ตอนที่ 131: พูดแพร่ออกไป โดย Ink Stone_Romance
“รีบไปเร็วสิ ยืนอึ้งอยู่ทำไมกัน”
หวางนิวเร่งเฉินเยี่ยนอีก เฉินเยี่ยนเดินไปข้างหน้า มาถึงหน้ารถจักรยานของเวยหลายชุน
“รอก่อน”
หวางนิวตะโกนเรียก เวยหลายชุนและเฉินเยี่ยนหยุดรอ เฉินจงไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่าภรรยาตัวเองจะทำอะไร หวางจวนยืนอยู่หน้าประตู เฉินเวยไม่ได้ออกมาจากห้อง
หวางนิวหยิบหมวกฟางมาสองใบ หมวกฟางนี้ใช้เวลาทำเกษตร หนึ่งใบในนั้นขาดแล้ว หวางนิวเอาใบที่ขาดให้เฉินเยี่ยน อีกใบให้เวยหลายชุน
“นี่ก็เที่ยงแล้ว สวมหมวกฟางนี่ไว้จะได้บังแดด”
หวางนิวหัวเราะหึหึ
หมวกฟางมีกลิ่นเหม็นเหงื่อจากการทำงานสวมไว้บนศีรษะ นี่ไม่รู้ว่าสวมมากี่ครั้งแล้ว ไม่เคยซักมาก่อน กลิ่นย่อมไม่พึงประสงค์ แต่เฉินเยี่ยนไม่ได้พูดอะไร
หวางนิวเริ่มเร่งอีกครั้ง
เวยหลายชุนเข็นรถจักรยาน เฉินเยี่ยนกลับไม่ได้ก้าวเท้าออกไป แต่พูดเสียงเบา “คุณมีอะไรก็พูดมาเถอะ”
ประโยคนี้ของเฉินเยี่ยนทำให้เวยหลายชุนหันหน้ามาทันที เขาคิดไม่ถึงว่าเฉินเยี่ยนมองออก รู้ว่าตัวเองมีอะไรจะพูด เฉินเยี่ยนเป็นคนที่ฉลาดจริงๆ แต่ตัวเองจะพูดไหม?
“มีอะไรพูดกัน จะพูดอะไรก็ไปพูดระหว่างทาง รีบไปเถอะ อย่าให้ที่บ้านสามีรอนานเลย”
หวางนิวไม่เข้าใจ เริ่มเร่งเร้าอีกแล้ว
เวยหลายชุนกลับรู้สึกว่าหวางนิวดูใจร้อนไปหน่อย ก็ใช่ เฉินเยี่ยนมีชื่อเสียงแบบนี้ ย่อมไม่ได้แต่งงานง่ายๆ มาเจอตัวเองที่โง่แบบนี้ ทำไมพวกเขาจะไม่ใจร้อนล่ะ?
เห็นเวยหลายชุนยิ้มอย่างดูถูกเล็กน้อย เฉินเยี่ยนขมวดคิ้วขึ้นมาหน่อย ต้องมีเรื่องแน่นอน เรื่องนี้น่าจะเกี่ยวข้องกับเฉินเวยด้วย
“มีอะไรก็พูดมาเถอะ”
เฉินเยี่ยนไม่ได้ฟังเสียงก้าวเท้าของหวางนิว เธอคิดว่าคุยกันให้รู้เรื่องดีกว่า ดูท่าทางเวยหลายชุนจะไม่ยอม คนอื่นไม่รู้ จะคิดว่าตัวเองบังคับเขา
“คุณให้ผมพูดเองนะ”
เวยหลายชุนรู้สึกโมโหขึ้นมา เฉินเยี่ยนเป็นคนผิดชัดๆ ตัวเองอุตส่าห์บอกตัวเองว่าจะไม่พูดอะไร พาเฉินเยี่ยนกลับไปค่อยพูด เฉินเยี่ยนกลับบีบบังคับแบบนี้ ดูจะไม่ปล่อย
“ใช่ ฉันให้คุณพูด”
เฉินเยี่ยนพยักหน้า เธอรู้ดี เวยหลายชุนแค่ต้องการข้ออ้าง งั้นเธอก็ให้เขา ตัวเองเป็นคนให้เขาพูด เขาก็ไม่ได้ดูสีหน้าตัวเองเลยว่าเหมือนก่อนหน้านี้ที่มาที่บ้านไหม? สีหน้าขรึม เท้าก็ไม่ขยับ ใครก็มองไม่ออกว่าเขาไม่ยอม ถ้าเขาไม่ยอมพูดกันตรงๆ ก็ได้ ตัวเองก็จะไม่บังคับ จำเป็นต้องทำแบบนี้เหรอ
หวางนิวจะพูดอะไร เฉินจงดึงเธอไว้ จากนั้นเฉินจงเดินไปข้างหน้ารับของจากมือเฉินเยี่ยนมา
“ต้าชุนมีอะไรก็เข้าไปพูดในบ้านเถอะ”
เฉินจงก็มองออกว่าเวยหลายชุนผิดปกติ เขาไม่พูดเรื่องอื่น มีเรื่องอะไร เขาจะยืนอยู่ข้างลูกสาวเขาเท่านั้นพอ
เวยหลายชุนอ้าปาก เขาอยากจะพูดอะไรแต่ก็กลืนกลับเข้าไปอีก จากนั้นเขาจอดจักรยานให้ดีแล้วเข้าไปในบ้าน
“พี่”
หวางจวนเรียกเฉินเยี่ยนด้วยความกังวล เธอก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
“ไม่เป็นไร เธอดูไว้ อย่าให้ใครเข้ามา”
เฉินเยี่ยนตบหวางจวนเบาๆ ให้เธอไม่ต้องเป็นห่วง
หวางจวนไปเฝ้าหน้าประตูบ้าน เพื่อกันคนในหมู่บ้านเข้ามา
ในบ้าน เฉินจง หวางนิว เวยหลายชุนนั่งลงกันหมด เฉินเยี่ยนก็หาที่นั่งลงเหมือนกัน
เฉินจงไม่ให้หวางนิวพูด เขารอเวยหลายชุนพูด
“ผมขอดูหน้าผากคุณได้ไหม?”
