เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 741
อะไรที่ว่าพลิกหน้าเร็วยิ่งกว่าหนังสือ พลเอกเฟิงแสดงให้ทุกคนในที่นี้ได้เห็นแล้ว
คนในที่นี้ไม่มีใครที่ไม่ตกใจ แม้พวกเขาไม่ค่อยรู้ว่าตำแหน่งผู้ตรวจการชั้นกลางหมายถึงอะไร แต่ต้องเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูง ที่พวกเขาไม่สามารถหาเรื่องได้แน่นอน
ถอยหลังอย่างรู้งาน คือตัวเลือกที่ดีที่สุด
ยอดฝีมือทั้งสี่คนโค้งคำนับลู่ฝานทันที เหงื่อไหลลงมาจากหน้าผาก
ยังดีที่เมื่อกี้ไม่ลงมือกับท่านผู้ตรวจการคนนี้ ไม่งั้นคงไม่ต้องคิดถึงผลที่ตามมาเลย
ดูท่านพลเอกของพวกเขายังตกใจจนเป็นแบบนี้ ฐานะระดับนี้ ถึงพวกเขากล้าแค่ไหน ก็ไม่กล้าเหิมเกริมอีก
“ถอยไปๆ จะล้อมทำไม อยากเป็นกบฏหรือไง มาเอาตัวไอ้ผู้เฝ้าเมืองสมควรตายคนนี้ออกไป รอการตัดสินจากเจ้าหน้าที่”
คนของจวนผู้เฝ้าเมืองยังไม่กล้าทำอะไร ยอดฝีมือทั้งสี่คนพาตัวผู้เฝ้าเมืองซ่งไปทันที
พวกเขายังแอบซัดหมัดใส่คนละหมัด ดูไม่ออกว่าหนักหรือเบา แต่ทำให้ผู้เฝ้าเมืองซ่งจำไปตลอดชีวิตแน่นอน ลู่ฝานเห็นภาพนี้ ก็หรี่ตาลงเล็กน้อย
กลุ่มคนรีบถอยหลัง ในลานบ้านเหลือเพียงพวกลู่ฝาน
พลเอกเฟิงเดินเข้ามาดูป้ายคำสั่ง เมื่อมั่นใจว่าไม่ผิดก็พูดอย่างนอบน้อมว่า “ท่านผู้ตรวจการมาถึงที่นี่ ผมขอทำความเคารพ”
พลเอกเฟิงก้มหัวลง คารวะทำความเคารพ
เหตุการณ์แบบนี้ เขาจำเป็นต้องยอม
เขาสามารถขย้ำผู้ตรวจการชั้นล่างได้ทุกเมื่อ ถึงทำให้ตาย อย่างมากเบื้องบนก็แค่ทำให้เขาลำบากใจ ถลกหนังเขาเท่านั้น
แต่ผู้ตรวจการชั้นกลางปรากฏตัวตรงหน้า เขาทำได้เพียงก้มหน้าเท่านั้น
เพราะเขารู้ดีกว่าใครว่าผู้ตรวจการชั้นกลางหมายถึงอะไร แย่สุดก็คือต่อไปจะได้เป็นหัวหน้าเขต ส่วนดีที่สุดก็พูดยากแล้ว
คนที่สามารถอยู่ในตำแหน่งนี้ได้ ล้วนมีพรสวรรค์เหมือนปีศาจ ไม่แน่อาจเป็นเซียนบู๊ก็ได้
ลู่ฝานเก็บป้ายคำสั่ง หันหลังไปช่วยหานเฟิงออกมาก่อน
หานเฟิงร้องโอดโอยไม่หยุด ก่นด่าออกมาว่า “ให้ตายเถอะ มีปัญญาก็มาสู้กันทีละคน ไอ้เวร ศิษย์น้องลู่ฝาน ถ้าเปิดเผยตัวตนเร็วกว่านี้ ฉันคงไม่ต้องโดนรุมหรอก”
ลู่ฝานพูดว่า “อันที่จริงผมไม่อยากเปิดเผยตัวตน”
ลู่ฝานพูดพลางหันไปมองพลเอกเฟิง
พลเอกเฟิงพูดอย่างเข้าใจว่า “วางใจเถอะครับ เรื่องของผู้ตรวจการลู่ในเมืองหยุนไห่ ไม่มีทางแพร่ออกไปแน่นอน คนที่เห็นเหตุการณ์ในวันนี้ กลับไปต้องปิดปากเงียบ”
ลู่ฝานพยักหน้า เอายาออกมาให้หานเฟิงหนึ่งเม็ด
หานเฟิงกลืนลงคอโดยไม่มองเลย เขาเดินเข้ามาพูดว่า “ถ้ารู้ว่าการเปิดเผยตัวตนได้ผล ฉันก็ควรจะเปิดเผยเหมือนกัน ไอ้พวกเวร ยังไม่รู้ว่าคนที่พวกเขาจัดการคือ……”
แค่กแค่ก!
ลู่ฝานกระแอมสองที ให้ศิษย์พี่หานเฟิงกลืนคำที่จะพูดต่อลงคอ
เขาจ้องศิษย์พี่หานเฟิง อยู่ข้างนอกระวังไว้ก่อนดีกว่า แม้เขาเปิดเผยตัวตนแล้ว งั้นตัวตนของศิษย์พี่หานเฟิง ก็เอาไว้ก่อน
เหมือนพลเอกเฟิงฟังอะไรออก สีหน้าดูหวาดระแวงเข้าไปอีก
คนที่มีฐานะแบบที่เขาไม่สามารถไปหาเรื่องได้ พลเอกเฟิงอยากตบหน้าตัวเอง เขาจะเข้ามาพัวพันเรื่องนี้ทำไม มาสนใจความตายของผู้เฝ้าเมืองทำไม รู้แบบนี้ไม่น่ามาเลย
เสียใจตอนนี้ก็สายไปแล้ว เจอสองคนนี้ เขาคงต้องแสร้งทำเป็นนอบน้อม
พลเอกเฟิงมองลู่ฝานแล้วพูดว่า “ท่านผู้ตรวจการยังมีอะไรจะสั่งไหมครับ”
ลู่ฝานพูดว่า “นายจะจัดการผู้เฝ้าเมืองซ่งยังไง”
พลเอกเฟิงพูดว่า “แน่นอนว่าต้องฟังคำสั่งจากท่านผู้ตรวจการอยู่แล้วครับ”