มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 800

ไวร่าถามคำถามนั้น ขณะที่เธอช่วยเจอรัลด์เช็ดหญ้าหนามออกจากใบหน้าของเขาอย่างอ่อนโยน

“ผม…ผม อืม…ก็ไม่มั่นใจว่าผมเป็นสมาชิกครอบครัวไหน!” เจอรัลด์ตอบกลับ

เมื่อได้ยินแบบนั้นไวร่าจึงเพียงหัวเราะก่อนจะพูดขึ้นมา “ฉันจะเรียกหมอมาในภายหลัง และบอกพวกเขาให้รักษาแผลของนาย…พวกเราคงไม่อยากให้นายติดเชื้อในตอนนี้หรอก ใช่ไหม?”

“ไม่ ไม่เป็นไรครับ…”

ด้วยเหตุผลบางอย่างที่ไม่รู้ได้ ไวร่าเพียงรู้สึกอยากจะตามใจและดูแลเจอรัลด์ให้ดี ๆ ตั้งแต่วินาทีที่เธอพบเขาแล้ว มันช่างเป็นความรู้สึกแปลก ๆ อย่างแท้จริง

“งานชุมนุมจะเริ่มขึ้นเร็ว ๆ นี้ นายหญิงน้อยคะ…มันจะดีที่สุดที่คุณมุ่งหน้าไปที่นั่นเดี๋ยวนี้นะคะ” คนที่ดูเหมือนจะเป็นสาวใช้ของไวร่าพูดขึ้นมา ขณะที่เธอเดินมาหา

“ดีมาก” ไวร่ากล่าว ขณะที่เธอพยักหน้าให้เจอรัลด์ก่อนจะจากไปพร้อมกับสาวใช้ของเธอ

“นายหญิงน้อยเหรอ? เช่นนั้นเธอเป็นใครบางคนที่แต่งงานเข้ามาในตระกูลคลอฟอร์ดสินะ!” เจอรัลด์พึมพำกับตัวเอง ขณะที่เขาเช็ดใบหน้าของเขาให้สะอาดเสร็จแล้ว

ในใจของเขา เขากำลังคิดว่าช่างเป็นเรื่องโชคดีอะไรอย่างงี้สำหรับคนที่ได้แต่งงานกับภรรยาที่อ่อนโยน และมีเสน่ห์ดึงดูดเช่นนี้

ขณะนั้นเองโทรศัพท์ของเจอรัลด์ก็เริ่มดังขึ้นมา

“น้องชาย? นายอยู่ไหนกัน? ฉันหานายไม่เจอที่ไหนเลย!”

“ขอโทษ ขอโทษ! ผมกำลังเก็บลูกเทนนิสให้คนอื่นเมื่อครู่น่ะ!” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยการหัวเราะอย่างขมขื่น

“ให้ตายเถอะนะ ทำไมนายยังคงช่วยคนอื่นทำเรื่องแบบนี้อยู่อีกล่ะ? ยังไงซะ งานชุมนุมจะเริ่มขึ้นเร็ว ๆ นี้แล้วและพ่อก็ยังถามฉันด้วยซ้ำว่านายมาถึงแล้วหรือยัง พวกเราอยู่ในห้องโถงหลักแล้วตอนนี้! นายก็น่าจะแค่บอกให้คนใช้นำทางนายมาที่นี่ทันทีเมื่อนายมาถึงสิ!” พี่สาวของเขากล่าว ขณะที่ที่เธอส่ายหัวของเธอ

“เข้าใจแล้ว! ผมจะไปที่นั่นเดี๋ยวนี้แหละ!” เจอรัลด์กล่าวขณะที่เขาลุกขึ้นยืน

พ่อแม่ของเขาเป็นตัวละครหลักของวันนี้ และเขารู้ว่าพวกเขายุ่งกันแค่ไหน ด้วยเหตุนั้น เขาจึงไม่ต้องการจะสร้างปัญหาที่ไม่จำเป็นให้กับพวกเขาถ้าเขาสามารถช่วยได้

ขณะที่เขาเดินไปยังสถานที่จัดงาน เขาก็เห็นว่านิกิและเด็กสาวคนอื่น ๆ ก็อยู่ไม่ไกลมากเกินไป ไม่นานนัก เขากก็ไล่ตามพวกเธอทัน และเพียงติดตามอยู่ข้างหลัง

“เฮ้ เบธานี ผู้ชายโง่ ๆ คนนั้นกำลังตามพวกเรามาแหละ!” นิกิกล่าวขณะที่เธอหันไปมองรอบ ๆ

“เขาหลงทางหรือเปล่า? บางทีมันอาจเป็นครั้งแรกของเขาที่เข้าร่วมงานชุมนุมตระกูลก็ได้!” เบธานีตอบกลับขณะที่เธอหยุดเดินและหันหลังกลับ

“นายอาจจะหลงทางหรือเปล่า?” เบธานีถาม

ในการตอบสนอง เจอรัลด์เพียงแค่พยักหน้า

“เห็นไหม? ฉันคิดถูก! นายสามารถมากับพวกเราได้ถ้านายต้องการ แต่นายจะได้นั่งในรถคันสุดท้ายกับคนใช้ของฉันเท่านั้น! ว่าไง?” เบธานีแนะนำ

เบธานีเป็นหญิงสาวที่โดดเด่นคนหนึ่งซึ่งคุ้นเคยกับการพบปะเหล่าทายาทที่ร่ำรวย มีความสามารถมาก และหล่อเหลา ทั้งในประเทศและต่างประเทศเช่นกัน

เนื่องจากเธอบอกได้เลยว่าเจอรัลด์เป็นผู้ชายที่ประพฤติตัวดีและจริงใจซึ่งไม่มีประสบการณ์ในชีวิตมากนัก เธอจึงไม่ได้สนใจความเป็นอยู่ที่ดีของเขาเลยจริง ๆ

“ไม่มีปัญหา!” เจอรัลด์ตอบกลับ ขณะที่เขาพยักหน้า โดยไม่ได้สนใจตัวเองเลยจริง ๆ

จากนั้นเขาก็เข้าไปในรถซึ่งค่อนข้างอุดอู้เนื่องจากมีคนใช้ค่อนข้างมากอยู่ภายใน

เมื่อพวกเขามาถึง เจอรัลด์ก็เดินเข้าไปในห้องโถงหลักของตระกูลคลอฟอร์ด ซึ่งเป็นห้องโถงกลางแจ้งที่กว้างขวาง

ในการชุมนุมเช่นนี้ ผู้เข้าร่วมจะนั่งกันเป็นกลุ่มแม้ที่ที่พวกเขาต้องนั่งนั้นไม่ได้กำหนดไว้ล่วงหน้าก็ตาม มีเพียงสมาชิกหลักของตระกูลเท่านั้นที่ได้รับที่นั่งที่ถูกระบุไว้เหนือแพลตฟอร์มที่สูงขึ้นในส่วนกลางของห้องโถง

ขณะที่เบธานีและคนอื่น ๆ พบที่นั่งในมุมหนึ่ง เจอรัลด์เองก็นั่งใกล้กับพวกเธออย่างลวก ๆ ก่อนจะล้วงหาโทรศัพท์ของเขาออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา

ในขณะเดียวกันนี้ คู่รักวัยกลางคนคู่หนึ่งก็เริ่มเดินไปที่โต๊ะอาหารหลักที่ถูกสงวนไว้ให้สำหรับเจ้านาย เสียงปรบมืออย่างดังก็ได้ยินขึ้นมาขณะที่คู่รักนั้นเดินไปที่โต๊ะนั้นกัน

ตามปกติแล้ว คู่รักนั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากพ่อแม่ของเจอรัลด์นั่นเอง! ด้านหลังพวกเขา มีผู้หญิงสองคนติดตามมา ซึ่งหนึ่งในพวกเธอก็คือเจสสิก้า

เมื่อผู้หญิงอีกคนเห็นไวร่า เธอจึงจับมือของเธอไว้ทันทีก่อนจะพูดขึ้นมา “ไวร่า! มานั่งข้างฉันนี่!”

“ตกลงค่ะ คุณแม่!” ไวร่าตอบกลับพร้อมกับพยักหน้า

“เธอได้รับทุกอย่างน้อยกว่าคนอื่นตลอดเวลาที่อยู่ในตระกูลคลอฟอร์ดนี้…ไม่เพียงแต่เธอต้องเรียนรู้ทุกอย่างด้วยตัวเองเท่านั้น แต่เธอยังต้องจัดการปัญหาด้านการเงินของเขาทั้งหมดอีกด้วย! ถ้าพวกเราทำได้ล่ะก็ พวกเราก็คงจะปล่อยให้เธอพบกันและกันเร็วกว่านี้มากอย่างแน่นอน…แต่ฉันมั่นใจว่าเธอรู้ว่าพวกเราไม่สามารถเปิดเผยตัวตนของเขาได้ก่อนหน้านี้! ถึงอย่างนั้นเมื่อคิดว่าเขายังไม่มาอยู่ที่นี่ด้วยซ้ำนั่นล่ะก็!” ผู้หญิงคนนั้นกล่าวด้วยโทนเสียงขอโทษ

“โปรดอย่าพูดแบบนั้นเลยค่ะ แม่คะ…มันเป็นเรื่องโชคดีสำหรับหนูอยู่แล้วที่สามารถเติบโตในตระกูลคลอฟอร์ดได้ตั้งแต่เด็ก ๆ”

เมื่อได้ยินแบบนั้น ผู้หญิงคนนั้นจึงยิ้มก่อนจะพยักหน้า จากนั้นเธอก็หันไปมองเจสสิก้าก่อนจะพูดขึ้นมา “ไปตามหาน้องชายของเธอสิ เจสสิก้า!”