บทที่ 1157 ให้ความรู้สึกปลอดภัยเป็นพิเศษ
เธอสัมผัสท้ายทอยกงซวี่โดยไม่ได้ตั้งใจ เยี่ยหวันหวั่นค้นพบอย่างคาดไม่ถึงว่า จุดที่นิ้วสัมผัสโดนนั้นชื้นไปด้วยเหงื่อ
เด็กนี่…เครียดจริงๆ ซะงั้น…
กงซวี่รู้สึกแค่ว่ามืออ่อนนุ่มข้างหนึ่งจับไหล่ตัวเองอยู่และยังตบๆ ไหล่เขาอย่างอ่อนโยนสุดแสน ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองก็เหมือนหมาน้อยไม่มีเชือกตัวหนึ่ง ที่ถูกเจ้าของผูกเชือกจูงเดิน
ให้ความรู้สึก…ปลอดภัยเป็นพิเศษ
และสัมผัสตอนที่นิ้วที่อ่อนนุ่มนั้นลากผ่านลำคอที่ชื้นเหงื่อของตน ไม่รู้ทำไม มันทำให้หัวใจเขาเต้นรัวหลายจังหวะ ลืมกระทั่งความเครียดทั้งปวง…
ทันทีที่ประกาศรายชื่อผู้เข้าชิงรางวัลราชาจอเงินจบ กล้องกระโดดกลับมาที่ใบหน้าของเหล่าผู้ได้รับเสนอชื่อ ขณะเดียวกันก็ให้ซีนกับบรรดากองถ่ายศิลปินและเบื้องบนของบริษัท
เลนส์กล้องจับเผยเหิงและเยี่ยอีอีมากที่สุด ราวกับบอกใบ้อะไรบางอย่าง…
“เอาละ ไม่พูดมากแล้ว ต่อไป ขอเชิญแขกผู้มีเกียรติผู้มอบรางวัลของพวกเรา ซุนตงอวี่ ผู้กำกับซุนช่วยมาประกาศผู้ชนะรางวัลราชาจอเงินของค่ำคืนนี้แทนพวกเราทีค่ะ! ขอเชิญค่ะ!”
ในที่สุดก็มาถึงวินาทีของการประกาศรายชื่อแล้ว…
แขกผู้มีเกียรติผู้มอบรางวัลซุนตงอวี่รับจดหมายจากมือพิธีกรมา เอ่ยปากช้าๆ “สายัณห์สวัสดิ์ ผมเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้รับเชิญมามอบรางวัลนี้…”
หัวใจของทุกคนในงานแทบกระดอนออกมาจากอกแล้ว ผู้ได้รับเสนอชื่อบนจอใหญ่แม้ดูเหมือนกำลังพยายามรักษาความใจเย็น แต่ท่าทางกลับแฝงความเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด
“ฉันว่าเป็นจี้เหวินจิ้ง จี้เหวินจิ้งของโกลบอลเป็นสายความสามารถแน่แท้ ถูกเสนอชื่อสามครั้งแล้ว ครั้งนี้ควรจะถึงตาเขาแล้วมั้ง”
“แนวโน้มว่าจะเป็นม้ามืดหานอี้ก็มากอยู่นา…”
“เฮ้อ พวกนายไม่ต้องเดาแล้ว ไม่เห็นต้องคิดเลย ต้องเป็นเผยเหิงแน่นอนอยู่แล้ว! ตอนแรกเขากึ่งอำลาแล้ว แต่หวงเทียนเอ็นเตอร์เทนเมนต์ทุ่มเงินกว่าร้อยล้านเชิญเขาออกมาจากป่าเขาก็ไม่ใช่เพื่อรางวัลนี้หรอกเหรอ นี่ถูกตัดสินแน่นอนแล้ว!”
“มีโอกาสเป็นเผยเหิงมากที่สุดจริงๆ ก่อน ‘ลั่วเสินฉวน’ ก็เคยได้รางวัลผู้กำกับยอดเยี่ยมกับภาพยนตร์ยอดเยี่ยมมาแล้ว สองรางวัลนี้เป็นตัวระบุทิศทางของราชาราชินีจอเงินเชียวนะ!”
