“ใช่ ผมชอบคุณที่พูดที่สุดความจริง ผมไม่ได้กลับมานานขนาดนี้ คุณคงลำบากมากใช่ไหม?” เขากล่าว
หลังจากเงียบไปนาน ยู่ยี่ก็เงยหน้าขึ้น หรี่ตาลงเล็กน้อยและยกยิ้ม “คิดถึงคุณ นี่ถือว่าว่าลำบากไหม?”
“ผมชอบความลำบากนี้ของคุณ รู้ไหม ว่านี่เป็นความลำบากที่สะเทือนอารมณ์ที่สุดที่เคยได้ยินมา…” ฉันทัชพูดช้าๆ จ้องมาที่เธออย่างตั้งใจ เพียงครู่หนึ่ง ก็กอดจูบอย่างเร่าร้อนกับเธอ
เมื่อความเร่าร้อนลดระดับลง ยู่ยี่ก็ผลักเขาออกไปและไปอาบน้ำ
ฉันทัชยอมให้เธอไป เขาอารมณ์ดีอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน และความรู้สึกสบายทั่วร่างกายทำให้เขาผ่อนคลายมาก
เขาชอบความรู้สึกที่ได้อยู่กับเธอ ความรู้สึกที่ไม่เคยมีใครมอบให้เขา
…
ในอีกด้านหนึ่ง
หัสดินไม่ได้กินข้าวมาทั้งวัน ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาดูมืดมนราวกับท้องฟ้าที่ปกคลุมไปด้วยก้อนเมฆสีดำ
เขาเป็นแบบนี้ตั้งแต่รู้ข่าวเรื่องการตั้งท้องของยู่ยี่
ชฎารัตน์รู้สึกเสียใจต่อลูกชายของเธอมากนัก พยายามชักชวนและเกลี้ยกล่อมเขาในทุกวิถีทางโดยหวังให้เขาทานอาหาร แต่ดูเหมือนว่าเธอจะลืมไปว่า หัสดินอายุสามสิบปีไม่ใช่อายุสามขวบ!
ซาฮาร่าไม่เห็นรูปลักษณ์ราวกับคนตายซากของพี่ชายตัวเอง “ไม่ใช่แค่ผู้หญิงคนหนึ่งหรอกเหรอ อีกอย่าง คนเขากำลังท้อง นายยังคิดอะไรอีก?”
“พี่ซาฮาร่า ช่วยพูดให้น้อยลงหน่อยได้ไหมในตอนนี้ เขาอารมณ์ไม่ดี” เรนนี่ทำตัวเป็นคนดีและพูดอย่างเข้าใจ
“อารมณ์ไม่ดี นั่นคือสิ่งที่เขาหาเรื่องให้ตัวเอง นอกจากยู่ยี่ บนโลกนี้ไม่มีผู้หญิงอีกต่อไปแล้วเหรอ” ซาฮาร่ายังคงเต็มไปด้วยความโกรธและไม่สนใจที่จะอยู่ที่นี่ ดึงเรนนี่ที่ไม่ได้มีความตั้งใจจะจากไปเดินออกไปจากห้องพักผู้ป่วย
ชฎารัตน์ขอให้ซาฮาร่าพูดให้น้อยลงสักสองสามคำเพื่อระงับบรรยากาศตึงเครียดในห้อง เธอเปิดโทรทัศน์ที่กำลังรายงานข่าว
ในข่าวบอกว่าโปรเจกต์นี้คนงานก่อสร้างได้รับบาดเจ็บจนตาย และตัวอาคารมีปัญหาก่อนการก่อสร้างเสร็จสิ้น ผู้รับผิดชอบถูกนำตัวส่งโรงพักแล้ว
เมื่อได้ยินชื่อโปรเจกต์ หัสดินก็มีกำลังขึ้นอย่างไร้สาเหตุ และผุดลุกขึ้น เขาจำได้แม่นยำว่า ยู่ยี่นั้นเป็นผู้รับผิดชอบโปรเจกต์นี้
ในเวลานี้ เกิดปัญหาใหญ่มาก และมันเป็นข่าวพอที่จะเห็นได้ว่ามันร้ายแรงแค่ไหน
ด้วยความแข็งแกร่งของยู่ยี่เพียงอย่างเดียว ดูเหมือนจะไม่ง่ายเลยที่จะจัดการเรื่องนี้ สำหรับภูมิหลังของครอบครัวฉันทัชเขาไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เมื่อดูจากรูปลักษณ์ของเขาแล้ว เขาไม่สามารถช่วย ยู่ยี่ได้
ในเวลานั้น ถ้ายู่ยี่มาขอความช่วยเหลือจากเขา ตกลงจะหมั้นกับเขา แล้วฆ่าเด็กที่ชื่อฮั่ว เขาก็จะพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อช่วยเธอให้พ้นจากอันตรายนี้
