อย่าสนเลขตอนคะมันผิดแต่เนื้อหาต่อเนื่องกัน
ตอนที่ 1995
ลากไปคุยในห้องทำงาน
“แข่งเสร็จแล้ว?” เสียงฉินมั่วดังขึ้นมาช้า ๆ หากฟังให้ดีจะรู้สึกถึง
ความเย็นชา
ป๋ อจิ่วเอนหลัง จากนั้นราวกับนึกอะไรออกจึงสไลด์เก้าอี้ไปอยู่คู่กับ
ฉินมั่ว ก่อนจะลุกขึ้นมาค้ำมือบนเก้าอี้ หันหน้ามาจูบเสี้ยวหน้าชาย
หนุ่มต่อหน้าทุกคน เส้นผมสีเงินปรกลงบนใบหน้าแสนโอหังของ
เธอ “แข่งเสร็จแล้ว ก็เลยมาขอรางวัลจากหัวหน้า”
ฉินมั่วยิ้ม ดึงตัวเธอให้มาอยู่ข้างตัว แล้วหันไปมองพวกเด็กใหม่ที่อึ้ง
ตะลึงอยู่ “คนที่คะแนนอยู่ในห้าอันดับแรกอยู่ต่อ”
มั่วเป่ ยลุกขึ้นสะพายเป้มาต่อแถวหน้าสุด ฉินมั่วกวาดตามองโดยไม่
พูดอะไร แต่รู้ว่า ‘เด็กชาย’ คนนั้นอารมณ์ดีมาก
มั่วเป่ยก็อารมณ์ดีมากจริง ๆ แม้ใบหน้าเล็กนั่นจะไม่แสดงอะไรออกมา
ทว่าภายในดีใจมาก อุตส่าห์ได้เล่นเกมกับเทพ Z นี่เป็นสิ่งที่เธอไม่ได้
คาดคิดมาก่อน เมื่อกี้เหมือนโดนลูบหัวด้วย มั่วเป่ ยคลำศีรษะตัวเอง
ในเวลานี้
ฉินมั่วเห็นแล้วแววตาคร่ำเคร่ง ปล่อยให้หลินเฟิงจัดการเรื่องที่เหลือ
ส่วนตัวเองลากคนบางคนขึ้นไปยังชั้นบนของตึก พร้อมล็อคประตู
ด้วย
ป๋ อจิ่วยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นก็ถูกท่านเทพจับกดจูบบนโซฟา
กลิ่นมินต์ฟุ้งเต็มจมูกเธอ เรียวปากบางของชายหนุ่มแนบใบหู เสียง
ที่ทำให้สะท้านทั้งตัวดังขึ้น “เมื่อกี้เล่นเกมสนุกไหม? หือ?”
“ธรรมดา” ป๋อจิ่วตัวสั่น รู้สึกได้ถึงมือชายหนุ่มที่ล้วงเข้ามา แม้แต่
สองตายังมีน้ำเอ่อคลอ
ฉินมั่วรัดเอวเธอแน่น หลุบตาลงมอง “เห็นเด็กหน้าตาน่ารักก็อยาก
เอากลับไปเลี้ยงอยู่เรื่อยเลย นิสัยแบบนี้เมื่อไรจะแก้?”
“อยากเลี้ยงแค่คนเดียว” ป๋ อจิ่วเข้าใจเหตุที่หึงแล้ว
ฉินมั่วเลิกคิ้ว “งั้นเธอยังช่วยสนับสนุนเขาอีก”
“พี่มั่ว นั่นเป็นเด็กผู้หญิงจริง ๆ นะ” ป๋ อจิ่วคิดว่าเธอต้องพูดให้ชัดเจน
ฉินมั่วหัวเราะหยัน “ตอนเธอเห็นฉันครั้งแรก ก็หาว่าฉันเป็นผู้หญิง”
ป๋ อจิ่ว…แค้นฝังหุ่นขนาดนั้นเลยเหรอ?
