มองดูแววตาจริงจังของอีกฝ่ายชูฮันก็ได้แต่พยายามกดความรู้สึกผิดเอาไว้ เขายื่นมือออกไปจับบาดแผลตัวเอง “หนึ่ง ฉันต้องฆ่าลูกผสมในเมืองหนานตู้ให้ได้ สอง ฆ่าราชาลูกผสมแล้วก็กลับไปที่ค่ายเขี้ยวหมาป่า”
ผู้ชายที่ชื่อเกาช้าวฮุ่ยคนนี้ดูแข็งแกร่งมากและการพาตัวเขามาถึงท่าเรือหนานช้าได้ด้วยกำลังตัวเองยิ่งแสดงให้เห็นว่าอีกฝ่ายต้องการช่วยเขา ดังนั้นชูฮันจึงตัดสินใจจะให้อีกฝ่ายได้รับรู้กับวิกฤตที่ต้องเจอก่อนจะออกไปจากท่าเรือหนานช้า
มีร่องรอยของหมาป่าปรากฏอยู่บนแววตาของชูฮันชั่วขณะบาดแผลในตอนนี้ไม่ได้รุนแรงเท่ากับเมื่อวาน และชูฮันก็ยังไม่รู้ด้วยว่าลูกผสมที่รออยู่มีพลังอำนาจมากขนาดไหนแต่เขาก็จำเป็นต้องสู้
ทว่าในเมื่อตอนนี้มีเกาช้าวฮุ่ยอยู่ที่นี้สถานการณ์มันจึงต่างไปอย่างสิ้นเชิง นี้มันเป็นการพลิกแพลงครั้งใหญ่!
เกาช้าวฮุ่ยไม่มีทางหาเรื่องให้ตัวเองไปตายง่ายๆแถมพลังของอีกฝ่ายก็แสดงให้เห็นชัดจากความเร็วในการทางเดินแล้ว ไม่มีทางลูกผสมจะมีพลังเหนือกว่าสมาชิกตระกูลลึกลับได้
”หึ!”ความตื่นตัวของเกาช้าวฮุ่ยเป็นเรื่องที่ดีสำหรับชูฮัน
เกาช้าวฮุ่ยที่ไม่ได้รู้เลยว่าในหัวชูฮันคิดอะไรอยู่ไม่ได้รู้เลยด้วยซ้ำว่าชูฮันจดจำเขาได้ในทันทีในฐานะคนชั่วจากตระกูลลึกลับ
เกาช้าวฮุ่ยลูบคางคิดทบทวนอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ใช่ ฉันไม่ได้กังวลเรื่องเวลา อย่างไรก็ตาม ถือซะว่านอนพักเอาแรงก่อนละกัน ถ้าจะไปก็รอก่อน ตอนนี้ฉันอยากไปล่าสัตว์เล่นก่อน”
ชูฮันฉีกยิ้มอย่างชั่วร้ายในใจอยากจะตะครุบเกาช้าวฮุ่ยแล้วสั่งให้อีกฝ่ายส่งเขากลับเมืองหนานตู้เดี๋ยวนี้ ชูฮันมองซ้ายขวา ขึ้นลง ก่อนจะจ้องเกาช้าวฮุ่ยอย่างตะลึง “ขวานฉันล่ะ? อยู่ไหน?!”
เกาช้าวฮุ่ยหรี่ตาก่อนจะตอบ “ฉันลืมเอามา”
”อะไรน่ะ!!”
