มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 748
เจอรัลด์แฝงตัวอยู่ด้านในทางผ่านที่คับแคบ เขาเหลือบมองไปที่ใบหน้าของสเตลล่า
จากนั้นเขาก็ฟังเสียงภายนอก เห็นได้ชัดคนเหล่านั้นจะไม่ล้มเลิกการค้นหาของพวกเขาในเร็ว ๆ นี้แน่ พวกเขาพลิกก้อนหินทุกก้อนในการค้นหาเป้าหมายของพวกเขา
แจสมินวิตกกังวลมากจนหน้าผากของเธอเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อจากความกลัว
ไม่มีทางที่จะหนีไปได้เลย ถ้าพวกเขาปล่อยให้สิ่งต่าง ๆ ดำเนินต่อไปโดยไม่ลงมือทำอะไร
เจอรัลด์อยู่ข้างหลังของกลุ่ม และสเตลล่าก็อยู่ข้างเจอรัลด์
ขณะนั้น เจอรัลด์จัดหาอุปกรณ์ที่ประณีตแต่กะทัดรัดออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา
สเตลล่ารู้สึกประหลาดใจเมื่อเธอเห็นอุปกรณ์นั้น เธอบอกได้เลยว่ามันคือบางอย่างที่พิเศษ บางอย่างซึ่งไม่สามารถหาได้จากตลาดผู้บริโภคทั่วไป
จากนั้นเจอรัลด์ก็ส่งสัญญาณให้เธอเงียบไว้
หลังจากนั้น เขาก็กดปุ่มบนอุปกรณ์ ซึ่งมีความเป็นไปได้อย่างมากว่าจะทำให้เกิดสัญญาณขอความช่วยเหลือได้
“นี่…นี่คืออะไร? สิ่งนี้จะช่วยชีวิตของพวกเราได้ใช่ไหม?”
สเตลล่าถามด้วยสายตาที่เบิกกว้างขึ้น
เจอรัลด์กดลงบนหัวของเธอและกระซิบในหูของเธอ “ลืมอะไรก็ตามที่เธอเพิ่งเห็นไปซะ อย่าพล่ามไร้สาระเด็ดขาด!”
สเตลล่าพยักหน้าอย่างตื่นเต้น
เธออยากรู้อยากเห็นพอ ๆ กับเรื่องอุปกรณ์ที่ดูผิดแปลกนั้น เธอยิ่งสงสัยมากขึ้นเกี่ยวกับความหมายเบื้องหลังที่เจอรัลด์สัมผัสหัวของเธอ
และพวกเขาก็อยู่ในทางผ่านนั้นเป็นเวลาเกือบจะสิบนาทีแล้ว
ขณะนั้นเอง พวกเขาก็ได้ยินเสียงหึ่ง ๆ มาจากท้องฟ้าด้านนอก
“นั่นคือเสียงอะไรกัน?”
“บอส มีบางอย่างผิดปกติ พวกเราถูกล้อมไว้ มีเฮลิคอปเตอร์ประมาณสิบลำที่มาจากไหนไม่รู้อยู่เหนือพวกเรา! ถ้าพวกเราไม่ไปกันตอนนี้ มันจะสายเกินไปนะครับ!”
ไม่นานพวกเขาก็ได้ยินผู้คนตะโกนอยู่ข้างนอก
“อะไรนะ? แม่งเอ้ย! ถอยเดี๋ยวนี้!”
หลังจากนั้น พวกเขาก็ได้ยินเสียงคนมากมายรีบวิ่งออกไปจากบ้านกัน
สเตลล่าเบิกตากว้าง เห็นได้ชัด เธอรู้สึกแปลกใจกับสิ่งที่ผู้ชายพวกนั้นพูดกันอย่างเสียงดัง
พู่!
‘เจอรัลด์สั่งเฮลิคอปเตอร์พวกนี้มาเป็นกำลังเสริมใช่ไหม?’
‘นั่คือเรื่องจริงใช่ไหม?’
‘เจอรัลด์เป็นใครกันแน่?’
‘นี่คืออำนาจของเด็กร่ำรวยในปัจจุบันนี้เหรอ?’
