ตอนที่ 314 ไม่ไปจะรอให้ฉันแจ้งตำรวจหรือ
คนที่มุงดูอยู่ต่างมองอีลั่วเสวี่ยด้วยความแปลกใจ แต่ก็เข้าใจได้ เมื่อกี้เธอทักทายกับฝ่ายนั้น ดูเหมือนจะรู้จักกัน จึงไม่แปลกที่เธอจะพูด
“มีเรื่องอะไรก็มาที่ฉัน ไม่ต้องไม่พูดขู่แม่หนูหรอก เก่งนักหรือ” พอแกเห็นอีลั่วเสวี่ยถูกต่อว่า ก็ขมวดคิ้วทันที เสียงดังขึ้น
ชายวัยกลางคนถูกแกพูดขู่จนผงะ จากนั้นก็โมโหขึ้นมา “ตาแก่ ยังทำเป็นอวดเก่ง ถ้าเก่งนักก็จ่ายค่าเสียหายมา แล้วฉันจะไม่เอาเรื่องเธอ”
พูดจบก็จ้องมองอีลั่วเสวี่ยด้วยสายตาข่มขู่ ท่าทางเหมือนบอกให้รู้ว่าอย่ายุ่งกับเรื่องคนอื่น ไม่งั้นจะไม่เกรงใจ
ชายแก่เห็นฝ่ายตรงข้ามท่าทางดุร้าย แล้วมองดูคนที่มุงดูอยู่ มือที่กำแน่นเป็นกำปั้นก็คลายออก หันมายิ้มกับอีลั่วเสวี่ย “แม่หนู อย่ายุ่งกับเรื่องนี้เลย กลับไปก่อนเถอะ ลุงไม่เป็นไรหรอก”
พูดจบก็มองดูชายคนนั้น “อย่ามากก็ชดใช้ให้คุณห้าร้อย ห้าพันไม่มีทางหรอก ถ้าคุณอยากจะดำเนินการตามกฎหมาย งั้นฉันจะเอาด้วย แต่ขอบอกให้รู้ว่าค่าทนายคงจะสูงมาก ส่วนฉันเองไม่แน่ว่าจะมีเงินจ่ายให้”
อีลั่วเสวี่ยขมวดคิ้ว กลิ่นไอบนตัวลุงคนนี้เป็นอย่างไรนี่ ดูเหมือนจะ…
“ห้าร้อย ให้เงินขอทานหรือไง ไม่รู้ละ ตอนนี้ฉันจะให้แกไปคุยกันที่สถานีตำรวจ” พูดจบก็ดึงเสื้อชายแก่ ตั้งใจจะขู่ให้อีกฝ่ายกลัว
ทั่วไปในสภาพเช่นนี้พอถูกขู่คนที่แข็งกร้าวก็มักจะอ่อนลง
ถึงตรงนี้หูปิงทนดูไม่ได้แล้ว เขาเดินมา ดึงแขนชายคนนั้น “รังแกคนแก่ ถือว่าเก่งนักหรือ อยากชกต่อย มานี่เลย รับรองว่าไม่ต้องชดใช้เงิน แน่ละ ฉันชกแกก็ไม่ชดใช้เงินให้”
พูดจบมืออีกข้างของหูปิงก็ชกไปที่จมูกชายคนนั้น
ชายแก่ตกใจ อยากจะห้าม แต่ไม่ทันกาลแล้ว
“พอเถอะ!” อีลั่วเสวี่ยร้องออกมา กำปั้นหูปิงหยุดลงห่างจากชายคนนั้นเพียงสองเซนติเมตร เขาชะงัก แล้วดึงมือกลับ
ชายคนนั้นกลืนน้ำลาย ตะโกนทันที “ช่วยด้วย ทำร้ายคนแล้ว คนพวกนี้ทำรถผมเป็นรอยยังไม่พอ ยังจะทำร้ายคนด้วย บ้านเมืองยังมีกฎหมายไหม”
เมียเขาเห็นเช่นนั้นก็ร้องไห้ฟูมฟาย โวยวายเสียงดัง “ตำรวจ พวกคุณช่วยเรียกตำรวจหน่อย จะทำร้ายร่างกายแล้ว”
ชายแก่เห็นเรื่องยุ่งเหยิงมากขึ้น ก็ขมวดคิ้วแน่น หันมาพูดกับอีลั่วเสวี่ย “แม่หนู พวกคุณไปก่อนเถอะ เรื่องที่เหลือเดี๋ยวลุงจัดการเองได้”
แกรู้ว่าพวกเธอปรารถนาดี แต่แกไม่นึกว่าเรื่องจะซับซ้อนเช่นนี้
