ถังหยวนขวัญหนี ปู่มาส่งเขาเข้าด้านในและกลับไป ถูกทิ้งให้พบองค์จักรพรรดิเพียงลำพัง ดังนั้น เจ้าอ้วนจึงเป็นกังวลยิ่ง
” ลุกขึ้น มานั่นตรงนี้ “
องค์จักรพรรดิมิอาจกลั้นขำสนุสนานหลังจากได้เห็นเจ้าอ้วนในรูปร่างที่น่าสงสารนี้ น้ำเสียงพระองค์อ่อนโยนขณะโบกมือ
” ขอบพระทัย ฝ่าบาท “
ถังหยวนใช้มืออวบอ้วนของเขาพยุงขณะขณะคลานและลุกขึ้น เขาปาดเหงื่ออย่างระมัดระวัง และเคลื่อนตัวไปนั่งบนเก้าอี้อย่างสุขุม
มิรู้ว่าเป็นการจงใจหรือไม่ … แต่ขันทีได้ยกเก้าอี้กลมมาให้เขา เจ้าอ้วนพบว่าเก้าอี้นั้นมิได้ใหญ่เลย ผู้ที่มีรูปร่างปกติสามารถนั่งลงได้อย่างง่ายดาย และนั่งได้อย่างสะบาย ความจริง ยังมีพื้นที่เหลืออีกมากมาย แต่ในกรณีของเจ้าอ้วน …. การนั่งลงบนเก้าอี้นั้นเป็นสิ่งที่ยากยิ่ง
ถังหยวนจำคำสั่งสอนของปู่ได้
” เมื่อเผชิญหน้ากับองค์จักรพรรดิ อย่าได้นั่งอย่างโอหัง หากพระองค์ขอให้เจ้านั่ง เจ้าจงนั่งเพียงครึ่งก้น จดจำสิ่งนี้ไว้ในใจ ! “
แต่ เก้าอี้ตัวนั้นจักเป็นปัญหา หากเขานั่งลงไปเพียงครึ่งก้น
ข้าคาดว่า แม้แต่ครึ่งก้นของข้าก็เพียงพอนั่ง เก้าอี้นี้เล็กนัก ไม่ประหลาดใจที่ผู้คนสามารถนั่งเพียงครึ่งก้นได้
เขาโกยจนก้นของเขาครึ่งหนึ่งเข้าไปได้ แต่เพียงส่วนนั้นก็เต็มทั้งเก้าอี้ ไขมันมหาศาลวางอยู่บนเก้าอี้ มีส่วนที่ล้นเก้าอี้ออกมา
” ฮ่า ฮ่า … “
องค์จักรพรรดิมิอาจทนได้อีก และเริ่มหัวเราะอย่างแปลกประหลาด ถังหยวนรู้สึกเหงื่อไหล ขณะเขาหัวเราะตาม
” ถังหยวน ข้าได้ยินว่าเจ้าคือ หัวหน้านายประมูล ของ หอชนชั้นสูง ? “
ไม่ว่าเหตุใด พระองค์หยุดหัวเราะและถาม ประกายเยือกเย็นเปล่งขึ้นนัยตา
” พะยะคะ…. เจ้าพนักงานหนุ่ม … คนสามัญ … ข้า …. “
เจ้าอ้วนตะกุกตะกักก่อนเขาจะหยุดเอ่ยวาจา เขาต้องการเรียกตัวเองว่า เจ้าพนักงานหนุ่ม แต่ไม่ถูกต้องเนื่องจากเขามิได้มีตำแหน่งในราชการ จากนั้น เขาพยายามเรียกตัวเองว่า สามัญ แต่ก็ยังไม่ถูกต้อง จากนั้นจึงพยายามแทนตัวเองว่า ข้า … แต่การเอ่ยเช่นนั้นไม่สุภาพยิ่งในสถานการณ์เช่นนี้
เขาเริ่มหายใจไม่ออก …
” ไม่ต้องมากพิธี เอ่ยตามที่เจ้าคิด “
จักรพรรดิเอ่ยด้วยท่าทีอ่อนโยน
” ถังหยวน เจ้าบอกข้าได้หรือไม่ ว่าผู้ใดเป็นผู้ออกความคิดให้ดำเนินการประมูลใน หอชนชั้นสูง เช่นนั้น ? “
” นี่ … นั้นนน … พระองค์ … เขาเขา …คือ เป็นเช่นนี้ …. “
ถังหยวนใจเต้นรวดเร็ว
โอ้ว ! ไม่ประหลาดใจ ที่ท่านพี่ ย้ำนักหนากับข้าอย่างจริงจัง ราวกับว่าอาวุโสผู้นี้รู้ว่า มีชนชั้นสูงอยู่เบื้องหลังการเตรียมการทั้งหมดนี้ … !
