EG บทที่ 683 มลพิษทางสิ่งแวดล้อม
เมื่อไท้หัวซุปเปอร์มาร์เก็ตตีพิมพ์บทความของพวกเขาลงในหนังสือพิมพ์ ผู้คนก็เริ่มสงสัยบริษัทญี่ปุ่นทั้งสี่ทำให้พวกเขาเริ่มโต้กลับไท้หัวซุปเปอร์มาร์เก็ต
พวกเขาลงบทความเกี่ยวกับมาตรฐานของบริษัทโดยกล่าวถึงจำนวนสาขาที่ลงทุนในประเทศจีนและสามารถสร้างงานให้กับคนจีนกี่คน พวกเขายังเผยจำนวนภาษีที่จ่ายให้กับรัฐบาลจีน หากให้กล่าวอีกนัยหนึ่งพวกเขาพยายามจะบอกว่าตัวเองมีส่วนสำคัญต่อเศรษฐกิจจีน พวกเขายังแสดงผลการติดอันดับในจำนวน 500 บริษัทที่ดีที่สุดในโลกอีกด้วย มันเป็นการแสดงให้เห็นว่าบริษัทของพวกเขามีอำนาจมากเพียงใดและเป็นการแสดงให้เห็นทางอ้อมว่ารัฐบาลจีนต่างหากที่เป็นฝ่ายร้องขอให้พวกเขาเข้ามาทำธุรกิจที่ประเทศจีน
ซึ่งตอนนี้บริษัททั้งสี่แห่งได้รับการปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรมโดยเฉพาะสิ่งที่ไท้หัวซุปเปอร์มาร์เก็ตปฏิบัติต่อพวกเขานั้นทำให้พวกเขาเสียความรู้สึกเป็นอย่างมาก
เมื่อคนส่วนใหญ่ได้อ่านข่าวนี้ก็พากันกังวล หากโรงงานเหล่านี้ย้ายฐานการผลิตออกจากประเทศจีน หลายคนอาจต้องตกงานและเศรษฐกิจจีนก็ถึงคราวจบเห่อย่างแน่นอน!
สิ่งที่บริษัททั้งสี่กล่าวมานั้นเป็นเรื่องตลกยิ่งนัก ถ้าไม่มีบริษัทญี่ปุ่นเหล่านี้จะไม่มีบริษัทจากประเทศอื่นมาลงทุนที่จีนเลยหรือไง? บริษัทจีนไม่สามารถลงทุนด้วยตัวเองงั้นหรือ? หากโรงงานเหล่านี้ต้องย้ายฐานการผลิตออกจากจีนจริงๆพวกเขาจะไม่ได้รับความเสียหายเลยหรือ? หากให้พูดกันตามจริงบริษัทเหล่านี้ต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายได้รับผลกระทบหากต้องย้ายฐานผลิตออกไป!
เฝิงหยู่ได้อ่านบทความดังกล่าวก็เริ่มถอนหายใจ นี่ถือเป็นสัญญาณรบที่เขาต้องเริ่มโต้กลับทันที! เขาติดต่อไปยังสำนักพิมพ์ต่างๆเพื่อเผยแพร่บทความบางอย่าง ทั้งยังให้หัวหน้าสถานีเจียออกอากาศในรายการโฟกัสรีพอร์ตในสิ่งที่พวกเขาถ่ายทำกันเอาไว้
[โตชิบาสร้างมลพิษซึ่งส่งผลกระทบต่อสุขภาพคนงาน]
[น้ำเสียที่ถูกปล่อยออกจากโรงงานชาร์ปเกินกว่ามาตรฐานกำหนด!]
[จำนวนโรงงานญี่ปุ่นที่ตั้งในประเทศจีน]
[การได้รับปริมาณโลหะหนักที่เกินกำหนดส่งผลให้อายุสั้นลงถึง 20 ปี!]
