ตอนที่ 154: ทำร้ายจิตใจ โดย Ink Stone_Romance
พอเห็นสีหน้าราบเรียบของเฉินเยี่ยน ท่าทางเหมือนไม่ยี่หระกับเรื่องอะไรทั้งสิ้น เธอดึงอะไร มีอะไรให้ดึง เธอคิดว่าเธอเป็นใคร อยู่ต่อหน้าฉันจะเสแสร้งอะไร!
“อย่า พี่เวย อย่า ขอร้องค่ะ”
เฉินเวยทำหน้าจะร้องไห้ออกมาแล้ว
“พูดสิ”
เฉินเยี่ยนพูดออกมาแต่สองคำ เธอเดาออกว่าเวยหลายชุนจะพูดอะไร เธอก็อยากจะดูว่าเฉินเวยจะแสดงละครอะไร
“คุณลุง คุณป้า ผมรู้ว่าผมไม่ควรพูดคำพูดพวกนี้ พูดออกไปพวกคุณจะคิดว่าผมคนนี้ไม่ดี ทำไม่ถูกต้อง ผมก็เสียหน้า แต่ผมไม่พูดไม่ได้ ผมชอบเสี่ยวเวยครับ เสี่ยวเวยเป็นผู้หญิงที่ดี พวกคุณทำแบบนี้กับเธอไม่ได้ เฉินเยี่ยนเป็นลูกสาวคุณ เฉินเวยก็เหมือนกัน ทำไมพวกคุณถึงยอมให้เฉินเยี่ยนเอาแต่รังแกเฉินเวย? พวกคุณไม่สงสารเธอ แต่ย่อมมีคนสงสารเธอ ผมรู้ว่าอายุเฉินเวยยังไม่ถึง แต่ผมไม่อยากให้เธอใช้ชีวิตอย่างนี้อีกแล้ว ผมจะหาแม่สื่อมาสู่ขอ ผมรับรองว่าผมจะทำดีกับเฉินเวย ขอร้องคุณลุงคุณป้าอีกหน่อยอย่าทำให้เฉินเวยลำบากเลย และขอให้คุณลุงคุณป้าตอบรับผมเรื่องสู่ขอด้วยครับ คุณลุงคุณป้าต้องการอะไรเรียกร้องได้เลย ผมรับไว้หมด คุณลุงคุณป้าจะด่าก็ด่าผมเลย อย่าทำให้เฉินเวยลำบาก”
เวยหลายชุนคิดว่าตัวเองเป็นสุภาพบุรุษมาก เขาจะปกป้องผู้หญิงของเขา เขาต้องการให้เฉินเวยออกจากบ้านเฉิน เขาจะให้ความสุขกับเฉินเวยทั้งชีวิต
ปัง เฉินจงวางตะเกียบ เดิมทีมีคนบอกว่าเฉินเวยไปหาเวยหลายชุน บอกว่าเฉินเวยชอบไปคลุกคลีกับเวยหลายชุน เขาไม่ค่อยอยากจะเชื่อ เขาเคยถามเฉินเวยเป็นการส่วนตัว เฉินเวยบอกว่าไม่มี เฉินเวยรับประกันกับเขาว่าไม่มี แล้วบอกว่าเธอแต่ไปขอร้องเวยหลายชุนให้อย่าไม่ต้องการพี่สาว เขาไม่ให้เฉินเวยไปอีกแล้ว เฉินเวยตอบตกลงเขา แล้วตอนนี้คืออะไร!
“อย่าพูดเหลวไหล ใครทำให้เฉินเวยลำบาก? เสี่ยวเวยลำบากอะไร? พวกเราเป็นพ่อแม่เธอพูดเหมือนอย่างกับว่าพวกเราทำร้ายเธอ เธอบอกว่าชอบเสี่ยวเวยของเรา อย่าหน้าไม่อายเลย เราไม่มีทางตกลง เสี่ยวเวยของเราก็ไม่มีทางชอบเธอ”
หวางนิวเห็นสามีโมโห เธอก็โมโหเหมือนกัน ลูกสาวเธอจะเป็นอย่างไร ก็ไม่สามารถให้ผู้ชายมาว่าได้ นี่ไม่ได้หมายความว่าลูกสาวเธอต้องให้คนมาเลือกแล้วหรือ ครั้งที่แล้วยังมีเรื่องอวี๋เหวยหมินนั่นอีก พูดออกไปคนอื่นจะหัวเราะเยาะพวกเขาตาย
“เสี่ยวเวยก็ชอบผมเหมือนกัน เรื่องนี้ผมไม่ได้พูดมั่วๆ ใช่ ผมยอมรับว่าผมไม่ดี ผมดูตัวกับเฉินเยี่ยนก่อน แต่เฉินเยี่ยนมีเรื่องแบบนั้น ผมยอมรับไม่ได้ เฉินเวยไม่เหมือนกัน เธอเป็นคนดี เธอจิตใจดี เธอคิดแทนคนอื่นหมด เธอทำดีกับทุกคน แต่พวกคุณมีใครเห็นเธอดีบ้าง มีใครทำดีกับเธอบ้าง? ผมไม่อยากให้เธอลำบากอีกแล้ว เสี่ยวเวยเคยบอกผม นอกจากผมแล้ว ชีวิตนี้เธอจะไม่แต่งงานกับใคร เสี่ยวเวย เธอไม่ต้องกลัว มีฉันอยู่ ฉันจะต้องแต่งงานกับเธอ มีเรื่องอะไร ฉันรับไว้เอง!”
