ตอนที่ 1634 เจ้าเล่ห์เพทุบาย
เย่หยวนนั้นได้รับฟ้าหน่วงหยวนฉือมานานหลายต่อหลายปีแล้ว เขาสามารถผสานจิตของตัวเองเข้ากับมันได้จนเป็นหนึ่ง ไม่มีความแตกแยกใดๆ ในตัวตนทั้งสอง
การใช้มันเป็นตัวเชื่อมต่อกับเขาหน่วงเทพบรรพกาลในครั้งนี้นับว่าไม่ได้เป็นเรื่องที่ยากเย็นเลย
ฟ้าหน่วงหยวนฉือและเขาหน่วงเทพบรรพกาลนั้นมีพลังอำนาจคล้ายคลึงกัน จะเรียกว่ามันเกิดขึ้นมาจากพลังเดียวกันก็คงไม่ผิดนัก เพราะฉะนั้นมันจึงไม่ได้เกลียดชังเย่หยวนมากมาย
ภายใต้สายตาอันตื่นตะลึงของคนทั้งสามเย่หยวนค่อยๆ เดินหน้าเข้าไปหาเขาหน่วงเทพบรรพกาล
“ทำไมสนามพลังโน้มถ่วงอันรุนแรงนั้นมันกลับไม่มีผลใดๆ ต่อเจ้าเด็กคนนี้เลยกัน?” ซางหยุถามขึ้นด้วยความสงสัย
“สนามพลังแรงโน้มถ่วงมันค่อยๆ อ่อนพลังลงแล้ว! มันทำอะไรลงไปกันแน่?” ข่านซัวตะโกนขึ้นตาม
เล่ออี้ที่มีสายตาเฉียบคมจึงตอบออกมา “พวกเจ้ามองดูที่เขาหน่วงเทพบรรพกาลสิ! นั่นมัน… ฟ้าหน่วงหยวนฉือ!”
เมื่อทั้งสามได้เห็นฟ้าหน่วงหยวนฉือพวกเขาก็ได้รู้ในทันทีว่าทำไมเย่หยวนถึงสามารถเดินผ่านเข้ามาในสนามแรงโน้มถ่วงของเขาหน่วงเทพบรรพกาลได้อย่างไม่ยากลำบากใดๆ
เพราะแนวคิดแห่งแรงโน้มถ่วงนั้นเป็นแนวคิดที่แปลกและหายาก ผู้ที่สำเร็จมันได้มีแค่เพียงหยิบมือเท่านั้น
คนอย่างพวกซ่งหยูทั้งสามนั้นย่อมสามารถปล่อยพลังโลกของตัวเองออกมาด้านพลังแรงโน้มถ่วงได้
แต่เย่หยวนั้นกลับใช้ความเข้าใจในแนวคิดแห่งแรงโน้มถ่วงเพื่อต่อต้านสนามแรงโน้มถ่วง!
“ให้ตายสิ! เด็กคนนี้มันช่างมีโชคเหนือฟ้า ไม่เพียงแต่สามารถเข้าใจแนวคิดแห่งห้วงมิติได้ แต่มันกลับมีของล้ำค่าอย่างฟ้าหน่วงหยวนฉือด้วย!” ข่านซัวกล่าว
โชคของเย่หยวนมันทำให้เขาอิจฉาริษยาเป็นอย่างมาก
ภายใต้สายตาอันสับสนของคนทั้งสาม เย่หยวนก็เดินมาจนถึงเขาหน่วงเทพบรรพกาลในที่สุด
เขาหน่วงเทพบรรพกาลนั้นมีสีดำสนิทด้วยความสูงราวสามช่วงตัวคน และความใหญ่ที่น่าจะเกินกว่า สิบคนโอบ
เย่หยวนค่อยๆ ยกมือขึ้นมาจับฟ้าหน่วงหยวนฉือและค่อยๆ ปล่อยปราณเทวะออกมาเริ่มทำการหลอมจับเขาหน่วงเทพบรรพกาล
ตอนนั้นเองที่สายตาของซ่งหยูและเล่ออี้ได้เปลี่ยนไปเป็นสีหน้าที่เปี่ยมด้วยแผนร้าย
ข่านซัวนั้นคือปีศาจเฒ่าที่อยู่มานับล้านปี เขาจึงรู้สึกได้ถึงความผิดแปลกในทันที
ซุ่บ!