มุมปากอีลั่วเสวี่ยกระตุก “ลุงไม่ต้องกลัวค่ะ ทำไมรถถึงถูกเฉี่ยว ฉันคิดว่าเดี๋ยวก็ได้ข้อสรุปแล้ว จะอาศัยที่ที่เขาพูดไม่ได้ กล้องวงจรปิดจะบอกทุกอย่างได้”
เธอพูดแล้วชี้ไปที่กล้องวงจรปิดแบบสามร้อยหกสิบองศาที่หน้าร้านคาราโอเกะ รวมทั้งกล้องที่ใต้โคมไฟริมถนนที่พวกเขายืนอยู่ เป็นกล้องขนาดเล็กที่เพิ่งติดตั้งใหม่ ถ้าไม่สังเกตจะมองไม่เห็น
เนื่องจากบริเวณนี้เป็นเขตสัญญาณไฟจราจร ผู้คนไปมามาก ขอบเขตสายตากว้าง แต่อาจจะเห็นไม่ชัดเพราะรถยนต์บังกันเอง เพื่อป้องกันเมื่อเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์แล้วหาหลักฐานยาก ด้านหลังจึงติดตั้งกล้องเพิ่ม แม้แต่เธอเองก็ไม่ได้สังเกต เป็นเจ้าลูกบอลเงินเตือนเธอ
เมื่อดูกันอย่างละเอียดแล้วก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ สองผัวเมียเจ้าของรถเงียบกริบทันที ส่วนชายแก่พอได้ยินเช่นนี้ก็คลายความวิตก “เดิมคิดว่าไม่อยากยุ่งยาก ถือว่าซื้อบทเรียน ตอนนี้ฉันคงต้องสืบดูใหม่แล้ว จะฟ้องคุณว่าหลอกลวง”
พอสองผัวเมียได้ฟังก็สะดุ้งเฮือก ใบหน้าขาวซีดทันที เรื่องราวเป็นอย่างไรแน่ ทั้งคู่ย่อมรู้แก่ใจดี
ตอนที่ 315 ถือว่าเป็นการตอบแทนสำหรับน้ำผึ้ง
ชายคนนั้นเลียริมฝีปากที่แห้งผาก สายตาอยู่บนร่างหูปิง สงบเสงี่ยมลงไม่น้อยแล้ว
“เขา คนคนนี้จะทำร้ายผม เรื่องนี้ไม่จบหรอก พวกคุณต้องจ่ายค่าเสียหายทางจิตใจให้ผม! ผมเป็นโรคหัวใจ ปวดหัวใจเหลือเกิน!” เขาพูดพลางกุมหน้าอกตัวเอง ท่าทางเจ็บปวดมาก
คนที่มุงดูรีบถอยหลังหลายก้าว ตายจริง ถ้ามาหาเรื่องกับพวกเขาแล้วจะทำยังไงดี พวกเขาดูออกแล้วว่าคนคนนี้เป็นคนเลว คอยใส่ร้ายคนอื่น อย่าไปยุ่งด้วยเด็ดขาด
หูปิงชี้จมูกตัวเอง โมโหแทบแย่ สีหน้าหมองคล้ำลง โกรธจนอยากชกหน้าคน
“ดูสิ ทุกคนดู เขายังจะชกผม โอ๊ย ปวดหัวใจเหลือเกิน หายใจไม่ออกแล้ว เมียจ๋า เร็ว ช่วยให้ผมหายใจคล่องหน่อย” ผู้หญิงคนนั้นรีบมาที่ข้างสามี ปลดกระดุมเสื้อที่อกให้เขา
ดูแล้วสองคนนี้คงทำเรื่องทำนองนี้มาไม่น้อย คนเป็นเมียช่วยอย่างคล่องแคล่ว ดูเหมือนจริงมาก
อีลั่วเสวี่ยหัวเราะ “โรคหัวใจต้องกินยาบำรุงหัวใจไม่ใช่หรือ แค่ช่วยให้หายใจคล่องจะหายได้ยังไง ส่วนที่คุณบอกว่าเพื่อนฉันทำร้าย จะเป็นไปได้อย่างไร? เห็นชัดๆ ว่าเขาห้ามไม่ให้คุณทำร้ายคน กล้องวงจรปิดก็ถ่ายไว้ ไม่เชื่อ งั้นเราไปศาลกัน?”
