เรนนี่ยังไม่ได้ทานอาหารเย็น เธอมีเรื่องไม่สบายใจ ถือกาแฟไว้ในมือ ยืนรออยู่นอกร้านอยู่นานแล้ว เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆ แท้จริงแล้วยู่ยี่ท้องลูกของใครกันแน่!
ถ้าหากเป็นลูกของหัสดิน ไม่ เธอแทบจะจินตนาการผลลัพธ์เช่นนี้ไม่ได้เลยจริงๆ มือของเรนนี่สั่นเทิ้ม ตัวเธอก็สั่นอยู่เช่นกัน เธอทนไม่ได้ที่ความพยายามของตัวเธอต้องล้มเหลวในตอนสุดท้าย!
แต่ว่า ถ้าเป็นลูกของคุณฉันทัช ถ้าอย่างนั้น เธอก็ไม่ต้องห่วงกังวลใดๆ เรื่องราวทั้งหมดควรต้องจบลงที่นี่
ถ้าอย่างนั้น เด็กเป็นของใครกันแน่ล่ะ?
เส้นเลือดบนขมับเรนนี่เต้นตุบๆ หัวใจเองก็ยิ่งเต้นไม่หยุด เธอกำลังคิด คำถามเช่นนี้ จะต้องถามอย่างไรดี อีกทั้งจะถามด้วยวิธีไหน และถามออกมาจากปากใครถึงจะดูสมเหตุสมผล
ครุ่นคิดอยู่นาน เธอก็นัดคุณหมอไอแซ็ค ทั้งสองใช้เวลาช่วงอาหารเย็นด้วยกันอีกครั้ง ซึ่งเรื่องทั้งหมดนั้น แน่นอนว่าจะเกิดขึ้นไปตามบรรยากาศที่เป็นใจ
ธรรมชาติของคุณหมอไอแซ็คนั้นเป็นคนค่อนข้างหื่นกาม กับผู้หญิงที่ทั้งสาวและสวยนั้น เขาไม่รู้จะต่อต้านอย่างไร
ต่อให้เรนนี่จะไม่ต้องใช้เรื่องในครั้งก่อนมาข่มขู่เขา แต่ตราบใดที่เขาอยากขึ้นเตียงกับเรนนี่ เขาก็ยังต้องทำตามคำพูดของเธออย่างแน่นอน
หลังจากเสร็จกิจ เรนนี่ก็ใส่เสื้อคลุมอาบน้ำ เดินออกมาจากห้องน้ำ เปิดปากพูด ให้คุณหมอไอแซ็คแสดงความยินดีเรื่องท้องกับยู่ยี่ต่อหน้าหัสดิน
คิดไปคิดมา เธอก็ยังคงคิดให้คุณหมอไอแซ็คไปถามถึงจะเหมาะสมที่สุด เพราะว่า ก่อนหน้านี้ คุณหมอไอแซ็คและยู่ยี่นั้นรู้จักกันมาก่อน
มากไปกว่านั้น คุณหมอปาร์กัวเป็นเพื่อนสนิทกับคุณหมอไอแซ็ค เขาอาจจะเห็นรายงานผลตรวจโดยบังเอิญ แล้วจึงไปพูดแสดงความยินดี ดูสมเหตุสมผล อย่างไม่ต้องสงสัย
ห้องพักผู้ป่วย
หลังจากขัดแย้งกันแบบนั้นเมื่อเช้า บรรยากาศก็ค่อนข้างอึมครึม ยู่ยี่เคลื่อนไหวอย่างไม่สนใจ ส่วนหัสดินกำลังคิดว่าจะเอาใจเธออย่างไร
ชฎารัตนไม่อยู่แล้ว เธอกลับไปที่คฤหาสน์ภูษาธร
เวลาผ่านไปครึ่งหนึ่ง คุณหมอไอแซ็คก็เดินเข้ามา และบอกว่าจะตรวจแขนของหัสดิน เมื่อเห็นยู่ยี่ เขาก็ยิ้ม “คุณยู่ยี่”
“คุณหมอไอแซ็ค” ยู่ยี่ก็ทักทายเขาเบาๆ เช่นกัน ตอนนั้นที่ตระกูลภูษาธร เธอมักจะบังเอิญเจอเขาเป็นประจำทุกวัน พูดได้ว่า เขาเป็นแขกประจำของตระกูลภูษาธร
เขาตรวจร่างกาย พลางเอ่ยปากขึ้น “จริงสิ ยินดีกับคุณยู่ยี่ที่ท้องด้วยครับ 1 เดือนกว่าแล้วสินะ”
ยู่ยี่สะดุ้งเล็กน้อย จากนั้นก็ขมวดคิ้ว เรื่องนี้ เธอไม่มีความคิดที่อยากจะให้คนนอกรู้
“มันเป็นอย่างนี้ครับ ผมเพิ่งไปหาคุณหมอปาร์กัวที่นั่น เขากำลังจัดเอกสารอยู่ ผมเลยบังเอิญไปเห็นเข้าน่ะ”คุณหมอไอแซ็คอธิบาย
ยู่ยี่ยังไม่มีปฏิกิริยาอะไร แต่หัสดินกลับเปลี่ยนสีหน้าทันใด ทั้งเขียวคล้ำทั้งซีดขาว “คุณพูดว่าอะไรนะ?”
