ยู่ยี่ยิ้มกรุ้มกริ่ม “นายไม่เห็นจะอ้วนเหมือนโก๋เลย”
“พี่พูดมาให้โก๋ดูแลควบคุมน้ำหนักหรือเปล่า? โอเค ฉันจะเป็นคนเอาคำพูดเธอ ไปบอกเขาเอง” ฉันทัชหัวเราะคิกคัก
“ไม่ต้องหรอก ฉันก็แค่พูดเล่น เธอคิดว่าฉันพูดจริงเหรอ?”
การที่ได้พูดคุยกันเป็นเรื่องที่ทั้งสนุก ทั้งอบอุ่น ทั้งสองพูดคุยหัวเราะเป็นไปตามปกติ สนุกสนานได้ตามต้องการ
ทุกวันนี้ที่ฉันไปเดินห้างมา บังเอิญไปเจอเรนนี่อยู่ครั้งหนึ่ง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสุขซึ่งนั้นเป็นเรื่องที่ดีเลยล่ะ
เธอกำลังหยิบของบางอย่าง เช่น ผ้าม่าน หรืออะไรบางอย่าง
ยู่ยี่ไม่ได้สนใจอะไรเธอมากนัก เธอแค่ปัดมันเบา ๆ แล้วก็เดินออกไป มีผู้คนจำนวนมากมายที่แห่กันมาซื้อของในช่วงปีใหม่ เธอซื้อเสื้อขนเป็ดและเสื้อโค้ตมาอย่างละตัว
และเคยบังเอิญพบหัสดินครั้งหนึ่งที่บริษัท เขาเข้ามาราวกับว่ามีบางอย่างจะเกิดขึ้น เขาสวมเสื้อสูทตัวตรงพร้อมการเดินอย่างมีสไตล์
ทั้งสองเดินสวนผ่านราวกับคนแปลกหน้า เธอเองไม่กล่าวทักทายอะไรและเขาเองก็เช่นกัน ทั้งสองไม่แม้แต่ให้ใช้หางตามอง
ยู่ยี่ไม่มีการตอบสนองใดๆทั้งสิ้น ทัศนคติชั่งเย็นชายิ่งกว่าเขา มาคิดดูดีๆ ฉันทัชก็จากไปได้หลายวันแล้วซึ่งทำให้เธอมีความรู้สึกคิดถึงเขาเล็กน้อย
แล้วในตอนบ่าย ทั้งสองได้คุยกันทางโทรศัพท์อีกครั้ง และเขาบอกว่าเขาจะกลับมาให้ได้โดยเร็วที่สุด
วันแต่งงานจะเริ่มวันพรุ่งนี้แล้ว ทั้งเมือง S กำลังรายงานข่าวนี้ ได้เกิดความโกลาหลมากขึ้นๆ และทุกคนๆต่างก็รู้ดี
ในช่วงกลางดึก
หัสดินสวมเสื้อคลุมเดินออกจากบ้าน แม้ชฎารัตน์จะไม่เต็มใจ แต่ก็คอยช่วยเก็บกวาดให้ ซาฮาร่านั้นค่อนข้างพอใจเลยทีเดียว
ทัศนคติของคุณพ่ออติวิชญ์อธิบายไม่ได้เลยว่ามีความสุขหรือไม่ แต่อย่างไรก็ตามก็ต้องผ่านมันไปให้ได้
ซาฮาร่าจะไปห้ามหัสดิน แต่ก็ห้ามไม่ทัน หัสดินบอกจะไปดื่มเหล้าแล้วกลางคืนก็กลับ
ณ ที่บาร์ เขากับดนัยกำลังดื่มสังสรรค์กันอยู่ การแต่งงานเข้าใกล้มาทุกทีแต่ก็ไม่ได้มีความสุขเลย ดนัยเองก็เลี่ยงที่จะไม่พูด