เผยเหิงได้รางวัลราชาจอเงินแทบจะเป็นเรื่องที่กำหนดไว้อยู่แล้ว
ด้านล่างเวที โปรดิวเซอร์ที่อยู่ข้างกายเยี่ยอีอีเอ่ยอย่างมีแผนการล่วงหน้า “คุณหนูอีอีวางใจได้ครับ ‘ลั่วเสินฉวน’ ได้ทั้งรางวัลผู้กำกับยอดเยี่ยมและภาพยนตร์ยอดเยี่ยมแล้ว ได้รางวัลราชาจอเงินด้วยเป็นเรื่องที่ถูกกำหนดไว้แล้ว! ผมเตรียมงานเลี้ยงฉลองไว้แล้วครับ!”
ภายใต้สายตาอิจฉาเชิดชูของคนทั้งงาน เยี่ยอีอียังคงรักษาสีหน้าสงบนิ่ง เธอพยักหน้าน้อยๆ “ลำบากคุณแล้ว โปรดิวเซอร์เซวีย”
บนเวที ซุนตงอวี่กับพิธีกรยื้อไคลแมกซ์อย่างผลัดกันส่งผลัดกันรับอยู่ครึ่งค่อนวัน ในที่สุดก็เปิดซองจดหมาย ชั่วพริบตานั้นเสียงกระซิบในงานพลันหายไปชนิดเข็มตกก็คงได้ยิน
สายตาของทุกคนจับจ้องบนตัวซุนตงอวี่
ซุนตงอวี่เอ่ย “ผู้ชนะรางวัลจินหลานครั้งนี้คือ…”
เยี่ยอีอียังคงรักษาท่าที่ใจเย็นภายใต้สายตาชื่นชมปนอิจฉาของคนทั้งงาน เยี่ยมู่ฝานกำสองมือแน่นจนเป็นหมัด ไม่กล้าแม้แต่กะพริบตาสักครั้ง ลั่วเฉินสูดหายใจลึกหลับตาลงช้าๆ …
ซุนตงอวี่กล่าว “ผู้ได้รับรางวัลนักแสดงนำชายยอดเยี่ยมคือลั่ว…”
วินาทีที่ซุนตนอวี่พ่นคำว่า ‘ลั่ว’ ออกมา ทุกคนหันไปมองเผยเหิงด้วยสีหน้ากะแล้วเชียว
เฮ้อ เป็นลั่วเสินฉวนจริงๆ ด้วย…
เยี่ยอีอีก็พลันมีสีหน้าโล่งใจ โปรดิวเซอร์เซวียที่อยู่ด้านข้างก็เตรียมไปกอดเผยเหิงด้วยรอยยิ้มเต็มหน้า…
แต่ทว่า วินาทีนี้เอง เสียงของซุนตงอวี่พลันดังก้องอยู่ข้างหูทุกคน— “ลั่วเฉิน!”
ชั่วพริบตาที่ได้ยินชื่อนี้ ทั่วทั้งงานพลันเงียบกริบอย่างน่าประหลาดหนึ่งวินาที
ว่าไงนะ!
เมื่อครู่ซุนตงอวี่พูดว่าอะไรนะ!
————————————————————————————–
บทที่ 1158 ไม่ได้ทำให้คุณผิดหวัง
ไม่ใช่ลั่วเสินเหรอ
ทำไมกลายเป็นลั่วเฉินไปได้!
โปรดิวเซอร์เซวียพลันสีหน้าแข็งค้าง มือที่ยื่นไปกำลังจะกอดเผยเหิงค้างอยู่กลางอากาศอย่างน่ากระอักกระอ่วน เยี่ยอีอีก็เกือบลุกพรวดขึ้นมา
ผู้คนทั้งงานโกลาหล!
นี่มันเรื่องอะไรกัน หรือว่าพวกเขาหูฝาดไปแล้ว?
