TQF:บทที่ 601 ออกจากฮวงยัน (2)
“ท่านเจ้าเมืองพูดถูก ของที่ตึกจงหยวนใช้ได้จริงทุกอย่าง เดี๋ยวพวกเราก็จะซื้อทรัพยากรกลับไปสักหน่อย เจ้าพวกเด็กๆที่สำนักมีบุญแล้ว”
“ฮ่าๆๆ พวกเราก็เหมือนกัน ของพวกนี้น่ะใครๆก็ต้องการ เพราะฉะนั้นอย่าพลาดโอกาสล่ะ ต่อไปนี้ไม่ว่าตึกจงหยวนจะมีเยอะแค่ไหนก็คงจะถูกซื้อจนเกลี้ยงอยู่ดี”
“ของที่ตึกจงหยวนจำหน่ายมีแต่ของดีที่หายากทั้งนั้น ทุกคนห้ามแย่งไปจนหมดนะ ต้องได้กันทุกคนถึงจะถูก”
…..
เหล่าผู้อาวุโสเริ่มแซวกันเอง ไม่ว่าจะพูดจากใจจริงรึเปล่า แต่ด้วยฐานะของทุกคนแล้ว การพูดแบบนี้ต่อหน้าทุกคนก็ถือเป็นการให้เกียรติตึกจงหยวนมากๆ
ท่ามกลางเสียงหัวเราะอันมีความสุข พวกเขาดื่มเหล้าในมือพรวดเดียวหมด และเริ่มคุยกันอย่างสนุกสนาน
หลังจากนี้ฮวงยันก็ถือเป็นฐานทัพหลักของกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนแล้ว ที่นี่ให้อาจารย์ปู่วิหารสวรรค์คอยดูแล และเหล่าผู้อาวุโสที่อยู่ที่นี่ล้วนเป็นคนที่ต้องคบค้าสมาคมด้วย อาจารย์ปูวิหารสวรรค์จึงคอยกินเหล้าคุยเล่นเฮฮากับคนพวกนี้อยู่
ส่วนตัวเฉิงเสี่ยวเสี่ยวก็คอยคุยเล่นเป็นเพื่อนท่านเจ้าเมือง บางครั้งก็จับตามองอาจารย์ปู่วิหารสวรรค์ เมื่อเห็นว่าเขาสามารถเข้ากันได้กับตาแก่พวกนั้นก็สบายใจ
“หัวหน้ากลุ่มเฉิง เรื่องของกลุ่มทหารรับจ้างเฮยอั้นเจ้าจะเอายังไง”
จู่ๆก็มีเสียงของท่านเจ้าเมืองดังขึ้นข้างหูเฉิงเสี่ยวเสี่ยว แต่เขากำลังคีบอาหารอยู่ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาสื่อสารกับนางทางจิต
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวเลิกคิ้วเล็กน้อย เหลือบมองท่านเจ้าเมืองก่อนจะตอบกลับเสียงหวาน “ฆ่าไม่มีเหลือ”
ฆ่าไม่มีเหลือ
เสียงอำมหิตเย็นยะเยือกดังขึ้นข้างหูท่านเจ้าเมืองที่กำลังจะตักของอร่อยเข้าปาก มือเขาชะงักไปนิดนึง
เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับอะไรจากท่านเจ้าเมืองอีก เฉิงเสี่ยวเสี่ยวก็เงียบไป งานเลี้ยงยังคงครึกครื้นอยู่ ทุกคนกินจนหน้าแดงระเรื่อ รอยยิ้มบนใบหน้าไม่มีลดเลยจนกระทั่งงานเลี้ยงจบ
ท่านเจ้าเมืองออกคำสั่งเตรียมกลับตำหนัก หยูเฮงน้อยที่หายตัวออกมาจากไหนก็ไม่รู้บอกกับทุกคนที่กำลังเตรียมตัวกลับ “ท่านเจ้าเมือง ผู้อาวุโสทุกท่าน พวกเราก็ไม่ได้มีอะไรมาก แต่พวกของเล่นชิ้นเล็กชิ้นน้อยก็พอมีอยู่บ้าง นี่คือของขวัญเล็กๆที่ตระกูลเฉิงมอบให้กับท่านเจ้าเมืองและผู้อาวุโสทุกท่าน”
พูดจบหยูเฮงน้อยก็ตบมือเล็กๆของนาง สาวใช้แสนสวยหลายสิบคนก็ยกกล่องไม้ประณีตเล็กๆมอบให้กับทุกคน
ทุกคนอึ้งไป ไม่มีใครคิดว่าตระกูลเฉิงจะมาไม้นี้ จึงยังไม่มีใครยื่นมือไปรับ