“คุณยู่ยี่ท้องแล้วครับ ท้องได้ 1 เดือนแล้ว” คุณหมอไอแซ็คพูดซ้ำอีกครั้ง
“ท้อง!”หน้าอกหัสดินอดไม่ได้ที่จะกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ราวกับถูกคนต่อยไป 1 หมัด ปวดแน่นไปหมด ทั่วทั้งร่างแทบจะระเบิดออกมา!
สำหรับการแสดงความยินดีของคุณหมอไอแซ็คแบบนี้นั้น ยู่ยี่ไม่ชอบมันเลยจริงๆ แต่ด้วยเหตุการณ์ตรงหน้านี้ เธอจึงไม่สามารถแสดงออกมาได้ เพียงแค่ตอบรับเสียงเบาๆ
คำตอบรับนี้ก็คือการยอมรับอย่างไม่ต้องสงสัย อารมณ์ของหัสดินก็เปลี่ยนไปฉุนเฉียวทันใด ทั่วทั้งร่างเหมือนบ้าคลั่งไปแล้ว แม้จะบาดเจ็บ แต่กำลังของเขาก็ยังเยอะมาก คุณหมอไอแซ็คขวางเขาไม่อยู่ จำเป็นต้องให้พยาบาลเข้ามา คนหลายคนกดเขาไว้กับเตียง จากนั้นก็ฉีดยาระงับประสาท เขาหลับไปอย่างรวดเร็ว
ขณะเดียวกัน ในใจของคุณหมอไอแซ็คนั้นก็รู้แน่ชัดแล้วว่า นั่นไม่ใช่ลูกของคุณชายหัสดินอย่างแน่นอน มิฉะนั้น เขาคงจะไม่มีอารมณ์ที่รุนแรงเช่นนี้ หรือจะพูดได้ว่า เขาควรจะตื่นเต้น ดีใจ และไม่ฉุนเฉียว ไม่โกรธ ไม่งุ่นง่าน!
ภายในห้องพักผู้ป่วยสุดท้ายทุกอย่างก็สงบลง เหลือไว้แต่ยู่ยี่ และคุณหมอไอแซ็ค เหล่าพยาบาลทั้งหมดนั้นถอยออกไปแล้ว
“คุณยู่ยี่มีแฟนใหม่แล้วเหรอครับ?” คุณหมอไอแซ็คเปิดปาก และเอ่ยถาม
ความสัมพันธ์กับคุณหมอไอแซ็คนั้นมีถูกจำกัดไว้เพียงแค่การเจอหน้าทักทายกันเท่านั้น สำหรับการพูดคุยนั้น ยังไม่ได้ถึงขั้นนี้ ยู่ยี่เพียงส่งเสียงตอบรับไปเบาๆ
เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้ตั้งใจจะต่อบทสนทนาอีก คุณหมอไอแซ็คเองก็สมควรจะหยุด ไม่ถามคำถามอีก ยังไงซะเขาก็ได้รับข่าวที่ตัวเองอยากได้เรียบร้อยแล้ว
หลังจากจากมา แน่นอนว่าสิ่งที่คุณหมอไอแซ็คทำเป็นอย่างแรกก็คือโทรศัพท์หาเรนนี่ รายงานข่าวล่าสุด
เรนนี่กำลังดื่มน้ำอยู่ ฟังข่าวที่คุณหมอไอแซ็คนำมาให้ ทันใดนั้น ความหงุดหงิดที่เก็บเอาไว้ในใจมา 2 วันก็เหือดหายไป แทนที่ด้วยความสุขและความตื่นเต้นที่ยากจะอธิบาย
นานแล้วที่เธอไม่ได้มีความสุขเช่นนี้ ทั้งร่างตั้งแต่บนลงล่างเต็มไปด้วยความรู้สึกปิติยินดี
เมื่อเดินออกจากห้องชงชา เรนนี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน พูดกับพนักงานในร้านทุกคนว่า วันนี้เธอจะเลี้ยงข้าว
ซาฮาร่าเดินเข้ามาพอดี เลิกคิ้วขึ้น แล้วเอ่ยถาม “มีเรื่องน่ายินดีอะไรไหม?”
