กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 950
สเตฟานีพาชาร์ลีไปที่หอพักของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ชาร์ลีสามารถมองเห็นหอพักที่เขาเคยอาศัยอยู่ได้ในพริบตา
หลังจากมองออกไปนอกหน้าต่าง ชาร์ลีเห็นเด็กหลายสิบคนขึ้นไปซึ่งมีอายุประมาณหนึ่งถึงสองปีเล่นภายใต้การนำของป้าคนหนึ่งในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
เขาอดไม่ได้ที่จะถาม “สเตฟานี่ ทำไมตอนนี้มีเด็กมากมายที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเหรอ?”
สเตฟานีตอบว่า “มีพ่อแม่ที่ขาดความรับผิดชอบหลายคนที่ส่งลูกมาที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าโดยตรงหลังจากให้กำเนิดพวกเขา เด็กเหล่านี้บางคนถูกทอดทิ้งเพราะความพิการแต่กำเนิดหรือโรคภัยไข้เจ็บ บางคนมีชะตากรรมเดียวกับฉัน และพวกเขาถูกทอดทิ้งเพราะเป็นผู้หญิง”
สเตฟานีอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเมื่อเธอพูดถึงเรื่องนี้
หลังจากนั้นเธอพูดอย่างโกรธเคืองว่า “ยังมีเด็กอีกหลายคนที่ถูกลักพาตัวโดยผู้ค้ามนุษย์ แต่ได้รับการช่วยเหลือจากตำรวจในเวลาต่อมา เด็กบางคนยังเด็กเกินไปและเป็นไปไม่ได้ที่ตำรวจจะค้นหาว่าใครคือพ่อแม่ของพวกเขา ดังนั้นพวกเขาจึงให้อยู่ภายใต้การดูแลอุปถัมภ์ของเราในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า หลังจากเจอพ่อแม่แล้ว พวกเขาจะถูกส่งกลับไปยังครอบครัวของพวกเขา”
เมื่อชาร์ลีเห็นว่าเด็กเหล่านี้บางคนมีความพิการทางร่างกาย เขาอดไม่ได้ที่จะถามว่า “สเตฟานี ทำไมที่นี่ถึงมีเด็กพิการจำนวนมาก? พิการแต่กำเนิดหรือเปล่า?”
“เปล่าค่ะ” สเตฟานีตอบอย่างขุ่นเคืองว่า “นี่คือเด็กทั้งหมดที่ตำรวจช่วยชีวิตจากผู้ค้ามนุษย์ เดิมทีพวกเขาเป็นเด็กที่มีสุขภาพแข็งแรง อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ลักพาตัว และพาตัวไปโดยผู้ค้ามนุษย์เหล่านี้ พวกเขาไม่ได้ขายเด็กเหล่านี้ แต่พวกเขาเปลี่ยนพวกเขาให้กลายเป็นเด็กพิการเพื่อที่พวกเขาจะได้พาเด็ก ๆ ออกไปตามถนนเพื่อขอทาน พวกเขาทำลายชีวิตเด็กเหล่านี้ในทันทีและเปลี่ยนเด็ก ๆ ให้เป็นตัวหาเงินให้พวกเขา”
เมื่อแคลร์ได้ยินเรื่องนี้ เธอก็พูดอย่างโกรธเคืองว่า “คนพวกนั้นมันชั่วเหลือเกิน! พวกเขาจะเปลี่ยนเด็กเหล่านี้ให้กลายเป็นคนพิการได้ยังไงกัน?”
สเตฟานีตอบว่า “มีคนเลวประเภทนี้ที่ไม่มีมโนธรรมและเชี่ยวชาญในการทำสิ่งเหล่านี้ พวกเขาเป็นคนปกติ มีสุขภาพดี มีมือและเท้าเป็นของตัวเอง อย่างไรก็ตามพวกเขาแสร้งทำเป็นพิการ และไปขอทานเพื่อหาเลี้ยงชีพ ต่อมาในที่สุดพวกเขาก็พบว่ามันง่ายมากสำหรับพวกเขาที่จะหาเงินจากการขอทานตามท้องถนน
ดังนั้นเพื่อให้เงินเร็วขึ้น พวกเขาจงใจมองหาคนพิการที่จะขอทานตามท้องถนนเพื่อเพิ่มความน่าเชื่อถือ เมื่อพวกเขาไม่พบผู้พิการอีกต่อไป พวกเขาจึงตัดสินใจซื้อเด็กบางส่วน และเปลี่ยนพวกเขาให้เป็นคนพิการเพื่อให้พวกเขาขอทานตามท้องถนนได้ง่ายขึ้น”
แคลร์ตัวสั่นด้วยความโกรธขณะที่เธอโพล่งออกมา “พวกสารเลวแบบนี้สมควรถูกยิงตาย!”