” พระองค์ ข้า เอ่อ เอ่ ยังอ่อนวัยนักในเวลานั้น … และไร้ไหวพริบ … ข้าได้ทำผิดครั้งยิ่งใหญ่ ท่านปู่ขับไล่ข้าออกจากจวน ดังนั้น… ข้าจึงตัดสินใจทำบางสิ่งซึ่งจะทำให้อาวุโสผู้นั้นประหลาดใจว่า ที่ขับไล่ข้าออกจากจวนนั้นเป็นการกระทำที่ผิด “
ถังหยวนเกาหัวเขินอาย
” แต่อันใดที่ข้าจักสามารถทำได้ ? ข้าสนใจเพียงการหาเงิน … “
” เจ้า … เจ้ากำลังบอกว่านั่นคือความคิดของเจ้า ? “
สีหน้าองค์จักรพรรดิห่อเหี่ยว จากนั้น ความกดดันที่มองไม่เห็นกดลลงไปยังถังหยวน
มิใช่ปราณจากยอดฝีมือเชวียน … เป็นพลังบริสุทธิ์ขององค์จักรพรรดิเอง
เป็นบางสิ่งที่แม้แต่ คุณชายน้อยจวิน และ แปดยอดปรมาจารย์ ก็มีอาจคาดการณ์ได้
” พะยะคะ ! พระองค์ … เพียงเท่านั้น เป็นกิจการซื้อขายเล็กๆ … เพียงเท่านั้น ! “
เสื้อผ้าของถังหยวนมีเหงื่อซึมออกมาภายในไม่กี่วินาที จนเขาสามารถรู้สึกเปียกไปทั่วทั้งตัว ปากเขาแห้งผาก ปากสีแดงและฟันขาวดั่งงาช้างของเขาพยายามเอ่ยสิ่งเหล่านี้ออกมา
” เพียงเท่านี้ ? เป็นเพียงกิจการซื้อขายเล็กๆ ? ถังหยวน เจ้ารู้ถึงผิดบาปที่เจ้าทำ ? “
จักรพรรดิหรี่ตาเล็กขณะพระองค์เพ่งมองสีหน้าของถังหยวนอย่างกระตือรือร้น
” เล็กๆ มันมิได้สำคัญ … กระทำผิดไป .. ข้า … กระทำผิดพลาด … โดยไม่รู้ … ข้าเชิญ เชิญท่านปู่เพื่อ …. “
ถังหยวนเริ่มวิตกกังวล ความจริงเขาไม่รู้ว่าจักพูดกับตัวเองอย่างไร จากนั้น เขาจดจำสิ่งที่เด็กน้อยเรียกเขาในโรงโสเพณีได้ เขาครุ่งคิดอยู่ชั่วขณะ และตัดสินใจว่ามันเหมาะสม
เขาจดจำได้เพียงคำพูดของเด็กชายเนื่องจากตอนนี้กำลังเสียขวัญ มิได้คำนึงถึงน้ำเสียงของเด็กชายผู้นั้น เขามิอาจคาดได้ว่า เด็กผู้นั้นใช้น้ำเสียงนี้กับ ลูกค้า โรงโสเภณี เนื่องจากเขาประสงค์เพียงหลีกเลี่ยงการสร้างความขุ่นเคืองหากกระทำผิดโดยไม่รู้ตัว
ทันใดนั้น ราวกับเจ้าอ้วนเป็นพ่อค้าข้างถนนผู้ที่ถือกาน้ำชาสองกา ขณะที่ องค์จักรพรรดิคือเจ้านายผู้ไม่ระมัดระวัง …
” เจ้ารู้สึกผิด ? ผลจากการประมูลของเจ้าสร้างความโกลาหลไปทั่วทั้งนคร และก่อเกิดความวุ่นวายทุกหนแห่ง เป็นเรื่องที่น่าเวทนายิ่ง ! “
จักรพรรดิพ่นลมทางจมูกขณะพระองค์ยังคงสำแดงอำนาจต่อไป จักรพรรดิเป็นผู้รักการเรียนรู้ พระองค์เข้าใจว่ามิอาจหยั่งถึงความลึกลับนี้ เนื่องจากเด็กผู้นี้รู้ทัน