แต่เจอรัลด์สั่งไม่ให้เธอพูดไร้สาระ ดังนั้นสเตลล่าจึงไม่กล้าที่จะกล่าวอ้างใด ๆ ที่น่าตกใจ และไม่เหมาะสม
ไม่นาน เสียงหึ่ง ๆ ของเฮลิคอปเตอร์ก็ค่อย ๆ หายไป
“พวกเราปลอดภัยแล้วตอนนี้ ไปกันเถอะ!”
ผู้หญิงที่แอบอยู่ด้านหลังเจอรัลด์กล่าว
จากนั้นแจสมินก็เดินออกไปจากทานผ่านด้วยสีหน้าที่สับสนงุนงง
เจอรัลด์ก็โผล่ออกมาจากทางผ่านนั้นเหมือนกัน
และผู้หญิงที่หน้ามีรอยแผลเป็นก็เป็นคนสุดท้ายที่ออกมา
อย่างไรก็ตาม ขณะที่เธอเดินขึ้นบันไดไป เธอเดินสะดุดเล็กน้อยเพราะมีบางอย่างอยู่ใต้เท้าของเธอ
เธอหยิบมันขึ้นมาและชำเลืองดู มันคือจี้หยกอันหนึ่ง
เธอจำได้แล้วตอนนี้ มันหล่นออกจากกระเป๋ากางเกงของนายน้อยคนนั้นตอนที่เขากำลังหยิบอุปกรณ์ขนาดเล็กจิ๋วออกมาเมื่อครู่นี้
แต่หลังจากเธอปัดมือไปบนจี้หยก ร่างกายของผู้หญิงคนนั้นก็เริ่มสั่นเทาขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้
ทางผ่านที่พวกเขาซ่อนตัวอยู่นั้นอยู่ในความมืดสนิท ผู้หญิงคนนั้นจึงทำได้เพียงแค่ใช้ความรู้สึกในการสัมผัสรูปทรงขอลจี้เท่านั้น
“นี่…”
ทันใดนั้น เธอก็ยังคงสั่นเทิ่มด้วยความกลัวต่อไป
“หืมม? ทำไมผู้หญิงคนนั้นยังไม่ออกมาล่ะ?”
“ใช่ คุณครับ พวกเขาจากไปกันแล้ว คุณสามารถออกมาได้แล้วตอนนี้!”
มาร์เวนตะโกน
จากนั้นผู้หญิงคนนั้นก็โผล่ออกมาจากทางเดิน
“ขอบคุณที่ช่วยรักษาของของเรานะคะ คุณคะ นี่คือของขวัญขอบคุณเล็ก ๆ น้อย ไม่ต้องห่วง พวกเราจะส่งเซเนียกลับบ้านเอง เมื่อพวกเราตามหาคน ๆ หนึ่งที่พวกเรากำลังค้นหาอยู่เจอ!”
แจสมินวางบัตรเครดิตไว้บนโต๊ะ “รหัสผ่านคือวันเกิดของเซเนียค่ะ!”
“แจสมิน ไม่มีเวลาเหลือแล้ว ฉันคิดว่าพวกเราควรรีบออกไปกันดีกว่า พวกเราเกือบจะตายแล้วนะเมื่อครู่นี้ แต่เธอไม่คิดว่ามันแปลกเหรอ? เฮเลคอปเปอร์พวกนั้นมาจากไหนกัน แล้วทำไมพวกเขาถึงช่วยพวกเราล่ะ?”
มืนดี้กล่าวด้วยความสับสนงุนงง
แจสมินส่ายหัวของเธอ “ฉันก็ไม่มั่นใจเหมือนกัน มาคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ในภายหลังกันเถอะเมื่อพวกเราออกไปกัน ไปกันเถอะ เจอรัลด์!”
ดูเหมือนว่าแจสมินจะรู้ว่าสาวใช้คนนั้นอยู่ที่ไหนจริง!
เจอรัลด์พยักหน้าเล็กน้อย เขานำมาร์เวนและคนที่เหลือออกไปจากบ้านกัน
“หนุ่มน้อย รอเดี๋ยว!”
ผู้หญิงคนนั้นตะโกนเรียกเจอรัลด์ด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างสะเทือนอารมณ์ขึ้นมาฉับพลัน…