เมื่อก่อน นึกว่าจะได้เดินร่วมกับยู่ยี่จนสุดปลายทาง ใครจะไปรู้ ไม่นึกว่าระหว่างทางจะเกิดเรื่องร้ายๆแบบนี้ขึ้น
เมื่อยู่ยี่ใกล้ที่จะพักผ่อน เธอได้ยินเสียงกริ่งประตูจึงเดินไปเปิดประตู ปรากฏว่าเป็นฉันทัชเอง
ดวงตาเธอเบิกกว้าง เธอทั้งมีความสุข ตื่นเต้นและเอนตัวเข้าไปกอดเขา
ฉันทัชดึงเธอออกเล็กน้อย สายตาเต็มไปด้วยความอบอุ่น “ฉันจะไว้กอดคุณทีหลัง ตอนนี้บนตัวฉันเย็นไปหมดแล้ว และฉันเองก็ชอบความจริงใจของคุณ…”
ยู่ยี่มองเขา “คุณหายไปตั้งห้าวัน”
“ใช่ ดังนั้นฉันเลยรีบกลับมา แม้มันจะดึกแล้ว แต่ฉันก็ต้องขึ้นเครื่องบินกลับ”
“ลำบากหน่อยนะ เดี๋ยวจะเปิดน้ำไว้ให้คุณอาบนะ”
ตอนนั้นเธอกำลังจะหันหลังกลับ ฉันทัชคว้าแขนของเธอ แล้ววาดคิ้วและตากวาดไปทั่วท้องของเธอ: “เดี๋ยวฉันทำเองก็ได้”
พยักหน้า ยู่ยี่ไปห้องนอน นาโนได้ส่งข้อความมาหา “วันพรุ่งนี้จะงานแต่งหัสดิน เธอจะไปด้วยกันกับฉันไหม”
ยู่ยี่คิดๆ “ไม่ล่ะ ฉันจะไปกับเขา”
นาโนร้องโวยวายเหมือนถูกมีดบาด “มีแฟนก็ลืมเพื่อน แต่ฉันจะให้อภัยคุณ!”
แล้วเชอร์รีนไม่ไปด้วยเหรอ? เขาถาม
เขารังเกียจสองสิ่งที่น่าสะอิดสะเอียน ถึงขั้นกินไม่ลงเลย ฉันเองก็ไปหัวเราะเยาะ หน้าที่ของเธอคือครอบงำผู้ชมด้วยทักษะของคุณและบดขยี้เจ้าตัวเล็กที่ตายไปสามตัว เธอคิดว่าการสวมชุดแต่งงานจะทำให้คุณดูเป็นผู้ใหญ่เหรอ?
ขณะที่เธอกำลังสนทนาอยู่ ฉันทัชกำลังสวมเสื้อคลุมออกมาจากห้องอาบน้ำ เนื้อหาการสนทนาได้ดันเข้าตา
เรนนี่ภาพถ่ายงานแต่งงานของ เธอได้โพสต์ภาพบางส่วนบน WeChat รวมถึงบางส่วนให้กับเพื่อน ภาพโปรไฟล์บน Wechat ก็เป็นรูปของทั้งคู่ในงานแต่ง
ยู่ยี่ไม่ได้เพิ่มเขาเป็นเพื่อน เพราะตนเองไม่เห็น นาโนส่งรูปภาพทั้งหมดในคราวเดียว ทั้งยังคงแสดงความคิดเห็น
“รูปนี้ก้นไม่มี แล้วดูหน้ามันสิ ถ้าให้ใช้คำพูดตลกๆน่ะ มันเหมือนที่ช้อนรองเท้าเลย!”
รูปถ่ายก็ดูงั้นๆ แล้วยังจะกล้าลงรูปอีก ชั่งเสียสายตาจริงๆ เห็นแล้วอยากจะอ้วก”
ยู่ยี่เพียงส่งรูปถึงเธอ เธอเองก็ต้องทนจำใจมากๆ
“พรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปเอง” ฉันทัชอ้าปากและยกผ้าห่มขึ้น: “ตอนนี้ปิดคอมพิวเตอร์แล้วพักผ่อนนะ!”
