บทที่ 1177 งั้นฉันสงบใจไม่ลงยิ่งกว่าเหรอ
หานชิงหลิงพูดจบก็พูดเสริมอีกประโยคทันที “พวกเรากำลังเล่นเกมจริงหรือท้ากันอยู่ค่ะ ฉันแพ้เลยต้องมาขอเบอร์โทรคุณ…”
กงซวี่ที่อยู่ด้านข้างหัวเราะเยาะเบาๆ ทันควัน เกมจริงหรือท้าบ้าอะไรกันหา เล่นเกมเป็นของปลอม ขอเบอร์โทรคือของจริงสินะ!
วิธีแบบนี้ล้าสมัยแล้วจริงๆ ชอบก็เข้าหาโดยตรงเลยซี่ จะยุ่งยาหขนาดนี้เพื่อ!
เยี่ยหวันหวั่นได้ยินแบบนี้ก็มีสีหน้าลำบากใจอยู่บ้าง เธอไม่สะดวกให้เบอร์โทรส่วนตัวคนอื่นจริงๆ แต่คำขอร้องของผู้หญิง เธอก็ปฏิเสธไม่ได้อีก…
เวลานี้หานเซี่ยนอวี่ที่อยู่ด้านข้างพลันก้าวเดินเข้ามา ดึงนามบัตรจากในอกยื่นไปตรงหน้าหานชินหลิง ก่อนเอ่ยด้วยสีหน้าอ่อนโยน “ขอโทษนะ เยี่ยไป๋ไม่ค่อยสะดวก ให้เป็นเบอร์ผมแทน ได้ไหม นี่เป็นเบอร์โทรส่วนตัวของผมเอง”
หานชิงหลิงจ้องใบหน้าแสนอ่อนโยนดุจลมฤดูใบไม้ผลิอย่างเหม่อลอย จากนั้นหน้าก็พลันเห่อร้อนแล้ว “ได้ๆ! ได้แน่นอนค่ะ!”
หานชิงหลิงพูดจบจึงค่อยนึกได้ว่าคำขอเกมคือให้เอาเบอร์โทรเยี่ยไป๋
แต่ว่า นี่เป็นเบอร์ส่วนตัวของหานเซี่ยนอวี่เชียวนะ! แลกเปลี่ยนคุ้มค่าแล้ว!
ที่ด้านหลัง เฟยหยางจ้องหานเซี่ยนอวี่ตาค้าง
เชี่ย! ไม่ปกติ! หานเซี่ยนอวี่ไม่ปกติสุดๆ!
หานเซี่ยนอวี่เป็นน้ำใสสะอาดที่หาได้น้อยมากในวงการ ไม่เคยมีข่าวลือรักๆ ใคร่ๆ และมักรักษาระยะห่างกับศิลปินหญิงตลอด จึงมีคนน้อยมากที่รู้เบอร์โทรส่วนตัวของเขา
เพื่อแก้สถานการณ์ให้เยี่ยไป๋ เขาถึงกับไม่ลังเลให้เบอร์โทรส่วนตัวของตัวเองกับหญิงสาวคนอื่น?
เยี่ยหวันหวั่นถอนหายใจโล่งอก ชนแก้วน้ำผลไม้ที่ถืออยู่ในมือกับแก้วของหานเซี่ยนอวี่ “ขอบคุณมาก!”
หานเซี่ยนอวี่เอ่ย “ไม่ต้องเกรงใจ”
กงซวี่ที่อยู่ด้านข้างเจ็บปวดชิงชัง “เชี่ยแพ้ซะแล้ว! ยังมีวิธีอย่างงี้อยู่ด้วย! สมกับเป็นขิงยิ่งแก่ยิ่งเผ็ดร้อน! รู้งี้เมื่อกี้ผมทำแล้ว!”