…
ยู่ยี่ไม่ได้นอนหลับในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา และฉันทัชก็เช่นกัน
คืนนี้ฉันนอนหลับอย่างสงบสุขตั้งแต่แปดโมงเย็นจนถึงแปดโมงเช้าของวันรุ่งขึ้น
ตื่นนอน อาบน้ำ ก่อนที่บริษัทโทรมา เรื่องโปรเจกต์ต้องสืบสวนและสอบสวนเพิ่มเติมซึ่งหมายความว่าฉันต้องไปโรงพักอีกครั้ง
ฉันทัชอยากไปด้วย แต่ยู่ยี่ไม่ยอมให้เขาไป เธอไม่ต้องการเป็นดอกไม้ในเรือนกระจกที่ไม่อาจทนลมและฝนข้างนอกไม่ได้
ต่อหน้าตำรวจและผู้จัดการ เธอพูดชัดเจนมาก เธอไม่ชัดเจนเกี่ยวกับการออกแบบเบื้องต้นและวัสดุของโปรเจกต์ที่เธอรับช่วงกลาง
คำพูดของตำรวจยังแสดงให้เห็นชัดเจนว่าเธอเข้ายึดครองไปแล้วครึ่งทาง แต่ปัญหากับบ้านก็เกิดขึ้นในเดือนที่ผ่านมาเช่นกัน
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ยู่ยี่ก็อดที่จะเยาะเย้ยไม่ได้ เธอคิดว่ามันไร้สาระเกินไป จึงถามไปตรงๆ ว่า “ฉันผิดเองหรือที่รากฐานล่มลง”
ตำรวจเงียบกริบไป และผู้จัดการก็ดูไม่ค่อยดีนัก
แต่โดยทั่วไปแล้วเธอหนีไม่พ้นความรับผิดชอบในเรื่องนี้ ตำรวจกล่าวแบบนั้น และจำเป็นต้องสอบสวนเพิ่มเติม
สำหรับโปรเจกต์ใหญ่ๆ แบบนี้ ย่อมหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีเงามืดอยู่เบื้องหลัง ภูมิหลัง และความสัมพันธ์ต้องแน่นแฟ้นมาก ตอนนี้จุดประสงค์ของพวกมันคือตามหาเงามืดที่อยู่เบื้องหลัง
เพียงแต่ครั้งนี้พวกเขาจะกะพริบตาไม่ได้เด็ดขาด
เมื่อ ยู่ยี่ไปที่สถานีตำรวจ ฉันทัชได้โทรหาโก๋ และเริ่มสอบสวนเรื่องนี้จากด้านหลัง
เรื่องหนึ่งสำหรับเธอที่จะไม่ช่วย เป็นอีกเรื่องหนึ่งสำหรับเขาที่ต้องช่วย เธอคือผู้หญิงของเขา เขายอมให้เธอเป็นอิสระและเข้มแข็ง แต่เขาก็มีสิ่งสำคัญที่เขาสามารถแบกรับได้
หัสดินกำลังรอโอกาสอยู่ รอจนกระทั่งยู่ยี่กลับมาขอร้องเขา
ยังไม่มีผลครับ อีกด้าน ข่าวก็เยอะขึ้นเรื่อยๆ ชาวบ้านลือกันว่าเป็นโปรเจกต์คุณภาพแย่
ตราบใดที่มีเงิน ไม่มีมโนธรรม ก่อนสร้างบ้านก็มีปัญหามากมาย
พวกเขาขัดขืนโดยกล่าวว่าแม้ว่าโปรเจกต์จะสร้างเสร็จสิ้น พวกเขาก็จะไม่ซื้อมัน และในขณะเดียวกัน พวกเขาก็ดุด่า ยู่ยี่และคำพูดก็น่าเกลียดมาก
สำหรับคนอยู่อาศัยไม่รู้เรื่องภายในโปรเจกต์ รู้แค่ว่าใครรับผิดชอบ ใครควรเรียก ที่เหลือนั้นควบคุมไม่ได้
ข่าวของยู่ยี่ก็แพร่กระจายไปทั่วเช่นกัน เรนนี่ อ่านแล้วหุบปากไม่ได้ หัสดินรอดูมันอย่างอดทน
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอประสบกับเรื่องดังกล่าว แต่ ยู่ยี่ทำได้จริงๆ เธอสงบ ไม่หวั่นไหว และเธอสามารถจัดการกับคำสาปส่งอย่างใจเย็นได้
แต่ฉันทัชไม่สามารถทำได้ เขาไม่สามารถทนต่อสิ่งที่เกิดขึ้นกับผู้หญิงของเขาเองได้และความเร็วและจังหวะของการสืบสวนก็เริ่มเร่งขึ้น
