เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 765
ล้อเล่นก็ส่วนล้อเล่น ยังไงคะแนนก็จำเป็น
ลู่ฝานมองของที่ขายในหอแดนสวรรค์อย่างละเอียด มีของชั้นดีเยอะจริงๆ อย่างที่ผู้หญิงคนนั้นพูด ในหอแดนสวรรค์มีของที่เขาต้องการทุกอย่าง
ลู่ฝานเอาของจำนวนมาก วางลงบนลำแสงอย่างไม่ลังเล ถือโอกาสติดคะแนนราคาไปด้วย
ของพวกนี้เป็นสิ่งที่เขากอบโกยมาจากพวกผู้ฝึกชี่อู๋เหลียง ไม่ใช่ของตัวเอง ก็ไม่เสียดาย ดังนั้นลู่ฝานจึงดูใจป้ำมาก
ผู้หญิงตาเป็นประกาย สายตาเหมือนเจอลูกค้าที่เป็นเศรษฐี
รีบพาพวกลู่ฝานเดินในหอแดนสวรรค์ ท่าทางเป็นกันเองไม่น้อย
ศิษย์พี่หานเฟิงทำเป็นสุภาพบุรุษ คุยกับผู้หญิงก่อนตลอดเวลา
ไม่นาน ศิษย์พี่หานเฟิงรู้ว่าผู้หญิงคนนี้ชื่อเฟิ่งไฉ่ เป็นคนในพื้นที่เมืองหยุนไห่
แสงสว่างไสว คานแกะสลัก อาคารเป็นสีสัน
ลู่ฝานชมอาคารหลังที่ไม่เหมือนกับหลังอื่น
ขณะกำลังเดิน ลู่ฝานกับหานเฟิงเห็นเงาที่คุ้นเคยมาก เด็กชุดขาวที่เยาะเย้ยพวกเขาเมื่อกี้นี่นา เหมือนเขาขายกระจกจำภาพหมดแล้ว กำลังยืนนับยาเม็ดอยู่อีกด้าน
หานเฟิงเดินเข้าไป ตีไหล่ของเด็กชุดขาวแล้วพูดว่า “เจอกันอีกแล้ว”
เด็กชุดขาวหันมามองด้วยความโมโห เมื่อเขาเห็นลู่ฝานกับหานเฟิง สีหน้าเปลี่ยนไปทันที
“พวกนายเข้ามาได้ยังไง”
เด็กชุดขาวพูดอย่างเย็นชา
หานเฟิงเอายันต์หยกออกมา แล้วพูดว่า “ก็เข้ามาอย่างสง่างามไง ต่อไปอย่าดูถูกคนอื่น ระวังโดนตบหน้า!”
หานเฟิงตบแก้มของเด็กชุดขาวเบาๆ รอยยิ้มเต็มใบหน้าหานเฟิง
เด็กชุดขาวโมโห กัดฟันพูดว่า “ซื้อกระจกจำภาพแค่สามอันยังซื้อไม่ได้ ไอ้คนจน คิดไม่ถึงว่าจะหายันต์หยกมาได้ ไม่รู้พวกนายเล่นเส้นใคร”
เพิ่งพูดจบ เฟิ่งไฉ่ที่อยู่ข้างลู่ฝานปิดปากตัวเอง เหมือนเด็กชุดขาวพูดอะไรน่ากลัวออกมา
หานเฟิงกำลังจะพูดอะไร ขณะนั้นชายคนหนึ่งเดินมาจากด้านข้าง
เขาสวมชุดนักบู๊พอดีตัว เห็นกล้ามเนื้อชัดเจน เสื้อสีดำอึมครึม เสื้อแขนไม่กว้าง ปักขอบทอง ด้านบนมีลายเลือนราง
“นายพูดคำพูดเมื่อกี้อีกรอบ!”
ผู้ชายจ้องเด็กชุดขาว
เด็กชุดขาวอึกอักทันที
“ผม ผม ผม……”
เขาอึกอัก พูดคำว่าผมอยู่นาน ก็ยังพูดคำต่อไปไม่ได้
ผู้ชายขมวดคิ้วพูดว่า “เอายันต์หยกของนายมาให้ฉัน”
แม้น้ำเสียงราบเรียบ แต่น้ำเสียงหนักแน่นอย่างไม่ต้องสงสัย
หานเฟิงหลีกทางให้ ดูจากสถานการณ์ เหมือนเด็กชุดขาวข้างหน้าจะซวยแล้ว
เด็กชุดขาวค่อยๆ เอายันต์หยกของตัวเองออกมา ชายคนนั้นมองแวบเดียว แล้วพูดว่า “อาจารย์นายคือผู้ฝึกชี่ไป๋ซิน นายเป็นศิษย์ของเขา”
เด็กชุดขาวพยักหน้า “ใช่ครับ อาจารย์ผมคือไป๋ซิน ผมชื่อเว่ยผิง นายตรวจสอบดูได้”
ผู้ชายมองเขาแวบหนึ่ง จู่ๆ ก็บีบยันต์หยกจนแตกเป็นชิ้น
“ให้ร้ายหอแดนสวรรค์ อาจารย์ไป๋ซินปกป้องนายไม่ได้หรอก นายออกไปได้แล้ว”
เด็กชุดขาวเหมือนโดนฟ้าผ่า หานเฟิงอ้าปากค้าง สีหน้าประหลาด เลิกคิ้วขึ้น แล้วเกือบจะหัวเราะออกมา
เด็กชุดขาวกำลังจะพูดอะไร แต่เห็นร่างกายกำยาของผู้ชาย รวมไปถึงความโหดเหี้ยมที่แผ่ออกมาจากตัว เขากลืนคำพูดลงคอทันที
เด็กชุดขาวมองหานเฟิงกับลู่ฝานอย่างเคียดแค้น จากนั้นจึงเดินออกไป
หานเฟิงหันมาพูดกับลู่ฝาน “กฎใหญ่จริงๆ”
ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “มีกฎก็เป็นเรื่องดี”
หลิงเหยาก็พูดว่า “ใช่ ฉันก็คิดว่าดีมาก”
ทั้งสามคนมองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมา