กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 1060 ค่ายกลทำลายวิญญาณ
อี้หยุนเฟยแทบจะหายใจไม่ออก เขาทำได้เพียงอดทนและกล่าวออกมาว่า “ผู้หญิงสารเลวที่เจ้าพูดถึงก็คือน้องสาวของข้าใช่ไหม น้องสาวของข้าไม่รู้จักอี้เฉินเฟย เจ้า……เจ้าเข้าใจผิดแล้ว”
“เข้าใจผิด? ฮึฮึฮึ…..ฮ่าฮ่าฮ่า……เจ้าว่า ใบหน้านี้ของเจ้าช่างดูหล่อเหลา หากไม่ลอกหนังหน้าของเจ้าออกมา เช่นนั้นจะไม่เป็นการทำลายสมบัติของธรรมชาติไปหน่อยหรือ?”
“เจ้าอยากจะสังหารข้าก็เชิญ แต่ก่อนที่ข้าจะตาย เจ้าตอบคำถามข้าสักสองสามข้อได้หรือไม่?”
ฮวาอิ่งกวาดสายตาไปรอบ ๆ ผู้คนโดยรอบไม่สามารถตอบโต้ได้อีกต่อไป นางปล่อยมือ จ้องมองอี้หยุนเฟยด้วยแววตาอันเยือกเย็นและกระแอมออกมาอย่างต่อเนื่อง กล่าวออกมาอย่างอารมณ์ดี
“จะถามอีกแล้วงั้นหรือ ก็ได้ เจ้าถามมา”
“เจ้าเกลียดแม่ของน้องสาวข้า แต่นั่นเป็นจักรพรรดิองค์ก่อนที่เจ้าเกลียดจริง ๆ งั้นหรือ?” หากเกลียดจักรพรรดิองค์ก่อน เมื่อนางฆ่าเขาตายไปแล้ว เหตุใดถึงยังอาฆาตแค้นถึงเพียงนี้
บอกเขาไปตามตรง คนที่ผู้หญิงคนนี้เกลียดไม่ใช่จักรพรรดิองค์ก่อน
“แน่นอนว่าไม่ใช่ แต่มู่หน่วนเป็นลูกของผู้หญิงสารเลวนั่น”
อี้หยุนเฟยคิดจะถามออกไป แต่ฮวาอิ่งส่งสัญญาณให้เขาเงียบก่อน
“เจ้าสามารถถามได้มากสุดสองคำถาม คิดให้ดีก่อนแล้วค่อยถามออกมา”
“เยี่ยจิ่งหานกับเหวินเส่าอี๋เป็นพี่น้องแท้ ๆ กันหรือไม่”
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา รอยยิ้มอันน่ากลัวตรงมุมปากของฮวาอิ่งค่อย ๆ กระชับขึ้น และดวงตาของนางก็คมชัดขึ้น
อี้หยุนเฟยกล่าวอย่างระมัดระวัง “เลือดของพวกเขาสามารถหลอมรวมกันได้ พวกเขาเป็นพี่น้องกันหรือไม่? พ่อของเยี่ยจิ่งหานที่เป็นหัวหน้าคนก่อนของเผ่าเพลิงฟ้าก็เป็นคนของเผ่าหยกงั้นหรือ?”