เนื่องจากการตั้งท้องของ ยู่ยี่และความเหนื่อยล้าในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เธอลดน้ำหนักลงเร็วเกินไปเล็กน้อย ดูเหมือนชัดเจนมากไปด้วยซ้ำ
ฉันทัชนั้นรู้สึกลำบากใจ “อย่าไปที่บริษัทอีก และอย่ากังวลกับสิ่งเหล่านั้นอีกต่อไป ผมจะจัดการให้เอง”
ยู่ยี่ส่ายหัวแล้วรีบเข้าห้องน้ำ เธออาเจียนไม่หยุด
กางเกงลินินที่เธอสวมอยู่นั้นกวาดไปทั่วส่วนโค้ง ขายาวที่มีเสน่ห์ของฉันทัชเดินเข้าไปในห้องน้ำ และลูบหลังเธอ การแสดงออกที่อ่อนโยนของเขาผสมปนเปไปด้วยความกังวล
“ไปแต่งตัว ผมจะขับรถไปโรงรถ แล้วจะไปส่งเธอที่โรงพยาบาล…” เขากล่าว
ในเวลานี้ โรงพยาบาลไม่ได้รับอนุญาตให้ไปโดยปกติ ยู่ยี่ส่ายหัวและยิ้มอย่างไม่พอใจ “ฉันแค่เหนื่อย เท่านั้น ไม่จำเป็นต้องไปโรงพยาบาล”
ฉันทัชลูบหลังเธอเบาๆ อีกครั้ง “ไม่ ผมกังวล…”
“แล้วฉันก็ถอยออกมา อยู่บ้านเพื่อพักฟื้น ไม่ไปทำงานในบริษัท และไม่สนใจสิ่งที่น่ารำคาญพวกนั้น แล้วยังไงล่ะ”
หลังจากคิดเกี่ยวกับการแลกเปลี่ยนเงื่อนไขอยู่พักหนึ่ง
ฉันทัชเลิกคิ้วขึ้น ยู่ยี่ยืนเขย่งปลายเท้า จูบคางเซ็กซี่ของเขา หันกลับไปหาทันทีฉันทัชก้มลงเล็กน้อยและจูบอย่างเร่าร้อน
ในตอนบ่ายฉันทัชออกไปหาของบางอย่างแต่ไม่ได้บอกว่าจะไปที่ไหน โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นชฎารัตน์ที่โทรมา เธอไม่รับสาย ก่อนสายจะถูกตัดไป และอีกฝ่ายก็โทรมาอีกครั้ง
ครั้งนี้ ยู่ยี่หยิบมันขึ้นมาชฎารัตน์ให้เธอไปโรงพยาบาล เธอมีอะไรเหลืออยู่ที่นั่น
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ยู่ยี่ก็จากไป และไปมือเปล่าดีกว่า เธอซื้อของขวัญและมาถึงวอร์ด แต่ชฎารัตน์ไม่อยู่ที่นั่น มีเพียงหัสดินเท่านั้น
เธอไม่พูด แต่เดินตรงไปเก็บข้าวของที่ด้านข้าง
ในเวลานี้ หัสดินเหล่นัยน์ตาดอกท้อมามองอย่างเกียจคร้านและกล่าวว่า “คราวนี้ มันต้องลำบากมากใช่ไหม?”
ยู่ยี่พูดไม่ออก และเธอไม่ต้องการรู้ว่าเขาหมายถึงอะไรจากคำพูดเหล่านี้
“ถ้าคุณตกลงจะทำแท้งเด็กของไอ้ฉันทัช และแต่งงานกับผม ผมก็ยินดีที่จะช่วยเหลือคุณจากหล่มที่คุณติดอยู่ในเวลานี้” คำพูดของหัสดินชัดเจนมาก
เยาะเย้ยสองสามครั้งเพื่อตอบเขา เคยได้ยินเกี่ยวกับคนที่หมกมุ่นอยู่กับเขา แต่ไม่เคยเห็นคนแบบนี้มาก่อน!
ตอนนี้ ยู่ยี่ไม่อยากพูดจาเย็นชากับเขา นอกจากนี้ กับคนเห็นแก่ตัวอย่างเขา ไม่จำเป็นต้องสื่อสารเลยใช่ไหม
ทันทีที่เธอจากไป เสียงของ หัสดินก็ดังขึ้น “ฉันกำลังรอคำตอบของคุณอยู่”
ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขาป่วยหนักสำหรับเธอ กระเป๋าที่อยู่ในมือของยู่ยี่จะโดนฟาดไปเขาที่หน้าจริงๆ
ทันทีที่เธอออกจากวอร์ดด้วยเท้าของเธอ เธอก็ให้ประโยคง่ายๆ สี่คำ ฝันกลางวัน!