หัวข้อข่าวเหล่านี้เกี่ยวข้องกับบริษัทญี่ปุ่นโดยตรง เฝิงหยู่กำลังใช้มลพิษทางสิ่งแวดล้อมโจมตีพวกเขา
เฝิงหยู่กำลังรอจังหวะให้โซนี่และพรรคพวกประกาศศักดาว่าตัวเองเป็นบริษัทที่ใหญ่แค่ไหน ถ้าไม่เช่นนั้นข่าวพวกนี้จะไม่ส่งผลกระทบใดๆต่อพวกเขา ตอนนี้มีทั้งภาพ บุคคลและสถานที่ถูกระบุเอาไว้อย่างชัดเจน นอกจากนี้ยังมีแพทย์ นักวิชาการและนักอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมที่แสดงความคิดเห็นอย่างมืออาชีพ พวกเขาสามารถเพิ่มความน่าเชื่อถือของบทความนี้ได้อย่างมาก
แม้ว่ารายงานข่าวนี้จะไม่สามารถทำให้คนเชื่อทั้งหมดว่าบริษัทญี่ปุ่นปล่อยมลพิษที่ส่งผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมแต่คนส่วนใหญ่ก็มักจะเชื่อข่าวที่มีผลในแง่ลบมากกว่าอยู่ดี โดยเฉพาะข่าวที่สร้างความตกใจให้กับสังคมเช่นข่าวนี้เป็นต้น
พอตกช่วงเย็น‘โฟกัสรีพอร์ต’ก็ได้นำเสนอรายงานพิเศษซึ่งกล่าวถึงมลพิษทางสิ่งแวดล้อม
[“ส่วนประกอบในเครื่องใช้ไฟฟ้ามีปริมาณโลหะหนัก(1)จำนวนมากจึงต้องมีการควบคุมให้อยู่ในเกณฑ์มาตรฐานและต้องมีการกำจัดอย่างถูกวิธีเพื่อไม่ให้ออกสู่สิ่งแวดล้อม หากมีคนดื่มน้ำที่มีการปนเปื้อนโลหะหนักก็จะเกิดอาการเจ็บป่วย โดยจะมีอาการอ่อนเพลีย เหนื่อยล้า ผมร่วง กระสับกระส่ายและหายใจติดขัด ถ้ามีอาการรุนแรงมากขึ้นก็อาจจะทำให้หัวใจล้มเหลวในที่สุด ไม่ว่าจะในระดับสากลหรือในประเทศจีนต่างมีกฎระเบียบที่เข้มงวดในการควบคุมระดับของโลหะหนัก ตอนนี้เราจะไปดูผลการทดสอบในห้องปฏิบัติการกันนะครับว่าตัวอย่างน้ำที่เก็บมาจากท่อน้ำทิ้งของโรงงานโตชิบาเป็นอย่างไรบ้าง”]
[“สวัสดีครับผู้สื่อข่าวซุ่ย ผม!ศาตราจารย์ลี่ชางเทียนเป็นนักวิจัยคุณภาพน้ำของปักกิ่งและเป็นผู้รับผิดชอบการทดสอบคุณภาพน้ำในครั้งนี้”]
[“แล้วผลการทดสอบเป็นอย่างไรบ้างครับ?”]
ซุ่ยจุนยีเอ่ยถามก่อนที่ศาตราจารย์ลี่ชางเทียนจะส่ายศีรษะเบาๆ
[“การปนเปื้อนของโลหะหนักตามที่กฎหมายกำหนดไว้คือไม่เกิน 8 เท่าแต่น้ำตัวอย่างนี้มีค่าโลหะหนักโดยรวมถึง 46 เท่า! น้ำนี้ไม่เหมาะที่จะไหลสู่สิ่งแวดล้อมและปนเปื้อนไปกับน้ำเพื่อใช้ในการอุปโภคและบริโภคได้เลยครับ หากชาวบ้านเผลอใช้น้ำนี้ในการซักผ้าหรือล้างจานพวกเขาก็จะป่วยตามไปด้วย การปนเปื้อนในระดับนี้มีผลกระทบอย่างมากต่อสิ่งแวดล้อม มันจะทำให้เกิดการกลายพันธุ์ของพืชและสัตว์ที่อยู่บริเวณใกล้เคียง พืชอาจต้องใช้เวลาในการกลายพันธ์2-3รุ่นถึงจะสามารถต้านมลพิษเหล่านี้ได้ แต่สำหรับมนุษย์นะสิครับ?จะต้องใช้เวลากี่ชั่วอายุคนก่อนที่ร่างกายของเราจะสามารถต้านทานสิ่งนี้ได้ ใครบ้างล่ะครับที่ยินดีจะลดอายุขัยของตัวเองเหลือเพียง 50 ปี?”]
