บทที่ 2134 ธรรมเนียม
พูดกันตามตรง เนื้อสัตว์ร้ายนั้นไม่อร่อยเลยสักนิด ค่อนข้างหยาบกระด้าง แม้ว่ากู้ซีจิ่วฝีมือดี ทว่าวัตถุดิบคุณภาพแย่เกินไป ดังนั้นเนื้อสัตว์เหล่านี้แค่พอกินได้ก็เท่านั้น
หากเป็นเมื่อก่อน ตี้ฝูอีไม่มีทางกินเนื้อรสชาติเช่นนี้แม้แต่คำเดียว ทว่าในเมื่อเป็นเนื้อที่นางย่าง…
เขากินเข้าไปชิ้นใหญ่! จนแทบจะอิ่มตื้อแล้ว!
ไม่ง่ายเลยที่เขาจะเคี้ยวเนื้อชิ้นนั้นหมด ด้านข้างก็ยื่นมาให้อีกชิ้นหนึ่ง
“พอหรือไม่? อีกสักชิ้นไหม?”
ตี้ฝูอีนิ่งงัน เขาเงยหน้ามองเนื้อชิ้นนั้น สิ่งที่เห็นก็คือดวงตาที่เจิดจรัสแวววาวคู่หนึ่งของกู้ซีจิ่ว
“พี่สือโทว เขากินไม่ลงหรอก มิสู้ท่านให้ข้าดีกว่า? ข้าอยากกิน…”
เถี่ยตั้นที่อยู่ด้านข้างจ้องมองเนื้อชิ้นนั้นอย่างกระหายหิว เขาอยากกินเนื้อที่กู้ซีจิ่วย่างมานานแล้ว จนปัญญาที่นางไม่เคยย่างให้เขากินเลย…
“พี่สือโทว ข้าก็อยากกิน ข้าชอบเนื้อที่พี่สือโทวย่างเป็นที่สุด”
สาวแกร่งอีกคนด้านข้างวิ่งเข้ามา
นางเคยเป็นหนึ่งในคนที่เกี้ยวพากู้ซีจิ่ว ชื่อชุนเฉา เป็นหัวหน้าคอยช่วยเหลือเด็กสาวที่ยังไม่ได้แต่งงาน อดทนต่อความยากลำบากได้ ต่อสู้ได้ อารมณ์รุนแรง เมื่อแข่งมวยปล้ำกับบุรุษก็ทำให้อีกฝ่ายพ่ายแพ้ไปได้
ทั้งชีวิตไม่เคยยอมใคร ยอมแต่ ‘พี่สือโทว’ นางไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของกู้ซีจิ่ว รักเดียวใจเดียวอยากเล่นพลิกรังหญ้ามีลูกกับเธอ ยามนี้ถึงแม้จะผิดหวังเมื่อรู้ว่า ‘พี่สือโทว’ เป็นผู้หญิง ทว่านางยังคงเคารพนับถือ ‘พี่สือโทว’ อยู่ไม่เปลี่ยน เปลี่ยนจากคนตามจีบเป็นติ่งแฟนคลับแทน…
เมื่อก่อนนางมอบของใช้ส่วนตัวให้กู้ซีจิ่วมากมาย อย่างเช่นเสื้อผ้า เครื่องโลหะ รองเท้า แม้แต่เครื่องนอนของ กู้ซีจิ่วนางก็เป็นคนทำ…
ดังนั้นความรู้สึกของกู้ซีจิ่วที่มีต่อนางไม่เลวทีเดียว ยามนี้เมื่อเห็นนางมาขอจึงมอบเนื้อให้นาง
ชุนเฉายิ้มตาหยี โน้มตัวไปหอมแก้มกู้ซีจิ่วดังฟอด
“พี่สือโทวน่ารักที่สุด!”
กู้ซีจิ่วตะลึงงัน
เมื่อก่อนชุนเฉาผู้นี้มุ่งมั่นที่จะลอบหอมแก้มเธอมาตลอด ทว่าไม่เคยทำได้สำเร็จ
กู้ซีจิ่วคิดว่าเมื่อตัวเองคืนร่างเป็นสตรีแล้ว นางจะไม่มีความคิดที่จะหอมแก้มเธออีก นึกไม่ถึงเลย…
ใบหน้าหล่อเหลาของตี้ฝูอีพลันมืดมน เขานึกไม่ถึงว่าแม้ภรรยาของตัวเองกลับคืนร่างสตรีแล้วก็ยังดึงดูดสาวๆ ได้ขนาดนี้!
เขาโบกสะบัดแขนเสื้อ ดึงรั้งกู้ซีจิ่วมาไว้ในอ้อมแขน และไม่รู้ว่าหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนขาวดุจหิมะออกมาจากที่ใด เช็ดพวงแก้มที่ถูกหอมของนาง…
กู้ซีจิ่วนั่งอยู่ในอ้อมกอดของเขาและไม่ได้ดิ้นรน เมื่อเขาเช็ดให้เธอเรียบร้อย เธอคล้องคอเขาด้วยแขนทั้งสองข้างแล้วยิ้มเยาะข้างหูเขา
“เจ้าหึงหวงหรือ?”