ชาร์ลีถอนหายใจขณะที่เขาพูดว่า “อันที่จริง ฉันเคยได้ยินเรื่องของกลุ่มขอทานแล้วตอนที่ฉันยังทำงานอยู่ที่ไซต์ก่อสร้าง พวกเขาส่วนใหญ่เป็นชาวบ้านหรือญาติพี่น้อง และจัดกลุ่มเพื่อขอทานในเมืองใหญ่ บางคนโหดร้ายมาก และเชี่ยวชาญในการหาเหยื่อที่เป็นเด็ก”
หลังจากนั้น ชาร์ลีพูดต่อว่า “คุณจำได้ไหมว่าเราเคยดูหนังอินเดียเรื่อง ‘Slumdog Millionaire’ เมื่อสองปีก่อน? มีหัวหน้าสมาคมขอทานที่ทำให้เด็กตาบอดเพราะเขาร้องเพลงเก่ง? พอทำให้เขาตาบอดแล้วจึงให้เขาร้องเพลงขอทานที่ถนน ดูเหมือนว่าเรื่องแบบนี้จะไกลตัวเรา แต่ในความเป็นจริง มันใกล้ตัวเรามาก”
แคลร์พูดอย่างโกรธเคือง “ฉันไม่ได้คาดหวังว่าปีศาจเหล่านี้จะอยู่รอบตัวเราจริง ๆ ถ้าฉันรู้เรื่องนี้ ฉันคงจะเรียนในโรงเรียนตำรวจเพื่อเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจ ฉันจะได้พาไอพวกสารเลวพวกนั้นไปสู่กระบวนการยุติธรรมแทน”
สเตฟานีถอนหายใจขณะที่เธอพูดว่า “พี่สะใภ้ ประเด็นหลักคือองค์กรเหล่านี้ทำเงินได้มหาศาล ดังนั้นหลายคนจึงยินดีที่จะเสี่ยงที่จะถูกยิงตราบเท่าที่พวกเขาสามารถทำเงินได้มากขนาดนั้น”
สเตฟานีรู้สึกว่าการสนทนาเริ่มหนักขึ้นเล็กน้อย ดังนั้นเธอจึงรีบพูดว่า “โอ้ มันสายแล้ว ทำไมเราไม่ไปร้านอาหารกันก่อนล่ะ? เพื่อนของเราบางคนอาจมาถึงแล้ว”
ชาร์ลีพยักหน้าเล็กน้อย และพูดว่า “ใช่ ไปร้านอาหารกันก่อนเถอะ”
ทั้งสามคนออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าด้วยกัน ในเวลานี้ จู่ ๆ ชาร์ลีก็ถามสเตฟานีว่า “ยังไงก็เถอะ สเตฟานี่ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าช่วงนี้เจอปัญหาอะไรบ้างหรือเปล่า?”
สเตฟานียิ้มขณะที่เธอพูดว่า “เราเผชิญกับความยากลำบากมาโดยตลอด แต่เรายังผ่านพ้นไปได้ สภาพความเป็นอยู่ของเด็ก ๆ ดีกว่าเก่ามากเมื่อเทียบกับตอนที่เรายังเด็ก ข้อเสียอย่างเดียวคือห้องเรียน หอพัก และโรงอาหารเก่าเกินไปจริง ๆ
คณบดีสมัครขอทุนมาโดยตลอด เพราะเขาหวังว่าเราจะสามารถระดมเงินบางส่วนเพื่อการปรับปรุงใหม่ได้ แต่เขายังมักกล่าวเสมอว่าการเงินมีจำกัดเกินไปและจะไม่มีเงินทุนเหลืออยู่ในตอนนี้”
ชาร์ลีพยักหน้าเบา ๆ ขณะที่เขารับฟังทุกคำที่เธอกล่าวออกมา