ตอนที่ 150: ฟันกุญแจ โดย Ink Stone_Romance
บ้านใหม่สร้างเสร็จแล้วใจหวางนิวรู้สึกเศร้าใจ เธอเคยรู้สึกสับสนและลังเลบ้านหลังใหม่นี้ ตอนนั้นถึงแม้ว่าจะปฏิเสธบ้านหลัวไป แต่ตอนกลางคืนเธอบ่นเรื่องนี้กับเฉินจงอยู่ไม่น้อย บอกว่าไม่งั้นก็เอาบ้านใหม่ให้เฉินกุ้ยดีกว่า ให้เฉินกุ้ยแต่งภรรยา ยังไงฝั่งนี้ก็ห่อบุหรี่ได้ พวกเขาขยันอีกสักหนึ่งปี แล้วค่อยสร้างหลังใหม่ หู่จื่อยังเด็ก รอได้ แต่เฉินกุ้ยหาคนที่ดีแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว
แต่ทุกครั้งเฉินจงจะปลอบเธอ บอกเหตุผลให้เธอฟัง สุดท้ายให้เธอล้มเลิกความคิด
ถึงแม้ว่าหวางนิวจะยังมีใจ แต่ก็ไม่มีเวลาคิดเรื่องพวกนี้แล้ว เพราะถึงฤดูเก็บเกี่ยวแล้ว เก็บเกี่ยวก็หลายวัน ทุกบ้านต่างแย่งกัน ยุ่งจนปลีกตัวไม่ได้ แต่บ้านเฉินทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ต่างก็เข้าร่วมกันหมด
เฉินเยี่ยนสวมเสื้อเนื้อผ้าหยาบแขนยาว พันผ้าบนศีระ กางเกงก็สวมขายาว รองเท้าผ้า เธอคลุมตัวเองทั้งตัว ถึงแม้จะร้อน แต่นี่ยังไม่ทันจะลงไร่ เธอก็หงื่อออกแล้ว แต่แบบนี้ก็ดีกว่าบาดเจ็บเยอะเลย
เธอเกิดมาในหมู่บ้านเกษตรกร เธอรู้ มาเก็บข้าวโพดต้องใส่เสื้อแขนยาว เพราะใบข้าวโพดจะบาดตัว ถ้าใส่แขนสั้น เก็บเสร็จกลับมาจะเจอแผลเล็กๆ น้อยๆ ตามแขนเต็มไปหมด บาดแผลนี้เลือดไม่ออก เล็กมาก แต่ใช้น้ำล้างรอบหนึ่ง บวกกับเหงื่อออกอีก ความรู้สึกนั้นแทบทนไม่ไหว
นอกจากแขนแล้ว คอก็ต้องพัน ไม่อย่างนั้นคอและใบหน้าก็จะโดนข่วนเป็นรอยแผลเล็กๆ เธอยอมร้อนดีกว่าโดนข่วนเป็นรอย
แต่ว่าเฉินจง เฉินกุ้ย หวางนิวใส่แขนสั้นหมดเลย พวกเขาชินแล้ว ผิวหนังหนา บาดไปก็ไม่รู้สึกอะไร
หวางจวนและเฉินเวยก็ใส่แขนยาว เฉินหู่ก็ใส่แขนยาว หลายคนนี้ลากรถเข้าไปในไร่แล้ว
เดิมทีเฉินเวยไม่อยากมาที่ไร่เลย แต่แม้แต่เฉินหู่ยังเข้าไป ถ้าเธอไม่ไป พ่อแม่จะว่าเธอได้ เธอเลยต้องขึ้นรถ
ดึงข้าวโพดเป็นงานที่ต้องใช้เทคนิค ถ้าไม่มีเทคนิค ดึงออกมาก็จะใช้แรงมาก แต่ถ้ารู้เทคนิคแล้ว ก็จะสามารถดึงข้าวโพดได้อย่างง่ายดายเลย อีกอย่างเข็มขัดไม่มากไม่น้อย กำลังดี
ข้าวโพดที่ดึงออกมาโยนไว้เป็นกอง จนระยะทางไปไกลแล้ว ได้ปริมาณพอแล้ว ก็จะเริ่มกองใหม่
เพราะว่าคนมากดึงเร็ว เฉินหู่รับผิดชอบเก็บข้าวโพดใส่ตะกร้า แล้วเทข้าวโพดในตะกร้าลงบนรถ
แรงเขาไม่ได้มาก ใส่ได้เต็มตะกร้า แต่วิ่งไปทีละรอบทีละรอบ หน้าผากเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ เสียแรงไปมาก
เฉินกุ้ยและเฉินจงนอกจากรับผิดชอบดึงข้าวโพดแล้ว ยังต้องใส่ข้าวโพด ลากรถกลับบ้าน พวกเขาลำบากสุด
เฉินเวยแค่ดึงไม่กี่อันก็ทำไม่ไหวแล้ว เธออืดอาดยืดยาด ไม่ลงไปในไร่ และไม่ดึง รอแวบไปเห็นเฉินจง
ลากรถมาเธอรีบคุกเข่าลงไปบนพื้น
“เป็นอะไรไป?”