อย่าว่าแต่คนอื่น ตัวลั่วเฉินก็นั่งตะลึงอยู่ตรงนั้น ไม่ตอบสนองต่อว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นแม้แต่น้อย
ไช่หย่งเซิ่งกับฉู่หงกวงที่อีกด้านหนึ่งก็ขมวดคิ้วแน่น ทุกคนมองไปยังบนเวที ไม่อยากเชื่อว่าเยี่ยไป๋จะยังพลิกตัวกลับมาได้อย่างเห็นได้ชัด…
เหมือนรับรู้ว่าชื่ออาจทำให้สับสนได้ง่าย พิธีกรสาวจึงช่วยพูดอีกครั้งอย่างใส่ใจ “ผู้ได้รับรางวัลราชาจอเงินของรางวัลจินหลานครั้งนี้ก็คือผู้แสดงเป็นเฉินเยวี่ยในเรื่อง ‘เป็นหรือตาย’ ลั่วเฉิน! ยินดีด้วยค่ะลั่วเฉิน!”
คำพูดของพิธีกรสาวราวกับหยดน้ำเย็นที่กระเด็นลงไปในหม้อน้ำมัน
พริบตาต่อมาเยี่ยมู่ฝานก็ลุกขึ้นมาอย่างตื่นเต้น เขาดึงลั่วเฉินเข้ามาแล้วออกแรงกอดหนึ่งที “เลิกอึ้งได้แล้ว! ลั่วเฉิน! เป็นนาย! คนได้รับรางวัลคือนาย!”
คนในงานหนึ่งเดียวที่ใจเย็น คงจะมีแค่เยี่ยหวันหวั่น
เยี่ยหวันหวั่นยืนขึ้น อ้าแขน มองไปยังลั่วเฉินที่ตกตะลึงโดยสมบูรณ์ “ลั่วเฉิน ยินดีด้วย”
ลั่วเฉินจ้องเยี่ยหวันหวั่นอย่างโง่งม ร่างกายสั่นน้อยๆ เบ้าตาพลันแดงแล้ว เขากอดเยี่ยหวันหวั่นอย่างตื่นเต้นไม่จบสิ้น “พี่เยี่ย…ผมสำเร็จแล้ว…ผมทำสำเร็จแล้ว…ผมไม่ได้ทำให้พี่ผิดหวัง…”
ก้อนหินใหญ่ที่แขวนอยู่ในหัวใจในที่สุดก็ถูกปลดลงมา ลั่วเฉินรู้สึกราวกับว่าตัวเองได้เกิดใหม่ยังงั้น
กงซวี่ที่อยู่ด้านข้างก็ตะลึงงันอยู่นานกว่าจะตอบสนอง ในใจเขาเหมือนแมวข่วนไม่ปาน ท่าทีที่จ้องลั่วเฉินก็เหมือนกับกำลังมองชายชู้ที่นอกใจตัวเอง “เชี่ย! ขโมยนับแสนป้องกันได้ขโมยในบ้านยากป้องกัน สุดท้ายเป็นแกที่แย่งชื่อฉันซะงั้น!”
ทั้งที่กำลังบ่น แต่ในน้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยความยินดี
ลั่วเฉินหันมองกงซวี่ ดวงตาวาบแววไม่สบายใจ…
ทั้งที่ทั้งสองคนถูกเสนอชื่อพร้อมกัน ทั้งที่พยายามด้วยกัน ทั้งที่ครั้งนี้กงซวี่ทุ่มเทแร่งใจไปไม่น้อยกว่าเขา แต่กลับมีเขาคนเดียวที่ได้รับรางวัล…
บางทีคนอื่นอาจไม่รู้ ได้เห็นแค่ฉากที่กงซวี่ดูไม่คิดอะไรมาก แต่มีแค่เขาที่รู้ชัดเจนที่สุด ว่าตอนที่ฝึกฝน อีกฝ่ายพยายามสุดชีวิตขนาดไหน แถมยังให้เขาช่วยปกปิดพี่เยี่ยมาตลอด…
ทุกคนในงานต่างมีสีหน้าประหลาดใจมีความคิดต่างนานา ไช่หย่งเซิ่งโกรธจนขบฟัน เจียงเยียนหรานที่อยู่อีกมุมหนึ่งก็ปรบมือมีความสุขแทนพวกเขาอย่างสุดแสนดีใจ
ส่วนพวกเยี่ยอีอี เผยเหิงกับโปรดิวเซอร์ที่อยู่ด้านหน้าไม่ไกลนัก เห็นสถานการณ์ไม่เป็นไปตามคาดหมาย ก็แทบคงสีหน้าเอาไว้ไม่อยู่ มีแค่เผยเหิงที่ประสบการณ์ค่อนข้างโชกโชน จึงยังรักษาสีหน้าใจกว้างอวยพรบนใบหน้าไว้ได้
บัดซบเถอะ! นี่มันเป็นไปได้ยังไง!
ลั่วเฉิน! ทำไมถึงเป็นเจ้าเด็กหัวขนนั่นไปได้!
ไม่เพียงพวกเยี่ยอีอี ทุกคนต่างก็คาดไม่ถึง ราชาจอเงินครั้งนี้กลับพลิกล็อกอย่างใหญ่หลวง
สมองเยี่ยอีอีแล่นเร็วจี๋ ทำให้ตัวเองใจเย็นลง
ก็แค่ได้รางวัลราชาเงินรางวัลเดียวเท่านั้น…ด้วยพลังของหวงเทียน ย่อมสามารถกดพวกเขาต่อไปได้แน่นอน แต่แค่ต้องใช้พลังงานมากหน่อย…
พิธีกรเอ่ยขึ้น “ขอเชิญลั่วเฉินขึ้นมารับรางวัลค่ะ!”
แล้วตอนนี้เอง แขกผู้มีเกียรติผู้มอบรางวัลบนเวทีซุนตงอวี่ ทันใดนั้นก็เอ่ยขัดคำของพิธีกร “ขออภัยที่ขัดคำพูด ผมยังพูดไม่จบ ผู้รับรางวัลนักแสดงนำชายยอดเยี่ยม…ยังมีอีกหนึ่งคน!”
ว่าไงนะ
ยะ…ยังมีอีกหนึ่งคน!?
ความตกใจเมื่อครู่ของทุกคนยังไม่ทันสงบลง จู่ๆ ก็ต้องตกใจใหม่อีกครั้งเพราะประโยคนี้
ซุนตงอวี่ยิ้มบางเอ่ยพูดต่อ “ถูกต้อง ผู้ได้รับรางวัลอีกคนคือ…กงซวี่!”
ถ้าบอกว่าเมื่อครู่นี้ตอนที่ซุนตงอวี่พูดชื่อลั่วเฉิน ผลลัพธ์เหมือนน้ำกระเด็นใส่หม้อน้ำมัน งั้นแล้วตอนนี้ก็คงเหมือนปล่อยตอร์ปิโดลงในน้ำ
เชี่ยไรเนี่ย
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!
ถะ…ถึงกับมีราชาจอเงินคู่!?
กงซวี่เพิ่งลุกขึ้นยืนเตรียมกอดลั่วเฉิน แต่ผลกลายเป็นว่าได้ยินชื่อตัวเองโดยไม่คาดฝัน เขาพลันนิ่งค้าง หลังผ่านไปอย่างน้อยสามวินาทีจึงค่อยกะพริบตา สีหน้าเหม่อลอย “เอ่อ…พี่เยี่ย…ผมเหมือน…เหมือนจะอยากเห็นพี่สวมกระโปรงมาก…อยากจนหลอน…เกิดเป็นภาพลวงตาแล้ว…”
“เจ้าโง่!” ลั่วเฉินทนอยู่นานแล้วจนในที่สุดน้ำตาก็ไหลกลิ้งลงมาอย่างทนไม่ไหว เขาคว้ากงซวี่มากอดไว้แน่น “ไม่ใช่ภาพลวงตา! เป็นความจริง!”
…………………………