ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 512 น้องชาย แสงดาวถูกรังแกอีกแล้ว
ครึ่งชั่วโมงถัดมา ตระกูลวชิรนันท์
“คุณผู้ชาย ขอโทษค่ะ พี่ผิดเอง พี่ดูแลคุณหนูใหญ่ได้ไม่ดี พี่ไม่รู้ว่าเธอ ……เธอจะปีนกำแพงออกไป……”
พี่ภาที่ทรมานอยู่ทั้งวันที่ตระกูลวชิรนันท์ พอเห็นเจ้านายกลับมาเสียที เธอก็ขอโทษเขาด้วยความรู้สึกผิดและกังวลสุดๆ
แสนรักจะพูดอะไรได้？
ได้แต่ขับรถออกไปหาเธอ
ยังดีที่ เพราะตอนนั้นเขาให้ดลธีหาคนให้มาอยู่รอบๆ ล้านบ้าน ดูแลความปลอดภัยของลูกทั้งสามคน ดังนั้นพอเขาออกไปแล้ว ก็มีคนปรากฏตัวทันที
“ประธานครับ คุณหนูใหญ่เธอไปคฤหาสน์หลังเก่า”
“คฤหาสน์หลังเก่า？”แสนรักตะลึงเล็กน้อย
“ใช่ครับ ห้ามก็ห้ามไม่อยู่ และตอนนี้คือประธานอยู่แต่บ้านสองวันนี้น่าจะไม่รู้ว่า ทางคฤหาสน์หลังเก่านั้น……คณาธิปได้ย้ายเข้าไปแล้ว”
“……”
แสนรักไม่พูดอะไรอีก ใบหน้าหล่อเหลาที่ดูดุดันของเขา รีบขับรถไปคฤหาสน์หลังเก่าทันที
ถนนทองสาร คฤหาสน์หิรัญชา
ตอนนี้แสงดาวอยู่ที่นี่จริงๆ หลังจากเธอหนีออกมาจากตระกูลวชิรนันท์แล้ว ก็หนีมาที่นี่อย่างบ้าคลั่ง
แต่ว่า เธอไม่อาจเข้าไปได้ เธอถูกห้ามอยู่ด้านนอกประตู
“ให้ฉันเข้าไปนะ พวกแกมีสิทธิ์อะไรมาห้ามฉัน？ให้ฉันเข้าไป นี่มันบ้านของฉัน！！”
“บ้านของคุณ？คุณแสงดาว คุณมั่วแล้ว ที่นี่ไม่ใช่ของคุณอีกต่อไป เป็นของคุณชายเราต่างหาก”
หน้าประตูคฤหาสน์ยังแขวนกลอนคู่เพื่อไว้อาลัยผู้ตายสีขาว หญิงสาวที่ไม่เคยเห็น พูดจากลับดูมีสำเนียงญี่ปุ่น ยืนอยู่ข้างในแล้วจ้องแสงดาวที่ถูกกดไว้อย่างไม่พอใจ
แสงดาวได้ยิน ก็โวยวายขึ้นมาเสียงดัง
“เป็นของฉัน นั่นมันบ้านของฉัน ฉันจะเข้าไป ฉันจะเข้าไป！”เธอพยายามดิ้นรน สมองที่ยังไม่ฟื้นตัว เหมือนเด็กถูกขโมยของเล่นตัวโปรดไป
ผู้หญิงคนนั้นเห็นก็ทนไม่ไหว
เธอกวักมือ ทันใดนั้น เธอก็จะให้คนพาคนบ้านี้ไปทิ้งที่ถนน
โชคดีที่ เวลานี้พวกธวัชอยู่ข้างใน พอเห็นฉาดนี้ เขาก็เข้ามาทันที：“คุณจะทำอะไร？เธอเป็นถึงคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลหิรัญชา คุณมีสิทธิ์อะไรถึงทำแบบนี้？”
“ก็สิทธิ์ที่ตอนนี้คุณชายของพวกเราเป็นเจ้าของน่ะสิ？”
ผู้หญิงคนนี้มองเขาอย่างดูถูกอีกครั้ง
แต่ว่า นี่ยังไม่มากเกินไป ที่ทำให้หมดความอดทนเลยคือ ตอนเธอพูดจบ จู่ๆ สายตาของเธอก็มองสำรวจธวัชอย่างจริงจัง
“พูดถึงแล้ว แล้วพวกคุณจะย้ายออกไปเมื่อไหร่？ตอนนี้ที่นี่เป็นของคุณชายพวกเราหมดแล้ว นอกจากเขาแล้ว ใครหน้าไหนก็อยู่ที่นี่ไม่ได้”