ลมหายใจนางหอมอวลดุจดอกกล้วยไม้ข้างหูเขา ตี้ฝูอีจิตใจปั่นป่วน จุมพิตลงบนพวงแก้มนาง
“อืม ต่อไปไม่อนุญาตให้ใครหอมเจ้าอีก สตรีก็ไม่ได้!”
“ดูเจ้าแสดงออกเข้าสิ”
กู้ซีจิ่วกระหยิ่มยิ้ม เธอชอบลักษณะที่เขาเอาแต่ใจเช่นนี้
ผู้ชายของเธอก็ต้องกล้ารักกล้าชัง…
น่าแปลก เหตุใดตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้เขาจึงไม่จุมพิตริมฝีปากเธอ?
บุรุษสตรีที่นี่เมื่อใดที่สบตากัน ไม่เพียงแต่จะจุมพิตกันอย่างโจ๋งครึ่ง อีกทั้งยังจับมือจูงกันไปหาที่เงียบสงบเพื่อเล่นพลิกรังหญ้า…
ส่วนเขากับเธอเป็นคู่หมั้นคู่หมายกันแล้ว แม้จะร่วมหอกันก็ไม่แปลกอันใด ทว่าแม้แต่จูบเขาก็ไม่กล้างั้นหรือ?
ดินแดนเบื้องบนหัวโบราณ? หรือเขาหัวโบราณ? หรือว่าเขาไม่สนใจเพราะเห็นว่าเธอผิวคล้ำ?
ข้อสงสัยมากมายผุดขึ้นในหัวของเธอ
ตี้ฝูอีรู้สึกปั่นป่วนรวนเรไปหมด กู้ซีจิ่วที่กระตือรือร้นร้อนแรงเช่นนี้ทำให้เขาแปลกใจนัก หัวใจก็สั่นไหวยิ่งนักเช่นกัน
หากไม่ใช่ว่าเขามีคุณธรรมก็จะจุมพิตนางจริงๆ ไปนานแล้ว!
ยามนี้…
เขามองชุนเฉาที่กำลังแทะเนื้ออยู่อย่างไม่สบอารมณ์
“ข้ายังอยากกินเนื้ออยู่!”
————————————————————————————-
บทที่ 2135 ธรรมเนียม 2
ตอนนี้กู้ซีจิ่วอารมณ์ดียิ่งนัก
“ได้ ข้าย่างให้เจ้าอีก”
เธอผละออกจากอ้อมกอดเขาแล้วไปหยิบเนื้อ
ชุนเฉาใคร่ครวญครู่หนึ่งแล้วเดินตามไป นางไม่พูดพร่ำทำเพลงหยิบของแข็งท่อนหนึ่งจากคนแบ่งเนื้อยัดใส่มือกู้ซีจิ่ว
“พี่สือโทว ย่างสิ่งนี้ให้เขา”
กู้ซีจิ่วตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อมองเห็นของสิ่งนั้นอย่างชัดเจน ของสิ่งนี้เธอรู้จัก มันคือลูกอัณฑะสัตว์…
ที่นี่มีกฎเกณฑ์ที่ไม่ได้ระบุเป็นลายลักษณ์อักษรอยู่ว่า หากสตรีชมชอบบุรุษผู้ใดก็จะย่างลูกอัณฑะสัตว์ให้เขากิน หากเขารับก็แสดงว่าเขายอมรับความรักของหญิงสาว คืนนั้นก็จะร่วมเรียงเคียงหมอนกันได้
กู้ซีจิ่วใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มากว่าครึ่งปีย่อมรู้กฎเกณฑ์ข้อนี้ดี
เธอควรจะย่างสิ่งนี้ให้เขาหรือไม่?
