มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 788
เสียงตะโกนอย่างพร้อมเพรียงกันดังมาจากผู้คนที่ยืนอยู่ข้างหลังฟินน์
จากนั้นเจอรัลด์จึงพยักหน้าก่อนจะพูดขึ้นมา “ผมไม่คาดคิดจริง ๆ ว่าคุณจะมาที่นี่ ลุงฟินน์…”
“นายท่านเพียงเป็นกังวลเกี่ยวกับสถานการณ์ของคุณ เนื่องจากเขากลัวว่าคุณจะไม่สามารถจัดการเรื่องนี้ได้ตามลำพัง เขาจึงส่งผมมาที่นี่เพื่อช่วยเหลือคุณครับ!” ฟินน์ตอบกลับ
“อ่า! ฉันแค่มาที่นี่เพราะฉันคิดถึงนายจริง ๆ น้องชาย!” โยเอลกล่าวด้วยรอยยิ้ม
ขณะนี้ปากของทุกคนถึงกับห้อยค้างกว้าง โดยเฉพาะเหล่าคนดังจากก่อนหน้านี้
“ป เป็นไปไม่ได้…นี่เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน!” ซาเวียพึมพำ ขณะที่เธอยังคงส่ายหัวของเธอด้วยความช็อกต่อไป
เมื่อคิดว่าระยะเวลาหนึ่ง ในที่สุดเธอก็ฟื้นจากความตกใจของเธอในการได้รู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเจอรัลด์ว่าคือคุณคลอฟอร์ดแห่งเมยเบอร์รี่…การเข้าร่วมตระกูลหลงของเธอทำให้ความเศร้าและความรู้สึกบอบช้ำเริ่มแรกของเธอค่อย ๆ จางหายไป เนื่องจากเธอรู้ว่าอย่างน้อยเธอก็เทียบเท่ากับเจอรัลด์ได้ในเวลานั้น
เมื่อรู้แบบนั้นจึงทำให้เธอมีสภาพจิตใจที่มั่นคงมากขึ้น
แต่อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ที่เธอตระหนักได้ว่าจริง ๆ แล้วเขาคือ คุณคลอฟอร์ด จากนอร์ทเบย์ตัวเป็น ๆ เธอรู้ว่าการอยู่ในตระกูลหลงก็ไร้ประโยชน์ไปโดยสิ้นเชิงแล้ว ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เขาก็เป็นทายาทระดับโลกคนหนึ่ง! จึงไม่มีทางที่เธอจะสามารถไปเทียบได้กับเขา!
ซาเวียประสบกับการโจมตีมหึมาต่ออีโก้ของเธออย่างแท้จริงในครั้งนี้
“คุณปู่เฟนเดอร์สันครับ ในนามของตระกูลคลอฟอร์ดจากนอร์เบย์ ผมขอมอบของขวัญของเราให้คุณตอนนี้ จะยอมรับได้ไหมครับ?” เจอรัลด์ถาม ขณะที่เขายิ้ม
เขทสูดหายใจเข้าเล็กน้อย จากนั้นไบรสันจึงพยักหน้าเล็กน้อย
มินดี้เองก็วิ่งไปยังด้านข้างของแจสมินก่อนจะพูดขึ้นมา “แจสมิน! ฉันไม่คาดคิดจริง ๆ ว่าเจอรัลด์จะเป็น…”
แจสมินก็ทำได้เพียงพยักหน้าเป็นการตอบรับเท่านั้น ขณะที่เธอหน้าแดงเพราะเขินอาย
พวกเธอไม่เคยคาดคิดเลยว่าเจอรัลด์คือ นายน้อยที่แท้จริงของตระกูลคลอฟอร์ด
หลังจากนั้น สิ่งต่าง ๆ ก็เป็นไปอย่างค่อนข้างราบรื่น
ทั้งหมดที่ไบรสันทำได้ก็คือ พยายามเจรจาต่อรองกับคลอฟอร์ดเนื่องจากบ้านของพวกเขาก็ถูกเปิดเผยแล้วในที่สุด ตามปกติ เจอรัลด์จึงมีสิทธิ์ที่จะพาเซร่าและเควต้าไปจากเขาอยู่ดี
เมื่องานเลี้ยงวันเกิดสิ้นสุดลง เจอรัลด์ก็เริ่มออกเดินทางไปพร้อมกับทีมของเขา
อลิซเองยังคงประสบกับอารมณ์ที่ยากจะอธิบายได้ดังนั้นเธอจึงคอยอยู่ด้านหลัง โดยไม่รู้ว่าจะประมวลผลทุกอย่างที่เพิ่งเกิดขึ้นได้อย่างไร
ซาเวียในทางกลับกัน ดูเหมือนค่อนข้างไม่เต็มใจที่จะปล่อยให้มันเป็นแบบนั้น โดยการไล่ตามหลังเขาไปอย่างฉุนเฉียว จากนั้นเธอก็ตะโกนขึ้นมา “เจอรัลด์!”