“ฉันก็มาอยู่ที่นี่ตั้งนานแล้ว ยังไม่เคยทานข้าวกับทุกคนเลย วันนี้มีเวลาพอดี พี่ซาฮาร่า ไปด้วยกันสิ” หน้าเรนนี่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
ซาฮาร่าไม่ได้ปฏิเสธ พยักหน้า แล้วบอกได้สิ
พวกเธอไปทานอาหารเย็นที่ร้านอาหารก่อน หลังจากนั้นกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งก็ไปร้องคาราโอเกะต่อ เที่ยวเล่นอย่างมีความสุข อารมณ์แจ่มใส
วันรุ่งขึ้นซาฮาร่าต้องไปโรงพยาบาลเพื่อดูหัสดิน เธอจึงถามเรนนี่ว่าอยากไปไหม
เรนนี่นั้นรู้สึกอึดอัด ลังเล และยิ่งไปกว่านั้นก็คือรู้สึกเหงาและโศกเศร้า มองไปแล้วดูเปราะบางน่าสงสาร “เขาคงไม่ต้อนรับถ้าฉันไป ฉันคิดว่า เขาน่าจะไม่อยากเห็นฉันแล้ว”
เธอและเรนนี่คบหาเป็นเพื่อนกันมาเป็นเวลานานแล้ว เธอรู้สึกว่าเรนนี่ค่อนข้างนิสัยดี เมื่อได้ฟังประโยคนี้ ซาฮาร่าก็ขมวดคิ้ว เอ่ยขึ้นทันใด “งั้นถือว่าไปเป็นเพื่อนฉันแล้วกัน”
เรนนี่แสร้งทำเป็นลำบากใจเล็กน้อย แต่เธอก็ยังคงพยักหน้า
หัสดินไม่ได้ตื่นขึ้นเลยทั้งคืน ยู่ยี่เองก็ยากที่จะผ่อนคลายลงได้
เช้าวันรุ่งขึ้น ในยามเช้าตรู่ ชฎารัตน์ก็มาหา พร้อมกับนำอาหารเช้ามาด้วย ยู่ยี่ไม่ยอมทาน น้ำเสียงของชฎารัตน์แข็งขึ้น บังคับให้เธอต้องทาน
เมื่อประนีประนอมไม่ได้ ยู่ยี่ก็นั่งลง เริ่มทานอาหารเช้ากับชฎารัตน์ ชฎารัตน์ยังคงพูดเรื่องให้พวกเขาทั้งสองกลับมาคืนดีกัน ด้วยคำสอนที่ดูมีความหมายซึ้ง และด้วยคำพูดที่จริงใจ
สำหรับยู่ยี่นั้น หัสดินนั้นชอบเธอ ชฎารัตน์ก็ชอบด้วยเช่นกัน มิฉะนั้นด้วยฐานะทางครอบครัวของยู่ยี่ ตอนที่ทั้งสองคนแต่งงานกันครั้งแรก เธอคงคัดค้านเป็นแน่
สำหรับชฎารัตน์นั้น ในใจยู่ยี่นั้นก็เคารพเธออยู่ สำหรับผู้สูงอายุแล้ว ยู่ยี่จะให้ความเคารพนับถืออย่างเหมาะสม
ดังนั้น ในยามที่ชฎารัตน์พูดประโยคเหล่านี้ แม้ว่ายู่ยี่จะไม่ชอบฟังมันมาก แต่ยังคงนิ่งเฉย แสดงสีหน้าที่เหมาะสม ฟังเธอพูด
หลังจากรอเธอกล่าวจบ ยู่ยี่จึงค่อยเอ่ยปากขึ้นอย่างจริงจัง “คุณน้าคะ ในใจของฉันเมื่อตัดสินใจแล้วก็ไม่มีทางเปลี่ยนค่ะ ฉันกับเขา ไม่มีทางเป็นไปได้!”
