มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 799
“เฮ้ นาย!” เบธานีตะโกนเรียกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสั่งการ
เมื่อหายจากความงุนงง จากนั้นเจอรัลด์จึงมองไปที่เด็กสาวที่ตะโกนใส่เขาก่อนจะถามขึ้นมา “ต้องการอะไรล่ะ?”
เด็กสาวที่กำลังชี้มาที่เขาดูเหมือนจะอยู่ในช่วงวัยรุ่นตอนปลาย และแม้เธอจะดูค่อนข้างแปลกประหลาด แต่เธอก็ค่อนข้างสวยเช่นกัน
“นายอยู่ตามลำพังใช่ไหม?” เด็กสาวอีกคนถาม ขณะที่เธอเอามือเท้าสะเอว เป็นเด็กสาวคนที่บอกเรื่องเจอรัลด์ให้เบธานีฟังก่อนหน้านี้
“ฉันเดาว่าเธอสามารถพูดแบบนั้นได้!” เจอรัลด์ตอบกลับในขณะที่เขาพยักหน้า
“นั่นค่อนข้างน่าเวทนาที่ได้ยิน! เอางี้ไหม เบธานีต้องการชวนนายให้มาเก็บลูกเทนนิสให้พวกเรา! อย่างน้อยนายก็จะไม่โดดเดี่ยวถ้านายทำเรื่องนั้นให้พวกเรา!” เด็กสาวคนนั้นกล่าวเพิ่มเติม
เจอรัลด์จำได้ว่าพี่สาวของเขาบอกเขาว่าเนื่องจากตระกูลคลอฟอร์ดนั้นใหญ่โต พร้อมกับตระกูลสาขาที่ซับซ้อนมากมาย มันจึงเป็นเรื่องปกติที่คนเหล่านั้นภายในตระกูลจะไม่รู้ว่าใครเป็นใครในหมู่รุ่นเด็ก ๆ
“ถ้ามีเรื่องบางอย่างให้ชั่งใจอยู่ มันจะยิ่งแย่ลงเท่านั้นถ้านายยังคงคิดมากเกี่ยวกับมันตามลำพัง! แต่เมื่อการมาเก็บลูกเทนนิสให้พวกเรา นายจะได้ลืมเรื่องที่เป็นกังวลของนายทั้งหมดไง!” เด็กสาวอีกคนตะโกนบอก
แม้การตอบสนองแรกของเจอรัลด์คือยิ้มที่ขมขื่น แต่เขาก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าสิ่งที่พวกเธอได้พูดไปนั้นก็สมเหตุสมผล ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ตราบใดที่เขาสามารถหันเหตัวเองได้เพียงพอ เขาก็จะไม่จำเป็นต้องคิดมากเกี่ยวกับเหตุการณ์นั้น
“ก็ได้ ฉันจะทำมัน!” เจอรัลด์ตอบกลับ
“ฮ่าฮ่า! เขาจะทำมันจริง ๆ ด้วย! เขามาแล้ว!” เด็กสาวคนนั้นกล่าวอย่างอิ่มอกอิ่มใจ
“ดีใจที่ได้ยินนะ ตอนนี้ก็มาเล่นเกมของเราต่อกันเถอะ! พวกเราสามารถจัดเต็มกันได้แล้วเมื่อตอนนี้มีคนที่เต็มใจจะเก็บลูกเทนนิสให้พวกเรา!” เบธานีกล่าวอย่างค่อนข้างตื่นเต้น
อย่างไรก็ตามก่อนที่พวกเธอจะทันได้เริ่มเล่นกันใหม่ ผู้หญิงคนหนึ่งก็เดินมาหาพวกเธอ เมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้น เด็กสาวทั้งหมดจึงหันไปมองเธอกันในทันที
ผู้หญิงที่สวยและสง่างามคนนั้นดูอายุประมาณยี่สิบหกปีได้ และเธอดูเหมือนจะมีนิสัยที่ค่อนข้างดีเลย
แม้เด็กสาวที่เล่นเทนนิสก่อนหน้านี้จะสวยกันทั้งหมด แต่ก็ไม่มีพวกเธอคนไหนที่จะใกล้เคียงเลยในด้านของความงามเมื่อเทียบกับผู้หญิงคนใหม่นี้ ความจริงแล้ว ความงามของผู้หญิงคนนั้นก็เทียบได้กับดาราดังหลาย ๆ คนได้เลย
ใครก็ตามที่เห็นเธอก็รู้สึกจำเป็นต้องก้มหัวของพวกเขาลงด้วยความเคารพกัน
