คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 868
’อะไร? เอาลิลี่ไปด้วย?’ สีหน้าของแลนวินเปลี่ยนไปทันทีและเปี่ยมไปด้วยความไม่พอใจ “ท่านอาจารย์ ฉันจะไปลอบสังหารใครสักคน ทำไมฉันจะต้องเอาลิลี่ไปด้วย? แค่ฉันคนเดียวก็จัดการแดร์ริลได้แล้ว เอาเธอไปด้วยมีแต่จะสร้างภาระเปล่า ๆ”
ตามลำดับชั้นอาวุโสน แลนวินนั้นคือศิษย์พี่ของลิลี่ แต่ถึงอย่างไรแลนวินก็เกลียดลิลี่เข้าไส้
ลิลี่นั้นหน้าตาอัปลักษณ์อย่างถึงที่สุด แต่เจ้าสำนักก็รักใคร่ลิลี่มากและกระทั่งยอมรับลิลี่เป็นลูกศิษย์คนสุดท้ายของเธอ แลนวินไม่เข้าใจเจ้าสำนักเลยแม้แต่น้อย!
คริสตัลโบกมือ “เอาลิลี่ไปด้วยสำหรับภารกิจนี้ ลิลี่ลอบสังหารคนไปแล้วสองสามคน และบรรดาคนพวกนั้นก็ไม่ใช่ขี้ไก่ขี้กา เป้าหมายในครั้งนี้คือแดร์ริล มีข่าวลือหนาหูว่าเขาทรงพลังมาก มันก็คงจะดีที่ให้ลิลี่ได้ฝึกฝนบ้าง ในฐานะที่เธอเป็นศิษย์พี่ เธอควรจะแนะแนวทางให้และยอมให้เธอติดตามไปด้วย เธอเข้าใจไหม?”
“รับทราบ” ถึงแม้ว่าท่าทางของแลนวินจะยินยอม แต่เธอนั้นรู้สึกไม่พอใจและขัดใจเป็นที่สุด แค่มองหน้าลิลี่ขี้เหร่ก็ทำให้เธอรำคาญหงุดหงิดแล้ว!
ถึงอย่างไรเธอก็ไม่สามารถที่จะปฏิเสธได้ในเวลานั้น เธอทำได้เพียงแค่พยักหน้าและเดินออกไปจากห้องโถงหลัก
แลนวินมาถึงห้องที่อยู่หลังห้องโถงหลักและเดินเข้าไปโดยไม่ได้เคาะประตู
“ศิษย์พี่…”
เธอเห็นลิลี่ยืนอยู่หน้ากระจกในตอนที่เธอผลักประตูเปิดเข้าไป เธอกำลังพยายามเอาผ้าคลุมปิดบังจุดด่างพร้อยของเธออย่าลุกลี้ลุกลน
ในช่วงปีที่ผ่านมาในสำนักสุญตา นอกเหนือไปจากการบ่มเพาะอย่าหนักหนาสาหัสของเธอแล้ว ลิลี่ก็มักจะขังตัวเองอยู่ในห้องของเธอและนั่งมองดูกระจกด้วยความคับแค้นใจเป็นครั้งคราว
เธอหวาดระแวงว่าคนจะเห็นหน้าของเธอ เธอจึงสวมผ้าคลุมหน้าทุกวันและแม้กระทั่งในตอนที่เธอหลับ
ครั้งหนึ่งเธอเคยเป็นถึงเทพธิดาที่มีชื่อเสียงโด่งดัง แต่ในตอนนี้เธอกลับกลายเป็นเพียงแค่คนหน้าตาขี้เหร่ที่ทุกคนต่างพากันจงเกลียดจงชัง
ไม่ว่าใครก็ตามที่ตกที่นั่งลำบากแบบเธอก็คงจะรู้สึกหดหู่เศร้าสลดเช่นเดียวกัน ลิลี่นั้นร้องห่มร้องไห้นับครั้งไม่ถ้วนในตอนกลางคืน
แลนวินเม้นริมฝีปากเมื่อมองไปที่ลิลี่ซึ่งนั่งอยู่ตรงหน้าโต๊ะเครื่องแป้งและเย้ยหยัน “นั่งดูกระจกอีกแล้ว? ไม่ว่าแกจะจ้องมองตัวเองในกระจกอีกกี่ครั้ง ยังไงแกก็หน้าตาขี้เหร่เหมือนเดิมและคงไม่มีวันเปลี่ยนไปเป็นนางฟ้าหรอก”
เธอตะคอกใส่ลิลี่ในตอนที่เธอกล่าวแบบนั้น แลนวินไม่เคยใจดีกับลิลี่เลย
ลิลี่รู้สึกปวดใจเล็กน้อยเมื่อเธอได้ยินว่าตัวเองหน้าตาอัปลักษณ์ แต่เธอก็ไม่ได้โต้ตอบอะไร
แลนวินออกคำสั่งอย่างเย็นชา “เร็วเข้า เก็บข้าวของได้แล้ว ฉันเพิ่งจะได้รับภารกิจมาให้ลอบสังหารใครบางคน และเธอก็ต้องติดตามฉันไปด้วย”
“อืม” ลิลี่พยักหน้าและเริ่มเก็บข้าวของ
ลิลี่ปฏิบัติภารกิจอย่างจริงจังทุกครั้ง เพราะเธอรู้ดีว่ามีเพียงประสบการณ์ส่วนตัวเท่านั้นที่จะทำให้เธอแข็งแกร่งขึ้นมาได้ เธอต้องการที่จะบรรลุระดับอย่างรวดเร็ว ล้างแค้นให้กับแดร์ริลและเอาคืนมัตเตโอ แฮนสัน!
ระหว่างที่ลิลี่เก็บของ เธอก็รู้สึกสงสัยและกล่าวถาม “เราจะไปลอบสังหารใคร?”
แลนวินนั่งรออยู่ที่ม้านั่งและหันมาตอบห้วน ๆ “ทำไมแกพูดมากจัง? แกจะสงสัยอะไรมากมาย? แกมันก็แค่ปราชญ์ยุทธขั้นหนึ่ง แกมีหน้าที่แค่ติดตามฉันไปและไม่สร้างปัญหาก็พอ ฉันพาแกไปฝึกฉะนั้นแกแค่ต้องคอยอำนวยความสะดวกและคุ้มกันฉัน นอกเหนือไปจากนั้นแกก็ไม่จำเป็นต้องถามอะไรอีกแล้ว เข้าใจไหม?”
“รับทราบ ศิษย์พี่” ลิลี่กล่าวตอบอย่างอ่อนโยน
“เร็วเข้า ทำไมแกชักช้าขนาดนี้? แกจะเอาเสื้อผ้าไปทำไมเยอะแยะ? จะมีผู้ชายที่ไหนหันมามองแก? และอีกอย่างเป้าหมายของเราอาศัยอยู่ที่จักรวาลโลก พวกเขาเล่าว่าที่จักรวาลโลกเต็มไปด้วยสาวสวยมากมาย แม้แต่ขอทานก็คงไม่หันมามองคนขี้เหร่อย่างแก เอาไปเป็นชุด ๆ ก็พอ เร็วหน่อย! อย่าทำให้ฉันต้องเสียเวลา” แลนวินไม่สบอารมณ์ที่จะต้องกล่าวต่อ และเดินออกไปจากห้อง
ลิลี่รู้สึกเศร้าสร้อย แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากจะต้องตามแลนวินออกไป
สองชั่วโมงต่อมา ลิลี่และแลนวินก็มาถึงหมู่บ้านชาวประมงเล็ก ๆ ในโลกใหม่และเช่าเรือลำเล็กเพื่อมุ่งหน้าไปจักรวาลโลก
บนเรือ ลิลี่นั้นรู้สึกคับแค้นใจเป็นอย่างมาก
นานเป็นปีจนกระทั่งหนึ่งปีเต็มที่และในที่สุดตอนนี้เธอก็กำลังมุ่งหน้ากลับไปที่จักรวาลโลก
ความทรงจำในหนึ่งปีที่ผ่านมาฉายภาพวนเวียนอยู่ในหัวของเธอ ขณะที่ดวงตาของเธอเปียกปอนจากความคิดถึงแดร์ริลสุดหัวใจ