เขามิได้สังเกตเห็นกลุ่มทหารที่ คุ้มครองรถม้านับสิบที่ประตูจวนสกุลจวิน ทหารกลุ่มหนึ่งเคลื่อนย้ายกล่องจากรถมามาวางบนพื้น แต่ละกล่องนั้นมีขนาดใหญ่ เทอะทะ และกลิ่นฉุนของยาที่โจมตีรูจมูกของเขามาจากกล่องเหล่านี้
ช่างโชคดี ที่กล่องเหล่านั้นถูกเคลื่อนย้ายเข้าไปในบ้านมิได้ว่าอยู่ด้านนอก มิเช่นนั้น คำแรกที่จวินโม่เซี่ยจะเอ่ยขึ้นคือ
“มีคนจู่โจมจวนพวกเรา ! พวกเขากำลังยึดสิ่งของพวกเราอยู่ ! “
ทุกสิ่งอย่างวุ่นวายขึ้นมากยิ่ง แต่มันจักไม่จบเพียงแค่นั้น กลุ่มชายวัยกลางคนราวสิบห้าคนกำลังเบียดเสียดอยู่รอบๆ พวกเขาร้องอย่างโสกเศร้าออกมาเสียงดังขณะกำลังร้องกล่าว สิ่งนี้ยิ่งทำให้สถานการณ์ยิ่งวุ่นวาย
” เกิดอันใดขึ้น ? เกิดอันใดบนโลกใบนี้ ? นี่คืออันใด ?
จวินโม่เซี่ยเดินผ่านฝูงชนด้วยความงุนงงและสงสัย และ เมื่อเขากำลังจะเข้าประตูไป … เขาได้ยินเสียงร้องออกมาจากด้านข้าง ชายวัยกลางคนที่โศกเศร้าวิ่งตรงมาที่เขา และคุกเข่าลงตรงหน้า ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยน้ำหูน้ำตา พวกเขาเริ่มเอ่ยร้อง
” คุณชายน้อยจวิน ได้ปรดเมตตา ได้โปรดเมตตาให้เราออกไป ! พวกเราประสงค์ให้ท่านมีชีวิตยืนยาว ! พวกเราขอให้ท่านอายุยืนนับร้อยปี และมีตำแหน่งสูงส่งในราชสำนัก ! ได้โปรดเมตตาต่อกิจการขนาดเล็กของพวกเรา ! พวกเรามีครอบครัวต้องดูแล ได้โปรดเมตตาพวกเราด้วย ! ”
จวินโม่เซี่ยงุนงง
ข้าเกี่ยวกันใดกับเรื่องนี้ ? พวกเขาพูดถึงสิ่งใด ? พวกเขากระทำดั่งคุณชายน้อยเป็นปิศาจในตำนานผู้ทำให้หญิงสาวกลายเป็นโสเภณี … ราวข้าเป็นปิศาจป่าเถื่อนผู้นำพาโชคร้ายและกดขี่ผู้คน ! คนพวกนี้เป็นผู้ใด ?! อันใดกันนี่ ?!
” เรื่องอันใดกัน ? “
จวินโม่เซี่ยขมวดคิ้ว เขารู้ว่าพ่อค้าเหล่านี้มิอาจกล้ามาคุยกับผู้สูงส่งเช่นเขา ดังนั้น เขาจึงเอ่ยถามทหารผู้ที่อยู่ข้างๆเขา แต่ ทหารเพียงแต่ส่ายหัว มิคาด เขาไม่รู้ถึงเหตุผลที่อยู่เบื้องหลังความวุ่นวายนี้
ในตอนที่คุณชายน้อยจวินเริ่มรู้สึกหดหู่ พื้นดินเริ่มสั่นไหว จากนั้น มีหัวอันใหญ่ทะมึนเคลื่อนมา
” ข้าได้นำตัวยาที่เจ้าต้องการมา ทั้งสิ่งที่เอามาได้ง่ายและอีกหนึ่งที่มิได้ ข้าเอามาทั้งหมด ”
น้ำเสียงเจ้าอ้วนถังดังก้องเป็นที่โดดเด่น ราวกับเขากำลังนำเสนอสมบัติของเขา จากนั้นเขาก็แผ่มืออ้วนๆของเขาเพื่อแสดงท่าที
” และมันคือสิ่งนั้น ! น้องชายของเจ้ากระทำการรวดเร็วและทำงานสำงเร็จสมบูรณ์! ”
จวินโม่เซี่ยรู้สึกวิงเวียน
ข้าบอกให้เจ้านำส่วนผสมของยาจำนวนหนึ่งเท่าที่เจ้าหามาได้ แต่ นี่มากเกินไป และการจัดการกับชายวัยกลางคนเหล่านี้คือสิ่งใดกัน ?