ถังซิงหั่วเลื่อยขาเก้าอี้อย่างไม่ไยดี “เบอร์โทรส่วนตัวนายไม่มีค่าสักนิดโอเคไหม”
เยี่ยมู่ฝานอดขยับเข้าใกล้กระซิบข้างหูเยี่ยหวันหวั่นไม่ได้ “เฮ้ หานเซี่ยนอวี่ไม่เลวนี่นา หวันหวั่น แกไม่ลองคิดหน่อยจริงๆ เหรอ”
เยี่ยหวันหวั่นกลอกตาใส่พี่ชายตัวเองหนึ่งที “ทำไมพี่ต้องชอบช้ท่อนไม้ตีเป็ดแมนดารินอยู่เรื่อย”
เยี่ยมู่ฝานลูบจมูก “ก็ไม่ใช่เพราะว่าแค่มองหน้าตาเจ้าเด็กนั่นก็สงบไม่ลงหรือไง…”
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “งั้นฉันสงบใจไม่ลงยิ่งกว่าเหรอ”
เยี่ยมู่ฝานนิ่งเงียบ
ณ มุมหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกล
เยี่ยเส่าอันจ้องไปทางเยี่ยมู่ฝานกับเยี่ยหวันหวั่นอย่างมาดร้าย “อีอี ลูกมั่นใจหรือเปล่า”
เยี่ยอีอีพึมพำ “เยี่ยไป๋คนนี้ความคิดลึกซึ้งเกินไป หนูคาดเดาไม่ออก แต่หนูจะพยายามดู”
เยี่ยเส่าอันมีสีหน้าดูถูก “คนอย่างนี้ทำแค่เพื่อเงินทองกับอำนาจก็เท่านั้น เยี่ยมู่ฝานให้เขาได้ พวกเราให้ได้แสนเท่า ขอแค่เรียกราคาได้จะดึงตัวไม่ได้เชียวเหรอ”
เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้วเล็กน้อย เยี่ยไป๋คนนี้ ให้ความรู้สึกคุกคามแก่เธอจริงๆ
สามารถมาถึงขั้นนี้ได้ในระยะเวลาหนึ่งปี ย่อมต้องไม่ใช่คนธรรมดา
“ถ้า…เขาไม่ตกลงล่ะคะ” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยปาก
เยี่ยเส่าอันสีหน้าทะนง “ไม่ตกลง? เขามีสิทธิ์อะไรมาไม่ตกลง นอกจากว่าจะเป็นคนโง่ ลูกมองเยี่ยไป๋เหมือนคนโง่เหรอ อีกอย่าง เด็กดี ลูกไปด้วยตัวเองจะทำไม่ได้ได้ยังไง”
เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้า รู้สึกว่าเยี่ยเส่าอันพูดมีเหตุผล
หลังผ่านไปสักพัก เยี่ยอีอีก็หาโอกาสที่เยี่ยไปอยู่ลำพังเจอ เธอเดินเข้าไปหาเขาอย่างเงียบๆ
เพราะไม่ได้ดื่มเหล้า เยี่ยหวันหวั่นจึงอยู่กำลังอยู่ที่โซนขนมเค้กเตรียมหาอะไรกินคนเดียว เมื่อหันไป ก็เห็นว่าเยี่ยอีอีเดินมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้
————————————————————————————————-
บทที่ 1178 เกรงว่าคุณจะให้ไม่ได้
เห็นผู้มาเยือน เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้าน้อยๆ “คุณหนูเยี่ย”
เยี่ยอีอีสวมรอยยิ้มสง่างามบนใบหน้า “ผู้อำนวยการเยี่ย…จะว่าเป็นก็เป็นโชคชะตานะคะ ผู้อำนวยการเยี่ยก็แซ่เยี่ยเหมือนกัน ไม่แน่พวกเราอาจเป็นญาติห่างๆ กันก็ได้นะคะ”
เผชิญหน้ากับวิธีผูกมิตรของเยี่ยอีอี มุมปากเยี่ยหวันหวั่นยกสูงแฝงแววถากถางแวบหนึ่ง “งั้นเหรอครับ”
เยี่ยอีอีเอ่ยปาก “ฉันขอถามคำถามผู้อำนวยการเยี่ยหนึ่งคำถามได้ไหมคะ”
เยี่ยหวันหวั่นตอบ “ได้สิครับ”
เยี่ยอีอีเอ่ยถาม “ทำไมผู้อำนวยการเยี่ยต้องยึดติดกับเยี่ยมู่ฝานด้วยละคะ ข่าวลือที่เกี่ยวกับเยี่ยมู่ฝาน ผู้อำนวยการเยี่ยน่าจะรู้ดีนี่คะ”
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “คำถามนี้ สำคัญเหรอครับ”
เยี่ยอีอียิ้มเอ่ย “ก็แค่น่าเสียดายอยู่บ้างค่ะ นกดีจะเลือกกิ่งที่หลับนอน อัจฉริยะอย่างผู้อำนวยการเยี่ย ควรค่ากับสถานที่ที่ดีกว่านี้นะคะ”
เยี่ยหวันหวั่นแกว่งแก้วน้ำผลไม้ในมือ เอ่ยอย่างแผ่วเบา “นี่คุณหนูเยี่ย…อยากดึงตัวผม?”
นึกไม่ถึงว่าเยี่ยหวันหวั่นจะตรงไปตรงมาขนาดนี้ เยี่ยอีอีชะงัก จากนั้นก็ไม่อ้อมค้อมแล้ว “คนมีพรสวรรค์อย่างผู้อำนวยการเยี่ย ฉันนคิดว่าคงไม่มีใครไม่อยากเชื้อเชิญหรอกมั้งคะ แต่ว่า คนที่จะเรียกราคาได้ นอกจากพวกเราหวงเทียน เกรงว่ามีไม่กี่เจ้าหรอกนะคะ”
เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้า “ไม่ทราบว่า…คุณหนูเยี่ยเตรียมเรียกราคาให้ผมเท่าไรครับ”
เมื่อได้ยินเยี่ยอีอีก็รู้สึกเหมือนมีหวัง พลันมีสีหน้าดีใจ รีบเอ่ยปาก “ฉันสามารถให้เงินเดือนและสวัสดิการคุณเป็นรองแค่ของจู้ป๋อหยางได้!”