” เวลานั้นข้ามิได้ใตร่ตรองให้ดี ประสงค์เพียงยืนด้วยขาตัวเอง ข้าวางแผนเพื่อหาเงินจำนวนหนึ่งเพื่อความอยู่รอด เพียงเท่านั้น ข้ามิได้คิดถึงเรื่องเช่นนั้น ข้ามิได้บังคับให้ทุกคนซื้อสุราเหล่านั้น พวกเราทำมันด้วยประสงค์ตัวเอง นายท่าน “
เม็ดเหงื่อของถังหยวนไหลลงมาเป็นเส้นสาย
นายท่าน …
บรรทัดนี้ทำให้จักรพรรดรู้สึกดั่งเป็นผู้อุปถัมภ์ ยิ่งไปกว่านั้น ถังหยวนมิรู้เลยว่า จักรพรรดิและลูกชายพระองค์ … ความสัมพันธ์ของทั้งสี่ไม่ต่างอันใดกับเพื่อนเที่ยว
” จากที่เอ่ยมาก่อนหน้านี้ …อย่างแรกเจ้ายกตัวละครชนชั้นสูง เจ้ายั่วยุผู้มั่งคั่งและทรงพลังในนครเพื่อเปรียบเทียบกับสิ่งเหล่านี้ และสถานการณ์รุนแรงขึ้นทุกวันผ่านไป จากนั้น ราคาสินค้าทุกสิ่งในเมืองพุ่งทะยานเพราะเจ้าเพียงส่งบัตรเชิญหนึ่งใบไปยังแต่ละสถานประกอบการ และ แท้จริงแล้ว บัตรเชิญเหล่านั้นถูกส่งไปยังเหล่าชนชั้นสูงที่แท้จริง ทำให้เกิดความขัดแย้งในกลุ่มกิจการ ทุกกิจการเกลือและเสื้อผ้าภายใน นครเทียนเชียง เปิดฉากการต่อสู้ และวางแผนต่อสู้กันขณะที่เราเสวนากันอยู่นี้ ! สถานการณ์เช่นนี้อาจนำไปสู่การนองเลือด ! ยิ่งไปกว่านั้น ทั้งสถานการณ์บ้านเมืองก็ยังคงสั่นคลอน … “
จักรพรรดิมิอาจเอ่ยประโยคสุดท้ายเสียงดังได้ แต่ เรื่องที่เขายกมานั้นมิได้สลักสำคัญ แท้จริงแล้ว ทั้งหมดเพื่อข่มขู่ถังหยวน
ท่านพี่คิดแผนการนี้ขึ้นมาอย่างเป็นความลับ และจากนั้นควบคุมทุกสิ่งอยู่เบื้องหลัง ! ข้า… น่าอัศจรรย์ยิ่ง ! และ ข้าคิดว่าทั้งหมดนี้เพียงเพื่อเงิน โง่เขลายิ่งนัก ! ข้ามิสามารถบุกฝ่านแนวศัตรูไปได้ … แต่นายท่านนั่งอยู่ข้างหลัง สิ่งนี้เรียกว่า บัญชาการจากที่ไกลนับพันลี้ !
จักรพรรดิมั่นใจหลังจากมองสีหน้างุนงงของถังหยวน เขามิได้วางแผนการนี้ หรืออย่างน้อย … เขามิใช่ผู้วางแผน เขาลุกจาก ราชบัลลังก์ เชื่องช้า จากนั้นก้าวเฉื่อยชาสองก้าว และ ยืนห่างจากถังหยวนราวสามสิบหลา
” ถังหยวน เจ้าคือหลานชายของเสนาบดีผู้กล้าหาญ และภักดี ! เจ้าอาจเป็นอันธพาล … แต่เจ้าควรจักได้รับตำแหน่งและความมั่งคั่งในอนาคต แม้นว่าเจ้าจักไร้สามารถ เช่นนั้นเหตุใดเจ้าต้องประสบความทุกข์ทนในนามของผู้อื่นเช่นนี้ ? เจ้าจักทำลายอนาคตของเจ้าและสกุลถังเพื่อสิ่งนี้ ? เจ้าคิดว่ามันคุ้มค่าหรือ ? “
สิ่งนี้คือการโจมตีทางจิตวิทยา ! ชัดเจนว่าคือการโจมตีทางจิตวิทยา !