ซุ่บ!
ร่างทั้งสองพุ่งผ่านอากาศเข้ามาหาเขาในทันที
ข่านซัวหลบได้อย่างทันท่วงที ทำให้การโจมตีของคนทั้งสองต้องพลาดเป้า
“เฮอะ เจ้าพวกมนุษย์มันมีแต่คนชั่วช้า!” ข่านซัวหัวเราะออกมา
ซ่งหยูจึงตอบกลับไป “เผ่าปีศาจเองก็มีแต่ความโหดร้ายทารุณ ทำลายชีวิตไปทั่ว! คำพูดกับสิ่งมีชีวิตผิดแปลกอย่างพวกเจ้ามันจะมีความหมายอะไร?”
เล่ออี้พยักหน้ารับ “ไม่ต้องคุยกับมันให้มากความแล้ว สังหารมันเถอะ!”
ข่านซัวจึงหัวเราะลั่น “อยากจะสังหารข้าผู้นี้มันยังเร็วไปหมื่นปี!”
ก่อนหน้านี้เพื่อที่จำเอาเขาหน่วงเทพบรรพกาลมาไว้ในครอบครองพวกเขาทั้งหลายต่างไม่คิดที่จะใช้พลังออกมาให้สิ้นเปลืองเปล่าๆ จึงได้ทำข้อตกลงแบบนั้นออกมา
แต่ตอนนี้มันเป็นที่ชัดเจนแล้วว่าเขาหน่วงเทพบรรพกาลคงต้องตกไปอยู่ในมือของเย่หยวน ทำให้สภาพก่อนหน้านั้นพังทลายลง
เพราะแม้เล่ออี้จะเป็นนักยุทธพเนจรแต่เขาเองก็รู้ว่ามนุษย์และปีศาจนั้นเป็นศัตรูกันมาแต่กาลก่อน หากตอนนี้มีโอกาสสังหารข่านซัวลงมือหรือที่เขาจะปล่อยมันหลุดมือไป
ที่สำคัญข่ายซัวคนนี้ยังมีชีวิตอยู่มาอย่างยืนยาวถึงหนึ่งล้านปี ตัวเขาต้องมีสมบัติอะไรติดตัวไว้บ้างไม่มากก็น้อยแน่ ๆ
การสังหารเขาลงมันอาจจะช่วยชดเชยประโยชน์ส่วนที่พวกเขาเสียไปในครั้งนี้
ส่วนเย่หยวนนั้นพวกเขาไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว
เขาและซ่งหยูนั้นเข้าใจดีว่าสภาพของตัวเองในตอนนี้คงไม่มีปัญญาสังหารเย่หยวนลงได้
ฉะนั้นพวกเขาจึงหันมาโจมตีข่านซัวแทน
หากเขาคนนี้อยู่ในสภาพสมบูรณ์พร้อม ข่านซัวก็คงไม่คิดจะกลัวคนทั้งสองเลย แต่ตอนนี้ร่างกายของเขาที่เจ็บหนักกลับต้องมารับการโจมตีของคนทั้งสองพร้อมๆ กัน
“ปีศาจเฒ่าข่านซัว หากสังหารเจ้าลงได้เมืองจักรพรรดิกล้วยไม้อริยะเองก็คงเหมือนเสียแขนไปข้างหนึ่ง! วันนี้เจ้าจงนอนตายอยู่ที่นี่เสียเถอะ!” ซ่างหยูตะโกนออกมา
ซ่งหยูนั้นได้กลืนโอสถรักษาไปและใช้มันกดอาการบาดเจ็บไว้ก่อนหน้าจะเริ่มการต่อสู้นี้แล้ว เขาจึงไม่ต้องออมมือใด ๆ ทั้งสิ้น
“ให้ตายสิ! เด็กน้อยซ่งหยู ความแค้นในวันนี้ชายแก่คนนี้จะจำไปจนตายแน่ๆ”
ข่านซัวพยายามจะถอยไปเรื่อยๆ ระหว่างที่รับมือคนทั้งสองมุ่งหน้าออกมาจากหุบเขา
ไม่นานนักคนทั้งสามก็หายไปจากระยะสายตาของเย่หยวนและปล่อยให้เย่หยวนทำการหลอมเขาหน่วงเทพบรรพกาลไปคนเดียวอย่างสบายใจ
…
ที่ด้านนอกหุบเขา กลุ่มคนทั้งหลายนั้นไม่สามารถกลับขึ้นไปได้ด้วยตัวเองจึงได้แต่นั่งรอ
ฝั่งเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์นั้นเปี่ยมไปด้วยความโศกเศร้า การเสียเย่หยวนไปเป็นอะไรที่หนักหน่วงต่อพวกเขามาก
จู่ๆ สายตาของเจิ่งชีก็แดงขึ้นมาก่อนจะมุ่งหน้าไปทางปากหุบเขา
มีเงาร่างหนึ่งกำลังพุ่งหนีออกมาจากด้านใน จะเป็นใครไปได้เสียอีกนอกจากเกาหยุน?
