“ใช้เวลาทำงานร่วมกัน?” น้ำเสียงของมู่ไป๋เย็นยะเยือกลงไปหลายระดับ
ลู่ฉีพูดไม่ออก นี่มันหมายความว่ายังไง สีมู่ไป๋กำลังหึงเหรอ นี่มัน…จำเป็นด้วยเหรอ
“บอกพ่อบ้านให้ไปหาหมอคนใหม่มาให้พวกเรา หมอลู่ โปรดกลับไปทำหน้าที่ดูแลประธานาธิบดีเถอะ คนธรรมดาอย่างพวกเราไม่กล้ารบกวนเวลาในการทำหน้าที่สำคัญของหมอลู่หรอก” จากนั้นมู่ไป๋ก็ดึงตัวซิงเหอเข้าไปในคฤหาสน์โดยไม่เปิดโอกาสให้เธอพูดอะไร
ลู่ฉีร้องเรียกพวกเขาด้วยสีหน้าเจ็บปวด “มู่ไป๋ ผมเป็นคนช่วยชีวิตคุณนะ นี่คือวิธีที่คุณปฏิบัติกับผู้ช่วยชีวิตเหรอ”
อนิจจา มู่ไป๋ไม่ได้หันกลับมามองเขาด้วยซ้ำ แล้วซิงเหอก็ถูกดึงเข้าไปในบ้านด้วยกันอย่างรวดเร็ว
ลู่ฉีบ่นด้วยความผิดหวังกับกลุ่มของอาลิ “บอกผมทีว่ามันเกิดอะไรขึ้น มู่ไป๋จำเป็นต้องอิจฉาเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ด้วยเหรอครับ พวกคุณเคยเห็นเรื่องน่าขำแบบนี้ไหม”
แล้วเขาก็ไม่พอใจเมื่อทุกคนพยักหน้าอย่างพร้อมเพรียงกัน
“พวกเราเคยเจอแล้ว”
“อันที่จริงมันเลวร้ายกว่านี้ด้วยซ้ำ!”
“กรณีของคุณน่ะเรื่องเล็ก”
“เชื่อผมสิ คุณยังไม่เคยเห็นอารมณ์หึงโหดที่แท้จริงของผู้ชายคนนั้น”
ลู่ฉีพูดไม่ออก พระเจ้าบอกผมที นี่ผมเป็นบ้าหรือมันเกิดเรื่องอะไรขึ้น!
…
ภายใต้สายตาเย็นชาของมู่ไป๋ ลู่ฉีก็ยังใจดีพอที่จะช่วยตรวจอาการของพวกเขา
“คุณเซี่ยไม่มีปัญหาอะไร” ลู่ฉีสรุปเบาๆ เพื่อป้องกันตัวเองจากปัญหาเขาจึงไม่กล้าเรียกเธอตรงๆ ว่าซิงเหออีกแล้ว “แต่คุณน่ะไม่ควรออกแรงมากเกินไป ในเมื่อคุณเพิ่งฟื้นตัว คุณกำลังจะทำให้เรี่ยวแรงที่ผมทุ่มเทไปกับการช่วยชีวิตคุณต้องเสียเปล่า”
ซิงเหอขมวดคิ้ว “อาการของเขาหนักมากเหรอ”
มู่ไป๋ซึ่งอยู่ข้างๆ เธอพูดอย่างเป็นงานเป็นการ “ผมไม่เป็นไร”
ลู่ฉีพูดด้วยความโกรธปนขุ่นเคือง “คุณใช้ร่างกายหนักเกินไป นับจากนี้คุณต้องพักผ่อนดีๆ เพื่อฟื้นตัวอย่างน้อยเป็นเวลาสองเดือน ไม่อย่างนั้นผมก็ไม่รับประกันว่าคุณจะมีชีวิตรอดอยู่ได้นานแค่ไหน”
“ดูเหมือนว่าทักษะทางการแพทย์ของคุณจะไม่ได้ดีอย่างที่ทุกคนเล่าลือนะ” มู่ไป๋โต้ตอบด้วยรอยยิ้มเย็น “ผมคุ้นเคยกับร่างกายของตัวเองดีที่สุด และรู้ว่าผมไม่จำเป็นต้องพักฟื้นตัว”
“ทำตามคำแนะนำของหมอลู่” ซิงเหอขัดจังหวะและประกาศด้วยอำนาจ “ตั้งแต่นี้ไปคุณจะต้องพักผ่อนให้ดีเป็นเวลาสองเดือน ฉันเป็นคนช่วยชีวิตของคุณไว้ ถ้าคุณไม่รักษามัน งั้นพวกเราก็ไม่มีเรื่องที่ต้องคุยกันอีก”
“โอเค” มู่ไป๋ยอมสัญญาง่ายๆ เขากอดเอวของเธอและยิ้มอย่างอ่อนโยน “ผมจะเชื่อฟังทุกอย่างที่คุณพูดเพราะว่าคุณเป็นคนช่วยชีวิตผม”
ลู่ฉีเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ทำไมความแตกต่างในการปฏิบัติถึงได้ชัดเจนขนาดนี้
แม้แต่อาลิและคนที่เหลือก็ต้องเบนสายตาออกมาเพราะประกายแสงแห่งความรักที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องทำให้พวกเขาแสบตา ลู่ฉีเองก็เริ่มหงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆ ที่มู่ไป๋ยังคงแสดงความรักอย่างเปิดเผยต่อหน้ากลุ่มคนโสด…
จริงๆ แล้วซิงเหอค่อนข้างตื้นตันกับท่าทีของเขา แต่การฝึกฝนจิตใจมาเป็นเวลาหลายปีช่วยให้เธอสามารถรักษาสีหน้าเฉยเมยไว้ได้
“บอกฉันมาได้แล้วว่าคุณหาฉันเจอได้ยังไงคะ” เธอเปลี่ยนหัวข้อสนทนา มู่ไป๋ก็เปลี่ยนมาจริงจังและบอกให้พวกเขารู้ว่าเรื่องมันเป็นยังไง
ลู่ฉีและคนที่เหลืออ้าปากค้างด้วยความทึ่งเมื่อพวกเขาได้ยินว่าเขาข่มขู่ประธานาธิบดีอย่างเปิดเผย พวกเขาวิเคราะห์มู่ไป๋อย่างละเอียด พยายามที่จะค้นหาว่าเขาแค่แกล้งพูดหรือเปล่า
ซิงเหอต่อว่าเขาเล็กน้อย “สิ่งที่คุณทำมันผิดกฎหมาย”
มู่ไป๋ยิ้ม “มันไม่ใช่ความผิดของผมนี่ พวกเขาทำหน้าที่ห่วยเอง ผมเลยต้องทำแบบนี้”
“แต่นั่นมันประธานาธิบดีนะ” ลู่ฉีขมวดคิ้ว “มู่ไป๋ ทางที่ดีคุณควรจะคิดหาทางแก้ไขเรื่องนี้ ไม่อย่างนั้นพวกเขาอาจมาจับกุมคุณ”
“เรื่องนั้นจะไม่เกิดขึ้นหรอก” ซิงเหอสรุปด้วยน้ำเสียงแน่วแน่