“หลินเฟิงก็อยู่ตรงนั้น พี่ให้เขาไปถามได้เลย” ป๋ อจิ่วเสนอ
ฉินมั่วเอนตัว “เขาถามแน่ ส่วนปัญหาเธอ เราจะค่อย ๆ จัดการ”
“ฉันยังมีอะไร อุ๊บ…” สิ่งที่ป๋ อจิ่วจะพูดต่อกลับถูกชายหนุ่มจูบสกัด
ไว้จนสิ้น
ฉินมั่วหึงจริง ๆ ขนาดตอนที่เป็นเด็ก เขายังไม่ยอมให้ใครอยู่เหนือ
เขาเลย
ความวาบหวามกระจายมาจากบั้นท้าย ป๋ อจิ่วถูกเขารัดในอ้อมแขน
แน่น ยิ่งขยับก็ยิ่งแนบชิด มือของเขาล้วงเข้าข้างในเสื้อผ้าเธอ แรง
เค้นคลึงทำให้เธอต่อต้านไม่ไหว แม้จะเสียดสีผ่านกางเกงขายาวก็
เช่นกัน
ป๋ อจิ่วอยากขยับ ทว่ากลับถูกเขากดขาเอาไว้ ยังคงเอ่ยข้างหูเธอ
“ต่อไปอย่าเที่ยวไปลูบหัวใครอีก เข้าใจไหม?”
ลมหายใจที่เอ่ยออกมาหนักหน่วงมาก อากาศภายในห้องค่อย ๆ
ร้อนขึ้นมา ยิ่งเป็นเช่นนั้นก็ยิ่งเห็นด้านที่เย้ายวนของฉินมั่ว เมื่อ
ใบหน้าหล่อเหลาแต่งแต้มสิ่งอื่น ชายหนุ่มก็ยิ่งเหมือนเทพที่ลงมาใน
โลกมนุษย์ กลิ่นอายอันตรายจาง ๆ แบบนั้นทำให้อยากโดนเขา
ควบคุมมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว
ฉินมั่วไม่คิดจะปล่อยเธอไป เขาปลดชุดทีมสีดำบนตัวเธอออก ก่อน
จะก้มตัวใช้มือข้างหนึ่งช้อนหลังเธอ แล้วบรรจงจูบจากไหล่ลงมา
ตอนที่ 1996
เทพฉินหึง หึง หึง
ความวาบหวามโหมซัดป๋อจิ่วเหมือนคลื่นทะเล
ครั้งนี้ดูจะรุนแรงกว่าครั้งที่ผ่าน ๆ มา ทั้งยังลงมือในจุดที่เธอทนทาน
ไม่ไหว
นี่คงเพราะท่านเทพต้องการลงโทษเธอ
กระจกฝ้ากั้นไว้อยู่หลายชั้น อากาศข้างนอกหนาวแล้ว แต่ด้านใน
กลับร้อนระอุอย่างห้ามไม่อยู่
ฉินมั่วแนบตัวลงไปอีกครั้ง ถึงขั้นเห็นเหงื่อที่ไหลลงมาจากเสี้ยว
หน้าของเขา
เมื่อเห็นเธอในชุดทีม ก็อยากจะฉีกทึ้ง และกักร่างเธอให้อยู่ในอ้อม
กอดเขา
ป๋ อจิ่วไม่รู้จะว่ามือไว้ที่ตรงไหน นอกจากโอบรอบคอเขา สมองว่าง
เปล่า รู้สึกถึงชีพจรที่เต้นเร็วขึ้นเรื่อย ๆ
การสอดประสานเป็นพัก ๆ ผสมปนเปไปกับเสียงหัวใจเต้นของทั้ง
สอง ร่างกายเธอเหมือนโดนคนจุดไฟเผา กระทั่งไฝเสน่ห์ใต้ตายัง
เปล่งประกาย
ฉินมั่วมองเจ้าหล่อนด้วยแววตาที่เข้มขึ้นเรื่อย ๆ จนมาถึงระดับหนึ่ง
ก็หยุดทุกการกระทำ กอดเธอแน่น ซุกหน้าไว้ที่ไหล่เธอ ลมหายใจ
หนักนิด ๆ “รอจนเธอเข้ามหาวิทยาลัย A ให้ได้ก่อน ฉันจะไม่หยุด