จิตใจของเจิ่งชีนั้นเปี่ยมไปด้วยความโกรธแค้นและโศกเศร้าอย่างไม่มีที่จะระบาย เมื่อได้เห็นหน้าเกาหยุนในครานี้เขาจึงเจอเป้าหมายที่จะระบายอารมณ์เหล่านั้นออกมา
ร่างกายของเขาพุ่งตรงไปรับหน้าเกาหยุนทันที
“ไอ้เฒ่า! วันนี้แหละข้าจะจัดการแค้นแต่เก่าก่อนลงให้หมด ตายซะ!”
เจิ่งชีตะโกนออกมาเสียงดังพร้อมใช้ดาบเข้าโจมตี
เกาหยุนนั้นมีจิตใจที่เปี่ยมไปด้วยความกังวล กลัวว่าคนด้านหลังจะตามออกมามันแต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าหนีเสือกลับต้องมาปะจระเข้แบบนี้ ตอนนี้เขาจึงได้แต่รับการโจมตีของเจิ่งชีไว้อย่างจัง
“เจิ่งชี ชายแก่คนนี้ไม่มีเวลามาเล่นกับเจ้า! จงไปให้พ้นเสีย!” เกาหยุนตะโกนด้วยความโกรธ
วันนี้เป็นวันที่เกาหยุนเสียท่าอย่างหมดรูป
เขาคิดว่าตัวเองคำนวณทุกอย่างไว้ได้อย่างสมบูรณ์ แต่เขาไม่เคยจะคิดเลยว่าตัวเองต้องมาเสียท่าให้กับเด็กน้อยอาณาจักรบรรพชนพระเจ้า
ในมิติลึกลับนั้นเขาหลอกลวงวางแผนล่อคนมานับครั้งไม่ถ้วน แต่มีครั้งไหนบ้างไหมที่เขาโดนกลับ?
แต่คราวนี้ตั้งแต่บนเหวอัญเชิญปีศาจมาจนถึงตอนนี้เขากลับตกอยู่ในเงื้อมมือของเย่หยวนอย่างถอนตัวไม่ขึ้น จนสุดท้ายเกือบต้องพลาดท่าตายด้วยน้ำมือของยอดฝีมืออาณาจักรนภาสวรรค์
ตอนนี้แม้แต่ขยะอย่างเจิ่งชียังมีหน้ามาทำร้ายเขาด้วย
แต่เจิ่งชีจะยอมง่ายๆ ได้อย่างไร? เมื่อเขาเห็นว่าเกาหยุนกำลังบาดเจ็บหนักเขาจึงรู้ได้ทันทีว่านี่คือโอกาสล้างแค้นแล้ว เขาไม่มีทางปล่อยอีกฝ่ายให้หนีออกไปได้แน่ๆ
ตอนนี้ทางเมืองจักรพรรดิยอดสันติยังเหลือคนอยู่บ้าง เมื่อพวกเขาได้เห็นว่าเกาหยุนถูกเจิ่งชีดักโจมตีแบบนั้นพวกเขาต่างก็รีบรุดเข้าไปช่วยเหลือทันที
แต่มีหรือที่คนจากฝั่งเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์จะปล่อยให้คนเหล่านี้เข้าไปช่วยได้?
ยอดฝีมือจากเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์รีบเข้ามาล้อมพวกเขาทั้งหลายไว้ทันที โดยมีหนิงเทียนปิงกล่าวขึ้น “เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ ข้าอยากเห็นจริงๆ ว่าจะมีใครกล้าเข้าไปยุ่งไหม!”