“ถือโอกาสฟ้องคดีหลอกลวง คุณว่าข้อเสนอนี้ดีไหม?”
ถ้าเจอคนชั่วแบบนี้อย่าตกใจเด็ดขาด จะทำให้ฝ่ายนั้นฉวยโอกาส ทั้งยังต้องยึดกุมเหตุผลและหลักฐาน ทำให้ฝ่ายนั้นรู้ว่าจะหลอกลวงไม่ได้ง่ายๆ
และแล้วท่าทีสุขุมของอีลั่วเสวี่ยก็ทำให้สองผัวเมียเครียดทันที จากเมื่อครู่ถึงตอนนี้ มีคนใช้มือถือถ่ายคลิปไว้แล้ว นั่นก็คือเสี่ยวเฟิง
“ต่อเลย ผมจะเขียนสคริปให้พวกคุณ” เสี่ยวเฟิงกะพริบตา ยิ้มอย่างไร้เดียงสา
สองผัวเมียกลอกตาไม่หยุด ร้องโอดโอยพลางลุกขึ้น ท่าทางล่อกแล่ก ไม่รู้ว่าในใจคิดอะไรอยู่
“พวกคุณยังไม่ไปใช่ไหม หรือต้องให้ฉันโทรเรียกตำรวจ ไปที่สถานีตำรวจกันสักรอบเอาไหม?”
อีลั่วเสวี่ยเพิ่งพูดจบ สองผัวเมียก็โกยอ้าวไปที่รถของตัวเอง เปิดประตูรถ แล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว
คนที่มุงดูอยู่เห็นเช่นนั้นก็ชะงักเล็กน้อย จากนั้นจึงปรบมือให้อีลั่วเสวี่ย วันนี้นับว่าพวกเขาได้ดูละครสนุกฉากหนึ่ง
“แยกย้ายกันแล้ว แยกย้ายกันแล้ว ขอบคุณทุกคน ถ้าเกิดมีคนฟ้องว่าเราทำร้ายคน พวกคุณที่ถ่ายคลิปช่วยมาเป็นพยานให้เราด้วย ฉันขอขอบคุณทุกคนด้วย” คนเหล่านี้รู้สึกกระอักกระอ่วนอยู่ก่อนแล้วที่ไม่สามารถช่วยชายแก่ได้ เวลานี้พอได้ยินที่อีลั่วเสวี่ยพูด เกิดรู้สึกผิดและไม่สบายใจ มากกว่านั้นก็คือคิดทบทวนมโนธรรมของตนเอง ถ้าครั้งหน้าเจอเรื่องอย่างนี้อีกจะไม่นิ่งดูดายแล้ว
ฝ่ายนั้นไปแล้ว ชายแก่จึงคลายความกังวลลง
“ลุง ทั้งๆ ที่ลุงไม่ผิด ทำไมถึงจะให้เงินคนเลวนั่น ลุงทำอย่างนี้จะทำให้คนพวกนี้ยิ่งเหิมเกริม ไปหลอกลวงคนอื่นมากขึ้น ผมเดาว่ารถคันนั้นเขาก็ได้มาด้วยวิธีที่ไม่สุจริต”
อาหม่านโกรธแค้นมาก ถ้าที่นี่อยู่ในเขตทางสถานที่ประมูล คงมีคนถูกเล่นงานไปแล้ว ขยะแบบนี้ ควรส่งไปที่พวกเขา ไปดัดสันดาน
ชายแก่สั่นหัว “ฉันแค่ไม่อยากมีเรื่องยุ่งยาก อีกอย่างฉันอายุปูนนี้แล้ว ไม่มีเพื่อน ถ้าไม่มีคนดูแลร้านจะเดือดร้อน จะยังไงวันนี้ก็ต้องขอบใจพวกคุณ”
“ขอบใจมาก แม่หนู” ชายแก่มองที่อีลั่วเสวี่ย แววตาตื้นตันใจมาก
“คุณลุงเกรงใจเกินไปแล้ว เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น”
“ไม่ไม่ เกือบทำให้หนูกับเพื่อนของหนูพลอยวุ่นวายไปด้วย ต้องขอโทษจริงๆ” ชายแก่น้ำเสียงซื่อๆ ดูแล้วพวกเขายังเป็นนักศึกษา ถ้าเกิดเรื่องแบบนี้จะส่งผลเสียต่อพวกเขา ความรุนแรงทางเน็ตก็น่ากลัวมาก