“คุณอยู่นี่แล้ว ไวร่า!” เบธานีและคนอื่น ๆ สองสามคนกล่าวทักทายเมื่อเห็นเธอ
“ใช่ ถึงอย่างนั้น ฉันสงสัยว่าตอนนี้กี่โมงกันแล้วนะ…ทำไมพวกเธอทุกคนยังคงเล่นกันที่นี่อยู่ล่ะ? การชุมนุมจะเริ่มขึ้นในไม่ช้านี้แล้วนะ! ทำไมเธอไม่พานิกิและคนอื่น ๆ ไปด้วยกันกับเธอล่ะ?” ไวร่ากล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ตกลง!” เบธานีตอบกลับ จากนั้นเธอก็ตีลูกเทนนิสสุดท้ายไปยังด้านข้างก่อนจะจากไปพร้อมกับคนที่เหลือ
แทบจะเป็นปฏิกิริยาตอบกลับโดนอัตโนมัติ เจอรัลด์เริ่มเดินไปเก็บลูกเทนนิสขึ้นมา ด้วยความงุนงงของเขา เขาล้มเหลวที่จะตระหนักได้ว่าลูกเทนนิสตกลงไปในพื้นที่ล้อมรอบด้วยหญ้าที่มีหนาม เมื่อเขาสังเกตุได้ในที่สุด เขาก็สะดุดโซเซอย่างมากจนต้องออกจากจากบริเวณนั้นจากนั้นเขาก็ลงเอยด้วยการล้มลง
เสื้อผ้า แขน และแม้แต่ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอบขีดข่วนเล็ก ๆ จากหญ้านั้น
“ดูนั่นสิ! ผู้ชายคนนั้นจากก่อนหน้านี้ลื่นล้มแหละ!” นิกิกล่าว ขณะที่ชี้ไปที่เจอรัลด์
“ช่างเขาเหอะ ไมว่าจะอย่างไรก็ตาม เขาก็อืดอาดในการตอบสนองอยู่แล้ว เมื่อพวกเราเรียกเขามาที่นี่เพื่อเก็บลูกเทนนิสให้พวกเรา! สมน้ำหน้าแล้ว! ตอนนี้ก็ไปกันเถอะ!” เบธานีพูด ขณะที่เธอยิ้มให้ไวร่าก่อนจะมุ่งหน้าจากไป
เจอรัลด์เองก็นั่งอยู่บนหญ้านั้น โดยการถือลูกเทนนิสไว้ในมือของเขาและเขายิ้มอย่างขมขื่น เมื่อเขาสัมผัสใบหน้าของเขา มันก็ปวดแสบเล็กน้อย
เขาเพียงไม่สามารถหยุดพักได้ เจอรัลด์โชคร้ายอย่างแท้จริงนับตั้งแต่การหายตัวไปของมีล่า
ขณะที่ผู้คนเดินผ่านไป พวกเขามากมายก็เยาะเย้ยเจอรัลด์ที่ตกอยู่ในสภาพน่าเวทนาเช่นนี้ แต่อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์ไม่ได้ถือสาอะไร ตราบใดที่เขาสามารถรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยหลังจากถูกเยาะเย้ย ก็ตามนั้นแล้วกัน
“แก้มของนายถูกข่วนหมดแล้ว…มันจะดีที่สุดถ้านายเช็ดหญ้าออกอย่างรวดเร็ว” เสียงผู้หญิงกล่าวขึ้นมาขณะที่ทิชชู่ถูกยื่นมาให้เขา
เมื่อมองจากด้านข้างของเขา เจอรัลด์เห็นไวร่ากำลังนั่งยอง ๆ ข้างเขาขณะที่เธอกระตุ้นให้เขารับทิชชู่ไป
“…ขอบคุณครับ!” เจอรัลด์ตอบกลับ ขณะที่เขาเบี่ยงสายตาลงทันทีด้วยความกระดากอายหลังจากสายตาของพวกเขาสบกัน ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็ดูสวยอย่างแท้จริง
“นายนี่นะ แม้แต่แขนของนายก็เลือดออกแล้ว!” ไวร่าเอ่ย ขณะที่เธอหยิบทิชชู่ออกมาอีก และเริ่มเช็ดเลือดออกจากแขนของเขาอย่างอ่อนโยน
“นายไม่ได้เป็นคนสะเพร่ทหรอกเหรอ…นายเป็นสมาชิกครอบครัวไหนกันล่ะ? นายดูเหมือนจะอยู่คนเดียวที่นี่นะ นายไม่มีพี่น้องเลยเหรอ?”