ไม่มีเยาวชนผู้ใดจักสงบอยู่ได้หากมีการโจมตีสกุลของเขาเช่นนั้น จักรพรรดิมั่นใจในสิ่งนี้ ดังนั้น พระองค์จึงดำรัสและจ้องมองใบหน้าถังหยวนเช่นนั้น ขณะที่พระองค์เฝ้ามองเขาอย่างถี่ถ้วน
แต่ องค์จักรพรรดิมิรู้เลยว่า จวินโม่เซี่ย ค้นพบการโน้มน้าวเช่นนี้ และเผยมันออกมาก่อนหน้านี้นานแล้ว ความจริง เขาเคี่ยวกรำถังหยวนด้วยท่าทีเช่นนั้นหลากหลายหนเพื่อฝึกฝน คุณชายน้อยจวินมิได้มีอำนาจดั่งองค์จักรพรรดิ แต่ จิตสังหารของเขาก้าวล้ำเกินกว่าพลังที่น่ารำคาญนี้ แต่ เจ้าอ้วนจักรับมือได้อย่างไร ?
ความจริง จักรพรรดิจักล่อลวงถังหยวนหากเอ่ยถึงสกุลของเขาเช่นนี้ต่อ … ดั่งเช่นการหลอกลวงของจิ้งจอกเฒ่าหรือ ? เด็กหนุ่มจะบอกสิ่งที่เขาพยายามปกปิดไว้ในไม่ช้า จากนั้น จุดต่างๆจักเชื่อต่อกับข้อมูล ไม่ว่าเจ้าอ้วนจักฝึกฝนเช่นไร เขาก็มิอาจต้านทานความความพยายามนี้ได้
แต่ มีผู้คนนับพันรอคอยอยู่ภายนอก ดังนั้น องค์จักรพรรดิจึงมองหาวิธีการเพื่อเผด็จศึก แต่ แท้จริงแล้ว จวินโม่เซี่ย ได้คาดการถึงสถานการณ์เช่นนี้ในแผนการของเขาไว้แล้ว
สถานการณ์ของถังหยวนเปรียบ … เหมือนกัน … การเล่าเรียนมิอาจช่วยให้นักศึกษามีคะแนน ดังนั้น นักศึกษาจึงตัดสินใจท่องจำ กระดาษข้อสอบของปีก่อน … แต่พบว่าคำถามเหล่านั้นประกอบไปด้วยชุดทดสอบทั้งหมดในการสอบของวันถัดไป …
ท่านพี่คือนักวางแผนผู้ล้ำเลิศ ! ถังหยวนนับถือท่าน !
รับไว้ !
” พระองค์ .. ไม่เข้าใจ ที่สิ่งที่ผู้ต่ำต้อยเช่นข้าเอ่ยกับท่าน ข้าถูกท่านปู่ขับไล่ออกจากบ้าน อย่างไรก็ตาม … ข้าสมควรได้รับการลงโทษ ปู่ของข้า เฆี่ยนตีข้าในวันนั้น และข้าถูกส่งออกมาพร้อมรอยแผลและฟกช้ำ ข้าโดดเดียวและไร้หนทาง ข้าเดินไปทั่วนครโดยไร้ซึ่งเงินตรา แต่พระเจ้ามิได้ละทิ้งข้า ท่านพี่แสนดี จวินโม่เซี่ยจากสกุลจวินปรากฏตัวขึ้น ! เขามิได้ละทิ้งข้า และ พาข้ากลับจวน เขารักษาอาการของข้า และดูและร่างกายที่อ่อนล้า เขาเฝ้าดูแล และปฐมพยาบาลจนข้ากลับมาเป็นปกติด้วยความใส่ใจ … “
ดูเหมือนความรู้สึกปรากฏขึ้นบนใบหน้าถังหยวน
” เช่นนั้น แผนการนั้นเป็นความคิดของ คุณชายน้อยแห่งสกุลจวิน ? “
จักรพรรดิรู้สึกสิ้นหวังเล็กน้อยเนื่องจากเจ้าอ้วนดูราวกำลังออกนอกเรื่อง น่ารังเกียจยิ่ง
” พระองค์ยังไม่เข้าใจสิ่งที่ข้าเอ่ย ได้โปรดให้ข้าเอ่ยให้หมดสิ้น ข้าได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากจวนสกุลจวินโดยพี่ชายที่แสนดี สกุลจวินมอบอาหารเสื้อผ้า และที่ซุกหัวนอน ให้แก่ข้า แม้นว่าข้าจักเป็นอันธพาล … ข้าก็รับรู้ได้ถึงความเมตตาของพวกเขา … และ แท้จริงแล้วข้าคือแขกภายใต้หลังคาของผู้หนึ่ง ข้าเริ่มครุ่นคิดจักชดใช้ความเมตตานี้ การค้าคือสิ่งสำคัญสำหรับข้า … ดังนั้นข้าจึงเกิดแรงบันดาลใจ ! ข้าคิดว่าข้า และท่านพี่จวินที่แสนดี มีบางสิ่งเหมือนกัน … “
สิ่งใดที่เจ้ามีเหมือนกัน ? เจ้าทั้งสองเป็นอันธพาล ? เจ้าทั้งสองเป็นพ่ายแพ้ ? เจ้าทั้งสองล้มเหลวในการมีชีวิตตามที่คาดหวัง ? มีสิ่งใดอื่นอีก ?
