เซียวจิ่งหัวเราะ เขาเชิดหน้า ยืดอกขึ้น แล้วกล่าวยิ้มๆ ว่า “นี่เป็นกุญแจฟาร์มปลา พี่ซื้อฟาร์มปลาให้เธอ ที่นี่มีกุ้งล็อบสเตอร์จากออสเตรเลีย และอาหารทะเลอื่นๆ ด้วย ทีหลังเวลาอยากทานอาหารทะเล เธอก็ไปที่ฟาร์มนี้ได้เลย ชอบไหม เป็นของขวัญที่ทำให้ประหลาดใจใช่ไหมล่ะ”
เป็นของขวัญที่ทำให้ถังซีประหลาดใจมากจริงๆ แม้เธอจะอยากบอกเขาว่าเธอไม่ได้ตะกละถึงขนาดนั้น แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าของขวัญชิ้นนี้น่าพึงพอใจมากทีเดียว! นับแต่นี้เป็นต้นไป เมื่อไรที่อยากทานหอยเป๋าฮื้อ เธอก็ไม่ต้องไปรอต่อคิวยาวเหยียดในร้านอาหารทะเลอีกต่อไป! ถ้าอยากทานกุ้งล็อบสเตอร์ออสเตรเลีย ก็ไม่ต้องรอให้นำเข้ามาทางเครื่องบินอีกแล้ว! เธอสามารถไปที่ฟาร์มได้เลย!
เมื่อถึงตอนนี้เธอก็นึกอะไรขึ้นมาได้อย่างหนึ่ง เธอจับมือเซียวจิ่งไว้แล้วยิ้มอย่างเขินอาย “พี่จิ่ง แต่ว่าอาหารทะเลในฟาร์มนี่ ถ้าทานไปเรื่อยๆ วันหนึ่งก็ต้องหมด ถ้าไม่ได้สั่งมาเพิ่ม พี่จะคอยสั่งซีฟู้ดมาเพิ่มไว้ที่ฟาร์มให้ด้วยใช่ไหม”
“เอ่อ…” ทันใดนั้นเซียวจิ่งก็รู้สึกเหมือนกำลังโดนล่อให้ติดกับดัก…
คนอื่นๆ พากันขำเซียวจิ่ง ถังซีเก็บกุญแจทั้งสองดอกไปอย่างพออกพอใจอย่างยิ่ง “ฉันชอบของขวัญของพี่มาก ขอบคุณมากนะคะ พี่จิ่ง”
เซียวจิ่งก็ชื่นใจกับคำขอบคุณอันอ่อนหวานของถังซีมากเช่นกัน ด้วยความหมั่นไส้ในท่าทางอิ่มอกอิ่มใจของเซียวจิ่ง เซียวส่าจึงก้าวเข้ามาหา เอาศอกดันเซียวจิ่งออกไป แล้วส่งบัตรใบหนึ่งให้ถังซี “โหรวโหรว นี่เป็นบัตรสมาชิกตลอดชีพสำหรับใช้บริการฟรีจากบริษัทพี่ เมื่อไรที่บริษัทเธอต้องการใช้เครือข่ายระบบรักษาความปลอดภัย พี่ยินดีให้บริการฟรีทุกเมื่อ”
ถังซีเลิกคิ้ว “แต่ฉันใช้บริการจากบริษัทพี่ได้ฟรี โดยไม่ต้องใช้บัตรนี้ก็ได้ ไม่ใช่เหรอ”
เซียวส่ามองหน้าถังซี ถังซีจึงหัวเราะขำๆ “พี่ส่า พี่ขี้เหนียวมากที่เอาบัตรนี้มาให้น้องเป็นของขวัญ”
“จริงด้วย เซียวจิ่งให้ของขวัญโหรวโหรวเป็นฟาร์มปลา ของขวัญของนายนี่มัน… ไม่ค่อยเข้าท่าเลย” หยางมู่หวาล้อ
คนอื่นๆ ล้วนพยักหน้าเห็นด้วย “จริง เซียวส่าขี้เหนียวจริงๆ”
เซียวส่ากวาดตามองทุกคนอย่างขอความเห็นใจ “รู้ไหมว่าระบบรักษาความปลอดภัยของบริษัทฉันราคาเท่าไร ติดตั้งครั้งหนึ่งใช้เงินไม่ต่ำกว่าสิบล้านหยวน!”