ยู่ยี่กล่าวอำลานาโน จากนั้นได้ปิดคอมพิวเตอร์ลงซุกตัวเข้าไปในอ้อมแขนอันอบอุ่นของเขาราวกับเตาไฟ และนอนหลับอย่างสบาย
วันถัดไป
เรนนี่ตั้งตารอคอยการแต่งงานครั้งนี้มาเป็นเวลานาน และตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ มีบุคลากรช่างแต่งหน้า ชุดเจ้าสาวที่มาโดยเฉพาะ
ชุดแต่งงานสั่งจากแบรนด์ดังในต่างประเทศ ราคาก็แพงเว่อร์ ทั้งยังสวยหรู เรียกได้ว่าชั่งเป็นชุดแต่งงานที่เจิดจรัส
เรนนี่ขอให้แต่งหน้าให้สว่างขึ้นเล็กน้อย แต่ต้องให้ดูสวยสมบูรณ์แบบแบบไร้ที่ติ แต่งหน้าสองชั่วโมง แล้วก็ทำผมต่อ
เมื่อทุกอย่างเสร็จสมบูรณ์ คนที่ปรากฏตัวในกระจกก็คือเจ้าสาวที่สวยงามสมบูรณ์แบบ และรองเท้าส้นสูงที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของเธอก็คือส้นสูงคริสทัลที่ส่องประกายระยิบระยับ
เพื่อนๆต่างมาพร้อมกันทั้งหมดต่างมาแสดงความยินดีกล่าวชื่นชม เรนนี่เองได้ยินต่างก็ดีใจด้วย
ผู้คนต่างล้อมเธอไว้ตรงกลาง ต่างคนต่างยกย่องสรรเสริญฉัน และฉันก็ยกย่องกลับไปมาไม่หยุด
ใครจะคิดว่าลูกเป็ดขี้เหร่ในตอนนั้น ผู้หญิงน่าเกลียดที่หัสดินเกลียดสุดๆ แต่วันนี้เธอสามารถเปลี่ยนแปลงเป็นยู่ยี่และแต่งงานกับหัสดินได้
ใครบ้างจะไม่ประหลาดใจกับชะตากรรมเช่นนี้?
เมื่อพูดถึงยู่ยี่ ผู้คนได้พูดคุยพยักหน้าไปมา ที่เขามีวันนี้ก็เพราะเรนนี่
ดังนั้น ความรักชั่วคราวมันพิสูจน์อะไรไม่ได้ ความรักของหัสดินและยู่ยี่ในตอนนั้นมีประโยชน์อย่างไร?
อย่างไรก็ตามหลังจากที่ได้ยินว่ายู่ยี่จะมาด้วย ทุกคนต่างตั้งตารอคอย แบบนี้ยู่ยี่จะมาจริงเหรอ?
มาแล้ว มันก็ไม่ต่างอะไรกับการหาเรื่องใส่ตัว มองหาความตื่นเต้นทำไม?
ที่จริงแล้ว เรนนี่เองก็ตั้งตารอคอยยู่ยี่ ในที่สุดเธอก็ก้าวเท้าออกมาและความรู้สึกความสำเร็จนี้มันความเทียบไม่ได้กับความรู้สึกใดๆ…
คิดอยู่นาน คิดอยู่เจ็ดปี หลายเดือน หลายชั่วโมง จนตอนนี้ในที่สุดเธอก็รู้สึกถึงความสำเร็จ
ยู่ยี่มาสายนิดหน่อย เพราะฉันทัชขอให้ผู้ช่วยโก๋นำชุดเดรสและอาหารเช้าอันโอชะมาด้วย
ฉันทัชเลือกเดรสยาวสีดำท่อนบน เย็บด้วยด้ายสีทองผสมที่เข้ากันกับร่างกายส่วนบน ร่างกายส่วนล่างจับเป็นชั้นมีส่วนโค้งนู้นตามร่างกายโดยแสดงออกเห็นได้ชัด หน้าอกนู้นสะโพกโค้งเว้า ลำคอเรียวขาว ลวดลายงดงาม โดยเฉพาะกระดูกไหปลาร้ายิ่งเพิ่มความเสน่ห์
