เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 742
ลู่ฝานพูดว่า “พลเอกเฟิง ฉันพูดแบบนี้ละกัน ฉันไม่อยากเปิดเผยตัวตนของตัวเอง ดังนั้นพลเอกเฟิงช่วยเราจัดการผู้เฝ้าเมืองซ่งละกัน ฉันหวังว่าช่วงนี้จะไม่มีใครมารบกวนเราอีก นายเข้าใจไหม”
พลเอกเฟิงกล้าไม่เข้าใจที่ลู่ฝานพูดเหรอ เขาพยักหน้าเบาๆ แล้วพูดว่า “ผมเข้าใจแล้ว งั้นผมขอตัวก่อน หลังเสร็จเรื่องผมจะแจ้งข่าวท่านผู้ตรวจการนะครับ”
พูดจบ พลเอกเฟิงไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อ รีบออกไปอย่างรวดเร็ว
ลู่ฝานมองหลังพลเอกเฟิง รั้งศิษย์พี่หานเฟิงเอาไว้ แล้วส่ายหน้าเบาๆ
หลังจากพวกเขาออกไป หานเฟิงนั่งลงบนพื้น ถูหน้าอกตัวเองอย่างแรง “เจ็บมาก ศิษย์น้องลู่ฝาน นายจะให้เขาจัดการผู้เฝ้าเมืองซ่งจริงเหรอ ฉันว่าเชื่อไม่ได้ ไม่แน่กลับไปเขาอาจปล่อยผู้เฝ้าเมืองซ่งไปก็ได้”
ลู่ฝานพูดว่า “ไม่หรอก ผมว่าผู้เฝ้าเมืองซ่งต้องทรมานเพราะเขาแน่นอน”
ลู่ฝานหัวเราะเบาๆ คิดถึงตอนที่นักบู๊พวกนั้นแอบลงมือกับผู้เฝ้าเมืองซ่งเมื่อครู่
เห็นลู่ฝานแน่ใจขนาดนี้ หานเฟิงจึงไม่พูดอะไรมาก
เป็นหลิงเหยาที่ยืนอยู่ด้านหลังลู่ฝาน เธอดึงเสื้อลู่ฝานเบาๆ แล้วพูดว่า “ลู่ฝาน นายเป็นผู้ตรวจการชั้นกลางแล้วเหรอ นายทำได้ยังไง”
แววตาเลื่อมใสของหลิงเหยา เหมือนจะมีประกายออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง
จู่ๆ ลู่ฝานรู้สึกประสบความสำเร็จ เขายิ้มแล้วพูดว่า “เป็นประสบการณ์ที่ยาวนาน ไว้ฉันค่อยๆ เล่าให้เธอฟัง”
หลิงเหยาพยักหน้าหงึกๆ แล้วตอบรับ
ลู่ฝานหันมามองผู้ชายอีกคนที่อยู่บนพื้น “โอเค ต่อไปเราจะถามไอ้คนนี้ สำนักชุดแดงคืออะไรกันแน่”
หานเฟิงยักไหล่พูดว่า “สำนักโลหิตพิฆาตก็กำจัดมาแล้ว นับประสาอะไรกับสำนักเล็กๆ อย่างสำนักชุดแดง”
หลิงเหยาถามว่า “สำนักโลหิตพิฆาตคืออะไร”
หานเฟิงหัวเราะคิกคักแล้วพูดว่า “นี่ก็เป็นประสบการณ์ที่ยาวนานมากเหมือนกัน เธอให้ศิษย์น้องลู่ฝานเล่าให้ฟังตอนกลางคืนเหมือนเล่าเรื่องผีสิ”
พูดจบหานเฟิงกระทุ้งลู่ฝานเบาๆ แล้วพูดว่า “ศิษย์น้องลู่ฝาน ถึงตอนนั้นนายต้องกอดศิษย์น้องหลิงเหยาให้แน่นๆ นะ อย่าทำให้เธอตกใจ”
หลิงเหยาหน้าแดงทันที ทำท่าเหมือนจะตี!
หานเฟิงรีบกระโดดไปอีกด้าน ยกมือสองข้างยอมจำนน แล้วพูดว่า “ศิษย์น้องหลิงเหยา เธอจะโกรธอะไรล่ะ เรื่องแบบนี้ไม่ช้าก็เร็ว ศิษย์น้องลู่ฝาน นายพูดอะไรหน่อยสิ!”
ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “พี่หุบปากเถอะ”
หานเฟิงยิ้มร้ายกาจ “ได้ๆ ฉันหุบปาก แต่ฉันพูดเรื่องจริง ใช่ไหมศิษย์น้องหลิงเหยา”
หลิงเหยาก้มหน้าลง เริ่มเล่นชายเสื้อตัวเอง
หานเฟิงตกใจที่หลิงเหยาไม่เถียง ไม่ได้ด่าเขาว่าอันธพาล นี่ทำให้หานเฟิงสงสัย เขามองลู่ฝาน แล้วมองหลิงเหยา
หานเฟิงอ้าปากค้าง แล้วพูดว่า “ไม่ใช่ใช่ไหม ศิษย์น้องลู่ฝานได้แล้วเหรอ เร็วมาก! ตอนไหน พวกนายไม่ได้มีลูกกันใช่ไหม”
ลู่ฝานกับหลิงเหยาตะโกนออกมาพร้อมกัน “พี่หุบปาก!”
หานเฟิงยิ้มอย่างประหลาดแล้วเดินไปอีกด้าน เดินพลางส่ายหัวไปมา “ขนาดพูดยังเหมือนกันเลย ดูเหมือนใจตรงกันนะ! ฉันขอให้พวกนายมีลูกเร็วๆ! ฮ่าๆๆๆๆ”
เสียงหัวเราะลอยไปตามลม ดังสนั่นไปทั่ว