“แล้วไงล่ะ ขนหน้าแข้งพี่ไม่ร่วงหรอก” เซียวจิ่งชำเลืองมองด้วยหางตา “เอาบัตรนี่มาให้น้องเป็นของขวัญไม่ได้ พี่ต้องไปหาของขวัญอื่นมาให้โหรวโหรว!”
เซียวส่าจ้องหน้าเซียวจิ่งตาคว่ำ อยากจะเตะโด่งไปขั้วโลกใต้เสียจริง นับว่ายังโชคดีที่เขาเตรียมแผนสองไว้แล้ว เขายิ้มกว้าง หยิบบัตรอีกใบออกมาจากกระเป๋าส่งให้ถังซี กล่าวด้วยรอยยิ้ม “บัตรใบนั้นไม่นับ นี่ต่างหากของขวัญจริง”
ถังซีมองบัตรสีดำใบนี้อย่างงุนงง บัตรนี้ดูมีความพิเศษ ดูไม่เหมือนบัตรธนาคาร ไม่ใช่บัตรเครดิต หรือคีย์การ์ดสำหรับห้องพัก…
“นี่บัตรอะไรเหรอ” หยางมู่ซิงเลิกคิ้ว กล่าวต่อไปว่า “อย่าบอกนะว่าบัตรช็อปปิ้ง”
เซียวส่ามองหน้าถังซี “ทายสิว่าบัตรอะไร”
ถังซีส่ายศีรษะ “ทายไม่ถูกค่ะ”
เซียวส่าหันไปมองคนอื่นๆ อย่างกระหยิ่มใจ หยางจิ้งเสียนนิ่วหน้า “อย่ามัวเสียเวลาให้ทายอยู่เลย บอกมาเถอะ! ทุกคนรอฟังกันอยู่!”ฃ
“คุณแม่ก็…” เซียวส่ามีท่าทางน้อยใจ
เซียวจิ่งรู้สึกดีใจที่ได้เห็นภาพนี้ จึงหัวเราะออกมาเสียงดัง “เห็นไหมพี่ก็ไม่ได้เป็นลูกคุณแม่เหมือนกัน อย่ายึกยักน่า บอกมาเถอะ”
“ก็ได้” เซียวส่ายิ้ม “นี่คือคีย์การ์ดสำหรับรถบ้านที่ผมออกแบบเป็นพิเศษเพื่อโหรวโหรว ดังนั้นของขวัญวันเกิดที่ผมให้โหรวโหรวก็คือรถบ้าน”
ถังซีจ้องมองเซียวส่าด้วยความประหลาดใจสุดขีด เซียวส่าหัวเราะ “พี่ได้ยินว่าเธอจะต้องไปถ่ายหนังกับหนิงเหยี่ยนใช่ไหม หลังจากเข้าไปทำงานในวงการบันเทิง ก็ต้องมีรถตู้สำหรับพักผ่อนและเปลี่ยนเสื้อผ้าไว้สักคัน ดังนั้นเพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะได้นอนหลับพักผ่อนอย่างเพียงพอ พี่คิดว่าเธอควรใช้รถบ้านจะดีกว่า พี่ออกแบบและปรับเปลี่ยนรถคันนี้อย่างถูกต้องตามกฎหมายของกรมขนส่ง เป็นรถที่มีความยาวเป็นพิเศษ เธอจะนอนพักและทำงานในรถคันนี้ได้อย่างสบายๆ ดีงามมากใช่ไหมล่ะ”
หยางจิ้งเสียนเลิกคิ้ว “ดีงามจริงๆ ไม่เลวเลย เอาล่ะ แม่ยกโทษให้ที่ทำให้พวกเราสงสัยอยู่ตั้งนาน”
เซียวส่าหัวเราะ “ของขวัญของพี่ดีกว่าของจิ่ง จริงไหม”
ถังซีรู้สึกซาบซึ้งใจจนพูดไม่ออก เธอช่างโชคดีที่มีบรรดาพี่ชายที่แสนดีอย่างนี้!
