บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 831
เมเดลีน รู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ
เจเรมี่ตื่นอยู่ตลอดเวลาหรือเปล่า? เขาแค่แกล้งทำเป็นหลับเหรอ?
เขาได้ยินทุกอย่างที่เธอพูดเมื่อกี้หรือเปล่า?
เมเดลีนไม่รู้ว่าจะจัดการกับสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้อย่างไรดี แต่เธอเห็นว่าเจเรมี่เพียงขยับตัวเล็กน้อยเท่านั้น เขาไม่ได้แกล้งทำเป็นหลับและไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูดในตอนนี้
เมื่อเธอเห็นอย่างนั้นแล้วเมเดลีนก็รู้สึกผิดหวัง แต่ในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกกลัวขึ้นมาเล็กน้อยด้วยเช่นกัน
‘อันที่จริงฉันหวังว่าคุณจะรู้ความจริง´
‘แต่ฉันกลัวว่าลูกสาวของเราจะตกอยู่ในอันตรายอีกครั้งถ้าคุณรู้’
เมเดลีนหนีจากอ้อมกอดของเจเรมี่ และใช้กำลังทั้งหมดของเธอพาชายคนนั้นลงไปนอนบนเตียง
หลังจากที่เธอทำทุกอย่างแล้วเมเดลีนก็หมดแรง ดังนั้นเธอจึงนอนลงข้างเจเรมี่และผล็อยหลับไป
เมื่อมองดูใบหน้าที่หลับใหลอย่างอ่อนโยน เมเดลีนก็ยกมือของเขาขึ้นมาเบา ๆ แล้ววางลงบนท้องของเธอ “เจเรมี่ ตอนที่ฉันมีแจ็ค ฉันอยากให้คุณเชื่อฉัน ฉันอยากให้คุณสัมผัสท้องของฉันและสัมผัสถึงแจ็ค แต่ไม่เพียงแต่คุณไม่เชื่อฉัน คุณยังตวาดใส่ฉันและเมินเฉยต่อฉันด้วย ตอนนี้คุณรู้สึกได้ไหม นี่คือลูกของเรา และเขากำลังเติบโตในท้องของฉัน”
ดวงตาของเธอแดงก่ำและเต็มไปด้วยน้ำตาเมื่อเธอเข้าใกล้เขา
“ฉันหวังว่าในครั้งนี้คุณจะสามารถดูลูกของคุณตอนกำลังคลอดได้ ฉันอยากให้คุณเห็นว่าลูกของเราเป็นเด็กน้อยที่น่ารักแค่ไหน”
เมเดลีนอธิษฐานและหลับตาขณะที่เธอแอบอิงกับเจเรมี่
วันถัดไป
เมื่อเมเดลีนตื่นขึ้นมา ก็เหลือแต่เธอเพียงคนเดียวบนเตียงแล้ว
เธอไม่รู้ว่าเจเรมี่ไปไหน
หลังจากที่เธอจัดการตัวเองแล้ว เธอพบว่าประตูห้องไม่ได้ล็อค
เธอกำลังจะลงไปชั้นล่างเมื่อเคนเดินกะเผลกเข้ามาในห้องพร้อมอาหารเช้า
“คุณฟื้นแล้ว คุณผู้หญิง ได้เวลาพอดีเลย ทานข้าวกัน”
“เจเรมี่อยู่ที่ไหน”
“เขาต้องออกไปข้างนอกเพื่อจัดการบางอย่าง เขาจะกลับมาเร็ว ๆ นี้”
“เขาไปหาเฟลิเป้หรือเปล่า? เขาต้องการอะไร? คุณอยู่กับเขามาหลายปีแล้ว ดังนั้นคุณควรจะรู้สิ ว่าเขากำลังวางแผนจะทำอะไร บอกฉันมา!” มาเดลีนถามอย่างเร่งรีบ เธอกังวลว่าเจเรมี่จะไปหาเฟลิเป้
ถ้าพวกเขาอยู่ในเกลนเดล เธอจะไม่กังวลมาก แต่ตอนนี้พวกเขาอยู่ในเมืองเอฟ และเฟลิเป้มีอำนาจมากมายที่นี่
เคนขมวดคิ้วอย่างงุ่มง่าม “อืม… ผมไม่รู้จริงๆ”
“ฉันไม่บังคับ ถ้านายไม่อยากพูดอะไร” เมเดลีน เดินผ่านเคน และอาหารไป
“คุณหญิงจะไปไหนครับ? โอย” เคนต้องการหยุดเมเดลีนแต่บาดแผลกระสุนปืนที่น่องทำให้เขาขยับตัวไม่ได้
เมเดลีนรู้ว่าฝนกำลังตกเมื่อเธอไปถึงประตู
ลมตอนเช้าในเดือนเมษายนรู้สึกชื้นแต่ยังเย็นสบาย
เธอหยิบร่มที่ข้างประตูเดินไปกลางสายฝน
อย่างไรก็ตาม ขณะที่เธอเดินออกไป รถของเจเรมี่ก็หยุดลงตรงหน้าเธอ
เมื่อเขาเห็นเมเดลีนออกไป เขาก็ลงจากรถและเดินไปข้างหน้าเธอด้วยท่าทางเคร่งขรึม “คุณกำลังจะไปไหน?”
เมเดลีนถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นเขากลับมาอย่างปลอดภัย อย่างไรก็ตาม เธอแกล้งทำเป็นเย็นชา “ฉันไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องของคุณนะ ที่ฉันอยากไปไหนมาไหน”
ใบหน้าของเจเรมี่เคร่งขรึมมากยิ่งขึ้น จากนั้นเขาก็จับมือเมเดลีนและดึงเธอกลับเข้าไปในบ้าน
เมื่อเคนเห็นสิ่งนี้ เขาก็รู้สึกโล่งใจเล็กน้อย
ถ้าเมเดลีนจากไปแบบนั้น เขาคงไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเจเรมี่
เจเรมี่มองดูอาหารเช้าที่ยังไม่ได้ถูกแตะและขมวดคิ้ว “กินอะไรสักหน่อยแล้วอย่าพยายามออกไปอีก ผมไม่อนุญาตให้คุณกลับไปหาเฟลิเป้”
หลังจากที่เขาพูดกับเมเดลีนเสร็จแล้ว เขาก็หันไปหาเคนและพูดว่า “มากับฉัน”