——————–
ในเมืองหนานตู้ภายในร้านขายยาที่เต็มไปด้วยฝุ่นที่ลอยตัวแน่นในอากาศ แม้จะเป็นช่วงกลางวันหากภายในร้านที่ปิดสนิทและอับชื้นมันก็ยังทำให้คนที่อยู่ข้างในรู้สึกกลัว
หวังไคที่อยู่ตัวเดียวซุกอยู่ในมุมห้องตัวสั่นเทิ้มด้วยความกลัวมันกอดขวานซิ่วโหลของชูฮันไว้ไม่ปล่อย หน้าตาบิดเบี้ยว หมดหนทางและหวาดกลัวตลอดทั้งคืนโดยไม่ได้นอนพัก
ชูฮันถูกคนแปลกหน้าลากตัวไปส่วนมันถูกทิ้งไว้ที่นี้พร้อมกับขวานซิ่วโหลที่นอนแช่อยู่ที่พื้น
หวังไคช็อคเมื่อนึกถึงตอนที่มีคนแปลกหน้าโผล่มาหากมันไม่มีพลังผันผวนที่ถูกปล่อยออกมา ในกรณีนี้ แสดงว่าถ้าอีกฝ่ายอยากจะฆ่าชูฮันคงไม่ต้องเสียแรงมาลากชูฮันออกไปแบบนั้น แสดงว่าชูฮันก็ไม่น่าจะตกอยู่ในอันตราย? novel-lucky
สำหรับขวานซิ่วโหลมันคือชีวิตของชูฮัน มันคือสิ่งเดียวที่สามารถต้านพลังงานมหาศาลจากเหล่าผู้มีอำนาจได้ เพราะงั้นหวังไคจะปล่อยขวานทิ้งไว้ที่นี้ไม่ได้
หวังไคคิดที่ไล่ตามคนแปลกหน้าที่พาตัวชูฮันไปมันสามารถเก็บขวานซิ่วโหลเข้าไปอยู่ในประตูมิติเงียบๆ แต่ไม่รู้ทำไมความระวังภัยและสัญชาตญาณของมันก็พุ่งขึ้นมาทันที มันบอกว่าหวังไคว่าอีกไม่นาน…
จะต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นแน่นอน!
ชายหนุ่มนัยน์ตาสีเหลืองอำพันและผมสีเดียวกันสบตากับหวังไคโดยให้ความรู้สึกเหมือนกำลังสบตาับกป่ายหวีเนอ
และความรู้สึกของวิกฤตนี้ยิ่งคาดเดาไม่ได้และไม่มีเหตุผลมากขึ้นหวังไคไม่รู้รายละเอียดเพราะความทรงจำของมันยังกลับมาไม่ครบ
ผลลัพธ์กลายเป็นชูฮันและหวังไคต้องแยกจากกันคนหนึ่งถูกนายน้อยแห่งตระกูลเกาลากตัวไป อีกคนถูกทิ้งไว้ที่เดิมพร้อมกับขวานซิ่วโหล
ตอนนี้เวลาค่ำคืนที่น่ากลัวได้คืบคลานเข้ามา ถนนด้านนอกอัดแน่นไปด้วยซอมบี้จำนวนนับไม่ถ้วนอีกครั้ง แต่เพราะการตายของลูกผสมทั้ง 7 ทำให้จำนวนของซอมบี้ที่ปรากฏขึ้นเพื่อไล่ตามชูฮันจึงลดลงไปไม่น้อย พวกมันค่อยกลับคืนสู่สภาวะเดิมของตัวเอง เดินโซซัดโซเซไปตามสัญชาตญาณ
ณตอนนี้ ด้านนอกร้านขายยาที่หวังไคอยู่ มีจำนวนซอมบี้ขนาดใหญ่กำลังเดินวนไปวนมาอยู่รอบๆไม่หยุดพร้อมกับส่งเสียงขู่คำรามอันเป็นเอกลักษณ์ หรือทุกครั้งที่มีการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยพวกมันก็จะตื่นตัวและพุ่งเข้าใส่ทันทีราวกับหมาป่าที่หิวโซมาหลายวันยามได้เจอเหยื่อแสนหวาน
”อึก!” หวังไคกลืนน้ำลายอึกใหญ่ด้วยวิกกังวลแม้ว่าตัวมันจะอยู่ในโลกาวินาศมาเป็นเวลามากกว่าปีแล้ว แต่มันก็ยังทำใจชินกับภาพที่เห็นด้านนอกไม่ได้อยู่ดี
ขนมันลุกตั้งชนทั้งคืนด้วยความกลัวปนวิตกอดไม่ได้ที่จะกอดขวานซิ่วโหลแน่นสุดแรง แล้วถ้าซอมบี้บุกเข้ามาในร้านขายยาแล้วฆ่ามันล่ะ?