“อย่าเพิ่งซาบซึ้งมาก พี่จ่ายไปตั้งหกสิบล้านหยวนสำหรับรถคันนี้ โหรวโหรว เธอต้องเล่นหนังหลายๆ เรื่อง หาเงินมาจ่ายคืนพี่ด้วย…” เซียวส่าล้อเธอ
ถังซีพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม “ได้เลย”
รถบ้านทั่วๆ ไปคันหนึ่งราคาไม่สูงมากนัก แต่เซียวส่าจ่ายเงินไปเป็นจำนวนมากสำหรับรถคันนี้ ย่อมหมายความว่าเขาตั้งใจปรับเปลี่ยนรถคันนี้อย่างดีที่สุด
“มั่นใจได้เลยว่ารถคันนี้เป็นรถที่มีความปลอดภัยที่สุดในโลก ขนาดพนักงานที่กรมขนส่งยังชื่นชมรถคันนี้เลย และยังสามารถเร่งความเร็วได้ภายในศูนย์จุดศูนย์ศูนย์ศูนย์หนึ่งวินาที สมรรถนะดีเยี่ยมกว่ารถทั่วไป”
“แล้วเรื่องความปลอดภัยของตัวถังล่ะ” หยางมู่เฟิงเลิกคิ้วมองเซียวส่า เนื่องจากเขาเป็นนักเลงรถจึงมีความรู้เรื่องรถเป็นอย่างดี
เซียวส่ายิ้มมุมปาก เลิกคิ้วขึ้น “พี่รองที่รัก ลองขับรถถังมาชนกับรถคันนี้ได้เลย พนันได้ว่าคันที่พังคือรถของพี่”
ถังซีอ้าปากค้าง “รถคันนี้เจ๋งขนาดนั้นเลยเหรอ”
“แน่นอน พี่เป็นคนออกแบบปรับเปลี่ยนทุกอย่างด้วยตัวเอง! เชื่อใจพี่สิ!”
“วันหลังไปดูรถคันนี้กันหน่อยได้ไหม” หยางมู่เฟิงไม่เชื่อเขา “บอกตรงๆ ฉันไม่เชื่อใจนาย”
“หมายความว่ายังไง!” เซียวส่าทำเสียงขึ้นจมูก “ก็ได้ ก็ได้ รถคันนี้ได้รับการออกแบบปรับเปลี่ยนโดยนักออกแบบระดับโลกที่ผมจ้างมา!”
หยางมู่เฟิงยิ้ม “แบบนี้ค่อยน่าเชื่อถือหน่อย”
เซียวส่าหัวเราะขึ้นจมูก เงินที่จ่ายไปส่วนใหญ่เป็นค่าจ้างสำหรับทีมนักออกแบบพวกนี้ ไม่อย่างนั้นเขาก็คงประหยัดเงินไปได้อย่างน้อยยี่สิบล้านหยวน แต่รถบ้านคันนี้เป็นของขวัญที่เขาจะมอบให้น้องสาวสุดที่รัก จึงไม่อาจปล่อยให้มีสิ่งใดผิดพลาดได้…
เมื่อเห็นว่าของขวัญจากน้องๆ เป็นที่ชื่นชมกันมาก เซียวเหยาก็รู้สึกกดดัน เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะส่งปืนกระบอกหนึ่งให้ถังซี “เอาไว้ใช้ป้องกันตัว” แล้วอธิบายต่อว่า “พี่จัดการเรื่องจดทะเบียนให้แล้ว เธอใช้ปืนนี้ได้อย่างสบายใจ”
แม้ถังซีจะดีใจมาก แต่เธอก็ยังรู้สึกไม่ค่อยสบายใจที่จะถือปืนจริงๆ ไว้ในมือ…
เซียวเหยายิ้ม “ปืนนี้ยังไม่ได้บรรจุกระสุน”
ถังซีค่อยโล่งใจที่ได้ยินอย่างนี้ “ขอบคุณนะคะ พี่เหยา” เซียวเหยาลูบผมเธอก่อนจะส่งบัตรให้อีกใบหนึ่ง “คือ… พี่ไม่รู้ว่าเธอจะอยากได้อะไร…”
ถังซีมองบัตรธนาคารที่เขาส่งให้ หางตาเธอหรี่ลงแล้วกล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้มสดใส “ฉันชอบของขวัญชิ้นนี้มาก! พี่เหยา ขอบคุณมากค่ะ!”
เซียวเหยาถอนหายใจ “คือพี่…”
ถังซีขัดจังหวะเขา “ฉันชอบมากจริงๆค่ะ! นี่คือเงินนะ!” ใครๆ ก็ชอบเงินทั้งนั้น!