปเดินเล่นในบริเวณใกล้เคียงของบ้าน
ทันทีทันใดนั้น สเตลล่าก็สังเกตเห็นขบวนรถราคาแพงที่กำลังแล่นผ่านทางเข้าหมู่บ้านด้วยความเร็วสูง
สเตลล่าเป็นผู้หญิงประเภทที่กล้าหาญแต่ก็ระมัดระวัง
เธอตระหนักได้ว่าการปรากฏของรถเหล่านี้นั้นแปลกเพียงใด
เป็นเพราะเธอสังเกตเห็นรถเหล่านั้นในระหว่างทางที่ไปที่นั่นกัน
แต่เธอก็ไม่สามารถหาข้อสรุปได้ในขณะนี้
จากระยะไกล เธอเห็นว่ารถนั้นเต็มไปด้วยผู้คน นี่จึงกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของเธอ
เธอโผตรงเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว
“เจอรัลด์ มีรถหลายคันอยู่ข้างนอก! และก็มีคนอยู่ข้างในเต็มไปหมด!”
สเตลล่ากล่าว
“ห้ะ?”
มินดี้ตกตะลึงไป
หลังจากนั้น เธอก็วิ่งไปข้างนอกเพื่อดูทันที
“แจสมิน เจอรัลด์ มีบางอย่างผิดปกติ เธอพูดถูก! พวกมันกำลังตรงมาหาพวกเรา!”
มินดี้กโวยวายขึ้นลงอย่างร้อนรนใจ
แจสมินขมวดคิ้วเล็กน้อย
เธอระมัดระวังตัวมากแล้ว เพื่อป้องกันความเสี่ยง เธอยังหลีกเลี่ยงจากการพาลูกน้องของเธอมาอีกด้วยซ้ำ เธอกระทำราวกับว่าเธอแค่กำลังมุ่งหน้าออกไปกับเพื่อนของเธอเพื่อสนุกกันในทริปเล็ก ๆ
ด้วยความประหลาดใจ ที่ใครบางคนได้สะกดรอยตามทุกย่างก้าวของพวกเธอ
“พวกเราควรทำยังไงล่ะตอนนี้?”
แจสมินรู้สึกขวัญเสีย
เจอรัลด์ก็รู้สึกงงงวยเหมือนกัน ‘ให้ตาย! ฉันไม่ได้พาลูกน้องของฉันมาด้วยเหมือนกัน! ทำไมถึงมีคนหลายกลุ่มขนาดนี้?’
“แจสมิน คุณและเพื่อนของคุณมาที่ห้องของฉันเร็ว!”
ในขณะนั้น ผู้หญิงที่ใบหน้ามีรอยแผลไหม้จับแขนของแจสมิน
เธอนำเจอรัลด์และคนอื่น ๆ ไปยังห้องหนึ่งด้านในของบ้าน
เธอยกโครงเตียงขึ้น เผยให้เห็นทางผ่านแฝงอยู่ด้านล่าง
แจสมินมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นด้วยสีหน้างงงวย
ผู้คนนั้นกล่าว “ลูกพี่ลูกน้องของฉันมาพักอยู่บ่อย ๆ ในอดีต มักจะมีคนมาตามหาเธออยู่เสมอ ดังนั้นพวกเราจึงมีทางผ่านแบบนี้ในบ้านทั้งสองของเรา เนื่องจากลูกพี่ลูกน้องของฉันขอให้คุณมาพบฉัน ฉันรู้ว่าคุณได้รับความไว้ใจของเธอ มากับฉันสิ!”
แจสมินพยักหน้า
เจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะจ้องไปที่ผู้หญิงคนนั้น เขารู้สึกเหมือนเขาเคยพบผู้หญิงคนนั้นที่ไหนมาก่อนในอดีต และเธอก็ดูคุ้น ๆ แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามอย่างหนักแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถจำได้ว่าเขาเคยพบเธอที่ไหนมาก่อน
เขาไม่รู้ว่าคราวนี้เขาไปเหยียบหางของใครเข้า เพื่อให้พวกเขาตรงมาหาเขาได้
เขาเพียงกระโดดเข้าไปยังทางผ่านนั้นพร้อมกับคนอื่น ๆ
ไม่นาน กลุ่มคนก็พรวดพราดเข้ามาในบ้านของผู้หญิงคนนั้นโดยไม่ได้รับเชิญ
เห็นได้ชัด พวกเขามาเพราะแจสมินและมินดี้
“ช่างถูกเวลาอะไรอย่างงี้!”