เขาอดโพล่งออกมามิได้
” เจ้าเอาส่วนผสมยามากมายนี้มาได้อย่างไรกัน ? และ เกิดอันใดขึ้นกับคนเหล่านี้ ? “
” เอ๋ ! คุณชายน้อย ทุกผู้อยู่ฝ่ายเดียวกัน เช่นนั้น เหตุใดท่านถึงพูดจาเป็นทางการเช่นนี้ ? และเหตุใดท่านจึงดูสับสน ? “
ถังหยวนเบียดเสียฝ่าฝูงชนและขยับตา ราวกับจักบอกเป็นนัยถึงความเข้าใจอย่างชัดเจนของทั้งสอง
” คุณชายน้อยถัง คุณชายน้อยจวิน ได้โปรดเมตตาพวกเรา ได้โปรดปล่อยพวกเราด้วย ! พวกเราขออ้อนวอน เหลือช่องทางให้พวกเราอยู่รอดด้วย ! ”
ชายวัยกลางคนเริ่มร้องไห้เมื่อพวกมองถังหยวน จากนั้นพวกเขาจึงไปล้อมรอบคุณชายน้อยทั้งสอง คุกเข่าลงต่อหน้าพวกเขาและเริ่มโขกหัวกับพื้น
” เจ้า … ”
จวินโม่เซี่ยตกตะลึงชั่วขณะ จากนั้น เขาเริ่มเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างช้าๆ … ที่ละนิด
ดูเหมือนว่าถังหยวนไปยังสกุลขายยาจำนวหนึ่ง และยึดเอาส่วนผสมเหล่านี้จากร้านของพวกเขาและหากข้าคาดไม่ผิด … ผู้คนเหล่านี้มิได้อยู่ในฐานะที่แจกจ่ายวัตถุดิบมากมายได้
” ท่านร้องขอส่วนผสมเหล่านี้อย่างเร่งด่วน แต่ มันมากมายยิ่งนัก ข้าจักจัดหาของมากมายเช่นนี้ภายในเวลาอันน้อยนิดได้อย่างไร ? และ ข้าจักไปหาส่วนผสมเหล่านั้นให้เจ้าได้จากที่ใด ? เช่นนั้น คุณชายน้อยผู้นี้จึงขมวดคิ้ว และวางแผ่นการอย่างรอบคอบด้วยการมองการไกล ! ”
ถังหยวนรู้สึกภาคภูมิในตัวเองขณะเขาเอ่ยวาจา
” ดังนั้น ข้าจึงเตรียมตัวไปยังร้านยาเหล่านี้ จากนั้น ข้าจึงแสดงเจตนาจักซื้อส่วนผสมให้พวกเขารู้ อย่างไรก็ตาม เจ้าต้องการส่วนผสมจำนวนมากมาย และพวกเขาเอ่ยว่าไม่ประสงค์จักแบ่งส่วนผสมออกไปมากมายนัก พวกเขาบอกว่าพวกเขามิอาจดำเนินธุรกิจหาเช้ากินค่ำได้หากพวกเขาขายส่วนผสมที่เจ้าจ้องการ … ”
จวินโม่เซี่ย ไร้วาจา เขากรอกตา
เจ้าช่าทำตัวโง่เขลา ! พวกเขาจักทำการค้าได้เช่นไรหากเจ้าฉกฉวยสินค้าในคลังของพวกเขามาจนหมด ? เจ้าไม่รู้หรือต้องใช้เวลากี่วันกว่าสกุลของพวกเจ้าจักพลิกผันกลับมาได้ ? และเจ้าเพียงแต่พูดว่า “ทั้งหมดนั้น ” ? เจ้าเอาทุกสิ่งอย่างมาจากคลังของพวกเขา ?