ก่อนที่เธอจะสามารถเข้าถึงตัวเขา บอดี้การ์ดคนหนึ่งก็ก้าวมาข้างหน้าเธอ
“มีอะไรล่ะ?” เจอรัลด์ถาม ด้วยรอยยิ้มขบขันแกมเหน็บแนมบนใบหน้าของเขา
“เกิด…เกิดบ้าอะไรขึ้นที่นี่กัน? นาย…นายคือนายน้อยของตระกูลคลอฟอร์ดจากนอร์เบย์มาตลอดเลยเหรอ…? นั่นจะเป็นไปได้ยังไง…?”
แม้เธอคือคนเดียวที่ไล่ตามเจอรัลด์มา แต่เธอก็ยังคงจัดการรักษาความสงบภายนอกได้อยู่ ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็ทำเรื่องต่าง ๆ ลับหลังตระกูลหลงมาก่อน
เธอยังตระหนักดีเช่นกันว่าถ้าเธอปล่อยให้เจอรัลด์จากไปง่าย ๆ แบบนั้นในวันนี้ เธอจะไม่มีวันทำใจได้ไปตลอดชีวิตที่เหลือของเธอแน่
ซาเวียนึกถึงวันเวลาที่เธอเคยเดทกับเจอรัลด์ คนยากไร้ที่เป็นที่รู้จักกันดีของมหาวิทยาลัย แต่หลังจากระยะเวลาสั้น จู่ ๆ เขาก็กลายมาเป็นคนร่ำรวย มันเกือบจะดูเหมือนว่าเขาเป็นเจ้านายขององค์กรเมย์เบอร์รี่อีกด้วย
แม้เธอรู้สึกประหลาดใจอย่างมากอยู่แล้วในตอนนั้น แต่เจอรัลด์ก็ปฏิเสธที่จะตอบคำถามใด ๆ ของเธอ
เมื่อคิดว่าเธอยังมีความอาจหาญที่จะคาดเดาว่าในที่สุดเธอก็เทียบเท่ากับเจอรัลด์แล้วหลังจากได้เข้ามาในตระกูลหลงนั้น…
ตระกูลหลงไร้ความหมายไปเลย ท้ายที่สุดแล้ว เจอรัลด์ก็เป็นหนึ่งในทายาทที่ร่ำรวยที่สุดในทั้งโลกนี้อยู่ดี ทายาทร่ำรวยระดับต้น ๆ! เธอไม่อาจเข้าใจได้ด้วยซ้ำว่าเขามีอำนาจและอิทธิพลแบบไหน!
เจอรัลด์เองก็รู้ความจริงว่าซาเวียจะไม่ปล่อยเขาไปจนกระทั่งเขาให้คำตอบที่ชัดเจนกับเธอในเวลานี้
จากนั้นเขาก็ยิ้มอย่างขมขื่น ขณะที่เขาเริ่มอธิบาย
“เพื่อบอกความจริงกับเธอนะ แม้แต่ฉันก็ตกใจในตอนแรก ฉันจำได้ว่าคืนนั้นฉันรู้สึกเศร้ามากแต่เมื่อฉันมาถึงบ้าน จู่ ๆ พี่สาวของฉันก็โอนเงิน 1,500,000 ดอลลาร์ให้ฉันเพื่อเป็นเงินติดตัว! ตอนนั้นฉันช็อกสุด ๆ…คืนนั้นเมื่อพี่สาวของฉันเปิดเผยกับฉันว่าฉันถูกเลี้ยงดูมาด้วยความแร้นแค้นอย่างจงใจ…”
ยิ่งเจอรัลด์อธิบายให้เธอมากขึ้นเท่าไหร่ สายตาของเธอก็ยิ่งเบิกกว้างด้วยความช็อกมากขึ้นเท่านั้น
ทุกอย่างสมเหตุสมผลแล้วในตอนนี้
“เอาล่ะ แค่นั้นแหละ ตอนนี้ที่เธอก็รู้เรื่องราวทั้งหมดในที่สุด ก็ถึงเวลาซะทีที่ฉันต้องไปแล้ว!” เจอรัลด์กล่าวด้วยการพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะหันหลังกลับ
“ไม่! เจอรัลด์ เดี๋ยว!” ซาเวียตะโกนขึ้นมาอย่างกระวนกระวายใจสุด ๆ