อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 616 มุกมังกรเม็ดที่เจ็ดคือเลือดหัวใจของแม่ทัพใหญ่เซียว
มุกมังกรเป็นไข่มุก จะเป็นเลือดหัวใจได้อย่างไร?
“มุกมังกรเม็ดที่เจ็ด สิบกว่าปีก่อนหน้านี้ท่าแม่ของข้าหาเจอแล้ว ขณะนั้นแคว้นแย่เผชิญกับศัตรูผู้ยิ่งใหญ่ แทบจะสิ้นชาติ แม่ทัพใหญ่เซียวเป็นแม่ทัพที่องอาจห้าวหาญชำนาญในการทำศึกที่เหลืออยู่เพียงคนเดียว ไม่มีแม่ทัพใหญ่เซียว แคว้นเย่จะต้องพ่ายแพ้เป็นแน่”
“คนเหล่านั้นก็คิดได้ถึงจุดนี้ ดังนั้นจึงใช้ธนูพิษยิงใส่แม่ทัพใหญ่เซียวจนได้รับบาดเจ็บ ท่านแม่ทนให้แคว้นเย่สิ้นชาติไม่ได้ และทนไม่ได้ที่แม่ทัพใหญ่เซียวผู้ที่ซื่อสัตย์ภักดีรักชาติ องอาจห้าวหาญชำนาญในการทำศึกผู้นี้จะตาย”
“ดังนั้น นางจึงได้หลอมมุกมังกร ฉีดเข้าไปในหัวใจของแม่ทัพใหญ่เซียว หัวใจของแม่ทัพใหญ่เซียวจึงตื่นตัว สุดท้ายก็เอาชนะจนศัตรูถอยไปได้”
ทุกประโยคที่กู้ชูหน่วนฟัง สีหน้าก็ซีดขาวไปอีกหนึ่งระดับ
“ดังนั้น…..มุกมังกรจึงมีประสิทธิภาพทำให้คนที่ตายแล้วฟื้นขึ้นมาได้ด้วยสินะ”
“หากว่าตายแล้ว แน่นอนว่าช่วยไม่ได้ หากว่ายังมีลมหายใจเฮือกสุดท้าย เช่นนั้นก็มีประสิทธิภาพในการชุบชีวิต นี่ก็เป็นหนึ่งในเหตุผลที่ผู้คนในโลกนี้ล้วนต่อสู้แย่งชิงมุกมังกรอีกเหตุผลหนึ่ง”
“ดังนั้น หากต้องการมุกมังกรเม็ดที่เจ็ด ก็ต้องควักหัวใจของแม่ทัพใหญ่เซียวออกมา เอาเลือดหัวใจของเขาออกมา แล้วค่อยหลอมรวมให้เป็นมุกมังกรอีกครั้งหรือ?”
“ใช่”
ร่างกายของกู้ชูหน่วนเซทันที แทบจะทรุดนั่งไปบนพื้น
แม่ทัพใหญ่เซียวไม่เพียงแต่เป็นแม่ทัพที่ดีเท่านั้น แต่ยังเป็นท่านพ่อแท้ๆของเซียวหยู่เซวียนอีกด้วย
หากว่านางช่วงชิงชีวิตของแม่ทัพใหญ่เซียว เพื่อเอามุกมังกร เช่นนั้น…..ชั่วชีวิตนี้เซียวหยู่เซวียนจะไม่เกลียดนางไปจนตายหรอกหรือ?
หากว่านางไม่เอามุกมังกร คนเผ่าหยกจะทำยังไงล่ะ?
กู้ชูหน่วนเงยหน้าอันขาวซีดขึ้น มองไปทางเย่จิ่งหาน
เย่จิ่งหานหันหน้าหนี พูดอย่างเย็นชาและแข็งกร้าวประโยคหนึ่ง “หากว่าเจ้าต้องการจะเอามุกมังกรจริงๆ หากว่าเจ้าตัดใจลงมือไม่ได้ ข้าช่วยเจ้าได้”
ช่วย?
นี่ต่างอะไรกับการที่นางไปฆ่าคนเอง
กู้ชูหน่วนยิ้มเจื่อนๆ
แม้ว่ามุกมังกรจะอยู่ไกลสุดหล้าฟ้าเขียว นางก็จะพยายามคิดวิธีเพื่อให้ได้มา
แต่บังเอิญมุกมังกรกลับอยู่ในหัวใจของแม่ทัพใหญ่เซียว
นี้ไม่ใช่ว่าบังคับให้นางต้องโกรธกันกับเซียวหยู่เซวียนหรือ?