เวยหลายชุนพูดอย่างเด็ดขาด
เฉินเยี่ยนมองแล้วก็ส่ายหน้า เวยหลายชุน ดูแล้วก็ยังพอใช้ได้ แต่น่าเสียดาย คุณดูคนผิดแล้ว คิดว่าจะต้องผิดหวังเสียแล้ว
“ไม่ต้องพูดแล้ว คุณไม่ต้องพูดแล้ว ฉันขอร้อง คุณอย่าพูดเลย”
ตอนนี้เฉินเวยร้องไห้ออกมาจริงๆ แล้ว เธอส่ายหน้า เหมือนเวยหลายชุนกำลังบีบบังคับเธอ
“เสี่ยวเวย เธอกลัวอะไร? วางใจได้ มีฉันอยู่”
เวยหลายชุนคิดว่าเฉินเวยกลัว ดูสายตาเฉินเวยที่หวาดกลัวและขอร้องคู่นั้น เขารู้สึกสงสารจริงๆ
“เฉินเวย เล่าให้พ่อฟังมาให้ชัดเจน”
ฝั่งเฉินจงสีหน้าเคร่งขรึม เขาไม่ได้ระเบิดอารมณ์ด่าเฉินเวย แต่ท่าทางเขาทำให้เฉินเวยยิ่งกลัว
เสียงสะอื้นดังขึ้นมา เฉินเวยคุกเข่าลง
“ลุกขึ้นมา ไม่ต้องคุกเข่า เธอไม่ได้ผิด ไม่ต้องกลัว พวกเขาทำไม่ถูกต้อง วางใจได้ ไม่ว่าพวกเขาจะมีเงื่อนไขอะไร ต้องการสินสอดเท่าไร ฉันก็จะสู่ขอเธอ ชีวิตนี้ฉันจะทำดีกับเธอ”
เวยหลายชุนรีบเข้าไปประคองเฉินเวย เฉินจงพูดแค่ประโยคเดียวเฉินเวยก็คุกเข่าแล้ว วันนั้นเฉินเยี่ยนยังตบเฉินเวย พ่อแม่บ้านเฉินยังไม่พูดอะไรสักคำ เห็นแล้วว่าเฉินเวยมีชีวิตอยู่ในบ้านเฉินยังไง
เห็นเวยหลายชุนยืนหยัดแบบนี้เฉินเยี่ยนทนไม่ไหวที่เห็นเขาดี อันที่จริงเฉินเวยรู้จักเห็นคุณค่า ถ้าเธอเห็นค่า เธอก็จะได้มีชีวิตที่ไม่แย่เลย เธออ้อนคนได้ เธอมีด้านที่ออดอ้อนน่ารัก ผู้ชายส่วนใหญ่จะเสียท่าให้เธอเรื่องนี้ ถ้าเธอรักเดียวใจเดียว ผู้ชายก็จะทำดีกับเธอเหมือนสิ่งล้ำค่า แต่เธอเปล่าเลย เธอคิดแค่อยากจะกำผู้ชายไว้ในกำมือ เธอคิดแค่สิ่งที่เธอต้องการ ไม่เคยคิดถึงคนอื่น เห็นแก่ตัวแบบนี้ สุดท้ายจะไม่ได้อะไรเลย
“คุณไม่ต้องพูดแล้ว พี่เวย ฉันแต่งงานกับพี่ไม่ได้ ขอร้องล่ะ ไม่ต้องพูดแล้ว”
เฉินเวยร้องขอ เธอคุกเข่าลงบนพื้นไม่ยอมลุกขึ้นมา
“เสี่ยวเวย เธอกลัวอะไร? เธอลืมที่เธอเคยบอกฉันแล้วหรือ เธอบอกว่าฉันเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดในโลก เธอบอกว่าที่บ้านทำไม่ดีกับเธอ เธอบอกว่าเธอหวังจะอยู่ด้วยกันกับฉันทุกเวลาทุกวินาที เธอบอกว่านอกจากฉันแล้ว เธอไม่มีผู้ชายคนอื่น เธอไม่ต้องการคนอื่น ทำไมเธอลืมแล้วล่ะ?”
