ตอนที่ 580 เธอสารอาหารไม่พอ
ป้าหลี่เม้มปาก ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงๆออกมา จากนั้นก็หมุนตัวเดินตามหลังเขาไป
เพราะว่าก่อนหน้านี้เธอมีอคติกับเฉียวซือมู่ และเป็นเพราะว่าเห็นคุณชายนั้นมีท่าทีสนิทสนมและชิดใกล้กับถังจิ้งเหวินมากๆ จึงคิดว่าเธอไม่ได้เป็นที่ชื่นชอบอีกต่อไป จึงไม่ได้ให้ความสนใจกับเธอมาก ทั้งๆที่เห็นว่าสีหน้าของเธอดูไม่สู้ดีแต่ก็ไม่ได้รายงานเรื่องนี้ จนกระเมื่อเธอเป็นลมหมดสติไปแล้วคุณชายก็ระเบิดอารมณ์ออกมาแบบนั้นถึงได้ทำให้หล่อนเข้าใจว่า คุณเฉียวยังคงเป็นเหมือนชีวิตของเขา
และสิ่งที่ยิ่งทำให้หล่อนขวัญหนีดีฝ่อ ก็คือคุณเฉียวฟื้นขึ้นมาแล้ว แต่สภาพที่เห็นนั้นมองยังไงก็แปลกอยู่ดี ลางสังหรณ์ที่เกิดขึ้นในใจของหล่อนมันยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ
จนมาถึงที่หน้าประตูห้อง ฉีหย่วนเหิงก็มองไปที่กลุ่มหมอครูหนึ่ง ขาเลือกที่จะยังไม่ถามอะไรทั้งนั้น แต่เลือกที่จะพุ่งตัวไปที่เตียงเพื่อที่จะดูสีหน้าของเฉียวซือมู่ เพียงแค่ได้เห็นอารมณ์ของเค้าก็ดูแย่ลงกว่าเดิมเป็นเท่าตัว
นี่มันเกิดอะไรขึ้น เพียงแค่ระยะเวลาสั้นๆ ไม่กี่วันทำไมถึงทำตัวเองได้ขนาดนี้
เธอถูกใครทำร้ายอย่างนั้นหรือ
ตอนนี้เฉียวซือมู่กำลังนอนสงบนิ่งอยู่บนเตียง ร่างกายของเธอดูซูบผอมลงไปมาก แก้มทั้งสองข้างของเธอไร้สีแดงระเรื่อที่เคยปรากฏให้เห็นอยู่บนนั้นมาโดยตลอด และมันก็ถูกแทนที่ด้วยสีขาวซีดและความแห้งเหี่ยว
เธอเปลี่ยนไปขนาดนี้ได้อย่างไรกัน
ในนาทีนั้นเขารู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก รู้สึกเสียใจที่ตัวเองทำตัวเป็นเด็กๆด้วยการสร้างเรื่องขึ้นมาเพื่อลองใจเธอ แล้วรู้สึกเกลียดตัวเองว่าทำไมต้องทำเรื่องพวกนี้ขึ้นมาจนทำให้ละเลยเธอไป
ในนาทีนั้น ความรู้สึกที่กำลังโทษว่าเป็นความผิดของตัวเองมันแผ่กระจายออกมารอบๆตัวจนทำให้คนรอบข้างรู้สึกตกใจกันไปตามๆ กัน ทุกคนต่างอดไม่ได้ที่จะพากันก้าวถอยหลัง ไม่กล้าที่จะเข้าใกล้เขา
ดวงตาสีเข้มของเขาจ้องมองไปยังดวงตาที่ปิดสนิทของเธอ ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ราวกับว่าเวลาได้ถูกแช่แข็งเอาไว้อย่างไรอย่างนั้น
แต่ทว่าในตอนนั้นเอง ที่เหมือนเฉียวซือมู่จะได้สติแล้วค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา
เขาที่เห็นแบบนั้นในใจมันก็เต้นขึ้นมาอย่างแรง
ดวงตาของเธอกำลังบอกอะไรอยู่นะ เมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้แล้ว มันเหมือนกับว่าได้สูญสิ้นซึ่งจิตวิญญาณ ดวงตาที่เคยสวยงามในตอนนี้ได้กลายเป็นเหมือนดวงตาของคนที่ไร้ซึ่งชีวิตไปแล้ว เพียงแค่ในระยะเวลาไม่กี่วัน การเปลี่ยนแปลงของเธอมันเหมือนกับว่าจากหญิงสาวคนหนึ่งที่เคยมีความสุขได้กลายเป็นคนแก่คนหนึ่งที่ใกล้จะสิ้นอายุขัย ไร้ซึ่งเป้าหมายและความหวังในชีวิตไปแล้วอย่างไรอย่างนั้น
เขารู้สึกช็อคไม่น้อย ยิ่งไปกว่านั้นคือรู้สึกเสียกับการกระทำของตัวเองทุกๆในก่อนหน้านี้ เขาอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปหาเธอ และพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา “คุณเป็นอย่างไรบ้างครับ”
ริมฝีปากของเธอยกยิ้มขึ้นมาอย่างยากลำบาก และส่ายหน้าให้เขาเบาๆ “ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ”
ถึงแม้ว่าจะพูดออกมาแบบนั้น แต่สภาพของเธอที่เขาเห็นตรงไหนกันที่หมายความว่าไม่ได้เป็นอะไร
เขาก็กลั้นหายใจไปครู่หนึ่ง แล้วหันไปหากลุ่มหมอที่กำลังจะออกจากห้องไป “รอเดี๋ยวก่อน มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่”
ทำไมจู่ๆ เธอถึงได้อ่อนแอลงขนาดนี้
กลุ่มหมอลังเลกันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดกับเขาว่า “พวกเราออกไปคุยกันข้างนอกเถอะครับ”
ในใจของเค้ามันรู้สึกหวั่นกลัวไปหมด แต่ก็ไม่ได้แสดงสีหน้าออกมา เขาหันไปบอกเธอ “คุณพักผ่อนก่อนเถอะ ผมให้คนเทน้ำให้คุณดื่ม เดี๋ยวผมกลับมานะครับ โอเคไหม”
เธอมองแล้วก็พยักหน้าเบาเบา
เขาเดินออกไป แล้วพวกหมอก็เดินตามเขาออกไปด้วยเหมือนกัน
“รีบพูดมา เธอเป็นอะไรกันแน่”
เขามองไปที่หมอและทำและพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ ส่วนในใจมันรู้สึกร้อนรนไปหมด
แต่ท่าทางของหมอดูไม่ได้ร้อนใจอะไรนัก ทำท่าคิดอะไรคิดหน่อย แล้วพูดกับเขาว่า “ร่างกายของคุณเฉียวไม่ได้มีอาการป่วยอะไรมากมาย แต่แค่ว่าเธอไม่สามารถปล่อยวางจิตใจของตัวเองได้ สภาพภายในและจิตใจถึงได้กลายเป็นแบบนี้ คุณต้องให้เธอปล่อยวาง และให้เธอทานของที่มีสารอาหารมากเพียงพอ แล้วอาการก็จะดีขึ้นเองครับ”
พูดจบก็มีท่าทีลังเลไปครู่หนึ่ง ราวกับว่ายังมีอะไรที่ไม่กล้าพูดออกมา
ฉีหย่วนเหิงขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด “มีอะไรก็พูดออกมาให้หมด!”