” พระองค์จักต้องรู้ถึงข่าวลือในตรอกว่าข้า และพี่ที่แสนดีจวิน เป็นอันธพาลอันดับหนึ่งในนครหลวง ผู้ต่ำต้อยนี้พยายามค้นหาแรงบันดาลใจในคาวมจริงนี้ ข้าจดจำได้ว่่าในอดีต ข้าไม่เห็นคุณค่าของเงิน ! ผู้ต่ำต้อยผู้นี้ใช้จ่ายเงินอย่างไร้ค่าและฟุ่มเฟือย … บ่อยครั้งกับสิ่งที่มีค่าเพียงเล็กน้อย ข้าใช้จ่ายเงินตราอย่างหุนหัน และเมื่อข้ามองไปรอบตัวในเวลานี้ ข้าพบว่าข้าและคุณชายน้อยจวิน มิใช่คนหมู่น้อยในรุ่นราวคราวเดียวกัน ดูเหมือนว่าอันธพาล อาจใช้แทนคำว่า ชนชั้นสูง แต่ ชนชั้นสูงจักเทียบกับอันธพาลได้เช่นไร ? แต่สิ่งนี้อาจถือได้ว่าเป็นหนทางหาเงินตราเนื่องจากคนเช่นนี้มิได้ใช้จ่ายเงินตราอย่างบ้าคลั่ง !
” น่าบังเอิญ ข้าได้มาพบกับ นักหมักสุราผู้เป็นเลิศเมื่อหลายวันก่อน พี่ซ้งฉาง และเขาตกลงจะหมักสุราชั้นเลิศและโดดเด่นนี้แก่ หอชนชั้นสูง พวกเราจึงมาถึงสถานการณ์ในวันนี้เนื่องจากความโชคดีต่างๆเกิดขึ้น หากพระองค์ยังคงขัดข้องพระทัย ถังหยวนจักอธิบายเพิ่มเติม ! “
ไม่รู้ว่าเจ้าอ้วนจะเชื่อฟังหรือไม่ กระนั้น จวินโม่เซี่ยคาดการณ์ การตอบสนองของ องค์จักรพรรดิได้อย่างแม่นยำ เจ้าอ้วนยังคงตระหนก…ไม่หยุดหย่อน
เขาจักตอบคำถามที่องค์จักรพรรดิจะถามมากมาย ได้อย่างง่ายดายได้เช่นไร
เจ้าอ้วนคงจักไม่สับสนหากเขารู้เรื่องนี้ เขาตอบแต่ละคำถามอย่างง่ายดาย ด้วยตรรกะที่หนักแน่น .. และมีเหตุผลที่เหมาะควร เมื่อมาถึงเรื่องที่เขาถูกขับไล่จากสกุล … เจ้าอ้วนทำตามบทที่จวินโม่เวี่ยเขียนไว้ได้อย่างยอดเยี่ยม เขาหลั่งน้ำตาขณะ เขาตะโกน
สายน้ำตาหลั่งไหลจากใบหน้าของเจ้าอ้วนร่วงสู่ธรณี ฉากนี้ค่อนข้างยากจิตนาการ …