เวยหลายชุนคิดไม่ถึงว่าพ่อแม่บ้านเฉินจะยังไม่พูดอะไรอีก เฉินเวยบอกว่าไม่แต่งงานกับเขา แต่เห็นเธอกลัวพ่อแม่มาก เห็นเธอมีชีวิตที่ลำบาก เขาต้องช่วยให้เฉินเวยตัดสินใจ ขอแค่เขายืนหยัด เฉินเวยก็จะได้หลุดพ้นจากความลำบากนี้
เฉินจงกำหมัดลุกขึ้นยืน นี่เป็นลูกสาวของเขา เธอบอกว่าเธอไปโน้มน้าวผู้ชายที่เกือบจะเป็นสามีของพี่สาว ให้เขาอย่าทิ้งพี่สาว แต่เรื่องจริงล่ะ ฟังเธอพูดอะไรออกมา! ทำไมถึงได้หน้าไม่อายแบบนี้! ลูกสาวแบบนี้เขาจะสั่งสอนยังไง? ถ้าตีไปแล้วได้ผลเขาลงมือนานแล้ว แต่ไม่มีประโยชน์ มองดวงตาเฉินเวย เฉินจงนั่งลงอย่างเศร้าสร้อย เขามองออก ในแววตาลึกๆ ของลูกสาวคนเล็กนั้น เธอไม่คิดว่าเธอผิดเลย เธอบอกกับคนอื่นว่าที่บ้านทำไม่ดีกับเธอ พวกเขาทำไม่ดีกับเธอตรงไหน? ดูเหมือนในใจเธอคิดว่าครอบครัวนี้ไม่ดี อยากจะออกจากบ้านหลังนี้ ทั้งหมดเธอกุเรื่องขึ้นมา ถ้าเธอคิดว่าบ้านหลังนี้ทำเธอลำบาก ก็ให้เธอไปเถอะ
ภายในชั่วขณะเหมือนเฉินจงแก่ขึ้นมาอีกหลายปี ผ่านคำพูดของเวยหลายชุนแล้ว เขาโดนเฉินเวยทำร้ายจิตใจจริงๆ
ส่วนหวางนิวเบิ่งตาโตมองดูอย่างไม่อยากจะเชื่อ เธออึ้งไปแม้แต่คำพูดก็พูดไม่ออก นี่เวยหลายชุนกำลังพูดอะไรอยู่? บอกว่าเธอไม่ดีกับเฉินเวย? เธอฟังผิดหรือเปล่า? ตั้งแต่เล็กเธอรัก เธอเข้าข้างลูกสาวคนเล็กมากที่สุด เทียบกับลูกสาวคนโตแล้ว เธอให้ลูกสาวคนเล็กมากมายจริงๆ กระทั่งยังดีกว่าเฉินหู่ด้วยซ้ำ เพราะสุขภาพลูกสาวคนเล็กไม่ค่อยดี ว่านอนสอนง่าย เธอเลยลำเอียง มีงานเธอก็ให้เฉินเยี่ยนหรือตัวเธอเองทำ ไม่กล้าใช้ลูกสาว ถ้าเฉินเยี่ยน เฉินเวย เฉินหู่ทะเลาะกัน โดยปกติเธอจะคิกว่าเฉินเยี่ยนหรือเฉินหู่ไม่ถูกต้อง จะไม่โทษลูกสาวคนเล็ก
ใช่ หลังจากเรื่องสวนผลไม้ครั้งนั้นเธอทำแย่กับลูกสาวคนเล็กขึ้นมาหน่อย แต่นั่นเพราะเธอทำผิด เธอเกือบจะทำร้ายเยี่ยนจื่อ ตัวเองไม่สนใจไม่ได้ แยกบ้านแล้ว ตัวเองก็ดูแลเสี่ยวเวยน้อยลง แต่พูดไม่ได้ว่าตัวเองไม่รักลูก ตอนนี้ลูกสาวคนเล็กไปพูดเรื่องที่บ้านกับผู้ชายคนอื่น เธอรู้สึกเสียใจจริงๆ ลูกสาวเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร? แต่เห็นเฉินเวยคุกเข่าสีหน้าทุกข์ทรมาน ทำอะไรไม่ได้ เธอก็ทนว่าเฉินเวยไม่ได้
——————