เวยหลายชุนคิดอยู่นาน ประโยคแรกกลับพูดกับเฉินเยี่ยน
เฉินเยี่ยนอึ้งไป แต่ก็ยิ้มขึ้นมา เธอพอจะเข้าใจคร่าวๆ แล้ว เวยหลายชุนต้องได้ยินเรื่องสวนผงไม้มาแน่ รู้ว่าเธอและอวี๋เหวยหมินเคยหมั้นกันมาก่อน ใครบอกเขา? ถ้าเธอเดาไม่ผิด น่าจะเป็นเฉินเวย ถึงแม้ว่าเธอไม่รู้ว่าเฉินเวยไปเจอเวยหลายชุนตอนไหน
เฉินเยี่ยนเอามือยกผมหน้าม้าขึ้นมา เมื่อก่อนเจ้าของร่างเดิมไม่มีหน้าม้า หน้าม้านี้ไว้หลังจากมีแผลเป็นที่หน้าผาก ถ้าไม่ยกขึ้นมาก็จะไม่เห็นแผลเป็น
เวยหลายชุนมองแผลเป็นรูปดวงตานั่น หัวใจเขาหล่นวูบ รอยแผลเป็นนี้แสดงให้เห็นว่าเฉินเยี่ยนเคยอยู่ในสวนผลไม้กับผู้ชายจริง…
พอคิดขึ้นมาเขาก็รับไม่ได้ เขาแต่งงานกับเฉินเยี่ยน ทุกวันต้องอยู่ใกล้ชิดกับเฉินเยี่ยน แต่ทุกวันที่ต้องเจอกับรอยแผลเป็นนี้ เวยหลายชุนไม่รู้ว่าตัวเองจะรัยได้ไหม
“รอยแผลเป็นนี่คนอื่นเห็นแล้วกลัว สองปีนี้จางลงแล้ว เยี่ยนจื่อเราไว้ผมยาว มองไม่เห็น ต้าชุน ไม่ใช่ว่าเธอจะรังเกียจเยี่ยนจื่อของเราเพราะเรื่องนี้นะ?”
ฝั่งหวางนิวดูใจรร้อน ทำไมอยู่ดีดีถึงพูดเรื่องแผลเป็นนี้ขึ้นมา
“ต้าชุนไปได้ยินใครพูดอะไรมา? ถ้ามีเรื่องอะไร ต้าชุนก็พูดมาตรงๆ เถอะ”
เฉินจงเห็นเวยหลายชุนไม่พูดอะไร เขาเลยเอ่ยปากพูด
“ผมได้ยินมาว่าก่อนหน้านี้เยี่ยนจื่อเคยมีคู่หมั้นหมายมาก่อน?”
