บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 818
เธอได้ยินเสียงแผ่ว ๆ ของเฟลิเป้ทางโทรศัพท์ “มีบางเกิดขึ้นกับลิเลียน”
ท่าทีของเมเดลีนเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว “มีบางอย่างเกิดขึ้นกับลิเลียนงั้นเหรอ? คุณหมายความว่ายังไง?!”
“ลิเลียนบังเอิญสะดุดและหัวฟาดพื้น เธอเลือดออกอย่างหนัก ผมเพิ่งจะส่งเธอไปที่โรงพยาบาลรอยัลเพื่อทำการรักษา” เฟลิเป้กล่าวอย่างใจเย็น หลังจากนั้น เขาก็ถามว่า “คุณอยู่กับเจเรมี่ใช่ไหม?”
“ฉันไม่ได้อยู่กับเขา ฉันจะจองตั๋วและบินกลับไปยังประเทศเอฟเดี๋ยวนี้!”
เจเรมี่ออกมาจากห้องประชุมและเห็นเมเดลีนกำลังวิ่งไปที่ลิฟต์ สายตาของเขามืดมนขณะที่เขามีท่าทีอิจฉา “คุณดูอยากจะพบเขาใจจะขาดหลังจากที่เพิ่งจะโทรคุยกัน เอวลีน ในอดีตคุณห่วงผมขนาดนี้ไหม?”
เมเดลีนขึ้นไฟลท์ข้ามคืนเพื่อรีบกลับไปยังประเทศเอฟ
เมื่อเธอมาถึงที่โรงพยาบาล ลิเลียนกำลังถูกแอดมิตในห้องฉุกเฉินเพื่อสังเกตอาการเพิ่มเติม
เมเดลีนจ้องมองใบหน้าที่เหมือนตุ๊กตาผ่านหน้าต่างกระจก ภาพที่เธอเห็นทำให้เธอใจสลาย
คนใช้อ้างว่าลิเลียนกำลังเล่นสนุกด้วยตัวเองในตอนที่เธอบังเอิญล้มหัวฟาดพื้น แต่เมเดลีนไม่เชื่อ
‘นี่ต้องเป็นการเตือนจากเฟลิเป้แน่’
‘เขาพยายามที่จะเตือนฉันไม่ให้มีแรงกระตุ้นเพื่อที่จะบอกความจริงกับคนอื่น ๆ ไม่อย่างนั้น คนที่จะได้รับบาดเจ็บก็คือ ลิเลียน’
เมเดลีนนั่งลงบนเก้าอี้อย่างเหนื่อยล้า เธอหมดกำลังใจ
ทันใดนั้น ร่างกายที่สูงโปร่งของเฟลิเป้ก็เข้ามาหาเธอ เธอรู้สึกว่าเขาเป็นเหมือนกับภูเขาขนาดมหึมาที่กดดันให้เธออยู่ในจุดที่เธอหายใจไม่ออก
เธอนึกไม่ออกว่าจะต้องทนกับวันที่น่าหวาดกลัวเช่นนี้ไปอีกนานแค่ไหน
เฟลิเป้เดินเข้ามาหาเธอ “ลิเลียนพ้นขีดอันตรายแล้ว ที่จริง คุณไม่ต้องตั้งใจที่จะกลับมาที่นี่ก็ได้”
เมเดลีนจ้องเขาด้วยท่าที่อ่อนโยนและค่อย ๆ ลุกขึ้น “ตอนนี้ คนที่กำลังนอนอยู่ข้างในนั้นคือลูกแท้ ๆ ของฉันที่ฉันอุ้มท้องเธอถึงสิบเดือน นายคิดว่าฉันจะสามารถอยู่ที่เกลนเดลและไม่สนใจเรื่องพวกนี้ได้งั้นเหรอ?”
