มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 790
“ขอบคุณนะ นาริซซ่า! เธอสามารถมอบพวกมันมาให้ฉันได้!” มีล่าตอบกลับ ขณะที่เธอรับพัสดุมาจากเธอ
“และขอบคุณที่ให้โอกาสฉันได้ออกรายการโทรทัศน์! ขอบคุณมาก!”
“ไม่เป็นไร พวกเราทุกคนก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ฉันคิดว่าพวกเราควรแกะพัสดุตอนนี้และดูว่าพวกเราได้อะไรมา!” มีล่าตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
เนื่องจากนาริซซ่าต้องการจะสนิทกับมีล่าอีกครั้ง เธอจึงอยู่ดูพวกเธอแกพัสดุของพวกเธอกัน รวมถึงเธอด้วย ตอนนี้ก็มีสี่คนอยู่ในหอพักของพวกเธอ
“…ฮะ? มีพัสดุสำหรับพวกเราแต่ละคน! เป็นไปได้ไหมว่าแฟนของพวกเราทั้งสามคนจะส่งของขวัญมาให้พวกเราในเวลาเดียวกันนี้? ฮ่าฮ่าฮ่า! แม้นั่นไม่น่าจะเป็นไปได้ก็ตาม!” มอลลี่พูดเล่น
“การเดาของฉันก็คือ พวกมันมาจากทีมการเดินทางต่างประเทศ ไม่ว่าจะอย่างไร พวกเราทั้งสามคนก็เป็นคณะผู้ติดตามสำหรับทีมการเดินทางนี้นะ!”
“ใช่ มันอาจจะมาจากพวกเขา!”
จากนั้นพวกเธอทั้งสามคนจึงเริ่มแกะพัสดุของแต่ละคนกัน…
“…ฮะ? จี้…งั้นเหรอ? มันดูแปลกเล็กน้อยนะ เธอไม่คิดงั้นเหรอ?” มอลลี่กล่าว ขณะที่เธอถือจี้นั้นไว้ในมือของเธอ
สัญลักษณ์คล้ายกับดวงอาทิตย์ถูกสลักลงบนนั้น และจากมุมหนึ่ง มันดูค่อนข้างเหมือนลูกไฟที่กำลังลุกไหม้
“ทีมการเดินทางช่างน่าประหลาดเสียจริง ทำไมพวกเขาถึงจะส่งจี้เช่นนี้ให้พวกเราด้วยล่ะ?” วันด้าถาม ด้วยสีหน้างุนงงบนใบหน้าของเธอ
“อีกอย่าง…จี้นี้ไม่ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยหรือไง?” วันด้าถาม
“ฉันไม่รู้เกี่ยวกับความรู้สึกอึดอัดแต่มันดูแปลกจริง ๆ นั่นแหละ!” มีล่าที่ดูเหมือนรู้สึกประหลาดใจตอบกลับ
“อืม ตอนนี้ก็ช่างจี้นี้เถอะ แต่แทนที่ ฉันขอเสนอให้พวกเราไปข้างนอกและเพลิดเพลินกับมื้ออาหารดี ๆ ในคืนนี้กัน! พวกเราจะแสดงความสามารถของพวกเราในวันพรุ่งนี้! ฉันเลี้ยงเอง!” มอลลี่กล่าว พร้อมกับหัวเราะออกมา
“ฟังดูดีเลยนะ! โอ้ ทำไมเธอไม่ไปร่วมกับพวกเรากันล่ะ นาริซซ่า? ไปด้วยกันเถอะ!” มีล่าชวน
เมื่อนาริซว่าพยักหน้าเป็นการตอบรับ เครื่องบินจากจังหวัดซอลฟอร์ดก็เริ่มลงจอดที่ฮ่องกงแล้ว
เป็นเป็นเวลาดึกแล้วและเมื่อกลุ่มคนออกเครื่องบินมา รถพิเศษคันหนึ่งก็กำลังรอพวกเขากันอยู่แล้ว ไม่นานหลังจากนั้นก็ส่งคนกลุ่มนั้นไปยังโรงแรมชายทะเล…
