ถังซีชะงัก เงยหน้าขึ้นมองเซียวเหยาด้วยความประหลาดใจ ลืมตอบคำถามนั้นไปเลย เซียวเหยายืนนิ่งอยู่บนขั้นบันได ตั้งใจรอคำตอบจากถังซี แต่เมื่อเห็นอาการตกตะลึงของถังซี เขาก็ยิ้มมุมปากนิดๆ รออีกสองวินาที แล้วจึงกล่าวขึ้นว่า “พี่จะได้หาพี่สะใภ้แบบที่เธอชอบมาให้”
ถังซีพยักหน้าให้เขาด้วยสายตาที่ยังว่างเปล่า เซียวเหยาเห็นสีหน้าเธอแล้วยิ่งยิ้มกว้างขึ้น แล้วจึงหันหลังเดินขึ้นชั้นบนไปทางห้องนอน
หลังจากเดินไปได้สองสามก้าว เซียวเหยาก็หยุด แล้วแอบมองถังซีลอดราวบันได เธอยังคงนั่งตัวแข็งทื่อด้วยความประหลาดใจ เขายิ้มแล้วพึมพำออกมาว่า “ถึงตอนนี้พี่ก็ยังดีใจที่เห็นเธอมีปฏิกิริยาแบบนี้” เซียวเหยากำมือสองข้างแน่น ก่อนจะค่อยๆ ยกมือขึ้นแตะตรงหัวใจ แล้วถอนหายใจ “ขอบคุณนะที่ยังมีปฏิกิริยาแบบนี้ให้พี่ พี่จะเป็นพี่ชายที่ดีของเธอตลอดไป”
ถังซีนั่งนิ่งอยู่บนโซฟาต่อไปอีกครู่ใหญ่กว่าจะได้สติ เธอรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ตั้งหัวข้อสนทนากลุ่มขึ้นใหม่ โดยมีเซียวจิ่งและเซียวส่าอยู่ด้วย แล้วส่งข้อความเข้าไปในกลุ่ม “พี่เหยากำลังคบใครอยู่หรือเปล่า เขามาถามฉันว่าอยากได้พี่สะใภ้แบบไหน!”
เซียวส่า : จะเป็นไปได้ยังไง ถ้าเขากำลังคบใคร ทำไมเราไม่รู้
เซียวจิ่ง : ไม่แน่นะ เขาอาจกำลังคบใครอยู่จริงๆ ก็ได้ ถึงยังไงเขาก็เป็นผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่เต็มตัว แต่ทำไมถึงไม่ยอมบอกพวกเรา!
ถังซีแตะที่หน้าจอ : แต่พี่เหยาบอกว่าจะหาพี่สะใภ้แบบที่ฉันชอบมาให้ คิดว่าพี่เหยาต้องมีที่หมายแล้วแน่ๆ!
แต่ที่สำคัญที่สุดคือ เธอมัวแต่ตกตะลึงจนไม่ได้ตอบคำถามเขา เมื่อนึกถึงสีหน้าเจ้าเล่ห์ของเขา เธอก็รู้สึกขึ้นมาว่าเซียวเหยาต้องล้อเธอเล่นแน่ๆ!
เซียวจิ่ง : พี่ไม่สนหรอกว่าเขาจะคบกับใคร แต่เขาต้องพาพวกเราไปเลี้ยงมื้อใหญ่ ตอนที่พาแฟนมาแนะนำให้พวกเรารู้จัก!
ถังซี : น้องจะทานอาหารทะเล
เซียวส่า : น้องรัก ทำไมถึงได้ชอบนักอาหารทะเลเนี่ย ไม่ดีต่อสุขภาพเธอนะ ถ้าทานมากเกินไป
ถังซี : … ก็ฉันชอบนี่ ฉันอยากทานอาหารทะเล
เซียวจิ่ง : ก็ได้ ก็ได้ ขอนอกเรื่องนิดหนึ่ง เฉียวเหลียงเพิ่งเข้ามาที่ห้องทำงานพี่เดี๋ยวนี้เอง!