สายตาที่เคร่งขรึมและเฉียบคมของเมเดลีนจับจ้องกับสายตาที่ลึกลับและคาดเดาไม่ได้ของเฟลิเป้
“เฟลิเป้ นายก็แค่พยายามจะกันฉันไม่ให้อยู่ด้วยกันกับเจเรมี่ ใช่ไหม? ฉัน เอวลีน มอนต์โกเมอรีจะสัญญากับนายว่าจะไม่เข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องไหน ๆ ที่ยุ่งเกี่ยวกับเจเรมี่อีก ทั้งหมดที่ฉันอยากจะขอกับนายคืออย่าทำร้ายลูกสาวของฉัน”
เฟลิเป้ขมวดคิ้ว “คุณคิดว่าผมเป็นคนสั่งให้ใครบางคนทำร้ายลิเลียนงั้นเหรอ?”
“ถ้าไม่ใช่นายที่จ้างใครบางคนมาสอดแนมเธอและขังเธอไว้ในบ้านหลังนั้น เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับลิเลียนได้งั้นเหรอ?”
“ผมทำแบบนั้นเพื่อจะให้คุณอยู่กับผม”
“ฉันสัญญากับนายนะ เฟลิเป้ ฉันจะอยู่กับนายตราบใดที่นายไม่ทำร้ายลูกของฉัน ได้ไหม? ถ้านายไม่พอใจ งั้นก็ระบายความไม่พอใจลงที่ฉันสิ”
เฟลิเป้จ้องเธอโดยไม่ได้ตอบกลับ
เขาถอดเสื้อโค้ทและสวมมันที่ไหล่ของเมเดลีนอย่างอ่อนโยน
“มันดึกแล้วและคุณก็ท้องด้วย เพราะงั้นอย่าให้เป็นหวัด ผมจะให้ใครไปส่งคุณกลับบ้านก่อน”
“ขอบคุณสำหรับความกรุณานะคะ คุณวิทแมน” เมเดลีนผลักมือของเขาออก “แต่ฉันจะอยู่ที่นี่เพื่อปกป้องลูกสาวของฉัน”
“คุณก็รู้ว่าผมไม่อยากให้คุณอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากนะ เอวลีน เป็นเด็กดีและกลับบ้านไปพักเถอะ”
‘นายอ้างว่าไม่อยากทำให้ฉันอยู่ในจุดที่ยากลำบาก แต่ท่าทางของนายไม่ได้เป็นแบบที่พูดเลย’
เมเดลีนมองไปที่เด็กหญิงตัวน้อยในห้องฉุกเฉินขณะที่กำมือขึ้นเป็นหมัด ในที่สุด เธอก็มุ่งหน้ากลับบ้าน
เมเดลีนอยู่ที่ประเทศเอฟเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์จนกระทั่งลิเลียนฟื้นฟูอย่างเต็มที่ ก่อนที่จะมุ่งหน้ากลับไปยังเกลนเดลพร้อมกับเฟลิเป้
ที่จริงแล้ว เธอไม่อยากกลับไปเร็วเช่นนี้เพราะเธออยากจะดูแลลิเลียน อย่างไรก็ตาม เฟลิเป้ยืนกรานที่จะให้เธอกลับไปที่เกลนเดลพร้อมกับเขา เพื่อเห็นแก่ความปลอดภัยของลิเลียน เธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นเหลืออีกแล้ว
เธอขึ้นเครื่องสามชั่วโมง หลังจากนั้นจึงเดินทางต่อโดยรถยนต์ เมเดลีนจึงเริ่มรู้สึกคลื่นไส้
รถหยุดลงและเมเดลีนก็รีบไปยังถังขยะก่อนจะอาเจียนออกมา เฟลิเป้เป็นห่วงเธอ เขาเข้าไปหาเธอและลูบหลังของเธออย่างอ่อนโยน “ไม่เป็นไรใช่ไหม? อยากจะไปโรงพยาบาลหรือเปล่า?”
“ไม่จำเป็น” เมเดลีนปฏิเสธเขาโดยสิ้นเชิง ในตอนที่เธออยากจะหลบมือของเฟลิเป้ โครงร่างสองเส้นก็ปรากฎต่อสายตาเธอ
หลังจากนั้น เธอก็ได้ยินเสียงของเจเรมี่ที่จับความสนใจของทุก ๆ คน…