บทที่ 284
เย่เฉินเก่งนักไม่ใช่หรือ? รู้จักกับหงห้าไม่ใช่หรือ? เอากูโยนทิ้งหน้าต่างไม่ใช่หรือ?
ตอนนี้ กูจะมาเอาชีวิตมึงแล้ว！
เย่เฉินเดินเข้าห้องไป ก็รีบมองไปยังเซียวชูหรัน แล้วก็พูดด้วยความเสียใจว่า “ชูหรัน ผมขอโทษ ผมมาช้าไป”
เห็นเย่เฉินรีบมาช่วยเหลือตนเอง ในใจเซียวชูหรันทั้งตกใจทั้งดีใจ ทั้งกังวลทั้งหวาดกลัว
แต่ว่า เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ในตอนนี้ร่างกายของเย่เฉินดูใหญ่สำหรับเธอ แลดูสามารถปกป้องเธอได้ ทำให้เธอดูปลอดภัย
เซียวชูหรันก็ร้องไห้ออกมาฉับพลัน พูดว่า “คุณสามีคะ………..”
หม่าหลันที่ถูกถีบไป ก็รู้สึกตัวได้ แล้วก็คลานมากอดขาของเย่เฉินพร้อมกับร้องไห้โฮ พูดว่า “เย่เฉิน ลูกเขยคนดีของแม่ ในที่สุดแกก็มาช่วยแม่แล้ว！ ถ้าแกมาช้าไปอีกก้าวเดียว แม่ก็คงแย่แน่เลย！”
พูกไปดังนั้น เธอก็ชี้ไปทางเกาจวิ้นเว่ยสองพ่อลูก แล้วร้องไห้ด่าออกมาว่า “แกยังไม่รู้ละสิ ไอ้เดรัจฉานเกาจวิ้นเว่ย มันหลอกฉันว่า จะบอกรักกับชูหรัน ให้ฉันนัดชูหรันมาที่นี่ สุดท้ายมันไม่เพียงจะรังแกชูหรัน แถมยังคิดจะทำอะไรกับฉันด้วย เล่นเอาแม่ตกใจ แย่เลย！แกว่าถ้าแม่เป็นอะไรขึ้นมา ต่อจากนี้ไปแม่จะทำอย่างไร！”
เย่เฉินก็ขมวดคิ้วแน่น
เขาก็ฟังเข้าใจความหมายได้ ที่ภรรยาตนเองเกิดเรื่องแบบนี้ ทั้งหมดก็เป็นเพราะแม่ยายของตนเองคนนี้นี่แหละที่หาเรื่อง！
ในตอนนี้ เขาก็โมโหจนอยากจะซัดหน้าแม่ยายที่เห็นแก่เงินคนนี้ให้ตายๆ ไปเลย！
แต่ว่า เขาก็รู้ ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาสั่งสอนหม่าหลัน ที่สำคัญก็คือ ตนเองจะต้องจัดการกับเกาจวิ้นเว่ยและเกาเจี้ยนจูนสองพ่อลูกนี้เสีย
พอคิดถึงจุดนี้ เย่เฉินก็มองเซียวชูหรัน แล้วพูดอย่างโอนโยนว่า “วางใจเถอะ เรื่องทั้งหมด ให้ผมจัดการเอง！”
เซียวชูหรันมองเย่เฉินก็ร้องไห้ ร้องไห้โฮ แล้วก็สะอึกพูดว่า “เย่เฉิน ทำไมคุณโง่อย่างนี้ห๊ะ！ คุณมาก็เท่ากับมาตายอะสิ?”
เย่เฉินก็ยิ้มนิ่งๆ แล้วพูดว่า “คุณรู้ไหม? คนที่เมืองจินหลิงไม่น้อยบอกกันว่าสามีของคุณเป็นมังกรตัวจริงบนโลกนี้ มังกรบนโลกนี้ มีหรือจะตายง่ายๆ?”
“ฮ่าๆๆๆ” เกาจวิ้นเว่ยก็หัวเราะราวกับได้ฟังเรื่องตลกขบขัน แล้วพูดว่า “ไอ้เย่เฉิน มึงนะหรือ เป็นมังกรบนโลกนี้? กูว่าเป็นหนอนบนโลกนี้เสียมากกว่า ในสายตากู มึงก็เป็นเพียงหนอนตัวหนึ่งที่น่าตลกมากกว่า！ กูใช้ตีนขยี้ มึงก็เละคาตีนกูแล้ว！”
เย่เฉินก็มองเขาไปนิ่งๆ แล้วพูดนิ่งๆ อีกว่า “ไอ้แซ่เกา บุญคุณความแค้นระหว่างผู้ชายเรา ก็ควรจัดการด้วยผู้ชายแบบเราเอง มึงจำตัวผู้หญิงมา มันใช่เรื่องหรอวะ? ถ้ามึงยังเป็นผู้ชาย ก็ปล่อยตัวชูหรันกับแม่ยายกูเสีย ส่วนกู มึงฆ่าจะแกง ก็ตามใจ！”
เกาจวิ้นเว่ยก็หัวเราะนิ่งๆ “มึงก็โลกสวยเกินไป！ มึงคิดว่าถ้ากูได้ฆ่ามึงแล้ว กูจะหายแค้นงั้นหรือ? กูจะบอกให้นะ ก่อนที่จะฆ่ามึง กูจะปล้ำเมียมึง ต่อหน้ามึง！ แล้วอีกอย่าง กูจะใช้โทรศัพท์ของชูหรัน สมัครสมาชิกแอพพลิเคชั่นติ๊กต็อก แล้วก็อัพโหลดคลิปลงโพสให้คนทั้งโลกได้รู้ ก่อนมึงจะตาย ยังถูกสวมเขาอีกด้วย！”
พูดไป เกาจวิ้นเว่ยก็กัดฟันพูดว่า “เออ พอถึงตอนนั้น กูจะตั้งชื่อสมาชิกติ๊กต็อกว่า ชายโฉดหัวโปก！”
เกาจวิ้นเว่ยเกลียดเย่เฉินเข้ากระดูกดำ แค่ฆ่าเขาไป ยีงไม่พอให้หายแค้น ดังนั้นเขาก็เลยจะใช้โทรศัพท์ของเซียวชูหรันมาสมัครสมาชิก
ติ๊กต็อก พอถึงตอนนั้นก็จะอัพคลิปวิดิโอลงไป เพราะถึงอย่างไร คนอื่นก็ไม่สามารถหาตัวตนเองพบได้จากโทรศัพท์ของเซียวชูหรัน
เช่นนี้ ต่อให้เย่เฉินตายไปแล้ว เรื่องราวที่เขาถูกสวมเขา ก็ยังคงแพร่ออกไปตลอด
ลงมือฆ่าเขากับมือ แล้วก็มาดูว่าเขาตายไปแล้วยังถูกคนด่าตามหลัง เยอะเย้ยตามหลัง พูดแทงใจตามหลัง นี่สิถึงจะเป็นเรื่องที่สะใจมากกว่า！
ตอนนี้เย่เฉินก็มองเกาจวิ้นเว่ย แล้วยิ้มเย็นพูดว่า “ถ้ามึงสมัครสมาชิกติ๊กต็อกให้กูจริงๆ ละก็ ชื่อสมาชิกก็ควรจะชื่อว่า เทพมังกรแมงดา！ มากกว่าสิวะ แล้วอีกอย่าง อย่าลืมตั้งรูปโปรไฟล์กูเป็นรูปมังกรด้วยล่ะ ถึงจะเหมาะกับความเป็นกู！”
เกาจวิ้นเว่ยก็พูดหัวเราะอย่างดูถูกว่า “กูยอมมึงจริงๆ เลย จะตายห่าอยู่แล้วยังไม่ลืมที่จะแสดงอีกนะมึง！”
เย่เฉินพูดเบาๆ ว่า “คนที่ใกล้จะตายห่า คือพวกมึง ไม่ใช่กู！”
เกาเจี้ยนจูนก็ขมวดคิ้ว แล้วก็เล็งปืนไปที่หน้าผากของเย่เฉิน แล้วกัดฟันพูดว่า “ไอ้หนู มึงยังอวดดีอีกหรือ? มึงเชื่อไหมว่ากูสามารถ
ยิงมึงนัดเดียวให้ตาย！”
เย่เฉินก็พูดเสียงเย็นชา เป็นคำๆ ออกมาว่า “กู！ไม่！เชื่อ！”