แน่ เหลือเวลาอีกแค่สองเดือนกว่า”
ป๋ อจิ่วนอนทับเสื้อทีม นอกจากนี้เสื้อเชิ้ตตัวขาวยังถูกปลดมากองที่
ช่วงเอว เรียวแขนขาวนวลผล็อยตกอยู่ด้านข้าง ดวงตาคู่สวยเคลิบเคลิ้ม
ราวกับหงส์ดำที่ถูกดึงขึ้นจากน้ำ เส้นผมสีเงินและผิวขาวเหมือนหิมะ
ทำให้คนปรารถนาจะลิ้มรสเธอต่อ
ฉินมั่วดึงเสื้อทีมของตัวเองมาคลุมร่างเธอ ก่อนอุ้มไว้ในอ้อมแขนอีก
ครั้ง
ป๋อจิ่วรับรู้ได้ถึงความร้อนจากตัวเขา รู้ด้วยว่าอย่าได้แตะต้องอะไร
อีกในเวลานี้ อุณหภูมิค่อย ๆ ลดลง ทว่าการจะให้ความรู้สึกปรารถนา
สลายอย่างหมดจด ย่อมไม่ใช่เรื่องง่าย
ฉินมั่วมองเธอแวบหนึ่ง ลุกขึ้นยืนก้าวเข้าไปในห้องน้ำประจำห้อง
ทำงาน
ป๋ อจิ่วได้ยินเสียงน้ำดังจากด้านใน พอจะเดาได้ว่าเขาทำอะไร หน้า
เธอร้อนฉ่าอย่างที่น้อยครั้งจะเป็น จึงตัดสินใจเบี่ยงเบนความสนใจ
ด้วยการไปหยิบน้ำแร่จากตู้เย็นออกมา
รอจนความร้อนในร่างลดทอนลง ฉินมั่วก็เดินออกมา เส้นผมสีดำยัง
ชื้นอยู่
เขาไม่ได้สวมเสื้อ ใส่แค่กางเกงขายาวเท่านั้น ร่องกล้ามเนื้อท่อนบน
ยังคงมีหยดน้ำเกาะอยู่ นัยน์ตาของเขาช่างลุ่มลึกจนทำให้ยากที่จะ
เบนสายตาไปทางอื่น
ป๋ อจิ่วกลืนน้ำทันที จะหลงใหลกับความหล่อเหลาของเขาไม่ได้
เพราะสุดท้ายแล้ว คนที่ปวดเอวยอกหลังก็คือเธอคนเดียว แต่สภาพ
เธอในตอนนี้ไม่เหมาะจะเดินออกไป ร่องรอยบนแอ่งชีพจรและ
ลำคอชัดขนาดนี้ เสื้อเชิ้ตก็ยับยู่ยี่ คนจะมองออกทันทีว่าพวกเธอไป
ทำกิจกรรมอะไรมา
คนฉลาดอย่างป๋อจิ่วรู้ดีว่าท่านเทพจงใจ
ฉินมั่วไม่ปล่อยให้เธอนิ่ง แย่งขวดน้ำแร่จากมือเธอไป “กำลังคิด
อะไรอยู่ เด็กคนเมื่อกี้?”
“เปล่า” ป๋อจิ่วยิ้ม ชะโงกหน้ากะจะแต๊ะอั๋งท่านเทพเสียหน่อย เพราะ
ท่านเทพที่เพิ่งออกจากห้องน้ำดูยั่วยวนจนทำให้คนตบะแตก “กำลัง
คิดถึงพี่”
ฉินมั่วแววตาหวั่นไหว เอียงคอมองอีกฝ่าย จากนั้นยิ้มขึ้นมาทันใด
ละมือมาเชยคางอีกฝ่ายแล้วเข้าไปใกล้
ทว่าไม่ได้จูบ ลมหายใจเขารินรดลงบนเรียวปากเธอ “เธอน่าจะคิด
เรื่องคะแนนวิชาฟิสิกส์นะ เดี๋ยวเรามาติวกัน”
ป๋อจิ่ว…แฟนฉันนี่ ตัวจริงหรือเปล่า?
ฉินมั่วจับใบหน้าที่เซ็ง ๆ รั้งเธอมากอดในอ้อมแขน เอ่ยเสียงเรียบว่า
“ต่อไปอยู่ให้ห่างจากเด็กนั่นหน่อย จะได้ทำแบบฝึกหัดน้อยลงสัก
ข้อ”