TQF:บทที่ 593 เริ่มมีความหวัง (1)
“ไม่ หากเราอยากมีที่ยื่นก็ต้องจัดการเรื่องนี้”
เว่ยหัวมีสีหน้าเคร่งขรึม “กว่าพวกเราจะสมัครกลุ่มทหารรับจ้างระดับ 3 จนเลื่อนฐานะในฮวงยันได้ แต่ก้ยังเทียบกับอิทธิพลอื่นๆไม่ได้ จะเป็นที่ 2 ในกลุ่มทหารรับจ้างก็ต้องเขี่ยกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนออกไปให้ได้”
“งั้นพวกเรา….”
“พวกเรายังรีบร้อนไม่ได้….”
เว่ยหัวขมวดคิ้วแน่น มองคนตรงหน้าที่เป็นทั้งหัวหน้ากลุ่มและสหายคนสนิท “ในช่วงที่ยังไม่แน่ใจในพลังที่แท้จริงของกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุน พวกเราไม่ควรวู่วาม”
“เว่ยหัว เจ้าหมายความว่าให้เราอดทนไปก่อนรึ” หัวหน้ากลุ่มลวี่เอ่ยเสียงเข้ม “แม้ว่าพวกเรากับกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนจะไม่ได้ขัดผลประโยชน์อะไรกันมาก แต่พวกเขาไม่ไว้หน้าพวกเราครั้งแล้วครั้งเล่า หากพวกเรานิ่งเฉยอยู่ทหารรับจ้างในฮวงยันต้องดูหมิ่นเราแน่”
“ไม่หรอกพี่ลวี่ บางครั้งเราก็ต้องเลือก ที่เจ้าพูดก็ถูก เรื่องที่กลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนแย่งตึกชุนเหอที่เราต้องการไปกับเรื่องที่พวกเขาตีกลุ่มทหารรับจ้างเถี่ยฉุยจนขาหักนั้น พวกเราแค่แกล้งวางท่าก็พอ ไม่จำเป็นต้องเอาเรื่องพวกนี้ไปสู้เอาเป็นเอาตายกับพวกเขาจริงๆ”
พูดมาถึงตรงนี้เว่ยหัวหยุดไปนิดนึง “แต่เสียตึกชุนเหอให้กลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนไปนี่น่าเสียดายจริงๆ พวกเราอุตส่าได้โอกาสนี้มากลับถูกคนของกลุ่มทหารรับซื่อหุนชิงตัดหน้าไปก่อน”
“เฮอะ พวกเขากลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนต่างหากที่มามีเรื่องกับเรา ไม่ว่าอย่างไรเรื่องนี้ข้าก็ต้องกู้ศักดิ์ศรีให้ได้ จะได้ไม่ให้พวกทหารรับจ้างนั่นมาดูถูกพวกเรา”
“ไม่ต้องรีบร้อนในบัดเดี๋ยวนี้หรอก ร้านของกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนยังไม่เปิดไม่ใช่เหรอ เรารอโอกาสก่อน”
“เว่ยหัวมีแผนแล้วเหรอ”
“รอดูก่อน บอกสหายของเราให้คอยจับตาดูพวกกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนไว้”
“สหายเราจับตาไว้นานแล้ว”
“งั้นก็ดี”
สีหน้าของทั้งคู่อึมครึม สายตาเย็นยะเยือกดั่งงูพิษที่รอฉกเหยื่อให้ตาย
“เสี่ยวเสี่ยว…”
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวที่กำลังร่างแบบแผนอยู่เงยหน้าตามเสียงก็เห็นท่านย่าผลักประตูเข้ามา จึงรีบวางพู่กันลงและฉีกยิ้ม “ท่านย่า ท่านมาได้ไง”
“เจ้านี่น้า อยู่ในห้องหนังสือมา 2-3 วันแล้วไม่ยอมออกมาเลย จะยุ่งแค่ไหนก็ควรออกไปเดินหน่อย”