หมอจึงพูดขึ้นมาด้วยความลังเล “เมื่อสักครู่นี้ผมได้ตรวจร่างกายของเธอแล้ว ดูเหมือนว่าร่างกายของเธอจะมีน้ำหนักที่ต่ำกว่าเกณฑ์ น้ำตาลในเลือดก็ต่ำด้วย ดูเหมือนว่าเธอจะได้รับสารอาหารไม่เพียงพอนะครับ แต่ว่าก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แค่ให้เธอได้รับสารอาหารที่ครบถ้วนทุกๆ วันก็จะดีขึ้นครับ”
ตอนที่ 581 พวกคุณทะเลาะกันเหรอ
“สารอาหารไม่เพียงพอเหรอ” ฉีหย่วนเหิงอยากจะหัวเราะขึ้นมาให้ได้
คนของเขาน่ะเหรอจะได้รับสารอาหารไม่เพียงพอ ตลกเกินไปหน่อยแล้ว
เขาจ้องมองไปที่คนตรงหน้าเขม็ง “คุณแน่ใจใช่ไหมว่าไม่ได้พูดผิด ”
หมอเองก็พยักหน้าอย่างมั่นใจ “ไม่ผิดแน่นอนครับ ผมยืนยัน”
ดวงตาของเขาหันไปมองป้าหลี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ โดยไม่พูดอะไรสักคำ เขาจ้องไปที่ร่างของหล่อนที่เอาแต่สั่นเทามาโดยตลอด สุดท้ายก็พูดออกไปอย่างช้าๆ “ถ้าอย่างนั้นตอนนี้คุณควรที่จะอธิบายอะไรให้ผมฟังสักหน่อยจริงไหม”
ป้าหลี่สั่นไปทั้งตัว เหงื่อเย็นไหลออกมาไม่หยุด
ในขณะที่ฉีหย่วนเหิงกำลังคิดบัญชีกับพวกเขาอยู่นั้น เฉียวซือมู่ก็ค่อยๆ ได้สติขึ้นมาจากอาการเมื่อครู่
ตามองไปที่ของตกแต่งห้องที่แสนคุ้นตาแล้วนึกถึงเรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้นทั้งหมด และพบว่าร่างกายของเธอมันไม่มีแรงเลย คิดอะไรไม่ออกซักอย่าง และไม่อยากจะคิดด้วย
บางทีอาจเป็นเพราะว่าสิ่งที่ยังเหลือในตัวเธอคือการยอมแพ้ ไม่อย่างนั้นเขาก็คงไม่มีทางที่จะยอมแพ้จากเธอโดยที่ไม่คิดจะเสียดายกันแบบนี้ ไม่คิดที่จะหันมาเหลียวแลกันเลยซักนิด
แล้วแบบนี้ตัวเธอยังจะมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ไปเพื่ออะไรกัน
ในช่วงเวลาที่ผ่านมา เธอหยุดคิดถึงเรื่องราวต่างๆ ในอดีตไม่ได้เลย มักคิดอยู่เสมอว่าเธอทำอะไรผิดไปหรือเปล่า ทำไมเธอถึงต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้ด้วย
ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้นะ
พ่อของเธอตายไปแล้ว และตอนนี้แม่ของเธอก็ได้พบหนทางของตัวเองแล้ว ไม่จำเป็นที่จะต้องมาเป็นกังวลกับเธออีก แต่ทว่าข้างกายของผู้ชายที่เธอชอบกลับมีผู้หญิงคนอื่น และเป็นเธอที่ได้สูญสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างไป ไม่เหลืออะไรเลย
ในเมื่อมันเป็นแบบนี้แล้ว เธอยังจะมีชีวิตอยู่ไปทำไมกัน
สู้จากไปแบบนี้เลยไม่ดีกว่าหรือ ไปแบบเงียบๆ พาลูกหนีออกจากโลกนี้ที่ทำให้เธอมีแต่ความทุกข์ใจไปอย่างเงียบๆ
เธออดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นลูบท้องตัวเอง รู้สึกได้ว่าสิ่งมีชีวิตเล็กๆ ที่อยู่ในนั้นกำลังเติบโตขึ้นอย่างเงียบๆ
ในความเงียบที่ไร้เสียงใดๆ สาวรับใช้ที่ยืนมองเธออยู่ข้างๆ ก็รู้สึกได้ว่าสีหน้าของเธอดูแปลกไปจึงอดไม่ได้ที่จะเข้าไปถาม “คุณเฉียว ให้ฉันเทน้ำให้คุณดื่มดีมั้ยคะ”
เธอได้สติกลับมา มองไปยังสาวรับใช้ที่ดูๆ แล้วอายุน่าจะอ่อนกว่าเธอเกือบรอบหนึ่ง มันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าเหมือนตัวเองกำลังทำให้คนอื่นเดือดร้อน ยังไงซะตัวเธอก็ไม่ได้มีความรู้สึกอยากจะดื่มน้ำเท่าไหร่ แต่ก็ยังพยักหน้าออกไป
สาวรับใช้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ก่อนจะหันไปรินน้ำให้เธอ
ตกใจหมดเลย
หล่อนเองก็พูดไม่ถูกว่าเมื่อกี้ทำไมตัวเองถึงตกใจแบบนั้น หล่อนรู้สึกว่าสีหน้าของคุณเฉียวเหมือนดูแปลกๆ ไป หวังว่าตัวเองจะแค่มองผิดนะ…
เฉียวซือมู่ที่พอได้ดื่มน้ำก็รู้สึกสดชื่นขึ้น และพยายามให้สาวใช้ช่วยเธอพาไปเข้าห้องน้ำ พอออกมาจากห้องน้ำกำลังจะกลับไปนั่งที่เดิม ฉีหย่วนเหิงก็เข้ามาพอดี
เขามองไปยังชายหนุ่มที่มีหน้าตาสง่างามตรงหน้าแล้วยิ้มขึ้นบางบาง “คุณถังละคะ คุณทิ้งเธอมาดูฉันแบบนี้มันดูไม่ดีเลยว่าไหม ไม่กลัวว่าเธอจะโกรธเอาเหรอคะ”
ฉีหย่วนเหิงมองเธออย่างละเอียด จนกระทั่งเห็นว่าเธอค่อยๆ หุบยิ้มลง
เธอถามออกไปอย่างสงสัย “ทำไมหรือคะ พวกคุณทะเลาะกันเหรอ”
เธอไม่ได้รู้สึกเลยสักนิดว่าระหว่างพวกเขานั้นมันก็เป็นแค่การแสดงละคร สำหรับเธอแล้วพวกเขาทั้งสองคนดูเหมือนเป็นแฟนกัน ให้ความรู้สึกว่าเข้ากันดีมากๆ อะไรแบบนั้น
แต่สิ่งที่เธอไม่ได้รู้เลยก็คือ สิ่งที่เธอได้เห็นมันอาจจะไม่ใช่เรื่องจริงเสมอไป
ฉีหย่วนเหิงลอบมองและพิจารณาเธออยู่ครู่ใหญ่ พอมั่นใจแล้วว่าเธอไม่ได้ประชดประชันเขา หัวใจมันก็รู้สึกเย็นเฉียบไปหมด เธอได้เห็นภาพการแสดงของเขามาตั้งหลายวันแล้วแต่กลับไม่มีท่าทีว่าจะรู้สึกผิดหวังหรือโมโหเลยสักนิดเดียว ดูเหมือนว่าความตั้งใจของเขามันจะไม่มีค่าอะไรเลย
เขาแอบถอนหายใจด้วยความเศร้าในอก ก่อนจะส่ายหน้าแล้วนั่งลงข้างเธอ ถึงแม้ว่าแผนการในครั้งนี้เขาได้เตรียมใจเอาไว้แล้วถ้าหากว่ามันไม่สำเร็จ แต่พอมาถึงตอนนี้เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บปวดอยู่ดี
ทำไมเขาถึงต้องชอบผู้หญิงที่ไม่มีใจไม่มีความรู้สึกให้กับตัวเองได้มากขนาดนี้นะ