ในขณะที่ชูฮันแทบจะกรีดร้องเขาพยายามระงับอาการปวดหัวตัวเองที่แทบจะระเบิดเอาไว้
”สวัสดีฉันรู้จักนาย นายคือชูฮัน” ชายหนุ่มที่มีนัยน์ตาสีเหลืองอำพันและผมสีเหลืองพูดทักทายชูฮันก่อนด้วยท่าทางเป็นกันเองราวคุ้นเคยกันดี “ฉันประหลาดใจมากที่ได้พบกับคนจีน ฉันเจอนายนอนสลบอยู่เมื่อวานนี้ในสภาพที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ดูเหมือนนายจะผ่านการต่อสู้ที่หนักหน่วงมาจนได้รับบาดเจ็บรุนแรง อีกฝ่ายคงสภาพไม่ต่างกันสินะ ฉันก็เลยอาสาแบกนายออกมา ต้องบอกเลยว่าหนักมากจริงๆ! โอ้ ใช่ ความสามารถในการฟื้นตัวของนายนี่ไม่ธรรมดาเลย ฉันคิดว่านายจะตื่นมาอีกสองวันซะอีก!”
ประโยคพูดที่ยาวยืดและรวดเร็วผสมกับความตื่นเต้นที่ชูฮันไม่เข้าใจทำให้เขามึนงงไปชั่วขณะเมื่อเห็นสายตาของอีกฝ่าย ชูฮันก็พยายามไล่ทบทวนเหตุการณ์ในหัวตัวเองพร้อมนึกทวนคำพูดของอีกฝ่าย
รู้ว่าเขาคือชูฮันเป็นคนจีน ช่วยชีวิตเขาไว้ ทั้งสามอย่างนี้สามารถเข้าใจได้
แต่เรื่องบ้าบอที่อีกฝ่ายพูดนี่มันอะไร?การต่อสู้ของเขา? เห็นได้ชัดว่ามันเป็นการต่อสู้ระหว่างคนและลูกผสม!
มันแทบไม่ต้องใช้เวลาเลยสำหรับชูฮันในการใช้สมองวิเคราะห์ข้อสรุปไอ้เด็กนี้มันสมองตายเหรอไง?
”เฮ้!ทำไมจ้องฉันอย่างนั้น? คิดว่าฉันหล่อเกินไปจนอิจฉาล่ะสิ?” อีกฝ่ายดูท่าจะมีความสุขมาก ไม่รู้เลยว่าเวลาไหนควรเงียบ “ใช่ ฉันช่วยชีวิตนาย ทำไมไม่ขอบคุณฉันล่ะ? เมื่อวานสภาพนายเกือบจะตายแล้ว ถ้าฉันปล่อยนายนอนอยู่ในที่อันตรายแบบนั้นต่อ คาดว่าฝูงซอมบี้คงมารุมแทะกินจนเหลือแต่กระดูกไปแล้ว!”
ชูฮันบิดปากและก้มลงสำรวจต้วเองอย่างละเอียดผ่านไปหนึ่งคืนแล้วแม้ว่าสภาพร่างกายตอนนี้จะดีกว่าเมื่อคืนแต่จะบอกว่าดีขึ้นเต็มปากก็ไม่ได้ “ขอบคุณจริงๆ ขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจ ไม่อย่างนั้นฉันคงแย่ยิ่งกว่านี้”
อีกฝ่ายที่กำลังรอคำชื่นชมอยู่ยิ้มกว้างอย่างพอใจแต่แล้วจู่ๆหน้าของชายหนุ่มตรงหน้าก็ขึ้นสีแดง มือแข็งค้าง ท่าทางเขินอายอย่างหนัก “นี่มัน นี้ ฉันทำพลาด พลาดสุดๆ!”
ชูฮันไม่เคยเห็นสถานการณ์แปลกๆแบบนี้สมาชิกตระกูลลึกลับที่เขาเคยเจอในชาติที่แล้วนอกเหนือจากป่ายหวีเนอที่แปลกประหลาดกว่าใคร เขาก็ไม่มีความรู้ชัดเจนเกี่ยวกับสมาชิกตระกูลลึกลับคนอื่นเลย
แต่เมื่อเห็นสถานการณ์ในตอนนี้ดูเหมือนเขาจะโชคดีที่ได้มาเจอกับเด็กน้อยที่แอบหนีออกมาเล่นข้างนอก?
ชูฮันอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองรองเท้าบู้ทที่มีลายสลักลึกลับจากนั้นก็ทำเป็นเอ่ยถามอ้อมๆ “ฉันยังไม่รู้ชื่อนายยเลย?”
ชายหนุ่มหรี่ตามองชูฮันยิ้มกว้างก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงสบายๆ “ฉันชื่อเกาช้าวฮุ่ย”
ตึกตึก ตึก!
หัวใจของชูฮันเต้นรัวดัง…เกาช้าวฮุ่ยนามสกุลเกา ตระกูลลึกลับเกา!
กลายเป็นว่าสัญลักษณ์บนรองเท้าคือตระกูล’เกา’!
ไม่นานชูฮันก็ปรับจังหวะหัวใจให้กลับมาเต้นปกติ จากข้อมูลที่เขารู้มา ตระกูลเกาดูเหมือนกำลังหาทางกำจัดเขาอยู่ และการที่เกาช้าวฮุ่ยจากตระกูลเกามาโผล่ต่อหน้าเขาแบบนี้ นี้อีกฝ่ายกำลังคิดจะเล่นแง่อะไรกับเขาอยู่กันแน่?
เกาช้าวฮุ่ยดูไม่สนใจสายตาของชูฮันที่มองมาเลยหรือไม่คิดจะสนใจหลังจากบอกชื่อตัวเองจบ เขาก็จับจมูกตัวเองก่อนจะพูดต่อ “โอ้ะ นายยหิวรึเปล่า ฉันกำลังจะไปออกล่าสัตว์พอดี อยากไปทำบาร์บีคิวกินด้วยกันมั้ย?”
ทันทีที่ได้ยินคำชวนของเกาช้าวฮุ่ยชูฮันก็เหมือนถูกฟาดหัวแรงๆ เขามองอีกฝ่ายตะลึงค้างอย่างไม่อยากเชื่อ
ชวนเขาทำบาร์บีคิว… ไอลีนโนเวล
นี้ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนกันแน่?
”บ้าเอ๊ย!”แทบจะทันที จู่ๆชูฮันก็ดีดตัวขึ้นมา แม้จะเจ็บไปทั้งตัวหากชูฮันก็ลืมมันไปชั่วขณะ เขามองภาพแปลกๆที่ปรากฏตรงหน้าอย่างไม่จะเชื่อตัวเอง
แม่น้ำภูเขาสองลูก น้ำสีฟ้าใส ท้องฟ้าสีฟ้ากว้างใหญ่
นี้มันกลางป่าชัดๆ!
”ทำไมฉันถึงได้นี้มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเมื่อคืนที่ผ่านมา?” ชูฮันช็อค เขาจ้องตากับเกาช้าวฮุ่ยวาววับอย่างไม่เข้าใจ “นี้นายพาฉันออกมาจากเมืองหนานตู้มาไกลถึงนี่?”
ระยะห่างเวลา มันไม่สมเหตุสมผล คนธรรมดาไม่มีทางทำได้ จากเวลาแค่คืนเดียวถูกพาออกมาจากเมืองหนานตู้มาอยู่กลางป่ากลางเขาแบบนี้ ที่จริงไม่ต้องพูดถึงคนธรรมดาเลย แม้แต่ตัวเขาเองต่อให้ใช้พลังเต็มที่ในตอนที่แข็งแรงที่สุดก็ทำไม่ได้เหมือนกัน
เหตุผลหลักก็คือเมืองหนานตู้เป็นเมืองที่ใหญ่เกินไปและสถานที่ที่เขาอยู่เมื่อคืนก็ห่างไกลจากสุดขอบเมืองมาก!
แล้วผู้ชายตรงหน้าเขาพาเขามาอยู่กลางเขาแบบนี้ได้ยังไง?