ฟางซูหยุนนั่งลงตรงหน้านาง เอ่ยอย่างเป็นห่วง “เจ้าหนู เหนื่อยแย่เลยสิ”
“ไม่เลยท่านย่า” เฉิงเสี่ยวเสี่ยวยิ้ม “ในบ้านมีท่านย่าคอยดูแล นอกบ้านก็มีผู้เฒ่าหยิงคอยวิ่งเรื่องให้ ข้าจะไปมีธุระอะไร”
“เจ้านี่น้า ย่ารู้หมดแหละว่าเจ้าทำอะไรอยู่”
สายตากวาดไปยังกระดาษมากมายที่นางจดเอาไว้ ถอนหายใจเศร้าๆ “อยู่ที่นี่ก็ต้องให้เจ้าก่อร่างสร้างตัว เสี่ยวเสี่ยวของเรานี่เก่งกว่าผู้ชายอีก ย่าดีใจจริง”
“ท่านย่า ที่นี่ไม่มีคนนอกสักหน่อย ไม่ต้องชมหลานหรอก ไม่มีใครได้ยินสักหน่อย”
“เจ้านี่ แซวย่าเหรอ”
รอยยิ้มบนห้าฟางซูหยุนกว้างขึ้นอีก “เสี่ยวเสี่ยว ช่วงนี้ย่าลองคิดดูแล้วเรื่องที่เราจะกลับชิงยางน่ะไม่ต้องรีบก็ได้ สร้างกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนให้มั่นคงก่อน แล้วก็กระจายพวกเขาออกไปตามหาซวนซุน รอจัดการเรื่องพวกนี้ให้เรียบร้อยก่อนแล้วเราค่อยกลับไป ยังไงซะข้าก็ไม่ได้กลับไปหลายสิบปีแล้ว อีกสัก 5 ปีก็คงไม่เป็นไร”
“ท่านย่า….”
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวคิดไม่ถึงว่าท่านย่าจะพูดเรื่องนี้อีก ซึ้งอยู่หน่อยๆ ตอบกลับเสียงเบา “ท่านย่าวางใจเถอะ ไม่จำเป็นต้องนานขนาดนั้นหรอก ข้าคิดไว้ว่าหลังจากที่ทุกอย่างที่นี่เรียบร้อยแล้วเราก็ออกเดินทางไปชิงยางเลย แล้วก็อยากจะตั้งสาขาของกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนไปในทุกเมืองที่ผ่านจนถึงชิงยาง ท่านว่าดีมั้ยท่านย่า”
“เสี่ยวเสี่ยว เจ้าหมายความว่าจะขยายกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนในช่วงเวลาสั้นๆเหรอ แบบนี้เราจะดูแลไหวเหรอ”
ฟางซูหยุนไม่คิดว่านางจะรีบร้อนขนาดนี้ อดเป็นห่วงไม่ได้
“ท่านย่าลืมแล้วเหรอว่าคนในกลุ่มทหารรับจ้างเรามีใครบ้าง พวกเราไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงความซื่อสัตย์ของพวกเขาเลย แค่ข้อนี้เราก็ขยายกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนได้อย่างหมดห่วงแล้ว ข้าจะทำให้ชื่อกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนดังก้องไปทั่วแผ่นดินฉางไห่ในเวลาที่สั้นที่สุด เอาให้ไม่มีใครไม่รู้จักเลย”
“คุณหนูพูดได้ดี….”
ร่างของหยูเฮงน้อยปรากฏตัวออกมาตามเสียงของนาง นางกล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ฮูหยินฟาง คุณหนู เราโปรยสัตว์อมตะไปทั่วผืนดินฉางไห่เหมือนหว่านเมล็ดก็ได้ พวกเราจะได้หาท่านเขยเจอในเวลาที่เร็วที่สุด แล้วก็ให้ผืนดินฉางไห่ได้เห็นว่าคนจากแผ่นดินอื่นน่ะใช่ว่าจะรังแกได้”
—————————