เซียวส่า : ก็เขาเป็นเจ้านายของนายนี่ ผิดปกติตรงไหนที่เขาจะเข้ามาในห้องทำงานนาย
ถังซีอ่านข้อความที่โต้ตอบกันแล้วก็ต้องยิ้ม พิมพ์ตอบไปว่า : ใช่ ถ้าเขาไม่เข้ามาที่ห้องทำงานพี่สิ ถึงจะไม่ปกติ จริงไหม
เซียวจิ่ง : โอ ไม่! เขามาขอให้พี่ทำงานแทน บอกว่าจะไปออกเดต! แล้วยังบอกว่าจะเดินทางไปทำธุระนอกเมืองหลายวัน! โหรวโหรว แน่ใจได้ยังไงว่าเขาไม่ได้กำลังนอกใจเธออยู่ จะให้พี่ช่วย…
ถังซี : ไม่ต้องค่ะ
เซียวส่า : แต่เขาพูดว่าจะไปออกเดตนะ!
ถังซี : ใช่ค่ะ ก็ออกเดตกับฉันไง
เซียวจิ่ง : แต่เขาบอกว่าจะเดินทางไปทำธุระนอกเมืองด้วย! เขาอาจพาผู้หญิงสาวไปด้วยก็ได้! หรืออาจไปพบลูกค้าที่เป็นสาวสวย! เธอควรต้องระวังไว้ด้วยนะ! และที่สำคัญที่สุดคือ ในตารางงานของเขาไม่มีทริปเดินทางไปติดต่อธุรกิจเลยในช่วงนี้! น่าแปลกอยู่นะ!
ถังซีแทบจะนึกสีหน้าเซียวจิ่งออก… เธอหยิบลูกแพร์มากัดคำหนึ่ง แล้วพิมพ์ตอบ : ฉันไม่จำเป็นต้องระวังเลย เพราะว่าไม่ใช่เขาหรอกค่ะที่จะเดินทางไปทำธุระนอกเมือง แต่เป็นฉันเองนี่แหละ เขาแค่จะไปเป็นเพื่อนฉัน
เธอไม่คาดคิดว่าเฉียวเหลียงจะตอบตกลงอย่างง่ายดาย เมื่อเธอขอร้องให้เขาเดินทางไปเมืองหลวงกับเธอ เธอคิดไปเองก่อนว่าเขาคงไม่ยอมง่ายๆ
เซียวส่า : บ้าจริง นี่จิ่ง น้องสาวเราทำแบบนี้อีกแล้ว! เริ่มแสดงบทคู่รักหวานแหววกับแฟนหนุ่มอีกแล้ว!
เซียวจิ่ง : นั่นสิ… เป็นครั้งที่ร้อย!
ถังซี : …?
ถึงตอนนี้เซียวจิ่งก็ส่งข้อความเสียงมาให้ ถังซีเปิดฟัง เสียงขู่ฟ่อของเซียวจิ่งดังขึ้น ‘พวกเธอสองคนจะไปสวีตหวานกันที่เมืองหลวง แล้วจะให้พี่บอกคุณพ่อคุณแม่ของพวกเราว่ายังไง! ให้ตายสิ!’
ถังซี : … ขอโทษค่ะ ฉันลืมเรื่องนี้ไปเลย แต่เชื่อว่าพวกพี่ต้องจัดการได้อยู่แล้ว
เธอลืมไปสนิทเลยว่า นอกจากพวกพี่ชายตระกูลเซียวแล้ว เธอยังมี ‘พี่ชายแท้ๆ ที่คลานตามกันออกมา’ พักอยู่ที่บ้านด้วย โดยที่เขาไม่ได้ล่วงรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเธอ ถ้าจู่ๆ เธอก็ออกเดินทางไปกับเฉียวเหลียง พวกพี่ชายตระกูลเซียวก็คงไม่รู้จะอธิบายให้เซียวเจี่ยนฟังว่าอย่างไร
อย่างไรก็ตาม… ถังซียิ้ม แล้วพิมพ์ตอบไปว่า : ฉันมั่นใจว่าพี่ๆ จะจัดการได้ ฉันมีความเชื่อมั่นในตัวพวกพี่สูง!
