กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 1056
“อืม ระมัดระวังตัวด้วยล่ะ หากข้าหาอาม่อเจอจะรีบไปหาเจ้าที่เมืองหลวงของรัฐอี้ หากเจ้ามีปัญหาเดือดร้อนอะไรก็มาหาข้าได้ทุกเมื่อ”
“อืม” อี้หยุนเฟยสะอื้นและมองไปที่เยี่ยจิ่งหานและเหวินเส่าอี๋ เขาเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็หยุดชะงักลงและสุดท้ายก็พูดเพียงรักษาตัวให้ดี
รถม้าค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไปไกลโดยมีขบวนทหารองครักษ์ที่คอยปกป้องคุ้มกันกว่าร้อยคน ซึ่งดูต่างไปจากความเรียบง่ายตอนมาถึง เมื่อเทียบกันแล้วตอนนี้ทั้งหมู่บ้านเหมียนต่างรู้ว่าองค์ชายของรัฐอี้และจักรพรรดินีของรัฐปิงได้เสด็จมาที่หมู่บ้านแห่งนี้
หลังจากกู้ชูหน่วนและคนอื่นๆ ส่งขบวนออกไปก็กลับเข้าไปในห้อง
ภายในป่าไผ่ ขบวนที่กลับไปยังรัฐอี้ยังคงเดินหน้าต่อไป เมื่อจู่ๆ ท้องฟ้าก็ถูกปกคลุมไปด้วยเมฆดำ ลมก็โหยหวน และกระแสน้ำวนขนาดใหญ่ก็สาดกระเซ็นเข้ามาจากที่ไกลๆ
สีหน้าของผู้อาวุโสหลายคนเปลี่ยนไป และในขณะที่ตะโกนเสียงดัง พวกเขารวมร่างกันโดยตั้งใจที่จะปิดกั้นกระแสน้ำวน “ระวังกระแสน้ำวน แยกย้ายกันไป แยกย้ายกันไปเร็วเข้า”
กระแสน้ำวนนั้นรุนแรงและรวดเร็วมาก เพียงแค่เข้าใกล้กระแสน้ำวน คุณจะถูกดูดเข้าไปทันที และกลายเป็นหมอกเลือดทันที
โชคดีที่ภายใต้การรวมตัวของผู้อาวุโสวรยุทธระดับหกหลายคน ทำให้พลังทำลายล้างของวังน้ำวนลดลงอย่างกะทันหัน มิฉะนั้น ทุกคนในขบวนจะถูกกระแสน้ำฆ่าตายและกลายเป็นหมอกเลือดแน่นอน
ถึงกระนั้น ทุกคนก็ถูกดูดเข้าไปในวังน้ำวนและขยับตัวไม่ได้
ด้วยสายตาที่เฉียบคมและมือที่ฉับไว ผู้อาวุโสฉีและผู้อาวุโสหรงรีบดึงผู้คนในรถม้าอย่างรวดเร็วและรีบออกไปโดยหลีกเลี่ยงวังน้ำวนที่ห่อหุ้มไว้ได้อย่างหวุดหวิด
พวกเขามียอดฝีมือวรยุทธระดับหกสี่คนติดตามมาด้วย
ทั้งสองถูกห่อหุ้มด้วยกระแสน้ำวน เพื่อคอยต้านทานเขาวงกตของกระแสน้ำวนและช่วยชีวิตผู้คุมได้หลายร้อยคน
ทำให้ตอนนี้อี้หยุนเฟยมีผู้อาวุโสเพียงสองคนที่จะปกป้องเขา
“ตู้ม……”
ลูกไฟขนาดใหญ่พุ่งเข้าหาอี้หยุนเฟย
ผู้อาวุโสฉีและผู้อาวุโสหรงประสานมือของพวกเขาด้วยกัน เพื่อปิดกั้นลูกไฟ และมองไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง
“ใครกัน เหตุใดต้องลอบโจมตีเราด้วย”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า……”
เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งดังจากไกลและขยับเข้ามาใกล้ หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาช้าๆ ใต้ก้อนเมฆและหมอก พร้อมกับรอยยิ้มชั่วร้าย ฟังแล้วขนลุกอย่างมาก
“เพื่อนเก่าพบเจอกัน แน่นอนว่าต้องให้ของขวัญชิ้นใหญ่”
“ปัง……”
จากนั้นก็มีเสียงดังเกิดขึ้น และจู่ๆ ศีรษะมนุษย์ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าอี้หยุนเฟยและคนอื่นๆ
เมื่อเห็นศีรษะมนุษย์ สีหน้าของอี้ยุนเฟยเปลี่ยนไปอย่างมาก
ผู้อาวุโสหรงและผู้อาวุโสฉีโกรธ “ผู้เฒ่าหยาง…เจ้าเป็นคนฆ่าเขาหรือ?”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า…เป็นไงบ้าง ดีใจไหมที่ได้รับของขวัญ? เพื่อนเก่าของข้า”
ผู้อาวุโสหรงพูดว่า “ใครคือเพื่อนเก่าของเจ้า เจ้าคือใครกันแน่?”
