ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 513 ประธานแสนรักชอบประณามความคิดมากที่สุด
“รัก เธอนี่แหละ เธอคือคนของคณาธิป บอกว่าที่นี่เป็นของคณาธิปแล้ว ไม่ให้ดาวเข้าไป และยังให้ฉันคนของครอบครัวลูกคนรองย้ายออกไปอีก”
“พวกแกย้ายออกไป？งั้นคฤหาสน์นี้เอาไว้ทำอะไร？”
“เธอบอกว่าต่อไปเป็นของคณาธิปแล้ว นอกจากเขา ใครก็ห้ามอยู่ที่นี่อีก”
ธวัชพูดที่ผู้หญิงคนนั้นเพิ่งพูดไปให้ฟังอีกทีด้วยความโกรธ
แสนรักฟังจบ ก็หัวเราะ：“งั้นหรือ？นี่มันเรื่องตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？ทำไมฉันไม่รู้เลยล่ะ？คณาธิปเขาเป็นใครหรือ？และยังกล้าครอบครองบ้านบรรพบุรุษของพวกเราตระกูลหิรัญชาอีก？แม่เขาให้เขากลับมานอนที่พื้นหรือไง？”
“คุณ——”
คำนี้ร้ายกาจจริงๆ！
และแทบจะในทันที ที่ผู้หญิงคนนั้นโกรธจนกลอกตาใส่ เกือบจะหมดสติไปโดยตรง
นอน？
เขากำลังบอกว่า แม่ของคณาธิป ลงไปใต้พื้นแล้ว ก็ยังทำตัวสันดอนขุดง่ายสันดานขุดยาก พึ่งพาลูกชายที่เธอแหกขาสองข้างนั้นแล้วคลอดออกมาเพื่อแย่งบ้านและทรัพย์สินหรือ？
หญิงสาวตัวสั่น：“แสนรัก คุณอย่ามาโอหังนักเลย แล้วคุณจะเสียใจ！”
“เสียใจ？”แสนรักเก็บรอยยิ้ม และในทันทีทันใดนั้น ก็กลายเป็นปีศาจ：“ก็จริง ตอนนี้ผมเสียใจมาก ทำไมตอนนั้นไม่ทำลายพวกคุณซาจากรุ๊ปให้หมด！”
พูดจบ เขาก็โบกมือ
ทันใดนั้น พอเห็นคนชุดดำสี่ห้าคนวิ่งออกมาจากข้างหลังเขา และไม่รู้ว่าพวกเขาโผล่มาจากไหน จากนั้นลมก็พัดอย่างแรงจนใบไม้ร่วงราวกับเข่นฆ่า！
คนตรงประตู ต่างล้มลงไปที่พื้น
รวมทั้งสาวเจแปนคนนั้นด้วย หลังจากโดนเตะแล้ว ก็ร้องออกมา แล้วล้มลงพื้นแรงๆ เธอจะคลานขึ้นมาก็ไม่ได้
“แสน……แสนรัก คุณทำฉันไปก็ไม่มีประโยชน์ มีพินัยกรรมอยู่ คฤหาสน์หลังเก่านี้ ก็จะเป็นของคุณชายพวกเราเท่านั้น”
“คุณพูดผิดแล้ว มีพินัยกรรมจริงๆ แต่นั่นทิ้งไว้ให้แสนรักของเรา เขาจะบอกพวกคุณว่านี่คือของเขา นั่นเพราะว่าผมคุยกับเขา ผมจะทำเรื่องดีๆ ให้เขา ทำไม？ยังไม่ได้มา ก็คิดว่าเป็นของตัวเองแล้ว？”
“……”
พูดไม่ออกแล้ว
เวลานี้ คำพูดเหล่านี้เหมือนตบหน้าใส่อย่างแรง หลังจากตบใส่หน้าผู้หญิงคนนี้แรงๆ แล้ว เธอก็นอนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าที่มีเลือดไหลก็ซีด แล้วก็ดูเหยเก……
ถึงแม้จะเพิ่งเตะเธอ แต่สีหน้าของเธอก็ไม่ได้ดูดีเท่าไหร่
ประธานแสนรัก ประณามความคิดจริงๆ！
สุดท้ายแสงดาวก็ดึงปลายเสื้อน้องชายเข้าไปในบ้านอย่างมีความสุข
ส่วนผู้หญิงคนนั้น กลับเหมือนที่เมื่อกี๊เธอโยนแสงดาวทิ้ง โดยถูกคนของแสนรักแบกแล้วโยนไปที่ถนน
สองพี่น้องเข้ามา ก็อย่างที่คิดไว้ คนตระกูลหิรัญชาที่สองสามวันนี้มีเรื่องเศร้าของคุณท่านและยังโมโหสาวเจแปนคนนั้นไม่น้อย หลังจากเห็นพวกเขา ก็ดีใจกันมาก
