อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 625 เจ้าต้องแก้ จำเป็นต้องแก้
ขณะที่กู้ชูหน่วนกำลังจะหันหลังจากไป ทันใดนั้น องค์หญิงตังตังก็นั่งลงบนพื้น ร้องไห้ออกมายกใหญ่ โดยไม่สนใจฐานะหน้าตาองค์หญิงแห่งแคว้นของนางโดยสิ้นเชิง
นางร้องไห้เสียจนน้ำมูกน้ำตาไหลดั่งสายฝนไปพลาง และกล่าวหานางไปพลาง
“เจ้าเป็นผู้ใหญ่ประสาอะไร เจ้าเป็นเสด็จอาสะใภ้ประสาอะไร เจ้าก็รังแกข้าเป็นอย่างเดียว เจ้าเทียบไม่ได้แม้แต่หนึ่งในสิบล้านของเสด็จพี่ของข้าด้วยซ้ำ”
กู้ชูหน่วนชี้ไปที่ตัวเองอย่างเหลือเชื่อ
นางรังแกนาง?
นางไปรังแกนางเมื่อไหร่?
องค์หญิงจอมดื้อคนนี้ไม่มารังควานนาง นางก็ขอบคุณฟ้าดินแล้ว
“หากไม่ใช่เพราะเจ้าเขียนมั่วซั่ว อาจารย์ซ่างกวนก็จะไม่โกรธ เขาไม่โกรธก็จะไม่ไปจากราชวิทยาลัย ทั้งหมดโทษเจ้า อาจารย์ซ่างกวนจะต้องผิดหวังกับข้ามากเป็นแน่ ฮือๆ….”
กู้ชูหน่วนอยากบอกนางมาก
อาจารย์ซ่างกวนจากไป ร้อยในสิบล้านก็เป็นไม่ได้ที่จะเป็นเพราะนาง
แต่องค์หญิงตังตังร้องไห้จนหายใจไม่ทัน หน้าอกของนางยกขึ้นลงอย่างแรง บอกว่าน้อยใจมากเพียงใดก็น้อยใจมากเท่านั้น คำพูดที่มาถึงปากถูกกลืนกลับไปแล้ว
“ซ่างกวนฉู่มีอะไรดีนักหนา? คนผู้นั้นใจดำเจ้าเล่ห์ จากความคิดก็เจ้าก็สู้เขาไม่ได้ และควบคุมเขาไม่ได้อีกด้วย”
“เพ้อเจ้อ อาจารย์ซ่างกวนสุขุมอ่อนโยน จิตใจดีถ่อมตน เขาใจดำตรงไหนกัน? เห็นได้ชัดว่าเจ้ามีอคติกับอาจารย์ซ่างกวน มุ่งเป้าไปที่เขาทุกอย่าง ทำให้เขาไม่เหลือเกียรติในราชวิทยาลัยแล้วสักนิด เจ้ายังด่าว่าข้าโง่อีก ฮือๆ…..ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยมีใครว่าข้าเช่นนี้มาก่อน เสด็จพี่ของข้าก็ชมว่าตรงไปตรงมาน่ารักกันหมด”
องค์หญิงผู้สูงศักดิ์แห่งแคว้นนั่งร้องห่มร้องไห้บนพื้นไม่เป็นท่า พริบตานั้นก็เป็นที่สนใจของผู้คนในวิทยาลัยไม่น้อย แต่ละคนมุงเข้ามาดูความสนุกสนาน วิพากษ์วิจารณ์ต่างๆนานา
กู้ชูหน่วนอัดอั้นเหมือนน้ำท่วมปาก
ซ่างกวนฉู่จิตใจดีงามอ่อนน้อมถ่อมตน?
ถุ้ย จะบอกว่าเขาเป็นหมาป่าที่หุ้มด้วยเนื้อหนังของแกะก็ไม่เกินไป
ตอนที่ซ่างกวนฉู่จัดการนาง นางตาบอดหรือ? มองไม่ออกหรือไง?