อย่างไรเสียเธอกับเขาก็เพิ่งจะรู้จักกันแค่เพียงวันเดียวเท่านั้น…
ชุนเฉาอดอมยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นนางลังเล จึงกระซิบข้างหูนาง
“พี่สือโทว คู่หมั้นของเจ้าช่างขาวนวลเนียนเฉกเช่นสตรีถึงเพียงนี้ เจ้าไม่กลัวว่าเขาจะทำไม่ได้หรือ? ไม่สู้ลองดูสักหน่อย? ลองสักหน่อยก่อนแล้วค่อยตัดสินใจว่าจะแต่งให้เขาหรือไม่…”
ที่แห่งนี้ บุรุษล้วนถือความแข็งแกร่งเป็นความงดงาม ความสามารถเรื่องอย่างว่าย่อมต้องทรงพลัง
หากไม่ทรงพลัง เหล่าหญิงสาวก็ถอนหมั้นทอดทิ้งอีกฝ่ายได้
ที่นี่ไม่มีความคิดในสังคมศักดินาที่ว่าสตรีที่ดีมิควรแต่งสามีสองคน
เข้ากันได้ก็อยู่ด้วยกัน เข้ากันไม่ได้ก็เลิกรากันไป จุดนี้คล้ายคลึงกับสังคมยุคปัจจุบัน
กู้ซีจิ่วไม่มีความทรงจำอื่นใด มีเพียงความทรงจำจากการใช้ชีวิตที่นี่มาครึ่งปี ย่อมใช้กฎเกณฑ์ของที่นี่เป็นกฎเกณฑ์ ความคิดค่อนข้างเปิดกว้าง
ดังนั้นเธอจึงหยุดชะงักเพียงเล็กน้อย แล้วหยิบลูกอัณฑะสัตว์ชิ้นนั้นไปย่างในที่สุด
แน่นอนว่า เธอไม่ได้อยากลองว่าอีกฝ่ายทำได้หรือไม่ แต่อยากรู้ว่าอีกฝ่ายรู้สึกต่อเธออย่างไรกันแน่…
เธอรู้สึกอยู่เสมอว่าตัวเองเคยเป็นสามีภรรยากับเขามาจริงๆ ทว่าคิดไม่ออก
ตี้ฝูอีไม่ได้สังเกตว่านางย่างอะไรอีก เขากำลังพูดคุยกับหัวหน้าเผ่าอยู่ วางแผนขั้นตอนต่อไป เพื่อให้มั่นใจว่าไม่มีสิ่งใดผิดพลาด
หลังจากหัวหน้าเผ่าพูดคุยกับเขาก็รู้สึกเลื่อมใสจนอยากจะหมอบราบกราบกรานเขา
คุณชายท่านนี้สมแล้วที่เป็นเซียนมาจากดินแดนเบื้องบน ความคิดพิถีพิถันเหนือธรรมดา วางแผนทุกเรื่องได้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ครอบคลุมทุกรายละเอียด
ทางด้านนี้กำลังหารือกัน กู้ซีจิ่วก็เดินเข้ามา ยื่นสิ่งของคล้ายไส้กรอกให้เขา
“นี่ เจ้ากินอันนี้ไหม?”
ตี้ฝูอีไม่มีทางปฏิเสธของที่นางย่าง ต่อให้เขากินจนค่อนข้างอิ่มตื้อแล้วก็ตาม ขอเพียงเป็นสิ่งที่นางย่างเขาล้วนอยากกิน ดังนั้นเขาจึงยื่นมือรับมา
“กินอยู่แล้ว”
เขากัดเข้าไปคำหนึ่งก่อนทำให้นางได้หน้ายิ่งนัก
เอ๊ะ เนื้อนี้หนึบหนับนัก รสชาติไม่ค่อยเหมือนเนื้อย่างที่เขากินเมื่อสักครู่
ทว่าเขาก็ไม่ได้คิดมาก ครั้งนี้สัตว์ร้ายมายาที่ล่ามาได้มีไม่น้อย อีกทั้งสายพันธุ์ยังหลากหลาย สายพันธุ์ที่แตกต่าง รสสัมผัสของเนื้อย่อมไม่มีทางเหมือนกัน
เขากินไปหลายคำติดต่อกัน เนื้อท่อนนั้นถูกเขากินไปกึ่งหนึ่งแล้ว
เขากำลังจะเงยหน้าไปชมเชยสักหน่อย จู่ๆ ก็รู้สึกได้ว่าสายตาของคนรอบข้างที่มองเขาผิดปกติอยู่บ้าง คล้ายน่าฉงนยิ่งนัก
แม้แต่สายตาที่หัวหน้าเผ่าจ้องมองเขาก็แปลกประหลาดเช่นกัน…
อะไรกัน?
มีบางอย่างไม่ถูกต้องงั้นหรือ?
เขามองเนื้อที่อยู่ในมือ แล้วมองกู้ซีจิ่วอีกครา
พบว่าเธอจ้องมองเขา พวงแก้มสีน้ำตาลอ่อนคล้ายจะแดงระเรื่อ ดวงตาทั้งคู่เป็นประกาย
“ยินดีด้วย ยินดีด้วย!”
“พี่สือโทว ยินดีด้วย!”
“ไม่ใช่สิ แม่นางกู้ ยินดีด้วย!”
เด็กสาวเหล่านั้นทยอยกันเข้ามากล่าวคำอวยพรต่อกู้ซีจิ่ว สายตาของหนุ่มโสดเหล่านั้นที่มองมายังตี้ฝูอีก็เปี่ยมด้วยความอิจฉา
อันที่จริงบุรุษมากมายรู้สึกหวั่นไหวเมื่อรู้ว่ากู้ซีจิ่วเป็นผู้หญิง
————————————–