“คุณพูดอะไร？คุณพูดอีกสิ？”
ธวัช โกรธจนตาแดงก่ำทันที เขาจ้องผู้หญิงคนนี้ และทนไม่ไหวอยากจะตบสักฉาด
ให้พวกเขาย้าย？
ตอนที่คุณท่านอยู่ที่นี่ ก็ไม่ให้พวกเขาย้าย แล้วเธอมีสิทธิ์อะไรที่จะให้พวกเขาย้ายไป？ลูกนอกสมรส！
แต่ผู้หญิงคนนี้กลับไม่คิดจะคืนคำที่พูดเลย เธอมองธวัชราวกับคนบ้าอย่างไม่พอใจ
“ฟังไม่เข้าใจหรือ？ลุงคุณที่ตายไป นอกจากจะเอาหิรัญชากรุ๊ปให้เขาแล้ว ก็ยังเอาคฤหาสน์หลังเก่านี้ทิ้งไว้ให้เขาด้วย เพื่อชดเชยให้คุณชายของเรา ฟังไม่เข้าใจ？”
“แก——”
สีหน้าธวัชซีดขาวทันที！
ลุงกันเอาคฤหาสน์หลังเก่าให้ลูกนอกสมรสนั่น？
จะเป็นไปได้ไง？นี่เป็นถึงบ้านบรรพบุรุษที่สืบทอดกันมาของตระกูลหิรัญชา
ตัวธวัชเยือกเย็นไปหมด ราวกับตกไปอยู่ในโรงน้ำแข็ง ส่วนแสงดาวที่โดนฝั่งนั้นกดไว้ ก็จะถูกโยนไปที่ถนนทันที ให้ทุกคนมาดูความตลกของเธอ
ในช่วงวิกฤตนี้เอง เบนท์ลีย์สีดำคันหนึ่งก็ปรากฏขึ้นมา
เห็นเพียงหลังจากเขามองดูฉากที่เกิดขึ้นตรงนี้จากระยะไกล รูม่านตาก็มีความอาฆาตสูง จากนั้น ก็เหยียบคันเร่ง แล้วรถคันนั้นก็ชนคนสองคนที่ลากแสงดาวออกไป
“เฮ้ย——”
สองคนนั้นเคยเห็นสถานการณ์ที่น่ากลัวแบบนี้ที่ไหนกัน
ทันใดนั้น พวกเขาก็ปล่อยมือออก หลบไปอีกด้านด้วยความกลัว
แสงดาวถูกโยนไปที่พื้น พอได้สติคืนมา เธอก็เงยหน้าขึ้น แล้วก็เห็นเบนท์ลีย์สีดำคันหนึ่งจอดอยู่ตรงหน้าเธออย่างมั่นคง
“นี่คือ？”
ผมของเธอยุ่งเหยิง จ้องมองไปที่รถคันนี้อย่างสับสน
จนกระทั่ง ประตูรถเปิดออก มีร่างสูงใหญ่เหยียดตรงก้าวเท้าลงมาจากข้างใน
“ฮือ——น้องชาย พวกเขารังแกฉัน พวกเขาไม่ให้ฉันกลับบ้าน น้องชาย”จู่ๆ ก็ร้องไห้ออกมาเหมือนก๊อกน้ำถูกเปิด หลังจากเธอร้องไห้เสียงดัง“ฮือ”ออกไป ก็คลานขึ้นมาแล้วไปที่คนๆ นี้ทันที
ไม่เคยคิดเลยว่า เธอแสงดาวจะมีวันที่เหมือนเด็กแบบนี้ ร้องไห้ฟ้องน้องชาย
แสนรักก็ตัวแข็งไป
สักพัก จนกระทั่งน้ำมูกน้ำตาที่ใบหน้าของผู้หญิงคนนี้ทำเสื้อเขาเปียก เขาจึงผลักเธอออกไปด้วยความรังเกียจ
“ยืนดีๆ！”
“……ฮือ”
แสงดาวยืนอย่างน้อยอกน้อยใจ ไม่กล้ากอดน้องชายอีก
สายตาอันคมกริบของแสนรักเหลือบมองมาทันที：“เกิดอะไรขึ้น？คุณคือใคร？ใครให้คุณลงมือกระทำเธอ？”
เพียงไม่กี่คำ บรรยากาศของที่นี่ ก็เปลี่ยนไปทันที ไม่ใช่กองหน้าของผู้หญิงคนนั้นอีกต่อไป แต่กลายเป็นบรรยากาศน่ากลัวที่ปกคลุมสถานที่แห่งนี้
ธวัชกำลังกังวลว่าไม่มีคนช่วย พอเห็นน้องชายมาแล้ว เขาก็วิ่งเข้ามาทันที