ชุดชุดนี้จะต้องเป็นของหญิงที่โฉมงาม มีเสน่ห์เป็นประกาย ดวงตาแพรวพราวดุจดังกระดาษฟอยล์
เธอไม่ได้แต่งหน้า แม้ว่าเธอจะไม่ได้ตัดสินใจว่าจะเก็บเด็กไว้หรือไม่ ตราบใดที่เด็กยังอยู่ในท้องของเธออยู่ เธอจะปฏิบัติต่อเขาอย่างดีที่สุด
เส้นผมก็ได้ลุกขึ้นตามอำเภอใจเส้นผมสองสามเส้นกระจัดกระจายที่กระดูกไหปลาร้าซึ่งยิ่งเพิ่มความสวยงามและชั่งสะดุดตา
ซาฮาร่ารู้สึกโมโหว่าไม่เข้าใจทำไมยู่ยี่ถึงได้มาอยู่ที่แห่งนี้
ซาฮาร่าได้เหลือบมองชายที่เดินเข้ามาพร้อม ๆ กับเขา สายตาของเธอถึงกับตาพร่ามัวตกอยู่ในภวังค์
ชายผู้ที่เต็มไปด้วยความสง่างามแบบนี้เพียงปรากฏตัวตัวจึงต้องสะกดทุกๆสายตา และยิ่งไม่ต้องพูดถึงใบหน้าที่คมกริบ
ผู้ชายบางคนมีใบหน้าที่แตกต่างจากผู้ชายทั่วไป
ไม่เพียงแค่นั้น ในตาของซาฮาร่าเองถึงกับต้องตะลึง ซึ่งมันวิเศษมากที่ได้มองชายผู้นี้
ทั้งสองคนยืนอยู่ในห้องโถงโดยสามารถดึงดูดสะกดทุกสายตาราวกับทิวทัศน์ที่สวยงามมีเสน่ห์
เด็กนักเรียนเหล่านี้เดินเข้ามา สายตาแต่ละคนเห็นยู่ยี่ที่ยืนในห้องโถง
ต้องบอกว่าพวกเขามีความรู้สึกลังเลว่าจะเหมือนก็เหมือนยู่ยี่ จะไม่เหมือนก็ไม่เหมือนยู่ยี่ ที่ทั้งสวยงาม ล้ำค่า สง่างาม
เมื่อเทียบกับเมื่อก่อน เธอเฉยเมยกับการมีชื่อเสียงมากขึ้น อีกทั้งการยิ้ม คำพูดคำจา อ่อนหวานและสง่างาม
จะบอกว่าเธอมีชีวิตที่ย่ำแย่ แต่เธอแบบนั้น ดูไม่เหมือนชีวิตจะย่ำแย่ตรงไหนเลย? ทั้งยังมีชายคู่กาย ยิ่งทำให้เธอเป็นที่น่าสนใจมากขึ้นด้วย
พวกเขาที่ยืนอยู่ตรงนั้น ดูแพรวพราวประกายยิ่งกว่าเจ้าสาวและเจ้าบ่าว ดุจแสงเปล่งประกายสะกดทุกสายตาทั้งห้อง
ยู่ยี่ทักทายพวกเขาด้วยรอยยิ้ม โดยยังจำชื่อคนเหล่านั้นได้ไม่ชัดเจน ฉันทัชคอยอยู่เคียงข้างกายเธอตลอด มือของเขาโอบเอวเธอ และอมยิ้มที่มุมริมฝีปากคล้ายกับรอยยิ้มของเธอ
เพียงไม่นานก็ถึงเวลาอันเป็นมงคล หัสดินสวมสูทสีดำเดินก้าวออกมา ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาไม่แสดงสีหน้าใด ๆ มีเพียงแต่ความสงบ
เมื่อสายตาของหัสดินกวาดสายตาไปที่ยู่ยี่กับฉันทัชที่ยืนอยู่ข้างเขา โดยไม่มีใครสังเกตเห็น เขากำมัดข้างตัวจนเห็นเส้นเลือด
แต่ทำได้เพียงแค่สบตาจากนั้นก็เบือนหน้าหนี
นาโนที่มาสายเมื่อได้เห็นเสื้อที่ยู่ยี่สวมใส่ เธอเหล่ตามองและยิ้มที่มุมปาก พร้อมทั้งยกนิ้วให้