” เช่นนั้น พี่ชายผู้นี้จึงมีโทสะยิ่ง ”
ดวงตาของถังหยวนเบิกกว้าง และเผยถึงสีหน้าอันชั่วร้าย
” พวกเขาปฏิเสธที่จักทำการค้ากับข้า พวกเขามิต้องการขายสิ่งใดแก่ข้า นั่นชัดเจนว่าพวกเขาพยายามโกงข้า ! จริงหรือ ?! พวกเขาจักทำเช่นนั้นได้อย่างไร ?! พวกเขากล้ากลั่นแกล้งเราสองพี่น้อง ! และ นี่มิใช่การฝ่าฝืนกฏหมาย ? เช่นนั้น ข้าจึงมุ่งตรงไปยังกรมการยุติธรรม และได้รับการอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร จากนั้น ข้าแสดงให้คนเหล่านี้ดู จากนั้นข้าไปยังสกุลใหญ่ๆมากมาย และเนื่องจากพวกเขากระทำแข็งกร้าวในวันก่อน ข้าจึงเอาทุกสิ่งจากพวกเขา และปิดร้านพวกเขา ตอนนี้ ข้านำส่งส่วนผสมเหล่านั้นมาที่นี่ ”
จวินโม่เซี่ยเซไปมา
” เจ้าให้เหตุผลใดกับเจ้ากรมเพื่อฉกฉวยสิ่งของเหล่านี้จากสกุลต่างๆ ? เจ้าได้บอกแก่ กรมการยุติธรรมหรือไม่ว่านั้นคือสิ่งที่เจ้าต้องการ … และพวกเขาคิดว่ามันยอดเยี่ยม … และให้หนังสืออนุญาตแก่เจ้า ? “
” คุณชายน้อยสาม… ท่านโง่เขลากระนั้นหรือ ? เหตุใดเจ้าจึงเอ่ยวาจาดั่งมิรู้ว่ากิจการดำเนิดไปด้วยวิธีใด ? “
ถังหยวนมองเขาด้วยความฉงน
” พวกเราสามารถฉกฉวยทุกสิ่งที่พวกเราต้องการได้ เพราะสถานะของพวกเรา เหตุใดพวกเราจักต้องอธิบายถึงเหตุผล ? พวกเขาจักเรียนรู้ที่จักเคารพพวกเราหากพวกเราสามารถไปยึดทรัพยากรณ์จากสกุลเหล่านี้มาได้ ! นั่นคือเหตุที่ผู้มีอำนาจไปจับกุมเพื่อส่งที่ไม่มีมูลความจริง ! พวกเขายึดครองกิจการ และรอคอยสองสามวัน จากนั้น พวกเขาจักปล่อยให้เจ้าของไปหากพวกเขาอารมณ์ดี แต่ พวกเขาจักตัดหัวทุกคนออก หากพวกเขารังเกียจเมื่อได้ฟังถึงเรื่องอันน่าโศกเศร้าไร้สาระเพียงเล็กน้อยที่ทำให้รำคาญใจ … ”
มุมปากของถังหยวนยกขึ้น จากนั้นเขาทำเสียงเย้ยหยัน
จวินโม่เซี่ยเพ่งงมองไปด้วยดวงตาเบิกกว้าง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้รู้ว่าเขายังมิได้หลอมรวมเข้ากับสถานะทางสังคมอย่างถูกต้องตั้งแต่เขามายังโลกใหม่ใบนี้ ทัศนของถังหยวนนั้นมีเหตุผลยิ่ง ในสังคมแห่งศักดินานี้ … ขุนนางรุ่นเยาว์เช่นถังหยวนและจวินโม่เซี่ยจำต้องมีเหตุผลใดๆหรือหากเขาต้องการสิ่งของทั้งหมดจากร้านค้า ?
แต่จักมิเป็นการป่าเถื่อนไปหรอกหรือ ?