“ฮึฮึฮึ……ข้าไม่อยากตอบคำถามนี้”
“เจ้ารู้มากเกินพอแล้ว เวลานี้ถึงเวลาที่เจ้าจะต้องถลกหนังของเจ้ามาให้ข้า มา ข้าจะช่วยเจ้าถลกมันออกมาเอง”
ฮวาอิ่งคว้าคอของอี้หยุนเฟยอีกครั้ง
ผู้อาวุโสโหรงและผู้อาวุโสฉีร้อนรนเป็นอย่างมาก แต่เนื่องจากได้รับบาดเจ็บสาหัส จึงหมดความสามารถในการต่อสู้
“ปล่อยฝ่าบาท ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้”
“หล่อเหล่าเหลือเกิน ข้าคิดว่าบนโลกใบนี้คงไม่สามารถหาชายใดที่หล่อเหล่ากว่าเจ้าได้แล้ว”
เล็บอันแหลมคมของอี้หยุนเฟยลูบไล้ไปบนใบหน้าของอี้หยุนเฟย รอยยิ้มอันชั่วร้ายตรงมุมปากของนางกว้างขึ้น แววตาเต็มไปด้วยความต้องการ
แต่ในตอนที่นางกำลังจะลงมือ จู่ ๆ ร่างกายกลับสั่นเทา กระอักเลือดออกมาตรงมุมปาก แม้แต่อี้หยุนเฟยที่อยู่ในกำมือของนางก็หนีหลุดออกไปรวดเร็วดุจสายฟ้า
รูม่านตาของฮวาอิ่งเบิกกว้าง นางมองไปที่บาดแผลบนช่องท้องของนางด้วยความเหลือเชื่อ
ตรงบาดแผลมีวิญญาณชั่วร้ายระเหยออกมา
เจ้าเด็กเหลือขอนี่……
เขาแอบโจมตีนางตอนที่นางในช่วงเวลาที่นางไม่คาดคิด
เมื่อมองไปที่อี้หยุนเฟยซึ่งกำลังยิ้มอย่างความหวังอีกครั้ง รูม่านตาของฮวาอิ่งหดลงอีกครั้ง ราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
รอยยิ้มตรงมุมปากของอี้หยุนเฟยแสดงถึงความเย้ยหยัน เขายกมือขวาขึ้น เผยให้เห็นใบหน้าอันงดงามที่ทั้งใต้หล้าไม่มีใครทัดเทียมได้
“เจ้า……ที่แท้ก็เป็นเจ้า……”
กู้ชูหน่วนหัวเราะอย่างเยือกเย็น
“ตกใจมากงั้นหรือ?”
“ข้าน่าจะรู้สึกตัวให้เร็วกว่านี้ ฮึฮึ……”
“บูม……”
ค่ายกลทำลายวิญญาณเปิดออก และเริ่มการทำงาน
ค่ายกลมีพลังทำลายอันยิ่งใหญ่และจิตสังหารที่ท่วมท้นไปทั่วโลก
ฮวาอิ่งหลุดปากออกมา “ค่ายกลทำลายวิญญาณโบราณ”
“แม้ว่าเจ้าจะน่ารังเกียจ แต่ต้องยอมรับเลยว่าความรู้ของเจ้าช่างกว้างขวางเหลือเกิน”
ค่ายกลทำลายวิญญาณนี้ เป็นค่ายกลที่นางกับเยี่ยจิ่งหาน เหวินเส่าอี๋รวมถึงอาม่อร่วมกันศึกษาและทดลองมาเป็นเวลานาน
พวกเขาสามคนรวมถึงนางล้วนเป็นปรมาจารย์ด้านค่ายกล โดยเฉพาะซือม่อเฟย แม้เขาจะโง่ แต่ในเรื่องของค่ายกล ในโลกใบนี้ก็คงไม่มีใครเทียบเขาได้
ค่ายกลโบราณเหล่านั้น ในสายตาของเขามันก็ไม่ต่างอะไรกับของเล่น
ด้วยเหตุนี้ การกลับรัฐอี้มาในครั้งนี้นางจึงได้พาตัวซือม่อเฟยมาด้วย
และค่ายกลทำลายวิญญาณนี้ก็เป็นค่ายกลที่มีไว้เพื่อจัดการฮวาอิ่งโดยเฉพาะ
“เป็นแค่มดปลวก แต่กลับสร้างค่ายกลที่มีพลังทำลายมากกว่าพลังชั้นสูงสุดระดับเจ็ด สร้างได้แม้กระทั่งค่ายกลทำลายวิญญาณโบราณ ช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก”
“ขอบคุณสำหรับคำชม วันนี้เจ้าจะต้องตายอยู่ที่นี่”
กู้ชูหน่วนชักดาบยาวออกมา จิตสังหารพุ่งออกมาจากแววตาของนาง
ผู้หญิงคนนี้ไร้ความปรานี หากครั้งนี้ไม่จัดการนางให้สิ้นซาก เกรงว่าวันหน้าคงยากที่จะมีโอกาสเช่นนี้อีก
“ฮ่าฮ่าฮ่า……เป็นแค่หมากตัวเล็ก ๆ แม้แต่ตาเฒ่าของเผ่าหยกและนางผู้หญิงสารเลวนั่นยังไม่กล้าอวดดีถึงเพียงนี้ เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร”
“แล้วเจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร? หญิงชราที่มีใบหน้าเหี่ยวย่นงั้นหรือ?”