เธอเคยพูดว่า สายตาของชายคนนี้ชั่งดีจริงๆ ชั่งเหมาะสมกับหญิงงามเหลือเกิน
ขณะที่เสียงของบาทหลวงดังขึ้น เรนนี่เดินพยุงตัวออกไปอย่างช้าๆ บนศีรษะสวมผ้าคลุมศีรษะสีขาวมีลมพัดกระพือเล็กน้อย
ชุดแต่งงานสุดอลังการ แพรวพราววิจิตรงดงาม เรนนี่เดิมทีความภาคภูมิใจของความสำเร็จในงานของเธอ แต่หลังจากที่เธอสัมผัสได้ถึงดวงตาของยู่ยี่เธอแอบยิ้มเบาๆ หน้าอกของเธอก็รู้สึกหายใจไม่สะดวก
ชุดที่เธอสวมใส่ต่างดึงดูดสายตามากไป มันคือการแต่งงานของเธอแต่เธอรู้สึกเหมือนเธอถูกครอบครองด้วยสายตา
ในที่นี้ เรนนี่เปรียบไม่เท่ากับยู่ยี่ เช่นกันหัสดินเองก็เปรียบไม่เท่ากับฉันทัช เห็นได้ชัดเลยว่าพวกเขาเป็นพระเอก แต่ตอนนี้พวกเขากลายเป็นได้แค่ตัวประกอบแล้วเท่านั้น
เรนนี่ไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้ ขนาดจัดการฉันทัชไปได้ แต่หัวใจของเธอก็ยังมิอาจจะหยุดได้เลย
ไม่นานหลังจากปูพรมแดง เรนนี่เดินจากพรมแดงด้านหนึ่งไปอีกด้านโดยยืนเคียงข้างไปกับหัสดิน
ไม่ว่ายังไง วันนี้คนที่จะได้เป็นภรรยาตระกูลภูษาธรก็ต้องเป็นเขาเท่านั้น
ทำไมยู่ยี่ถึงได้สวยได้ขนาดนี้? ถ้าข้างกายมีชายคนนั้นอยู่ข้าง ตำแหน่งภรรยาตระกูลภูษาธร เธอจะมีที่ของเธออยู่ในเมือง S
ยู่ยี่ไม่ได้สนใจมากนัก ปกติฉันทัชเองก็ไม่ได้สนใจเรื่องแบบนี้มากนัก
ยู่ยี่รู้สึกเบื่อหน่ายจึงกระซิบข้างหูฉันทัชว่าจะขอตัวออกไปก่อน
ฉันทัชยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก ซึ่งมีความหมายนัยๆ เขาส่ายหัวให้รอสักครู่หากเดินออกไปจะเป็นการเสียมารยาท
ยู่ยี่เองก็รู้สึกได้ว่าการลุกออกไปมันค่อนข้างกะทันหัน เธอไม่เป็นไรที่จะอดทนต่ออีกสิบนาที
ในตอนแรก เรนนี่ต้องการยู่ยี่อับอาย และทำให้เธอถูกเพื่อนร่วมชั้นเหล่านั้นดูถูก แต่ผลลัพธ์สุดท้ายกลับตรงกันข้าม
หลวงพ่อได้เริ่มอ่านคำสาบานในงานแต่งงาน ข้างล่างนั้น ใบหน้าของเรนนี่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ส่วนหัสดินไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ
“คุณหัสดินคุณเต็มใจที่จะแต่งงานกับเรนนี่เป็นภรรยาหรือไม่ อาศัยอยู่กับเขาตามคำสอนของพระคัมภีร์ กลายเป็นหนึ่งเดียวกับเธอต่อพระผู้เป็นเจ้า รักเธอ ปลอบโยนเธอ เคารพเธอ ปกป้องเธอ เช่นเดียวกับที่คุณรักตัวเอง ไม่ว่าเธอจะป่วยหรือสุขภาพดี รวยหรือจน จริงใจกับเธอไปจนกว่าเธอจะจากโลกไป?”