ไร้วิธีอื่นใดที่ดีจักอธิบายเรื่องนี้ จวินโม่เซี่ย และ ถังหยวนสามารถกระทำตัวต่ำทรามและไร้เหตุผล สถานะของพวกเขาทำให้พวกเขาเดินเข้าไปในร้านใดๆ และยึดครองกิจการทั้งหมดของพวกเขาได้ แม้นว่าพวกเขาจักสังหารผู้คนเหล่านี้ พวกเขาก็สามารถกลับไปยัง กรมการยุติธรรมได้ หลังจากนั้น พวกเขาก็สามารถเดินวางมาดไปทั่ว และเอ่ย
” พวกเราสังหารพวกเขา แต่มันเป็นเรื่องสำคัญที่จักมอบความยุติธรรมให้แก่ผู้ที่สมควรได้รับการลงโทษ พวกเราเพียงแต่ปกป้องตัวเอง และสมควรได้รับการยกย่องจากราชสำนัก ! โอ้ และเดี๋ยวก่อน … ครอบครัวของผู้ตายจัดต้องเป็นหนี้เพื่อชดใช้ค่าเสียขวัญของพวกเรา ! ฮึ่ม ! พวกเราประสบความทรมารยิ่ง ! …. แต่เกิดอันใดกับสกุลของผู้ที่ถูกพวกเจ้าสังหาร ? …. ส่งพวกเขาทั้งหมดเข้าตาราง มิเช่นนั้นพวกเขาจักก่อปัญหาให้แก่ข้าหากพวกเขาได้อยู่อย่างอิสระภายนอก และ หากเจ้าหน้าที่ชั่นต่ำมีปัญหา ข้าก็ส่งพวกมันเข้าตารางตามไปในไม่กี่วันต่อมาโดยมิต้องสนสิ่งใด นี่ คือสิ่งที่ข้าได้ประจัก “
นี่คือความได้เปรียบของผู้ที่อยู่ในสถานะสูงส่งในสังคมนี้ อาจเป็นการดีหากถาม ในนครเทียนเชียงจักมีกี่มากน้อยที่อาจหาญยั่วยุสกุลอันยิ่งใหญ่เช่นสกุลถังและจวัน ?
ข้ามิอาจบอกได้ในโลกนี้ … แต่ข้ามิเคยกระทำเช่นนี้ในชีวิตก่อน … ที่มีอินเตอร์เน็ต … เช่นนั้น โลกนี้จึงแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง !
จวินโม่เซี่ยหันมองไปยังใบหน้าวิงวอนที่อยู่โดยรอบ เขานับจำนวนพวกมัน ในที่สุด ร่างของนายห้างใหญ่จากสกุลการปรุงยานับเจ็ดปรากฏขึ้นด้านนอกประตูของเขา
เขาเริ่มเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ได้อย่างชัดเจน เจ้าอ้วนถังได้กระทำตัวดั่งเช่นมือสังหารจวิน เขาสังหารเป้าหมาย และก้าวต่อไปโดยมิได้ติดใจ แต่ ศูนย์กลางของเรื่องนี้คือ ….
” ทุกผู้ได้ยินข้า ใช่ไหม ? เจ้ารู้หรือไม่ว่าสิ่งใดคือปัญหา ? ให้ข้าได้บอกกับเจ้า … อาวุโสผู้นี้มิได้มีความสุข ขอให้ข้าถามเจ้า มีผู้ใดในนครเทียนเชียงที่อาจหาญปฏิเสธการค้าขายกับพี่ผู้นี้ ?! “
ถังหยวนกู่ร้องสิ่งนี้อย่างไร้เหตุผล เภสัชกรเหล่านี้จักคิดถึงเขาได้อย่างไรกัน ?
.ตอนนี้ข้าเสียใจยิ่ง … จากก้นบึ้งหัวใจ..และแม้แต่ความกล้าหาญของข้า ข้าควรจะให้สัญญาซื้อขายกับเขาในราคาถูกหากรู้ว่าต้องเกิดเรื่องเช่นนี้ .. บางทีเขาอาจจะทิ้งข้าไปหากข้าให้ของขวัญเขาด้วย พวกเรามิอาจทำการค้าได้ในอีก สิบ สิบห้าวันภายใต้สถาการณ์เช่นนี้ หกมองออกไป สกุลของข้าล่มสบายแล้วตอนนี้ !
