ตอนที่ 1999 ไฟวิญญาณที่โตได้ (2)
น่าหลานเยว่พบว่าศิษย์ของอูจิ่วหายตัวไปอย่างลึกลับ หนึ่งในคนที่หายตัวไปคือศิษย์คนแรกของอูจิ่วที่เขาชอบมากที่สุด คนผู้นั้นมีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมและความเร็วของความก้าวหน้าในการฝึกนั้นเหนือกว่าน่าหลานเยว่ แต่ไม่รู้ว่าศิษย์คนนั้นหายตัวไปตั้งแต่เมื่อไร
ไม่มีสัญญาณใดๆก่อนหน้าที่คนผู้นั้นหายตัวไปเลย ในตอนแรกน่าหลานเยว่ไม่ได้สังเกตเห็นว่าเขาหายตัวไป แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป วิญญาณมนุษย์ที่หายตัวไปก็เพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ ตอนนั้นเองที่น่าหลานเยว่สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ
น่าหลานเยว่ไปหาอูจิ่ว แต่ครั้งนี้อูจิ่วไม่ยอมออกมาพบเขา
ตั้งแต่นั้นมา น่าหลานเยว่ก็รู้สึกถึงอันตรายในหอคอยโยวหลิง เขาไม่ต้องการย่างเท้าเข้าไปข้างในอีกแม้แต่ก้าวเดียว
“วิญญาณมนุษย์ที่ฝึกในหอคอยโยวหลิงจะหายตัวไปงั้นหรือ?” เฉียวฉู่เบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ เดิมพันเกมที่คนพวกนั้นเล่นมันสูงเกินไปแล้ว!
น่าหลานเยว่กล่าวว่า “ตอนแรกข้าก็ไม่แน่ใจว่าพวกเขาหายตัวไปจริงหรือไม่ หลังข้าออกจากหอคอยโยวหลิง ข้าก็ไปสำรวจบ้านของวิญญาณมนุษย์ที่หายตัวไป เกือบปีกว่าแล้วที่พวกเขาไม่ปรากฏตัว ข้าคิดว่าพวกเขาคงหายตัวไปจริงๆ”
ไฟวิญญาณที่โตขึ้นเรื่อยๆ วิญญาณมนุษย์ที่หายตัวไปอย่างลึกลับ ทั้งหมดนี้ส่งสัญญาณอันตรายให้น่าหลานเยว่อย่างไม่ต้องสงสัย
“ไฟวิญญาณที่เร่งการพัฒนาของวิญญาณมนุษย์ เหมือนการเร่งผลไม้ให้เติบโต เมื่อผลไม้สุก พวกมันก็จะถูกกิน…… ท่านกำลังจะบอกว่าพวกคนที่หายตัวไปถูกลูกไฟวิญญาณดูดกลืนไปงั้นหรือ?” หรงรั่วตกใจกับการคาดเดาของตัวเอง ไฟวิญญาณในโลกวิญญาณถูกดูดซับมาตลอด ถ้าวันหนึ่งมันกลายเป็นฝ่ายดูดซับบ้าง ผลที่ตามมาคงเลวร้ายจนไม่อาจคิด
น่าหลานเยว่ส่ายหัว “ข้าไม่แน่ใจว่าสถานการณ์ในหอคอยโยวหลิงเป็นอย่างไร แต่จากสิ่งที่ข้ารู้ มีความเป็นไปได้สูงที่มันจะเป็นอย่างที่เจ้าพูด”
“ตายโหง! แล้วจะไม่เป็นไรหรือ?” เฉียวฉู่ตกใจ
น่าหลานเยว่กล่าวว่า “สถานการณ์นั้นมีอยู่เฉพาะในหอคอยโยวหลิง ไฟวิญญาณในป่าโยวเมิ่งและที่อื่นๆไม่มีวี่แววว่าจะเติบโตใดๆ และไม่ได้ทำให้วิญญาณมนุษย์หายไป ข้าคิดว่าปัญหาอยู่ที่หอคอยโยวหลิงเท่านั้น” พร้อมกับพูด น่าหลานเยว่ก็ลุกขึ้นและหยิบบันทึกกองใหญ่จากโต๊ะหนังสือและชั้นหนังสือ จากนั้นก็กางบันทึกออกทีละแผ่นและวางลงบนโต๊ะตรงหน้าพวกจวินอู๋เสีย
“นี่คือตอนที่ข้าพบว่าวิญญาณมนุษย์หายไปเป็นครั้งแรก และนี่คือขนาดของไฟวิญญาณในตอนนั้น” น่าหลานเยว่ชี้ไปบนกระดาษที่บันทึกรายละเอียดเวลาและตัวตนของวิญญาณมนุษย์คนแรกที่เขาพบว่าหายตัวไป และที่วางไว้ข้างๆเพื่อเปรียบเทียบคือคำอธิบายขนาดของไฟวิญญาณในตอนนั้น
“นี่คือครั้งที่สอง……”
“นี่คือหลังจากที่ข้าออกจากหอคอยโยวหลิง ข้าเฝ้าสังเกตไฟวิญญาณในหลายๆที่มาตลอด 5 ปี และไม่เคยพบไฟวิญญาณแสดงสัญญาณของการเติบโตเลยสักอัน”
“และนี่คือบันทึกขนาดของไฟวิญญาณในหอคอยโยวหลิงที่ได้รู้จากคนที่เข้าไปในหอคอยโยวหลิง”
“ข้ามีบันทึกของหอคอยโยวหลิงแห่งที่สองและสามด้วย”novel-lucky
บันทึกข้อมูลกองโตเป็นภูเขาถูกวางลงตรงหน้าพวกจวินอู๋เสีย น่าหลานเยว่ทำตัวราวกับคนบ้า แสดงข้อมูลเกือบร้อยปีที่บันทึกไว้อย่างละเอียดต่อหน้าจวินอู๋เสีย ข้อความที่ซับซ้อนเหมือนจะถักทอเป็นใยแมงมุมขนาดมหึมาในใจนาง
“ข้าใช้เวลาหลายสิบปีเพื่อตรวจสอบการคาดเดาของข้า หอคอยโยวหลิงทุกแห่งล้วนมีวิญญาณมนุษย์หายตัวไปอย่างไม่รู้สาเหตุ นอกจากไฟวิญญาณในชั้นสิบสองของหอคอยโยวหลิงแล้ว ไฟวิญญาณอื่นๆทั่วทั้งโลกวิญญาณไม่สามารถเพิ่มขนาดได้!” น่าหลานเยว่วางมือทั้งสองลงบนโต๊ะพร้อมพูดอย่างเคร่งขรึม