เซียวส่า : ไม่ล่ะ พี่คิดว่าพี่จัดการไม่ได้แน่ๆ
เซียวจิ่ง : คำตอบเหมือนด้านบน
เซียวเจี่ยนคือเสือซ่อนเล็บดีๆ นี่เอง ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่สามารถบริหารจัดการเซียวกรุปมาได้เป็นอย่างดีโดยลำพัง ทั้งที่มีข่าวลือเสียหายมากมายเกี่ยวกับบริษัท เมื่อเป็นเช่นนี้…
แต่ถังซีไม่เป็นกังวลในเรื่องนี้เลย เธอรู้ดีว่าพวกพี่ๆ จะจัดการแก้ปัญหานี้ได้ในที่สุด ข้อความสนทนาในกลุ่มเงียบไป ถังซีจึงลุกขึ้นไปเลือกชุดที่จะสวม เป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกระโปรงสั้นสีชมพู และแจ็กเกตกันลม เธอแต่งตัวเตรียมออกไปข้างนอก ที่เมือง A ในช่วงเดือนพฤศจิกายน อากาศยังไม่เย็นมากนัก ชุดนี้น่าจะเหมาะ
เมื่อเฉียวเหลียงมารับนั้น เธอยังแต่งตัวไม่เสร็จ เฉียวเหลียงจึงนั่งคุยกับเซียวเหยาระหว่างรอในห้องนั่งเล่น เมื่อถังซีลงมาข้างล่าง เฉียวเหลียงก็มองดูชุดที่เธอสวมแล้วขมวดคิ้ว “ที่เมืองหลวงอากาศหนาวแล้ว คุณควรสวมเสื้อผ้าหลายชั้นหน่อย”
ถังซีปฏิเสธ “แต่ในเมือง A อากาศยังอุ่นอยู่ ฉันมีเสื้อผ้าเก่าอยู่อีกเยอะที่เมืองหลวง ฉันไม่หนาวหรอกเมื่อเราไปถึงเมืองหลวง”
เซียวเหยาเลิกคิ้ว “ตกลงกันแล้วเหรอ เรื่องที่จะไปเมืองหลวง”
ถังซียิ้ม “ใช่ค่ะ ฉันต้องไปจัดการธุระบางอย่าง ก่อนที่คุณครูผูจะมาลากตัวฉันกลับไปโรงเรียน พี่เหยา พี่ช่วยอธิบายให้พี่เจี่ยนฟังแทนฉันด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ”
เซียวเหยาพยักหน้า “ระหว่างเดินทางระวังตัวด้วย” แล้วเขาก็หันไปมองเฉียวเหลียง กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ช่วยดูแลโหรวโหรวแทนพวกเราด้วย”
เฉียวเหลียงเพียงแต่มองหน้าเซียวเหยา แล้วหันไปจับมือถังซี “เราไปกันก่อนนะ สวัสดี”
ทันทีที่ทั้งสองขึ้นนั่งบนรถ รถของเซียวเจี่ยนก็มาจอดลงตรงหน้าประตูรั้ว เซียวเจี่ยนก้าวลงมาจากรถ เขามองตามท้ายรถที่แล่นจากไปแล้วเลิกคิ้วขึ้น เมื่อเห็นเซียวเจี่ยน เซียวเหยาจึงถามขึ้นว่า “เจี่ยน ทำไมถึงกลับมาบ้านเวลานี้ล่ะ”
เซียวเจี่ยนถอนสายตากลับมา “ดูเหมือนเฉียวเหลียงจะมาที่บ้านเราบ่อยๆ นะช่วงนี้ วันนี้เขามาทำไม”
เซียวเหยาเดินกลับเข้าไปในบ้าน “เซียวจิ่งลืมเอกสารสัญญาไว้ที่บ้าน เฉียวเหลียงเลยแวะมาเอาเอกสารระหว่างทางจะไปเจรจาต่อรองสัญญา ทำไมนายถึงกลับบ้านเร็วล่ะวันนี้”
“ฉันกลับมาเอาเอกสาร ฉันจะเดินทางไปสวิตเซอร์แลนด์เรื่องงานสักหนึ่งสัปดาห์ มีนาฬิกาแบรนด์หนึ่งอยากมาเปิดร้านในห้างเรา เรื่องนี้จะมีผลกับการวางแผนธุรกิจของบริษัทต่อไปในอีกสามปีข้างหน้า ฉันเลยต้องไปตรวจสอบด้วยตัวเอง” ขณะกำลังเปลี่ยนรองเท้า เซียวเจี่ยนก็สังเกตเห็นว่าถังซีไม่อยู่บ้าน เขาเลิกคิ้วขึ้น ถามว่า “โหรวโหรวอยู่ที่ไหน”