บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 835
สายตาที่จ้องมาจากเมเดลีนเหมือนกับกระแสน้ำแข็งที่ท่วมท้นหัวใจของเขา ความหนาวเย็นไม่รู้จบครอบงำเขาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
เธอเต็มใจเสี่ยงชีวิตเพื่อเฟลิเป้
เขาขมวดคิ้วและจ้องตรงไปที่เมเดลีน “คุณรักเขามากขนาดนั้นเลยเหรอ?”
เมเดลีนมองเข้าไปในดวงตาที่เจ็บปวดของเจเรมี่และพูดอย่างหนักแน่นว่า “ใช่ ฉันรักเขามาก ฉันรักพ่อของลูกที่ฉันอุ้มท้องอยู่ตอนนี้”
เมื่อเจเรมี่ได้รับคำตอบนี้ ความโกรธที่ไม่อาจหยุดยั้งก็ได้ปรากฏขึ้นที่ก้นบึ้งของดวงตาของเขา
เขาเหนี่ยวไกทันที
กระสุนถูกยิงออกไปด้วยเสียงดังและกระแทกเข้าที่หน้าต่างด้านหนึ่ง
เมื่อกระจกแตก หัวใจของเจเรมี่ก็แตกสลายไปพร้อมกับมัน
เมเดลีนมองไปยังเจเรมี่ที่จู่ ๆ ก็ยิงปืนออกไปและหัวใจของเธอก็เต้นผิดจังหวะ
ดวงตาที่เป็นลุกโชนของชายผู้นั้นเต็มไปด้วยรัศมีแห่งการสังหาร และร่างกายของเขาก็เย็นยะเยือกอย่างน่ากลัว ราวกับว่าเขาจะกลืนกินทุกอย่างในวินาทีถัดมา
อย่างไรก็ตาม เขาเก็บกดความไม่พอใจและระงับความโกรธทั้งหมดของเขาก่อนจะจ้องมองไปที่เมเดลีนอย่างลึกซึ้ง แล้วก็หันหลังเดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับ
ในที่สุด เมเดลีนก็ปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้มขณะที่เธอมองดูร่างที่เดินห่างออกไปเรื่อย ๆ
บรรยากาศรอบตัวพวกเขาตกอยู่ในความเงียบงัน แต่เมเดลีนกลับไม่สามารถทำให้หัวใจของเธอสงบลงได้
เฟลิเป้มีความสุขกับสิ่งที่เกิดขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเห็นเมเดลีนปกป้องเขาสุดตัว สิ่งนี้ทำให้เขามีความสุขเป็นพิเศษ
“เอวลีน ผมไม่คิดเลยว่าคุณจะทำอะไรแบบนี้เพื่อผม” เฟลิเป้ยิ้มออกมา
เขาเอื้อมมือไปจับเมเดลีน แต่เธอถอยห่างจากเขา
“เฟลิเป้ คุณช่วยฉันในตอนนั้น ดังนั้นฉันก็เลยตอบแทนหนี้บุญคุณของคุณ”
ในที่สุดเฟลิเป้ก็เข้าใจ เหตุผลเดียวที่เมเดลีนทำลงไปอย่างนั้น คือ เธอต้องการคืนชีวิตที่ติดค้างเอาไว้ให้แก่เขา
เขาปฏิเสธไม่ได้ว่าเจเรมี่กำลังจะยิงเขาจริง ๆ โดยตัดสินจากสายตาที่อาฆาตของเขาเมื่อกี้นี้
ถ้าเมเดลีนมาไม่ทันเวลาเพื่อหยุดเรื่องนี้ เขาคงจะถูกยิง
เขายังประมาทเกินไปเหรอ?
กลับกลายเป็นว่าเจเรมี่ไม่ใช่คนที่เขาจะสามารถกำจัดได้อย่างง่ายดาย
อย่างไรก็ตาม เขาเชื่อมั่นว่าแม้เจเรมี่จะปลอดภัยดี แต่สิ่งที่เมเดลีนพูดในตอนนี้ก็คงเพียงพอที่จะบดขยี้เขาแล้ว
เมเดลีนกลับไปที่ลานด้านนอกของโกดังเฟลิเป้ เมื่อเธอเห็นลิเลียน เธอก็อุ้มเด็กไว้และทนความปวดใจด้วยตัวเธอเอง
“แม่คะ ทำไม ถึงหายไปหลังจากที่บอกว่าจะซื้อขนมสายไหมให้หนูเมื่อวานล่ะคะ?” ลิเลียนยังคงสงสัยเกี่ยวกับการหายตัวไปอย่างกะทันหันของเมเดลีน
เมเดลีนลูบไล้ผมของเด็กหญิงตัวน้อยและยิ้มทั้งน้ำตา “แม่เห็นพ่อ พ่อของลูกน่ะ ลิลลี่”
“พ่อ?” ลิเลียนกะพริบตาและเธอก็นึกถึงแต่เฟลิเป้เท่านั้น “ถ้าครั้งหน้าแม่จะไปหาพ่อ อย่าลืมพาหนูไปด้วย ตกลงไหมคะ?”
“ตกลงจ้ะ แม่จะพาลูกไปด้วยในครั้งหน้าที่แม่เห็นพ่อ เพื่อที่เราจะได้ไม่ต้องพรากจากกันอีกต่อไป” เธอกอดเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ไว้ในอ้อมแขนของเธอแน่น แต่เธอก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ
เธอคงไม่สบายใจตราบใดที่เจเรมี่ยังอยู่ในเมืองเอฟ
อย่างไรก็ตาม เธอไม่ลืมสิ่งที่เจเรมี่พูดกับเธอก่อนไปที่โกดัง “เอวลีน ผมยังคงรักคุณ ผมไม่เคยปล่อยคุณไปแม้แต่วินาทีเดียว”
เมเดลีนตัดสินใจไปหาเจเรมี่
เธอต้องบังคับให้เขากลับไปที่เกลนเดล
เฟลิเป้จะไม่มีวันปล่อยเรื่องนี้ให้เป็นไปแบบนั้นแน่
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เธอหันไปที่ประตูเฟลิเป้ก็เดินเข้ามา “เอวลีน คุณจะไปไหน?”
“คุณบอกว่าคุณจะไม่กักขังฉัน ดังนั้นมันไม่เกี่ยวกับคุณที่ฉันจะไปไหนมาไหน” เมเดลีนเธอเดินตรงไปที่ประตูอย่างแน่วแน่
“ผมไม่กักขังคุณ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะอนุญาตให้คุณไปหาเจเรมี่นะ” เฟลิเป้ขวางเมเดลีนไว้ “เอวลีน ผมคิดว่าคุณรู้บางอย่างเกี่ยวกับผมแล้ว แต่คุณก็ยังเป็นผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุด ผมจะไม่ทำอะไรกับคุณ แต่ผมจะไม่ปล่อยให้ใครนอกจากคุณมีโอกาสทำลายสิ่งที่ผมสร้างมาทั้งหมด”