“ใช่เคยหมั้นมาก่อน แต่อวี๋เหวยหมินนั่นใช้ไม่ได้ เขาอยากจะไปหาคนอื่น คิดหาทางทำร้ายเยี่ยนจื่อ ถึงเกิดเรื่องนั้น ไอ้ชั่วนั่นไม่ใช่คนดีอะไร เขาชอบเล่นไปทั่ว ตอนแรกเขาพูดยังไงบ้านเราก็ไม่ให้เยี่ยนจื่อหมั้นกับเขา ไม่เชื่อเธอไปถามดู เป็นเพราะบ้านอวี๋ทำร้ายเยี่ยนจื่อของเรา ไม่อย่างนั้นเยี่ยนจื่อเราคงไม่แต่งไม่ออกจนถึงตอนนี้”
หวางนิวตื่นเต้นอธิบายแทนลูกสาว
เฉินเยี่ยนพูดอะไรไม่ออก แม่พูดแบบนี้ไม่อธิบายเสียยังดีกว่า อธิบายแบบนี้ เวยหลายชุนต้องคิดว่าเพราะเฉินเยี่ยนโดนบ้านอวี๋กระทำเลยแต่งไม่ออก สมัยโบราณจะค่อนข้างเคร่งกับผู้หญิง เกิดเรื่องแบบนี้ ถ้าเป็นผู้ชาย คนอื่นก็แค่พูดกันไป แต่ผู้หญิงกลับไม่เหลือชื่อเสียงแล้ว ลำบากมาก
แต่เห็นสีหน้าร้อนใจของหวางนิว เห็นเธอเผยรอยยิ้มประจบเวยหลายชุน ลดตัวลงมาเพื่อไม่ให้เวยหลายชุนเข้าใจผิดแบบนั้นแล้ว ในใจเฉินเยี่ยนรู้สึกทั้งซาบซึ้งและก็เป็นทุกข์ด้วย
“แม่ ไม่ต้องพูดแล้ว”
เฉินเยี่ยนไม่อยากให้หวางนิวลดตัวอ่อนน้อมถ่อมตนแบบนี้
“ลูกไม่ต้องห้ามแม่ ต้องให้แม่และต้าชุนพูดเรื่องนี้ให้รู้เรื่อง เห็นอยู่ว่าเรื่องนี้ลูกไม่ผิด เป็นเพราะอวี๋เหวยหมินคนนั้นมาเล่นๆ ทำร้ายลูก จะไม่พูดได้ยังไง”
หวางนิวไม่ให้เฉินเยี่ยนห้ามเธอ เธอเสียใจมาก ลูกสาวดีๆ ทั้งคนต้องมามีชื่อเสียงแบบนี้ ตอนนี้ไม่ใช่ว่าจะหาคู่ได้ง่ายๆ เสียโอกาสไปไม่ได้
“แม่เยี่ยนจื่อ ไม่ต้องพูดแล้ว ให้ต้าชุนพูด”
เฉินจงพูด หวางนิวอ้าปากแล้วกลับไปนั่ง เธอคัดค้านคำพูดของสามีไม่ได้
“คุณลุง คุณป้า ที่จริงเรื่องนี้ควรจะบอกผมก่อนหน้านะครับ”
เวยหลายชุนก็ไม่รู้ว่าเขาควรจะพูดอะไร ถ้าเขารู้ก่อนหน้าว่าเฉินเยี่ยนมีชื่อเสียงแบบนี้ เกรงว่าเขาก็ไม่ไปมาหาสู่กับเฉินเยี่ยนแล้ว แต่ตอนนี้ให้เขาตัดใจ เขาเสียดาย และตัดไม่ลง
“เรื่องนี้พวกเราทำไม่ถูก ไม่ได้บอกก่อนหน้านี้ ในใจของพวกเราลูกสาวเป็นคนดี ที่ไม่พูดเพราะไม่อยากให้ลูกสาวโดนทำร้ายจิตใจอีกครั้ง ต้าชุน ลุงขอพูดไม่กี่ประโยคจากใจหน่อย บ้านพวกเราไม่ใช่ครอบครัวใหญ่ แต่ลูกสาวเราไม่ใช่ผู้หญิงที่ไม่บริสุทธิ์แบบนั้น พวกเราหาสามีให้เยี่ยนจื่อ ไม่ได้ต้องการที่ดีมากมาย ขอแค่จริงใจและพึ่งพาได้เท่านั้น เป็นคนที่สามารถอยู่ด้วยกันได้อย่างสบายใจก็พอแล้ว ถ้าเจ้ารู้สึกว่าไม่สามารถผ่านเรื่องนี้ไปได้ รังเกียจเยี่ยนจื่อ พวกเราก็ไม่พูดอะไรแล้ว วันนี้ก็ไม่ต้องไปแล้ว นี่เป็นการผูกญาติไม่ใช่ผูกศัตรู ต้องให้ดีทั้งสองฝ่ายถึงจะถูก ถ้าเจ้ารู้สึกว่าเยี่ยนจื่อเป็นคนดี เรื่องนี้ก็ไม่ต้องพูดถึงอีก พวกเราก็ติดต่อกันปกติ ข้ารับประกันว่าเยี่ยนจื่อเป็นคนกตัญญู ต้องอยู่กับเจ้าได้อย่างมีความสุขแน่
เฉินจงพูดจุดประสงค์เขาแล้ว ชัดเจนแล้ว ถ้าเจ้าแคร์ ไม่ยินดี ก็ไม่ต้องคุยกันต่อ ถ้ายินดี ก็ไม่ต้องพูดเรื่องในอดีตแล้ว เขาไม่อยากให้เวยหลายชุนว่าอะไรลูกสาวเพราะเรื่องนี้ เดิมทีลูกสาวก็เป็นผู้เสียหายอยู่แล้ว ถ้าเวยหลายชุนรังเกียจอีก งั้นคุยต่อไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา และเขาไม่สามารถให้ลูกสาวแต่งงานกับคนที่รังเกียจเธอ ให้เธอรับอารมณ์ได้ื
——————