[“เดี๋ยวก่อนนะครับศาสตราจารย์ลี่? ที่บอกว่าลดอายุเหลือเพียง 50 ปี มันหมายความว่าอย่างไรหรือครับ?”]
ซุ่ยจุนยีเอ่ยขัดจังหวะขึ้นมา
[“ก็อย่างที่ผมพูดล่ะครับ? ตามหลักทฤษฎีแล้วหากมีคนต้องอาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้พวกเขาคงไม่สามารถมีอายุได้เกิน 30 ปีหรอกครับ ถึงแม้วิทยาการทางการแพทย์อาจจะพัฒนาขึ้นมาแล้วแต่ก็ไม่สามารถทำให้พวกเขามีอายุยืนได้เกิน 50 ปีเช่นกัน! เป็นเพราะปัจจัยจากสภาพแวดล้อมเช่นนี้ทำให้มีโอกาสที่จะเป็นมะเร็งมากกว่าคนที่อาศัยอยู่บริเวณอื่นถึง 10,000เท่า!”]
[“10,000เท่า!”]
ซุ่ยจุนอี้รู้สึกตกใจไม่น้อย เขาไม่คิดว่าการปนเปื้อนของโลหะหนักจะมีผลกระทบรุนแรงขนาดนี้
[“ใช่ครับ นี่คือสาเหตุที่ผมอยากจะแนะนำให้ชาวบ้านที่อาศัยอยู่บริเวณโรงงานได้ไปตรวจสุขภาพ พวกเขาจำเป็นต้องตรวจดูว่าร่างกายของพวกเขาได้รับผลกระทบจากการปนเปื้อนของโลหะหนักหรือไม่? ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะโรงงานพวกนั้น พวกเขาควรมีความรับผิดชอบต่อสังคมมากกว่านี้!”]
.
.
[“สวัสดีค่ะ ดิฉันเฉาหลี่กังเป็นนักวิจัยคุณภาพอากาศ เราได้ทำการเก็บตัวอย่างอากาศจากโรงงานอิเล็กทรอนิกส์เหล่านี้เพื่อมาทำการทดสอบแล้วนะค่ะ ซึ่งตัวอย่างที่เราเก็บมามีความเข้มข้นของตะกั่วในระดับสูง ซึ่งตะกั่วเหล่านี้ถูกปล่อยออกมาจากเตาเผาอุณหภูมิสูง ทั้งๆที่อนุภาคตะกั่วเหล่านี้สามารถกำจัดได้โดยง่ายโดยอาศัยการกรอง ดิฉันอยากรู้ว่าทำไมโรงงานเหล่านี้ถึงไม่มีกระบวนการกรองควันก่อนปล่อยสู่อากาศ โรงงานเหล่านี้มีอุปกรณ์การกรองอากาศนะค่ะ แต่ดิฉันก็ไม่ทราบเช่นกันว่าทำไมพวกเขาถึงไม่นำมันมาใช้? พวกเขาเอาไว้ตั้งโชว์เฉยๆหรือว่าต้องการประหยัดค่าใช้จ่ายหรือเปล่า? พวกเขาคงไม่สนใจว่าตัวเองได้สร้างมลพิษให้กับสิ่งแวดล้อมแล้วกระมัง?”]
.
.
[“อย่างที่ท่านผู้ชมเห็นในตอนนี้นะครับ บริเวณภายนอกของโรงงานมีปริมาณควันที่หนาทึบทีเดียวครับ เราจะไปลองสัมภาษณ์ชาวบ้านที่สัญจรผ่านไปมาบริเวณนี้ดูนะครับว่าพวกเขาคิดเห็นกับเรื่องนี้อย่างไร? สวัสดีครับ? ผมซุ่ยจุนอี้จากช่องCCTVนะครับ!”]