สมาชิกของผู้ที่วิงวอนอยู่พยักหน้าเห็นด้วยกับบางสิ่ง
” พวกเรายินดีเสนอทรัพย์สินทั้งหมดของสกุลแก่คุณชายน้อยทั้งสอง พวกเราวิงวอนคุณชายน้อยทั้งสอง อย่าได้เอาสินค้าของพวกเราไปทั้งหมด และ แสดงความเมตตาต่อพวกเราด้วย ”
” เจ้าโง่ เจ้าคิดว่าคุณชายน้อยผู้นี้ยากจนหรือ ? เจ้าคิดว่าข้าต้องการข้อเสนของเจ้า ? นอกจากนี้ เจ้าจักให้อะไรแก่ข้านอกเสียจากยา ? แม่เจ้า ! เจ้าจักมอบยาและของกำนัลแก่ข้าหรือ ? และเจ้าหวังให้ข้าล้มป่วย ? เจ้ามีความสุขหรือหากข้าต้องตาย ? “
ถังหยวนตะโกนออกไปขณะเขาแสดงถึงสถานะตัวเองบนใบหน้าอีกหน
พวกเราหวังให้เจ้าทั้งสองล้มป่วย ผู้คนสามัญจักได้รับโชคดีหากเจ้าล้มป่วยและตายไป
นายห้างใหญ่คิดออกมาอย่างขุ่นเคือง แต่กระนั้น ใบหน้าของพวกเขายังแสดงออกถึงการเคารพและน้ำตา
” ทุกคนฟัง ! หอชนชั้นสูง ของพกวเราต้องการส่วนผสมเหล่านี้อย่างเร่งด่วน ! พวกเราไม่มีทางเลือกจึงใช้วิธีการนี้เพื่อให้ได้มันมา ข้าจักยินดียิ่งหากได้รับยาของเจ้ามาในตอนนี้ แต่หลังจากนี้ เจ้าสามารถทำบัญชี และรับการชำระบัญชีจากคุณชายน้อยถัง คุณชายน้อยผู้นี้จักทำให้มั่นใจว่าพวกเจ้าได้รับการชดใช้ ทั้งหมดที่พวกเราเอามาจากพวกเจ้า พวกเราจักซื้อสินค้าของเจ้าในราคาที่ยุติธรรม พวกเราไม่พยายามจักฉ้อโกงเจ้า พวกเราควรเห็นพ้องกันในเรื่องนี้ไหมคุณชายทั้งหลาย ?”
จวินโม่เซี่ยไตร่ตรองเนิ่นนานก่อนเขาเริ่มเอ่ยปาก เหตุใดเขาประสงค์จักใช่สถานะของเขาเพื่อเอาเปรียบนายห้างเหล่านี้ ? มันมิใช่ความรู้สึกที่ดี ในเรื่องนี้เจ้าอ้วนได้กระทำล้ำเส้นมากเกินไปหน่อย เช่นนั้น จึงเป็นการดีที่จักแก้ปัญหาเรื่องนี้อย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้ เนื่องจากจักเป็นการไม่เหมาะสมหากจักก่อให้เกิดปัญหามากเกินความจำเป็น
” ใช่แล้ว ขอรับ ผู้น้อยเช่นพวกเรามิกล้าคัดค้าน ”
” เจ้ามิกล้าคัดค้าน ? ข้ารับผิดชอบที่นี้ การตัดสินใจเช่นไรก็ต้องเป็นข้า ! ดี ! ตอนนี้ ทุกคนกลับบ้านเจ้าไปได้แล้ว เรื่องนี้ได้รับการตัดสินแล้ว “
จวินโม่เซี่ยขมวดคิ้วไปยังถังหยวน
” ส่งใบเก็บเงินสำหรับส่วนผสมที่ต้องการเริ่มด้านเหล่านี้มาให้ข้า จ่ายพวกเขาเป็นสองเท่า นอกจากนี้ ข้าได้สั่งสอนให้เจ้าจ่ายเป็นราคาที่สูงลิ่ว และใช่ บอกเจ้าหน้าที่ให้ลบล้างข้อกล่าวหาเล็กน้อยเหล่านั้นไปเสีย คนเหล่านี้ไร้ความผิด ปล่อยพวกเขาไป ”
ใบหน้าถังหยวนกระตุกด้วยความกังวล
จ่ายพวกเขาสองเท่า….