เสียงนั้นเบาลง และเสียงซาฮาร่าก็ลอดผ่านบานประตูเข้ามา พร้อมกับคำประชดประชันที่บาดลึก “แม่คะ คนเขาบอกเป็นไปไม่ได้ขนาดนี้แล้ว เรายังต้องพูดจานอบน้อมกับเขาอีกเหรอคะ?”
หลังจากนั้นไม่นาน เงาร่างของซาฮาร่าและเรนนี่ก็ปรากฏขึ้นในห้องพักผู้ป่วย ในมือทั้งสองคนต่างถือของเยี่ยมผู้ป่วย
ชฎารัตน์ขมวดคิ้ว น้ำเสียงติดไม่พอใจ “ซาฮาร่า!”
“จะทำเสียงดังขนาดนี้ไปเพื่ออะไรกัน? ในเมื่อตอนนี้เธอก็ท้องแล้ว ท้องลูกของผู้ชายคนอื่น แม่คิดว่า คนเขาจะยังกลับมาคืนดีกับลูกชายของแม่ได้อีกเหรอคะ?”
ท้อง ชฎารัตน์ตกใจเล็กน้อย คิ้วขมวดขึ้น
และเรนนี่ผู้เงียบมาโดยตลอดก็เอ่ยขึ้น “ถึงแม้ที่นี่จะไม่มีที่ให้ฉันพูด แต่ฉันก็ยังอยากพูดอีกสักคำ ในเมื่อไม่สามารถให้ความหวังคนอื่นได้ ทำไมไม่บอกให้เขายอมแพ้ไปตรงๆ หากคุณยู่ยี่บอกเขาว่าท้องตั้งแต่แรก เกรงว่าเขาคงจะยอมแพ้ไปตั้งแต่เนิ่นๆ แต่ทำไมคุณยู่ยี่ถึงไม่พูดล่ะคะ? เป็นเพราะเพื่อตอบสนองความฟุ้งเฟ้อของผู้หญิงหรือเป็นเพราะว่าตั้งใจจะเพลิดเพลินไปกับความรู้สึกที่ถูกผู้ชายไล่ตามจีบ หรือว่ากำลังแก้แค้นอยู่?”
“ในเมื่อคุณรู้แล้วว่าไม่มีที่ให้คุณพูด งั้นก็เงียบปากไปเลย! เรื่องของฉันยู่ยี่ ยังไม่ต้องให้เมียน้อยมาชี้แนะ!” ยู่ยี่หัวเราะเยาะ ไม่เคยวางเธอไว้อยู่ในสายตา
อย่างไรก็ตาม มันง่ายมาก ซาฮาร่าฟังแล้วพูดว่า “ใช่ ทำไมคุณไม่บอกเราเกี่ยวกับการท้องของคุณมาก่อนเลย การดูแม่ของฉันพูดกับคุณแบบนี้ รู้สึกประสบความสำเร็จมากไหม”
“คุณคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติมาโดยตลอดเหรอ” ยู่ยี่ขมวดคิ้ว มองซาฮาร่าซึ่งเต็มไปด้วยความโกรธ “ตอนนี้ฉันกับคุณและตระกูลภูษาธร ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกันอีก ฉันท้อง และนั่นเป็นเรื่องของฉัน มีกฎที่ไหนบอกว่า หลังจากฉันท้องแล้วต้องบอกพวกคุณ? แม้แต่เจ้านายยังไม่มายุ่ง แล้วคุณมีสิทธิ์อะไร คุณมีคุณสมบัติอะไร”
ชฎารัตน์ยังคงตกตะลึง เธอไม่เคยคิดว่า ยู่ยี่จะสามารถตั้งท้องได้ในช่วงเวลาสั้นๆ เช่นนี้!