หวางนิวดึงข้าวโพดไปกลับสองรอบเห็นลูกสาวคุกเข่าอยู่บนพื้นก็รีบถาม
ไม่อยากทำแล้วไงล่ะ จะอะไรเสียอีก
เฉินเยี่ยนคิดในใจ แต่มือไม่หยุด เธอดึงเพื่มอีกหลายอัน พ่อแม่จะได้ดึงน้อยลงหลายอัน เธอไม่อยากให้พ่อแม่ลำบาก
“แม่ หนูปวดท้อง”
เฉินเวยหาข้ออ้างได้นานแล้ว
“ปวดท้องหรือ ประจำเดือนมาหรือเปล่า? ลูกก็ใช่ ทำไมไม่พูดสักคำ รีบไปพักไป รอพ่อมาแล้ว รถรอบถัดไปลูกก็กลับไปกับพี่ชายแล้วกัน”
หวางนิวคิดว่าลูกสาวประจำเดือนมา
“แต่ข้าวโพดเยอะขนาดนี้”
เฉินเวยแกล้งทำท่าลังเล แต่สีหน้าเจ็บปวด
“ไม่เป็นไร พวกเราทำกันหมด ลูกกลับไปพักผ่อน ตอนเที่ยงมาทำกับข้าว แม่กับพี่สาวไม่กลับไปทำกับข้าวแล้ว พวกเราจะเก็บข้าวโพดมากหน่อย”
งานของหวางนิวทำให้เฉินเวยอ้าปาก แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา เธอหนีงานเก็บข้าวโพดได้ แต่หนีไม่พ้นทำอาหารหรือ? ร้อนขนาดนี้ เธอไม่อยากวนไปมาอยู่หน้าเตาไฟ
แต่ตอนนี้ยุ่งกันขนาดนี้ เธอจะพูดอะไรได้ เธอเลยไม่ส่งเสียง
เฉินเวยตามเฉินกุ้ยกลับไปกับรถรอบที่สอง เฉินกุ้ยเทข้าวโพดลงในลานบ้าน เฉินเวยยืนอยู่หน้าบ้านเฉินเยี่ยนพักใหญ่
เห็นกุญแจใหญ่ล็อคอยู่ด้านบน เฉินเวยโกรธมาก เธอรู้ว่าเฉินเยี่ยนกันเธอ
รอจนเฉินกุ้ยลากรถเปล่าไปแล้ว เฉินเวยวิ่งเข้าไปในห้องหยิบขวานออกมา เธอคิดจะฟันแม่กุญแจ เธอจะเข้าไปข้างในไปขโมยไปป์ห่อบุหรี่ให้อวี๋เหวยหมิน ยังไงวันนี้บ้านเฉินก็ไม่มีคนอื่น เธอพูดได้ว่าคนอื่นมาขโมยไป ไม่มีหลักฐาน เฉินเยี่ยนก็ทำอะไรเธอไม่ได้
เฉินเวยฟันลงไป แต่ไม่ทำให้กุญแจพัง ฟันครั้งที่สองเธอฟันไม่ลง เมื่อกี้เฉินกุยกลับมากุญแจนี้ยังดีอยู่ เธอมาถึงบ้านแล้ว จะไปบอกว่าเป็นคนนอกได้ยังไง? เฉินเยี่ยนต้องไม่เชื่อแน่นอน เธอคิดถึงความบ้าคลั่งของเฉินเยี่ยน เธอคิดถึงว่าเธอกลับมาเกิดใหม่ยังไง สายตาเฉินเยี่ยนคู่นั้นที่กระหายเลือดยังคงติดอยู่ตรงหน้าเธอ ขวานในมือเฉินเวยหล่นลงที่พื้น