” ชนชั้นต่ำเช่นพวกเรามิกล้า … ”
ด้วยเหตุนี้ เรื่องราวนี้จึงได้รับการแก้ไขในที่สุด เหล่านายห้องใหญ่ ผ่อนคลายและทอดถอนใจ พวกเขามิเอ่ยสิ่งใดเนื่องจากพวกเราไม่ประสงจักก่อให้เกิดปัญหาในเรื่องของส่วนผสมอีก แต่ อย่างน้อยสกุลการค้าของพวกเขาก็ได้รับความปลอดภัย
” เอ่อ และข้ามิได้ต้องการมากมายเช่นนั้น ข้ามิต้องการสิ่งที่หลงเหลืออยู่ หลังจากที่ค้าได้คัดเลือกพวกมันเสร็จแล้ว ”
จวินโม่เซี่ยชี้ไปยังส่วนผสมและเอ่ยขึ้น เขาก้าวไปเล็กน้อยก่อนหยุดลง
” โอ้ว ใช่แล้ว … ส่งคนขายของเจ้ามาช่วยด้วย มิเช่นนั้น ข้าก็มิรู้ว่าเมื่อใดที่ข้าจักจัดการกับสิ่งของจำนวนมากมายเช่นนี้จนเสร็จ ”
เหล่านายห้างใหญ่เห็นด้วยพร้อมใบหน้าเจ็บปวด พวกเขาเพียงได้คิด
เป็นเส้นทางของโลกใดกัน ? พวกเราดำเนินกิจการซื่อตรง พวกเรามิได้ก่อกวนผู้ใด แต่กระนั้น มีคนผู้หนึ่งออกมาและแย่งชิงเอากิจการของพวกเราไป จากนั้น พวกเขาข่มขู่พวกเราด้วยความตาย และปล่อยพวกเราไปโดยไม่คาดคิด และ พวกเราสำนึกในบุญคุณนั้น .. แต่ตอนนี้ พวกเราต้องส่วนผู้ช่วยเพื่อมาคัดเลือกสิ่งที่คนผู้นี้มิต้องการ ? โอ้ และ พวกเราจักต้องแสดงใบหน้ายิ้มแย้มตลอดเวลา ?! อยุติธรรมนัก … อยุติธรรมยิ่งนัก …
เหตุใดข้าต้องมาพบเจอสิ่งนี้ ?
นายห้างทั้งเจ็ดคิดถึงสิ่งเดียวกัน
” ดี ! ตอนนี้ผ่อนคลายและทำในสิ่งที่ข้าบอกให้เจ้าทำ และ รีบเข้า ทุกผู้ตอนนี้ไปได้แล้ว ! ”
จวินโม่เซี่ยดึงเสื้อคลุมของเขาและเดินตรงไปยังประตู เขาได้ยินเสียงของถังหยวนด้านหลังได้อย่างแผ่วเบา ดูเหมือนเขากำลังกัดฟัน
” แล้ว แล้ว แล้ว … พวกเจ้า เจ้าเอ่ยปากและโนมน้าวให้คุณชายจ่ายเป็นสองเท่า … ”
” พวกเรามิกล้า … ”
น้ำเสียงตอบกลับด้วยความเคารพและถ่อมตน
จวินโม่เซี่ย อดยิ้มมิได้ เขารู้สึกว่า ฐานะและอำนาจมีประโยชน์ในการจัดการกับสิ่งต่างๆ
เอ เหตุใดก่อนหน้านี้ ข้ามิได้คิดถึงเรื่องนี้ ?
เภสัชกรเหล่านี้มิได้มีตัวยาตามตำนานใดๆในคลังของพวกเขา แต่พวกเขามียาสามัญที่ทุกคนคาดหวังต้องการ
ข้าจักประหยัดเวลาได้มาก หากคิดได้ก่อนหน้านี้ !