“ไปให้พ้น นังบ้านี่!” ชายหนุ่มคนหนึ่งตะเบ็งเสียง ใส่ขณะที่เขาตบหน้าหญิงสาว
เขาใช้กำลังอย่างแรงในการตบของเขาจนหญิงสาวคนนั้นล้มลงกับพื้นไปทันที
“แม่งเอ้ย! ดังนั้นจู่ ๆ เธอก็คิดถึงฉันขึ้นมาได้หลังจากตลอดเวลามานี้งั้นเหรอ? และคิดว่าเธอสามารถตามฉันมาตลอดทางจนถึงที่นี่เพื่อตามหาฉันงั้นเหรอ? ไปตายซะ!” ผู้ชายคนนั้นคำราม โดยการเตะหน้าท้องผู้หญิงคนนั้นอย่างแรง ขณะที่เธอนอนอยู่ตรงทางเข้าของโรงแรม
ด้วยความเจ็บปวดอย่างที่สุด สิ่งเดียวที่หญิงสาวสามารถทำได้ก็คือนอนขดตัวอยู่กับพื้นเท่านั้น
ขณะที่เขายังคงทำร้ายเธอต่อไป การกระทำของเขาก็ดึงดูดความสนใจจากผู้คนมากมายที่เตรียมจะล่องเรือในบริเวณใกล้เคียงนี้
“ถ้าแฟนใหม่ของฉันเข้าใจฉันผิดล่ะก็ งั้นฉันจะโยนเธอลงมหาสมุทรและปล่อยให้ปลากินเธอซะ!”
และในขณะที่เขากำลังจะตีผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง ชายหนุ่มก็แข็งทื่อขึ้นมาทันทีเมื่อเขารู้สึกว่าใครบางคนกำลังจับข้อมือเขาไว้แน่นหนา
“นาย…นายเป็นใคร?” ผู้ชายคนนั้นถามอย่างโกรธเคือง
แทนคำตอบ อีกคนเพียงจับข้อมือของชายหนึ่มไว้แน่นหนา ไม่นานก่อนที่ชายหนุ่มคนนั้นจะไม่สามารถทนความเจ็บปวดได้อีกต่อไปและเริ่มร้องขอความปราณี!
“ไปซะ!” อีกคนตะเบ็งเสียงใส่ขณะที่จากนั้นเขาก็เตะชายหนุ่มคนนั้นออกไปไกลพอสมควร
เมื่อเห็นกลุ่มคนกำลังยืนอยู่ด้านหลังของคนที่ทำร้ายข้อมือเขา เขาจึงไม่กล้าที่จะอยู่อีกต่อไปและวิ่งเข้าไปในโรงแรมทันที
เมื่อเขาไปแล้ว คนที่ช่วยหญิงสาวคนนั้นไว้ก็นั่งยอง ๆ ลงและช่วยให้เธอลุกขึ้น อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเห็นหน้าเธอ เขาก็ถึงกับสะดุ้งตกใจทันที!
“เป็นเธอจริง ๆ!” ผู้ชายคนนั้นกล่าวด้วยความประหลาดใจ
เขารู้สึกว่าหญิงสาวคนนั้นดูคุ้นเคยมากเกินไปเล็กน้อยเมื่อเขาเห็นเธอครั้งแรกตรงทางเข้าของท่าเรือก่อนหน้านี้
แม้เขาไม่ได้วางแผนที่จะก้าวก่ายกับเหตุการณ์นี้ แต่เมื่อเขาเห็นว่าผู้ชายคนนั้นปฏิบัติต่อเธออย่างโหดร้ายแค่ไหน เขาก็ทนมองเธอถูกซ้อมต่อไปไม่ได้อีกต่อไป
แม้หญิงสาวคนนั้นจะได้รับบาดเจ็บสาหัสจนถึงจุดที่เธอมีปัญหาในการยืนด้วยตัวเอง แต่ทันทีที่เธอเห็นผู้ช่วยชีวิตของเธอ เธอจึงรู้สึกทั้งประหลาดใจและรู้สึกขอบคุณทันที
“เป็น…เป็นนายเหรอ เจอรัลด์?!” หญิงสาวคนนั้นร้องเสียงดังออกมา