“รัก ในที่สุดนายก็มา ถ้านายยังไม่มา ครอบครัวพวกเรา ……”
“ใช่ น้องสาม ครอบครัวเรา ยังต้องพึ่งนาย”
ธวัชเห็นน้องชายน้องสาวตัวเองเป็นแบบนี้ ก็อยู่ข้างๆ มองไปยังลูกพี่ลูกน้องอย่างอ้อนวอน
แต่ว่า แสนรักยังไม่ทันได้พูด จู่ๆ แสงดาวก็วิ่งไปอีก
“เร็ว พวกเรารีบไปช่วยภรรยานายเถอะ ที่นั่นมีผี มันจะกัดนิ้วเท้าของภรรยานายได้”เธอกรีดร้อง ดูบ้าคลั่ง แล้วรีบวิ่งไปที่ลานข้างในบ้าน
แสนรักเห็นแบบนี้ จึงได้แต่รีบตามไป
กลับเห็นว่า ยัยบ้านี่วิ่งไปเรื่อยๆ จนสุดท้าย มาอยู่ตรงหอบรรพบุรุษตระกูลหิรัญชาของพวกเขา
“ดู อยู่บนนี้ ฉันบอกนายให้ ข้างบนนี้มีผีตนหนึ่ง ภรรยานาย ก็อยู่บนนั้น นายรีบไปช่วยเธอสิ”
พอเห็นว่าในที่สุดก็มาถึงปลายทางแล้ว ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่กล้าเข้าไปอีกเลย เธอมองข้างบนชั้นเล็กๆ นี้อย่างหวาดกลัว จะให้แสนรักขึ้นไป
แสนรักชะงักไป
ถึงแม้ตอนนี้ผู้หญิงคนนี้จะสติไม่ดี แต่เธอเอาแต่พูดว่า จะให้เขาขึ้นไปช่วยเส้นหมี่ ซึ่งทำให้เขานึกถึงเรื่องที่ตอนนั้นพวกเธอบุกหอบรรพบุรุษ
ดังนั้น ตอนนั้นพวกเธอเกิดอะไรขึ้นข้างในนั้น？
แสนรักก็ตัดสินใจเข้าไปดู
“เธอยืนอยู่ตรงนี้อย่าขยับ”
“ไม่ขยับๆ ฉันจะรอนายตรงนี้ นายรีบไปช่วยภรรยานายเถอะ”แสงดาวที่สมองยังไม่รู้สึกตัวดี ก็เร่งเขาอีกครั้ง ความร้อนใจในดวงตา ดูไม่เหมือนว่ากำลังเสแสร้ง
ในที่สุดแสนรักก็เข้าไป
สถานที่อย่างหอบรรพบุรุษ ที่จริงตอนเขาเด็กๆ เคยมาแล้ว ในฐานะผู้สืบทอดเพียงคนเดียวของตระกูลหิรัญชา วันสำคัญทุกปี เขาจะโดนธนากรลากมาทำการบูชาที่นี่
ดังนั้น พอเข้าไปแล้ว หอบรรพบุรุษที่เขาเห็นจนชิน ก็ไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติไป
แต่แป๊บเดียว แสงดาวที่อยู่ด้านนอกได้ยินว่าไม่มีการเคลื่อนไหว จู่ๆ ก็เอาหน้าของเธอแนบไปที่ช่องว่างประตู：“ชั้นบน ภรรยานายอยู่ชั้นบน”
แสนรัก：“……”
ในที่สุด เขาก็ก้าวเท้าขึ้นบันไดอีกครั้ง
นี่เป็นบันไดไม้ที่แคบมาก ตอนที่เหยียบไป เขาที่มีความสูงประมาณร้อยแปดสิบ ก็ทำให้แผ่นไม้นี้ส่งเสียงออกมาทันที ในห้องใต้หลังคานี้เสียงแสบแก้วหูเป็นพิเศษ
เวลานี้เอง จู่ๆ เขาก็ได้ยินว่าด้านบนมีการเคลื่อนไหวอะไรบางอย่าง
มันคืออะไร？
หรือว่าจะมีอะไรอยู่บนนั้นจริงๆ？
แสนรักหรี่ตาลง ทันใดนั้น เขาก็เร่งฝีเท้าขึ้นไป
ไม่มีอะไรเลย
หลังจากเขาขึ้นมาแล้ว พอเหลือบมองไป กลับเห็นว่า บนห้องใต้หลังคานี้ นอกจากวางตู้ต่างๆ ที่ไม่ได้ใช้งานแล้ว สถานที่นี้ที่เต็มไปด้วยฝุ่น ก็ไม่เห็นมีอะไรแม้แต่หนู
ดังนั้น เมื่อกี๊เขาฟังผิด？