ชูฮันไม่เข้าใจการกระทำของเกาช้าวฮุ่ยส่วนเกาช้าวฮุ่นก็ค่อนข้างงุนงงกับสีหน้าตกใจปนกลัวของชูฮันที่แสดงออกมา เขาแตะปลายคางตัวเองอย่างสงสัย “ทำไมล่ะ? เมืองหนานตู้มีซอมบี้อยู่มากกว่า 20 ล้านตัว แถมยังมีลูกผสมตัวยักษ์ มันเป็นสถานที่อันตรายสำหรับการพักฟื้นร่างกายไม่ใช่เหรอ? แน่นอน ออกมาพักฟื้นตัวอยู่ที่นี้มันดีกว่าเป็นไหนๆ มีทั้งภูเขา แม่น้ำ และสัตว์เล็กสัตว์น้อย”
”ฉัน…วันเดียว”ชูฮันอยากจะสบถ แต่ก็ทำได้แค่ถอนหายใจและล้มตัวลงนอนเพราะไม่มีแรง ได้แต่สบตากับเกาช้าวฮุ่ยอย่างหมดหนทาง ในใจอยากจะฉีกทึ้งอีกฝ่าย “รีบพาฉันกลับไปส่งที่เดิมเดี๋ยวนี้!” ”ล้อเล่นรึไง?”ครั้งนี้เกาช้าวฮุ่ยไม่ยอม “นายสมองตายเหรอไงถึงคิดจะกลับไปเมืองหนานตู้? นอกเหนือจากมีแต่ซอมบี้ ซอมบี้ กลิ่นเหม็นเน่า และลูกผสมตัวโตที่อยากจะฆ่านาย เป็นบ้ารึไง?”
”ฉันไม่ได้บ้า!”ชูฮันตะคอกกลับใส่ “เรากำลังเสียเวลา! ส่งฉันกลับไปเดี๋ยวนี้!”
”ไม่อยากจะเชื่อ!แม้ฉันจะไม่ได้รักษาแผลให้นายย แต่ฉันก็พานายออกมาจากที่นั้น ฉันช่วยชีวิตนายไว้ตอนกำลังแย่ นายควรจะรู้ว่ามีลูกผสมคอยจ้องจะฆ่านายอยู่ในเมือง” เกาช้าวฮุ่ยค่อนข้างสิ้นหวังกับชูฮัน เขาชี้นิ้วไปทางภูเขา “และถ้าอยากจะกลับไปที่นั้น เชิญ ที่นี้คือท่าเรือหนานช้า แต่ระยะทางทั้งหมดร้อยห้าสิบกิโลเมตร จะให้ฉันกลับไปตอนนี้? ฉันไม่ไปหรอกนะ!”
ท่าเรือหนานช้า?
ทำไมถึงเป็นท่าเรือหนานช้าอีกแล้ว!
ชูฮันช็อคมองเกาช้าวฮุ่ยด้วยความตกใจ เสี่ยวเมิงชี่ส่งข้อความให้เขาไปเจอที่ท่าเรือหนานช้า เกาช้าวฮุ่ยแห่งตระกูลลึกลับเกาก็ลากตัวเขามาถึงท่าเรือหนานช้า
นี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
ในขณะที่มีข้อสงสัยตีกันอยู่ในหัวชูฮันชูฮันก็รู้สึกเสียววาบ สบตากับเกาช้าวฮุ่ยอย่างช็อคค้าง
เดินทางมาร้อยห้าสิบกิโลเมตรแล้ว?
นี้อีกฝ่ายติดจรวดไว้ที่เท้าเหรอ?ร้อยห้าสิบกิโลเมตรจากหนานตู้มาถึงท่าเรือหนานช้า แม้แต่ขับรถมันยังใช้เวลาเต็มวัน!
เห็นได้ชัดเจนเลยว่าพลังของเกาช้าวฮุ่ยนั้นมีมากแค่ไหน!
อึก!
ชูฮันกลืนน้ำลายอึกเป็นครั้งแรกตั้งแต่เกิดการปะทุโลกาวินาศที่เขาเจอเหตุการณ์แบบนี้ “ฉันยังมีอีกสองอย่างที่ต้องทำ และมันยังไม่สายเกินไปที่จะกลับไปเมืองหนานตู้ตอนนี้”
เกาช้าวฮุ่ยเหลือบมองจากนั้นก็พยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง “เอาล่ะถ้านายมีเรื่องต้องทำ งั้นฉันก็จะพานายไปจบปัญหาที่ค้างอยู่”