[“โอ้! ฉันจำคุณได้ ฉันชอบดูรายการของคุณ! รายการของช่องCCTVสนุกมากๆเลย!”]
หญิงวัยกลางคนกล่าวอย่างตื่นเต้น
[“ขอบคุณสำหรับคำชมนะครับ พอดีผมมีเรื่องที่อยากจะซักถามคุณสักหน่อยนะครับหวังว่าคงไม่รบกวนเวลาของคุณนะครับ ที่นี่มีควันหนาทึบเลยนะครับ คุณพอจะจำได้หรือเปล่าว่ามันเริ่มต้นตั้งแต่เมื่อไหร่?”]
เมื่อซุ่ยจุนอี้ถามจบ ผู้หญิงคนนี้ก็ชี้ไปที่โรงงานทันทีด้วยความโกรธ
[“ควันพวกนี้เริ่มเกิดขึ้นเมื่อโรงงานย้ายมาตั้งที่นี่ แต่ก่อนแถวๆนี้นะคะเป็นที่ที่สะอาดและสวยงามมากเลย แล้วดูตอนนี้สิคะ? มีทั้งควัน มีทั้งกลิ่นเหม็น! ฉันเคยร้องเรียนไปยังหน่วยงานที่เกี่ยวข้องแล้วนะคะแต่ก็ยังไม่มีใครสนใจที่จะเข้ามาแก้ปัญหานี้เลย!”]
กล้องค่อยๆซูมไปยังโรงงานนั่นทันที แน่นอนว่ามันคือโรงงานโตชิบา!
[“อ๊ะ! ยังไม่พอแค่นั้นนะคะ! เสียงจากโรงงานยังดังอยู่ตลอดเวลา คุณได้ยินมันมั้ยคะ? เสียงมันดังแบบนี้เลย มันดังทั้งกลางวันและกลางคืน! เราแทบจะนอนไม่หลับเลยล่ะค่ะ!”]
[“แล้วสถานการณ์ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างครับ?”]
[“ตอนนี้นะเหรอ? มันไม่ได้ดีขึ้นหรอกค่ะ! พวกเราก็แค่ชินกับมันเท่านั้น”]
หญิงวัยกลางคนตอบอย่างคับแค้นใจ เธอไม่รู้ว่าจะทำอะไรให้มันดีขึ้นกว่านี้แล้ว เธอเอ่ยกับนักข่าวต่อทันที
[“ลูกชายของฉันพอเรียนจบก็ย้ายไปทำงานที่ต่างมณฑลเลย ตอนที่เขาเรียนอยู่เขาก็ไม่ค่อยอยากจะกลับบ้านเพราะกลับมาทีก็เริ่มไอไม่หยุด อีก2ปีเราก็จะย้ายออกจากที่นี่แล้ว ที่นี่ไม่เหมาะให้มครมาใช้ชีวิตอยู่หรอก!”]
.
.
เรื่องราวทั้งหมดที่กล่าวในรายงานพิเศษนี้จะมุ่งเน้นไปที่ปัญหามลพิษทางสิ่งแวดล้อมโดยเฉพาะซึ่ง ผู้ชมจะสังเกตได้ว่าโรงงานที่ถูกระบุในข่าวนี้คือโตชิบาและอีก 3 บริษัท
ตอนนี้ไม่มีใครคิดที่จะสนับสนุนบริษัทญี่ปุ่นเหล่านี้แล้ว ทุกๆคนต่างชี้นิ้วไปที่พวกเขา! นักธุรกิจที่ชั่วร้ายพวกนี้กำลังหากำไรจากความทุกข์และชีวิตของมนุษย์ร่วมโลก!
(1) ค่าโลหะหนักที่ใช้ควบคุมคุณภาพน้ำทิ้งจากโรงงานจะยึดตามประกาศกระทรวงของแต่ละประเทศซึ่งโลหะหนักจะประกอบไปด้วยสังกะสี,โครเมียม,สารหนู,ทองแดง,ปรอท,แคดเมียม,แบเรียม,ซีลีเนียม,ตะกั่ว,นิกเกิล,แมงกานีส