เมืองจักรพรรดิยอดสันตินั้นเสียกำลังไปแล้วกว่าครึ่ง ที่สำคัญคนที่เหลือตอนนี้ก็บาดเจ็บกันไปไม่มากก็น้อยด้วย
ตอนนี้ฝั่งเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์นั้นมีกำลังที่เหมือนเสือร้าย พวกเขากำลังล้อมรอบแมวตัวน้อย หากต้องสู้กันขึ้นมาจริงๆ พวกเขาคงไม่มีโอกาสที่จะรอดออกไปได้เลย
หนิงเทียนปิงนั้นได้แต่ถอนหายใจยาวในใจ เพราะหากไม่ใช่เพราะผู้อาวุโสเย่มีหรือที่พวกเขาจะมีสภาพเหมือนปัจจุบันได้?
แต่น่าเสียดายที่อัจฉริยะคนนั้นกลับต้องพลาดท่าลงในที่แบบนี้
อีกด้านทางเจิ่งชีก็เริ่มโจมตีออกมาอย่างไม่คิดชีวิต แต่ละกระบวนท่ามีแต่ท่าสังหารทั้งสิ้น
เกาหยุนที่บาดเจ็บสาหัสขนาดนั้นมีหรือที่จะต้านทานไว้ได้?
“เจิ่งชี เจ้าบ้าไปแล้วรึยังไง? หากเจ้ากล้าสังหารข้า เมืองจักรพรรดิยอดสันติจะไม่มีทางปล่อยพวกเจ้าไว้แน่ๆ”
“เรื่องตอนนั้นเจ้าจะมาโทษข้ามันก็ไม่ถูก มันเป็นตัวอู๋ซิงถังเองที่โลภมากจนตัวตาย!”
“เจิ่งชี ข้าผิดไปแล้ว นะ? มาปรับความเข้าใจกันอย่างสันติเถอะ!”
เกาหยุนนั้นร่ำร้องออกมาจนถึงขั้นร้องขอชีวิต แต่เจิ่งชีกลับทำหูทวนลมไม่ได้ยินใดๆ ทั้งสิ้น
เจิ่งชีนั้นไม่ใช่คนโง่เง่า โอกาสแบบนี้มันคงหาที่ไหนไม่ได้อีกต่อไปแล้ว!
วันนี้เขาต้องสังหารอีกฝ่ายลงให้ได้!
ได้เห็นว่าเจิ่งชีไม่สนใจทั้งคำขู่ทั้งคำขอร้องใดๆ ทางเกาหยุนก็ได้แต่ร่ำร้องขึ้นมา “เจิ่งชี เจ้าจะมาเสี่ยงตายกับข้าทำไม? เด็กน้อยเย่หยวนมันยังไม่ตายเสียหน่อย หากเจ้ามีเวลาว่างมาจัดการข้าทำไมไม่เข้าไปในหุบเขาเพื่อช่วยมันเล่า?!”
ใบหน้าของเจิ่งชีกระตุกขึ้นทันทีที่ได้ยิน
เขาหยุดดาบลงและถามขึ้น “เจ้าว่ายังไงนะ?!”
ตอนนี้ไม่ใช่แค่เขา แต่คนฝั่งเเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์ทุกคนต่างหันมามองเกาหยุนเป็นตาเดียว
เพราะพวกเขาทั้งหลายเห็นเย่หยวนถูกสังหารลงต่อหน้า แล้วเหตุใดเขาถึงยังไม่ตาย?
เกาหยุนจึงพูดขึ้น “ข้าเองก็เคยเชื่อว่าเจ้าเด็กน้อยเย่หยวนมันสิ้นใจไปแล้ว แต่ใครจะไปคิดล่ะว่ามันยังไม่ตายแต่กลับแอบลอบเข้าไปด้านในด้วย ตอนนี้มันกำลังถูกสามยอดฝีมืออาณาจักรนภาสวรรค์รุมโจมตีอยู่ ไม่รู้ว่าชีวิตของมันจะยังอยู่หรือตายยังไง แล้วทั้งๆ ที่เป็นแบบนั้นเจ้ายังจะมีเวลามาเสียกับข้าอีกเรอะ?”