“ไม่ลำบากให้ต้องเป็นห่วง ต้องการเอา ข้าก็จะไปเอาเอง”
คำพูดที่ดูห่างเหินเช่นนี้ ทำให้เย่จิ่งหานรู้สึกทำใจไม่ได้เป็นที่สุด เขาคว้าไหล่ของกู้ชูหน่วน บังคับให้นางมองเขา
“เจ้าลืมตอนที่อยู่ในถ้ำแดนเหนือสุดแล้วเหรอว่า เจ้ารับปากข้าว่าอะไร เจ้าบอกว่าหากพวกเรามีชีวิตรอดออกไปได้ เจ้าก็จะเป็นภรรยาเพียงคนเดียวของข้าเย่จิ่งหาน จะไม่เจ้าชู้อีก”
กู้ชูหน่วนดิ้นรนผลักเขาออก และกลอกตาขาวใส่เขาอย่างประชดประชันโดนตรง
“ข้าพูดว่าสามารถลองสัมผัสกับท่านได้ แต่ไม่ได้รับปากอะไรกับท่าน”
“กู้ชูหน่วน เจ้ากลับคำ”
“ท่านลองกล้าเสียงดังดุข้าอีกทีสิ ข้าจะกลับคำตอนนี้เลย”
ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา เย่จิ่งหานที่หยิ่งผยองเย็นชามาโดยตลอดก็หงอยในพริบตา น้ำเสียงก็เศร้าขึ้นมามาก
“อาหน่วน เจ้าจะพูดจาแล้วไม่รักษาคำพูดไม่ได้”
“พอแล้ว ไม่มีเรื่องอะไรแล้วก็ออกไปเถอะ ท่านเป็นคนป่วย ข้าก็เป็นคนป่วย ข้าต้องการพักผ่อน”
กู้ชูหน่วนยกผ้าห่มขึ้น มุดเข้าไปโดยตรง ที่วกวนอยู่ในสมองล้วนแม่ทัพใหญ่เซียวกับเซียวหยู่เซวียนเท่านั้น ไม่มีกะจิตกะใจสนใจเย่จิ่งหานโดยสิ้นเชิง
นอกห้องนอน
ชิงเฟิงเจี่ยงเสวียและชิวเอ๋อร์กำลังฟังพวกเขาสนทนากันอยู่
ชิงเฟิงกลืนน้ำลายแล้วกลืนน้ำลายอีก “พระชายาบังอาจมากเกินไปแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะกล้าไล่ท่านอ๋องออกมา”
นายท่านของเขาเป็นถึงท่านอ๋องเทพสงครามที่รบไม่เคยแพ้ ทำสงครามมีแต่ชนะเชียวนะ
ที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นคือ พระชายาปฏิบัติกับนายท่านเช่นนี้แล้ว นายท่านกลับไม่โกรธเลยสักนิด? ยังจะปลอบพระชายาของพวกเขาอีก?
เขาหูหนวกรึเปล่า?
ก่อนหน้านี้เจ้านายทำดีกับพระชายาจนไม่ต้องเอ่ยถึงก็ไม่ว่าแล้ว
สถานการณ์ตอนนี้ เห็นได้ชัดว่ายำเกรงพระชายานี่นา
ชิวเอ๋อร์พูดอย่างอิจฉา “ท่านอ๋องดีกับคุณหนูจริงๆ คุณหนูมีวาสนาจริงๆ แต่งงานสามีที่อ่อนโยนและเอาอกเอาใจขนาดนี้”
อ่อนโยนและเอาอกเอาใจ?
นี่คือนายท่านของเขาจริงๆหรือ?
แอบชำเลืองมองเข้าไป กลับเห็นเย่จิ่งหานกำลังปลอบโยนอะไรกู้ชูหน่วนอยู่ แต่กู้ชูหน่วนสีหน้าไม่แยแส ไล่เขาออกไปตั้งหลายครั้ง
นี้……
ก็อ่อนโยนและเอาอกเอาใจจริงๆ……
อ่อนโยนและเอาอกเอาใจซะจนพวกเขาแทบจะไม่รู้จักนายท่านของตัวเองแล้ว