หัสดินไม่ได้โกรธ แต่หัวเราะ เขาไม่เชื่อว่าไอ้ฉันทัชจะสามารถช่วยเธอได้ในครั้งนี้!
ยู่ยี่ไปหาเรนบี แต่ประตูห้องถูกปิดและไม่มีใครอยู่เลย เธอรอเป็นเวลานาน แต่ก็ไม่มีใคร ดังนั้นเธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกลับไป
เมื่อเธอเดินลงบันไดไปที่อพาร์ตเมนต์ เธอเห็นรถเบนท์ลีย์ มุลซานน์สีขาวเงิน
ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยคิดจะบอกเขาเกี่ยวกับการตั้งท้อง แต่ความล้มเหลวของความสัมพันธ์ครั้งล่าสุดของเธอ ประกอบกับความเป็นจริงของสังคม ทำให้เธอต้องคิดมากขึ้น
เขาชอบเด็กหรือไม่? ต้องการที่จะมีลูก?
นอกจากนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะชอบเด็กและอยากมีลูก เขาก็แต่งงานกับเธอได้ และเธอมีความมั่นใจที่จะก้าวเข้าสู่การแต่งงานอีกครั้งหรือไม่?
เธออายุสามสิบ ไม่ใช่ยี่สิบ เธอจะทำอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ เธอต้องคิดให้มากขึ้น
ส่วนลูกควรปิดบังไว้ก่อน เมื่อมีความคิดในใจก็บอกเขาได้อย่างมีความสุข
ก่อนหน้านั้น เธอต้องซ่อนเขา แม้ว่าเธอจะเสียใจมาก แต่เธอก็อยากจะคิดให้รอบคอบจริงๆ
กลับมาที่อพาร์ตเมนต์ฉันทัชได้ขอให้โก๋นำอาหารของร้านอาหารกลับมา รวมทั้งโจ๊ก
เธอไปล้างมือก่อน แล้วก็กลับมานั่งที่โต๊ะ เธออยากกินโจ๊ก แต่ทันทีที่เธอได้กลิ่นนั้น เธอก็รู้สึกคลื่นไส้อีกครั้ง
กินอะไรไม่ได้แล้ว เลยผลักโจ๊กออกไปแล้วรีบเข้าห้องน้ำอีกครั้ง อาเจียนอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่อะไรให้อาเจียนออกมาเลย เธอถอยออกมาเรื่อยๆ
เสื้อสเวตเตอร์คอวีสีเทาทำให้รูปร่างที่สูงและแข็งแรงของเขาดูยั่วยวนยิ่งขึ้น
ฉันทัชถามว่า “เธอไม่จำเป็นต้องไปโรงพยาบาลจริงๆ หรือ? เธออาเจียนวันละสองครั้ง ผมคิดว่าเธอต้องไปโรงพยาบาล.. .”
ยู่ยี่ยิ้มเบา ๆ กอดแขนเขา และแสร้งทำเป็นว่าหญิงมีกิริยาท่าทางน่าเกรงขาม “ฉันไม่ชอบกลิ่นของยา อย่าไปเลย โอเคไหม?”
เขาไม่เคยเห็นท่าทางของเธอมาก่อน คิ้วและดวงตาของฉันทัชก็อ่อนลงทันทีราวกับมีน้ำหยด แต่คำพูดของเขาไม่ผ่อนคลายเลยสักนิด “แล้วการฉีดยาล่ะ”
“ไม่” เธอยังคงปฏิเสธ “บางทีพรุ่งนี้อาจจะดีขึ้น”
ร่างกายที่สูงและแข็งแรงของเขาพิงกำแพงข้างหลัง
แขนของเขาไขว้ที่หน้าอกและดวงตาลึกของเขาจ้องมองมาที่เธอ
เขามีประสบการณ์เกี่ยวกับผู้คนและสิ่งต่าง ๆ มากเกินไป และประสบการณ์นั้นให้มากเกินไป ยู่ยี่กล่าวก่อนหน้านี้ว่าดวงตาของเขาคมเหมือนนกอินทรี
ยู่ยี่ไม่สามารถสบตากับสายตาเช่นนี้ได้ ยู่ยี่ก็ขยับออกไป ขณะที่เธอเดินออกไป แสงสีเข้มก็ส่องประกายในดวงตาของฉันทัชสว่างและลึก แต่ก็หายวับไป