ขวานซิ่วโหลของชูฮันก็ใช้งานไม่ได้เพราะแม้แต่จะยกมันยังทำไม่ได้เลย
ในขณะที่หวังไคถูกทิ้งให้เผชิญกับความกลัวตามลำพังเป็นเวลาหนึ่งวันเต็มในช่วงคืนของวันถัดมาในที่สุดชูฮันก็กลับมาที่เมืองหนานตู้อีกครั้งโดยมีเกาช้าวฮุ่ยลากกระดานไม้เลื่อนพามา
และมันก็พึ่งจะตอนนี้เองที่ชูฮันสามารถยืนขึ้นได้ด้วยตัวเองหลังจากทนแรงกระแทกนับไม่ถ้วนและพูดอะไรไม่ออกกับการลากอย่างรุนแรงของเกาช้าวฮุ่ยตลอดทาง
ตรงหน้าของชูฮันในตอนนี้คือเส้นทางที่มีซอมบี้รวมตัวอยู่น้อยที่สุดในเมืองหนานตู้เกาช้าวฮุ่ยค่อยๆลากกระดานไม้พาชูฮันมาถึงกลางถนนเงียบๆ ก่อนจะกวาดตามองไปรอบๆ “นายจะพักก่อนมั้ย?”
ชูฮันรู้สึกขอบคุณเกาช้าวฮุ่ยสำหรับการกระแทกที่เขาเจอมาทั้งคืนเจ็บจนกระดูกแทบแตกจึงทำได้แค่โบกมือใส่เกาช้าวฮุ่ย “ก่อนหน้านี้ฉันได้รับบาดเจ็บร้ายแรง แต่ตอนนี้ฉันใกล้จะตายแล้ว คุณหาทางพาฉันมาส่งด้วยทางเดินธรรมดาที่ไม่ต้องเจอหลุมกระแทกทั้งคืนแบบนี้ไม่ได้เหรอไง?”
เกาช้าวฮุ่ยเลียริมฝีปากไม่เข้าใจว่าชูฮันกำลังพูดประชดใส่ “ให้ลองใหม่มั้ย?”
”ฉัน…เฮ้อ”ชูฮันอยากจะกรีดร้อง
ตอนนี้เขาเข้าใจทุกอย่างกระจ่างแล้วแม้ว่าเกาช้าวฮุ่ยจะเป็นสมาชิกของตระกูลลึกลับและมีความสามารถที่น่ากลัวจนน่าอิจฉา แต่บุคลิกนั้นไม่ต่างอะไรกับเด็กมัธถยม!
เป็นเวลาสองนาทีที่ชูฮันและเกาช้าวฮุ่ยหยุดพักที่ถนนทันใดนั้นมันก็มีกลุ่มซอมบี้พุ่งมาจากที่ไกลและเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จากนั้นก็มีซอมบี้อีกฝูงพุ่งมาจากอีกทางหนึ่งมุ่งเข้ามาอย่างต้องการปิดล้อมทางหนีของชูฮัน
ชูฮันกระพริบตาปริบๆหรือพวกมันได้กลิ่นเลือดจากแผลของเขา?
”หึ!”
ด้วยพลังของเกาช้าวฮุ่ยชูฮันคิดว่าเขาคงไม่ต้องออกแรงอะไรเลยสักนิด!
ไม่ทันรอให้ชูฮันได้คิดหรือเปิดปากพูดจู่ๆก็มีลมพัดผ่านหน้าชูฮันไปอย่างรวดเร็ว——-
”พั้วะ!ปั๊ก!”
เสียงกระแทกบาตามมาด้วยแรงกระแทกที่ทำให้ชูฮันล้มลงไปนอนบนไม้กระดานอีกครั้งก่อนตัวของชูฮันจะถูกลากพาไปด้วยความเร็วสูงราวกับจรวด
ทั้งคู่ข้ามผ่านอาคารมากมายตึกแล้วตึกเล่าจนกระทั่งมีเสียงของเกาช้าวฮุ่ยที่กำลังตื่นตระหนกดังขึ้น”ฉันเจอซอมบี้เยอะมากเลยรีบพานายหนีมา!”
พระเจ้า!
ชูฮันสบถลั่นในใจเต็มที่เขาอ้าปากค้างจนแมลงบินเข้าปากได้
อย่างไรก็ตามสิ่งที่น่าตื่นเต้นที่สุดสำหรับชูฮันคือปฏิกิริยาการตอบสนองของเกาช้าวฮุ่ย ในพื้นที่เมื่อกี้มีแต่ซอมบี้ระยะต่ำทั้งนั้น ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงต้องวิ่งหนี?