นางไปว่านางโง่เมื่อไหร่กัน?
ที่นางบอกคือ นางไม่มีอุบายแผนการอะไร เล่นอุบายแผนการล้ำลึกไม่ชนะซ่างกวนฉู่รึเปล่า?
ยังมี……
นางเอ่ยถึงเสด็จพี่สองครั้งแล้ว?
องค์หญิงตังตังมีเสด็จพี่ด้วยหรือ?
ทำไมนางไม่รู้?
กู้ชูหน่วนลองถามว่า “เสด็จพี่ของเจ้าคือท่านไหน?” คงไม่ใช่คนที่อายุสั้น ไปพบท่านยมบาลแล้วคนนั้นหรอกนะ?
“ไม่ใช่เรื่องของเจ้า เจ้าไม่คู่ควรแม้แต่จะหิ้วรองเท้าให้ข้าด้วยซ้ำ”
“ใช่ใช่ใช่ ข้าไม่คู่ควรจะหิ้วรองเท้าให้นาง เสด็จพี่ของเจ้าดีที่สุดแล้ว”
“เสด็จพี่ของข้าต้องดีที่สุดเป็นแน่ หากว่านางอยู่ จะยอมปล่อยให้เจ้ารังแกข้าเช่นนี้หรือ ฮือฮือ….เสด็จพี่….ท่านอยู่ที่ไหน กู้ชูหน่วนรังแกข้า ฮือฮือ….ความสุขทั้งชีวิตข้าถูกนางทำลายหมดแล้วเพคะ”
องค์หญิงตังตังไม่ร้องไม่ว่า พอร้องไห้ขึ้นมาก็ไม่จบไม่สิ้นแล้ว น้ำตานั่นเป็นเหมือนว่าวเชือกขาดเช่นนั้นไหลลงมาไม่หยุด
กู้ชูหน่วนไม่ได้กลัวนางกลั่นแกล้ง และไม่กลัวนางหาเรื่องทะเลาะ แต่ต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้ ร้องไห้เหมือนอกจะแตกจะขาดใจขนาดนี้ ก็เป็นการทดสอบทักษะการแสดงของนางเกินไปแล้ว
“ได้ เอาเป็นว่าข้ารังแกเจ้า แล้วเจ้าจะเอายังไง
“ข้าต้องการให้เจ้าไปตามอาจารย์ซ่างกวนกลับมา”
“ข้าไม่รู้ว่าอาจารย์ซ่างกวนอยู่ที่ไหน ข้าให้เสด็จอาของเจ้าส่งคนออกไปหาเขา ได้รึยังล่ะ?”
“ข้าต้องการให้เจ้าเขียนตอนจบขององค์หญิงติงตังใหม่ ข้าต้องการให้เจ้าเอาองค์หญิงติงตังเป็นนางเอก เป็นคนที่จิตใจดีมากผู้หนึ่ง” “เรื่องนี้ได้เผยแพร่ไปทั่วหล้าแล้ว แก้ไขตอนนี้ประชาชนทั้งแคว้นก็รู้หมดแล้ว ไม่งั้น วันไหนข้ามีเวลาว่าง จะช่วยเจ้าเขียนเรื่องเล่าขององค์หญิงติงตัง เขียนให้นางเป็นนางเอก ทั้งยังเป็นคนที่จิตใจดีมีเมตตาด้วย เป็นคนที่มีบุญพาวาสนาส่งมากๆผู้หนึ่ง?”
องค์หญิงตังตังปาดน้ำตา เพราะเมื่อครู่ร้องไห้หนักเกินไป นางจึงพูดจาสะอึกสะอื้นเล็กน้อย
“เช่นนั้นตอนจบได้อยู่กับอาจารย์ซ่างกวนหรือไม่?”
“แน่นอนอยู่แล้ว เฟิงหลิงจะคู่ควรกับองค์หญิงติงตังได้อย่างไรล่ะ”
“งั้น….ดี เจ้าเปลี่ยนติงตังเป็นตังตังละกัน”