ในเวลานี้ หัสดินตื่นขึ้น เขาลุกขึ้นนั่ง ดวงตาดอกท้อจ้องไปที่ยู่ยี่ ข้างในตาดูแดงก่ำ “พวกคุณออกไปให้หมด!”
คนที่ยืนอยู่ในห้องไม่มีใครขยับเขยื้อน ทันใดนั้น เขาก็อารมณ์เสียและแผดเสียงแหบ “พวกคุณทุกคนออกไป! เหลือแค่เธอ!”
พวกเขาไม่อยากกระตุ้นผู้ที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสอีกครั้ง ชฎารัตน์จึงเดินออกไป ตามด้วยซาฮาร่าและเรนนี่คราวนี้ห้องพักผู้ป่วยเงียบจริงๆ มีเพียงเสียงหายใจของทั้งสองคนดังขึ้นทีละคน และบรรยากาศที่เงียบสงัดทำให้ผู้คนรู้สึกหดหู่
“ทำไมคุณถึงตั้งท้องลูกของเขา?” หัสดินจ้องมองเธอด้วยดวงตาสีแดงก่ำ
ยู่ยี่เอ่ยอย่างเฉยเมย “เราเป็นแฟนกัน เป็นเรื่องปกติ ฉันไม่มีเหตุผลที่จะไม่ตั้งท้องลูกของเขาหนิ”
ผลลัพธ์ดังกล่าวฟาดหน้าหัสดินอย่างแรง เขาไม่เคยโกรธ หงุดหงิด ควบคุมอะไรไม่ได้ และโกรธจนใบหน้าบิดเบี้ยวขนาดนี้มาก่อน “คุณตั้งท้องลูกของเขาได้อย่างไร!”
หัสดินไม่สามารถยอมรับได้ว่าเธอกำลังตั้งท้องลูกของฉันทัช ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยความโกรธและต้องการระบาย!
“ฉันไม่คิดว่าเราจำเป็นจะต้องพูดถึงเรื่องนี้เลย!” ยู่ยี่ไม่มีอารมณ์ที่จะถกเถียงหารือเรื่องนี้กับเขา
ด้วยความกังวล หน้าอกของหัสดินนั้นเจ็บปวดตลอดเวลา ราวกับว่ามีใครกำลังถือมีด และฟันที่หน้าอกของเขาด้วยปลายมีดอันแหลมคม ความเจ็บปวดนั้นเจ็บปวดมากจนทำให้เขาหายใจไม่ออก
ร่างยาวของเขาโค้งและก้มศีรษะลง หอบหายใจอย่างหนัก จนเหมือนสำลัก
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง หัสดินก็เงยหน้าขึ้นจ้องมองที่เธอและพูดคำต่อคำ “ทำแท้งเด็กของไอ้ฉันทัชซะ!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ยู่ยี่ก็อยากจะหัวเราะเล็กน้อย แต่เธอก็หัวเราะออกมาดังๆ จริงๆว่า “หัสดินคุณคิดว่าโลกทั้งใบอยู่รอบตัวคุณจริงๆ หรือ คุณต้องได้มันมาเมื่อต้องการใครสักคน และเตะมันออกไปเมื่อไม่ต้องการอยากได้ ทำแท้งลูกฉัน! คุณยังพูดออกมาได้ ฮิฮิ…”
“ในตอนนั้น คุณสามารถทำแท้งลูกวัย 5 เดือนของผมได้! ทำไมไม่สามารถทำแท้งลูกของไอ้ฉันทัชได้ในตอนนี้?” หัสดินรู้สึกราวกับว่าเขาอยู่ในห้องใต้ดินน้ำแข็งและหนาวมาก
“คุณต้องถามตัวเองด้วยคำถามนี้! ฉันซาบซึ้งที่คุณช่วยชีวิตฉันในครั้งนี้ ฉันพักอยู่ในโรงพยาบาลเพื่อดูแลคุณเพียงเพราะคุณช่วยรับบาดเจ็บแทนฉัน ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ฉันจะไม่มาโรงพยาบาลอีก”