เมฆและหมอกจางลง ทำให้เผยให้เห็นรูปลักษณ์ของหญิงคนนั้นในที่สุด
รูปร่างของนางไม่เลว แต่ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยรอยแผลเป็น ดุร้ายและน่ากลัว ทำให้มองไม่เห็นรูปร่างหน้าตาเดิมของนางเลย นางน่าเกลียดกว่าปีศาจ โดยเฉพาะดวงตาของนางที่ดุร้ายและน่ากลัว แค่มองแวบเดียวก็รู้สึกหวาดกลัวตั้งแต่หัวจรดเท้า
อี้หยุนเฟยรู้สึกหวาดกลัวและตัวสั่นสะท้าน
ผู้อาวุโสหรงและผู้อาวุโสฉีคอยปกป้องเขาอย่างระมัดระวัง
ชายชราสองคนมองหน้ากัน ทั้งสองคนไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้มาก่อน
หากพวกเขาเคยเห็น เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะจำอะไรไม่ได้เลย
ฮวาอิ่งเหยียดนิ้วที่เรียวยาวของนางออกและค่อยๆ ชี้ไปที่อี้หยุนเฟย
“เพื่อนเก่าของข้า ก็คือ…เขา”
ผู้อาวุโสหรงและผู้อาวุโสฉีต่างจ้องมองไปที่อี้หยุนเฟยด้วยความประหลาดใจ
อี้หยุนเฟยส่ายหัว เขาไม่รู้จักนางเช่นกัน
แม้ว่าเขาจะกลัวเมื่อเห็นใบหน้าที่น่าเกลียดน่ากลัว อี้หยุนเฟยยังคงพูดด้วยความโกรธว่า “ผู้เฒ่าหยางไม่ได้มีความคับแค้นใดๆ ต่อเจ้า เหตุใดเจ้าถึงฆ่าเขา”
“ข้ามีความสุข ฮ่า ฮ่า ฮ่า…”
ฮวาอิ่งยื่นมือของนางออกไปที่แสงแดด และกรีดกรายนิ้วของนางอย่างชั่วร้าย
“ผู้เฒ่าเจียงและคนอื่นๆ เจ้าทำอะไรกับพวกเขา?”
มีชายชราสามคนที่ไปหาแผ่นป้ายอักษรสีเหลืองด้วยกัน ผู้เฒ่าหยางตายแล้ว ผู้เฒ่าเจียงและผู้เฒ่าเฉิน พวกเขาจะถูกนางลงมือทำร้ายอย่างโหดเหี้ยมด้วยหรือไม่
“เจ้าอยากรู้ ฮึ ข้าไม่บอก แต่…..ข้าบอกความลับอะไรกับเจ้าอย่างหนึ่ง พ่อกับแม่ของเจ้าถูกข้าฆ่าตายทั้งคู่”