พอขวานหล่นลงทำเอาเฉินเวยตกใจได้สติ เธอรู้ว่าฟางเส้นสุดท้ายของเฉินเยี่ยนอยู่ที่ไหน เธออยู่ด้วยกันกับอวี๋เหวยหมินแล้ว เธอใช้ฐานะน้องสาวของเฉินเยี่ยน ไปแย่งผู้ชายของเฉินเยี่ยน เฉินเยี่ยนก็ทำอะไรเธอไม่ได้ เพราะเฉินเยี่ยนเสียใจเพราะผู้ชาย เธอประสบมาแล้วครั้งหนึ่ง ไม่ได้รุนแรงขนาดนั้น อันที่จริงก็เป็นแบบนั้น นี่เธอแย่งเวยหลายชุนมา ตอนแรกเฉินเยี่ยนก็แค่ตบเธอไปหนึ่งฉาด ทำอะไรเธอไม่ได้
แต่ถ้าตัวเองขโมยไปป์ห่อบุหรี่ของเธอนี่ไม่ได้เลย เท่ากับตัดทางทำมาหากินของเฉินเยี่ยน คิดถึงครั้งที่แล้วที่ช่างเหลียนขโมยเงินไป เฉินเยี่ยนก็ให้เฉินกุ้ยหย่ากับช่างเหลียน ถ้าตัวเองขโมยไปป์บุหรี่ไป เธอต้องไล่ตัวเองออกจากบ้านเฉินแน่
เฉินเยี่ยนบ้าขึ้นมานี่น่าตกใจ
ช่างเถอะ ช่างเถอะ เดิมทีหาเงินเป็นเรื่องของผู้ชาย ตอนนี้เธอมีเวยหลายชุน มีเสื้อผ้าใหม่ ของกินก็มี เธอบีบเฉินเยี่ยนไม่ได้ ประโยชน์อื่นๆ ก็ให้อวี๋เหวยหมิน สุดท้ายแล้วคนที่ซวยกลับเป็นเธอ
คิดถึงตรงนี้เฉินเวยหยิบขวานขึ้นมาจากพื้นเอากลับไปวางในห้อง นอนอยู่บนเตียงเล็กๆ เรียบง่ายของเธอ เธอเริ่มคิดว่าจะทำยังไงถึงจะจับหูเฟยมาอยู่ในมือ ฐานะบ้านหูดีกว่าบ้านเวย ถ้าทั้งเวยหลายชุนและหูเฟยให้เงินและตั๋วเธอ งั้นเธอก็สบายมือแล้ว เธอไม่ต้องลำบากเหมือนเฉินเยี่ยน ก็สามารถมีชีวิตที่ดีได้ ดีที่สวรรค์เห็นเธอลำบากเลยส่งหนุ่มหล่อมาให้เธออีกคน เป็นหนุ่มหล่อแบบที่เธอชอบเลย ให้เธอได้กอดทั้งซ้ายขวา ชีวิตแบบนั้นดีงามเหลือเกิน
นึกถึงฝันแสนหวานจนเฉินเวยลืมเวลา รอคนบ้านเฉินกลับมาเธอก็หลับไปแล้ว
หวางนิวไปห้องครัว เห็นหม้อเย็นเตาเย็นอยู่นอกจากเธอจะโกรธแล้วเธอยังเป็นห่วง ลูกสาวไม่ได้ทำกับข้าว หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้น?
ได้ยินหวางนิวตะโกนเสียงดังเรียกเฉินเวย เฉินเยี่ยนยิ้ม จากนั้นก็ตักน้ำเย็นให้ทุกคนล้างหน้า ล้างมือ
น้ำเย็นซึมซาบเข้าสู่ผิวหนังช่างสบายไม่มีอะไรจะเทียบได้ เฉินเยี่ยนรู้สึกว่าเซลล์ทั้งตัวเธอกำลังกระโดดโลดเต้น เซลล์ได้รับน้ำไปเพื่อขจัดความร้อนออกจากร่างกาย
เปลี่ยนมาใส่เสื้อแขนสั้น เฉินเยี่ยนไปห้องครัว เธอรู้ เฉินเวยต้องไม่ได้ทำอาหารแน่นอน เธอขี้เกียจขนาดไหนเฉินเยี่ยนรู้ดี เฉินเยี่ยนคิดไปพลางอุ่นธัญพืชไป ยังไงก็ไม่สามารถให้คนในบ้านที่ทำงานมาทั้งเช้าหิวได้
——————