จู้ป๋อหยางคือหัวหน้าผู้จัดการมือทองของหวงเทียนเอ็นเตอร์เทนเมนต์ เขาใช้เวลายี่สิบปีจึงไต่เต้าถึงตำแหน่งนี้ แต่เยี่ยอีอีกลับให้เงินเดือนเขาเป็นรองของจู้ป๋อหยาง นับว่าทุ่มหมดตัวแล้ว
เหมือนแน่ใจว่าเยี่ยไป๋จะต้องหวั่นไหวไม่ปาน เยี่ยอีอีเอ่ยต่ออย่างวางแผนการไว้แล้ว “แน่นอนว่าต้องเป็นในกรณีที่คุณพาลั่วเฉิน กงซวี่กับเจียงเยียนหรานมาหวงเทียนด้วย ถ้าคุณพาหานเซี่ยนอวี่กับเฟยหยางมาได้ด้วย มีข้อเรียกร้องอะไรในสวัสดิการ คุณสามารถพูดได้เต็มที่!”
เยี่ยหวันหวั่นได้ยินแบบนั้นก็พลันหัวเราะเบาๆ “พูดได้เต็มที่? ”
เยี่ยอีอีเอ่ย “ถูกต้องค่ะ”
เยี่ยหวันหวั่นจิบน้ำสตรอว์เบอร์รีสีแดงสด สีสันแดงสดนั้นขับเน้นใบหน้างดงามของเธอให้ยิ่งเปี่ยมเสน่ห์ “แต่ว่า สวัสดิการที่ผมต้องการ เกรงว่าคุณหนูคงให้ไม่ไหว”
เยี่ยอีอียิ้มเอ่ย “ผู้อำนวยการเยี่ยลองพูดมาดูค่ะ หากหวงเทียนเอ็นเตอร์เทนเมนต์ให้ไม่ไหว งั้นเกรงว่าก็คงไม่มีบริษัทไหนให้ไหวแล้วละมั้งคะ”
เยี่ยหวันหวั่นจ้องผู้หญิงตรงหน้า รอยยิ้มในดวงตากลายเป็นน้ำแข็งเย็นทีละน้อย จากนั้น เธอก็เอ่ยทีละคำช้าๆ “ถ้า…ที่ผมต้องการ…คือทั้งตระกูลเยี่ยล่ะ”
ชั่วพริบตาที่เยี่ยหวันหวั่นพูดจบ สีหน้ามั่นใจบนใบหน้าของเยี่ยอีอีพลันแข็งค้างอยู่ตรงนั้น แม้แต่ท่าทีสูงส่งงามสง่าตั้งแต่ตอนต้นก็พังทลายแล้ว สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ “คุณ…เยี่ยไป๋! คุณมันพูดจาอวดดี!”
ถึงกับต้องการทั้งตระกูลเยี่ย?
เขาบ้าไปแล้วเหรอ!
เยี่ยหวันหวั่นหัวเราะ “ขอโทษด้วยคุณหนูเยี่ย อยากดึงตัวผม งั้นก็ต้องทำตามความต้องการของผม นอกเหนือจากนี้ไม่ต้องพูดถึง”
มองเงาหลังจากไปอย่างไม่รีบร้อนของอีกฝ่าย เยี่ยอีอีสีหน้าดำเหมือนก้นหม้อ
บทสนทนากลายเป็นแบบนี้ย่อมคุยกันต่อไปไม่ได้แล้ว เยี่ยอีอีกลับมาหาเยี่ยเส่าอันที่มุมงานอย่างรวดเร็ว
“อีอี เป็นยังไงบ้าง” เยี่ยเส่าอันถามด้วยสีหน้าร้อนใจเล็กน้อย
ถ้าดึงตัวเยี่ยไป๋มาได้ งั้นเยี่ยมู่ฝานก็คือเสือเฒ่าไร้คมเขี้ยว ปัญหาทุกอย่างแก้ไขได้อย่างง่ายดาย
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยด้วยสีหน้าน่าเกลียด “เยี่ยไป๋พูดว่า…”
เยี่ยเส่าอันรีบถาม “พูดว่าอะไร เขาเรียกร้องอะไรก็ตอบรับให้หมด! ต่อให้เขาอยากเหนือกว่าจู้ป๋อหยาง ก็ใช่ว่าพิจารณาไม่ได้!”
เยี่ยอีอีเอ่ย “เขาพูดว่า…นอกจากจะให้ทั้งตระกูลเยี่ยกับเขา…”
………………………..