เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 664
เขารู้ว่าผู้คุมกฏสิบไม่เต็มใจ
หลังจากที่เขากลับไปยังกุ่ยเหมิน คงต้องพยายามล้างแค้นตนอย่างแน่นอน
แต่หยางเฟิงหาได้เกรงกลัวไม่?
เขาได้มอบหมายให้กัสสปะนำกองกำลังสำนักเทพมรณะที่ติดอาวุธครบทั้งห้าพันกองไปเฝ้ายังด้านนอก เพื่อปิดล้อมภูเขาจินเฟิงเอาไว้ทั้งหมด
หากอยากแก้แค้นตน รอให้มีชีวิตรอดก่อนค่อยคุยเถอะ！
“เหตุใจเจ้ายังไม่ไป？”
ณ เวลานี้
หยางเฟิงมองไปยังหนิงชิงเฉิงที่สงบนิ่ง พลางถามไปด้วยความสงสัย
หนิงชิงเฉิงยิ้มตอบเล็กน้อย “ข้าจะรอเจ้า！”
สามคำ
ที่แสนเรียบง่ายและธรรมดา
แต่กลับกระชุ่มกระชวยหัวใจ！
ภายในส่วนลึกของหัวใจหยางเฟิงมีความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้
ความสัมพันธ์ของเขาและหนิงชิงเฉิง ดูเหมือนนับวันจะยิ่งซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ
“คุณหนู รีบไปเถิด！”
“หากไม่ไป หลุมศพทั้งหมดจะพังทลายลงแล้ว！”
สวีโหย่วหรงตะโกนใส่หนิงชิงเฉิง
ตูม!
ตูม!
ตูม!
ในพริบตาเดียว
หินก้อนใหญ่หลายร้อยก้อนตกลงมาจากยอดหลุมศพ
แต่หนิงชิงเฉิงกลับไม่ขยับเขยื้อน
ใบหน้าที่เย็นชาราวกับน้ำแข็งของเธอ ขณะนี้ปรากฎเป็นรอยยิ้มแสนหวานราวกับน้ำผึ้ง สายตาคู่นี้มีเพียงหยางเฟิง！
หยางเฟิงไม่ขยับ
เธอก็ไม่ขยับ
เมื่อเห็นว่าหนิงชิงเฉิงทำเป็นหูทวนลมใส่คำพูดของตน
ในใจของสวีโหย่วหรงพลันรู้สึกเกลียดชัง
ตั้งแต่ที่หนิงชิงเฉิงพบหยางเฟิงเธอก็เปลี่ยนไป
เธอไม่ใช่คุณหนูใหญ่ตระกูลเย่ที่เด็ดเดี่ยวอีกต่อไป
กลับกลายเป็นหญิงสาวผู้ลุ่มหลงคนหนึ่ง
หากเป็นเช่นนี้ต่อไป
คนทั้งหมดของหนิงชิงเฉิงจะถูกกำจัด！
ไม่ได้การ！
เธอจะไม่ยอมให้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นเป็นอันขาด
สวีโหย่วหรงมองหยางเฟิงด้วยแววตาที่เหี้ยมโหด
เธอตัดสินใจว่า
หลังจากกลับไป จะนำเรื่องนี้ไปแจ้งผู้นำตระกูลโดยเร็วที่สุด
เมื่อถึงเวลานั้น ผู้นำตระกูลคงจะลงมือกับหยางเฟิงด้วยตนเอง
เมื่อถึงเวลานั้น
หยางเฟิงจะต้องตายสถานเดียว！
เมื่อเห็นว่าหนิงชิงเฉิงไม่เคลื่อนไหว
หยางเฟิงจึงได้แต่พูดอย่างช่วยไม่ได้ “พวกเราไปกันเถอะ”
เขารู้ว่า
หากตนไม่เคลื่อนไหว หนิงชิงเฉิงก็จะไม่ไป
หนี้ที่ต้องชำระระหว่างตนกับเธอ
ก็ไม่รู้ว่าจะพัฒนาไปเป็นอย่างไร
ตึก！
ตึก！
ตึก！
……
เกิดเป็นเสียงแตกหักถล่มทลาย
ตูม！
เสียงก้องดังสนั่น！
เมื่อหยางเฟิงและคนอื่นๆ ออกมา
หลุมศพของเย่เหวินพลันถล่มลง！
ไม่เพียงแต่หลุมฝังศพของเย่เหวินเท่านั้นที่พังทลายลง
ตูม！
ตูม！
ตูม！
ทั่วทั้งหุบเขายังคงสั่นสะเทือนอย่างต่อเนื่อง
เหล่าสัตว์ร้าย หนีกระจัดกระจายไปทั่วทุกทิศทุกทาง
ต้นไม้ใหญ่ทุกต้นล้มราบกับพื้น
ทั่วทั้งหุบเขาราวกับจะจมดิ่งสู่วันโลกาวินาศ
“เฮ้อ ”
เย่หลงถอนหายใจเบา ๆ และกล่าวว่า “ไปกันเถอะ ดูเหมือนว่าหุบเขาทั้งหมดกำลังจะถูกทำลาย!”
ขณะที่พูด
เย่หลงมีท่าทีตำหนิตนเอง
ตำหนิตนเองที่ไร้ความสามารถ
ที่ไม่สามารถปกป้องสุสานของบรรพบุรุษไว้ได้
หยางเฟิงเองก็รู้สึกหดหู่ใจเช่นกัน
ช่างน่าเสียดาย สถานที่แห่งสวรรค์แห่งนี้
รอให้กลับไปก่อน เมื่อมีโอกาสจะต้องสร้างที่นี่ขึ้นมาใหม่ให้ได้อย่างแน่นอน
จะไม่ยอมปล่อยให้ทิวทัศน์ที่สวยงามเช่นนี้ให้สูญเปล่าอย่างแน่นอน！
เมื่อหยางเฟิงและคนอื่นๆ หนีออกจากหุบเขา
ขณะเดียวกัน
ภายนอกของภูเขาจินเฟิง
ทั่วทั้งภูเขาก็ยังคงสั่นสะเทือนอย่างต่อเนื่อง
ประตูหลุมศพยักษ์ สั่นคลอนโคลงเคลง สามารถพังทลายลงมาได้ทุกเมื่อ
กัสสปะยืนอยู่หน้าประตูหลุมศพโดยไม่เคลื่อนไหวเป็นเวลานาน
ทันใดนั้น
เขาเปิดปากพูด “คำสั่งต่อไป ทุกนายเตรียมพร้อม！คนของกุ่ยเหมินและศูนย์พันธมิตรบู๊ จงฆ่าให้สิ้นซาก！”
“ขอรับ！”
สิ้นเสียงคำสั่ง
พลทหารแห่งสำนักเทพมรณะนับพัน
เล็งปากกระบอกปืนดำไปยังประตูหลุมศพ
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
“ในที่สุดกูก็ออกมาได้แล้ว”
ณ เวลานี้
ตูม！
เสียงก้องดังสนั่น
ประตูหลุมศพพังทยายลงมา
หลี่ซู่นำผู้คนนับร้อยจากศูนย์พันธมิตรบู๊วิ่งหนีออกมา
“ออกมา！”
“ในที่สุดก็ออกมาได้แล้ว！”
“เย้ เย้ เย้”
ทุกคนร้องไห้ด้วยความดีใจ
การเดินทางไปยังสุสานของเย่เหวินครั้งนี้ คือฝันร้ายสำหรับพวกเขาอย่างแท้จริง
มีผู้เสียชีวิตมากเกินไป