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวยิ้ม “ข้าซาบซึ้งเป็นอย่างมากที่ท่านเจ้าเมืองและเหล่าผู้อาวุโสมาในครั้งนี้ ของเหล่านี้ก็แค่ของเล็กๆน้อยๆเท่านั้น ทุกท่านเอาไปมอบให้เด็กๆในสำนักก็ได้ ท่านเจ้าเมืองและผู้อาวุโสทุกท่านโปรดให้เกียรติรับของขวัญไว้ด้วย”
“ฮ่าๆๆๆ”
ท่านเจ้าเมืองหัวเราะลั่น นัยน์ตาลึกล้ำจ้องเฉิงเสี่ยวเสี่ยวนิ่งไปหลายวิก่อนจะเอ่ยขึ้น “เรื่องดีนี่ กินอิ่มแล้วยังมีของขวัญให้เอาอีก หัวหน้ากลุ่มเฉิงใจกว้างดีจริงๆ พวกเรารับไว้ก็ได้”
พูดจบท่านเจ้าเมืองก็เลิกเกรงใจและหยิบกล่องเล็กๆนั่นมาก่อนจะก้าวออกไปทันที
คนอื่นก็คลี่ยิ้มและรับกล่องไม้ไว้ด้วยใบหน้าเบิกบาน ก่อนจะลาไปทีละคน
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวส่งพวกเขาออกไปทีละคนและรอจนลับสายตา
“เฮ่ะๆ พวกเขากล้ารับไว้ก็ดีแล้ว” หยูเฮงน้อยยิ้มเจ้าเล่ห์เหมือนจิ้งจอก ใบหน้าเล็กๆบ่งบอกถึงแผนร้ายในใจ
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวชำเลืองมองนางพลางเลิกคิ้ว “เจ้าคงไม่ได้กวาดคลังเราไปซะเกลี้ยงหรอกใช่มั้ย”
“จะเป็นไปได้ยังไงเล่าคุณหนู ท่านก็รู้นี่ว่าในคลังเรามีของมากขนาดไหน อย่าว่าแต่หลายสิบกล่องเลย ต่อให้ให้ไปอีกหลายร้อยกล่องก็พอ”
หยูเฮงน้อยบอกอย่างได้ใจ นี่น่ะไม่ได้โม้นะ พวกนางมาถึงผืนดินฉางไห่ได้กว่าครึ่งปีแล้ว ทรัพยากรที่เกิดขึ้นในมิติในเวลาช่วงนี้มากจนเป็นตัวเลขที่น่ากลัว
แบ่งออกมานิดหน่อยให้เป็นของขวัญก็แค่ส่วนเล็กๆในคลังเท่านั้น ไม่มีผลกระทบอะไรเลยสักนิด
“ของน่ะให้ไปแล้ว แต่ไม่รู้ว่าตาแก่พวกนี้จะไว้หน้าพวกเรารึเปล่า” ผู้เฒ่าหยิงยังกังวลอยู่
หยูเฮงน้อยเก็บรอยยิ้มทันที พูดอย่างอาฆาต “ถ้าพวกเขากล้าไม่ไว้หน้าข้าจะฆ่าให้หมดเลย”
“พอแล้ว พวกเขาต้องไว้หน้าอยู่แล้ว อย่างไรซะก็คงไม่มีใครอยากยุ่งเรื่องคนอื่นหรอก”
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวไม่ได้ห่วงเรื่องนี้ นางรู้ซึ้งถึงสันดานคนมานานแล้ว ขอแค่ไม่ไปกระทบกับผลประโยชน์ของเขา คนทั่วๆไม่ยุ่งเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับตัวเองหรอก
ใบหน้างดงามของเฉิงเสี่ยวเสี่ยวเผยรอยยิ้มอันเยือกเย็นและหันไปสั่งหยูเฮงน้อย “คืนนี้เจ้าลงมือเอง ฆ่าไม่ให้เหลือ”
“เจ้าค่ะคุณหนู” หยูเฮงน้อยตอบรับด้วยความยินดี
ภายในตำหนักเจ้าเมือง
ท่านเจ้าเมืองที่เพิ่งกลับมานั่งลงและดื่มชาก่อนจะหยิบกล่องไม้ที่ได้ออกมาดุ
เมื่อได้เห็นของข้างในชัดๆก็ประหลาดใจนิดหน่อย นี่มันแหวนมิติอีกวง
เพิ่งเจอกันแค่ 2 ครั้งก็ได้รับแหวนมิติมา 2 วง ผู้อาวุโสที่อยู่ที่นั่นด้วยมีกันหลายสิบคน ก็หมายความว่าส่งมอบแหวนมิติออกไปหลายสิบวง
——————————