กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 1064 จุดสิ้นสุดของศึกนองเลือด
“เลิกพูดไร้สาระ เจ้าสังหารผู้บริสุทธิ์ ความชั่วร้ายที่เจ้าทำนั้นมากเกินกว่าจะบันทึกไว้ วันนี้จะเป็นวันตายของเจ้า”
“สังหารมารดาผู้ให้กำเนิด เจ้าไม่กล้าสวรรค์จะลงโทษอย่างนั้นหรือ?”
กู้ชูหน่วนกัดฟันแน่น
ยัยผู้หญิงบ้าคนนี้ นางจงใจยุยงเยี่ยจิ่งหาน ต้องการทำให้เขาเสียสมาธิงั้นหรือ?
ไม่รอให้เยี่ยจิ่งหานเอ่ยปาก เยี่ยจิ่งหานปรับลมหายใจของนางพร้อมกับกล่าวว่า “เจ้าไม่ต้องกังวล หากสวรรค์มีตา รู้ว่าโลกใบนี้ยังมีคนเช่นเจ้าอยู่ เกรงว่าคนแรกที่จะถูกลงโทษคงเป็นเจ้า”
“อีกอย่าง เจ้าไม่เคยแสดงความเมตตาหรือความรักต่อเยี่ยจิ่งหานเลยแม้แต่น้อย เจ้าทอดทิ้งเขาเหมือนสิ่งไร้ค่า เจ้ายังคู่ควรกับคำว่าแม่ผู้ให้กำเนิดอย่างนั้นหรือ?”
“บูม……”
สายลมโบกพัดอย่างบ้าคลั่ง จิตสังหารรุนแรงเหนือคำบรรยาย
วรยุทธ์ของกู้ชูหน่วนต่ำสุด การอยู่ที่นี่ไม่ใช่เรื่องง่าย นางถูกบีบคั้นจนหายใจแทบไม่ออก
ฮวาอิ่งหัวเราะอย่างชั่วร้าย “เจ้าอยากรู้ไหมว่าพ่อของเจ้าเป็นใคร?”
เยี่ยจิ่งหาน “ไม่”
“เจ้าอยากรู้ไหมว่าเจ้ากับเขาแท้จริงแล้วเป็นพี่น้องกันหรือไม่?”
เหวินเส่าอี๋ “ไม่”
“ปากแข็ง ข้าไม่เชื่อว่าพวกเจ้าไม่อยากรู้”
กู้ชูหน่วนใช้ไม้ไผ่พยุงตัวเองขึ้นมา “เสี่ยวเยี่ยเยี่ย เสี่ยวหูเตี๋ย พวกเจ้าอย่าไปฟังคำพูดไร้สาระของนาง นางพยายามทำให้พวกเจ้าเสียสมาธิ”
“เป็นแค่ยอดฝีมือชั้นสูงสุดระดับหก ข้าเป็นถึงระดับมนุษย์ จะสังหารพวกเจ้าจำเป็นต้องทำลายสมาธิของพวกเจ้าด้วยงั้นหรือ?”
“หากเป็นสถานการณ์ปกติอาจจะใช่ แต่ด้วยสถานการณ์ในตอนนี้ เจ้าถูกดาบพิษของข้าแทงเข้าไปที่ท้อง และได้รับบาดเจ็บสาหัสจากสัตว์เทพโบราณ และสูญเสียแขนไปหนึ่งข้างเนื่องจากพลังที่หายไป เวลานี้……เกรงว่าเลือดในร่างกายของเจ้าคงจะกำลังแข็งตัว และเริ่มที่จะควบคุมตัวเองไม่ได้”
“ฮึฮึฮึ……พวกเจ้าเป็นพี่น้องพ่อเดียวกันแต่ต่างแม่ พ่อของพวกเจ้าคืออดีตหัวหน้าเผ่าเพลิงฟ้า แต่น่าเสียดายที่พวกเจ้าพี่น้องทะเลาะกันมากว่ายี่สิบปี ฮึฮึฮึ……”
บูม……
แม้ว่าเหวินเส่าอี๋และเยี่ยจิ่งหานจะเตรียมใจไว้บ้างแล้ว แต่เมื่อได้ยินคำพูดของนาง พวกเขาก็ยังรู้สึกตกใจ
พ่อของพวกเขาคืออดีตหัวหน้าเผ่าเพลิงฟ้า? เป็นศัตรูตัวฉกาจในชีวิตของเขาใช่หรือไม่?
คนที่เขาเยี่ยจิ่งหานเกลียดที่สุดกลับเป็นพ่อผู้ให้กำเนิดเขา?
พวกเขาเป็นพี่น้องพ่อเดียวกันแต่คนละแม่?
ไม่มีเวลาให้สับสนสำหรับการต่อสู้ของยอดฝีมือ ทั้งสองคนถูกฆ่าตายอย่างสิ้นหวังเพราะคำพูดของฮวาอิ่ง การเคลื่อนไหวของพวกเขาช้าลงมาก และถูกนางทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บในทันที
ความรุนแรงของการโจมตีครั้งนี้นั้นไม่ธรรมดา
เหวินเส่าอี๋หมดความสามารถในการต่อสู้ไปในทันที
เยี่ยจิ่งหานเองก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน ผ่านไปนานกว่าจะลุกขึ้นมาได้
กู้ชูหน่วนกัดฟันแน่น ซื้อเวลาอย่างสิ้นหวังเพื่อปรับลมหายใจของนาง
ฮวาอิ่งหัวเราะออกมา “ฝ่ามือเมฆปีศาจของข้ารสชาติเป็นเช่นไร? วิญญาณจะหลุดออกจากร่างใช่ไหม? ฮ่าฮ่าฮ่า พวกคนไม่สมบูรณ์อย่างพวกเจ้า คิดจะมาสู้กับข้า ไม่รู้จักประมาณตน”
เยี่ยจิ่งหานพลิกฝ่ามือ ค่ายกลจำนวนมากปรากฏออกมา พุ่งไปทางฮวาอิ่ง
“ค่ายกลสังหารอีกแล้วงั้นหรือ นอกจากค่ายกลกับพิษ พวกเจ้ายังเหลืออะไรมาสู้กับข้า”
รับการโจมตีของค่ายกลอย่างต่อเนื่อง พลังทำลายของรุนแรงอย่างน่าเหลือเชื่อ
หากเป็นยอดฝีมือทั่วไป ต่อให้เป็นระดับเจ็ดก็ไม่อาจต้านทานความรุนแรงของมันได้
แต่ฮวาอิ่งอยู่ในระดับมนุษย์
ต่อให้ค่ายกลยอดเยี่ยมเพียงใดก็ไม่สามารถทำอะไรฮวาอิ่งได้ ทำได้เพียงยืดลมหายใจให้กับพวกเขาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
เยี่ยจิ่งหานพยุงร่างของเขาพร้อมกับใช้ค่ายกลสังหาร กัดฟันและพูดออกมา
“อาหน่วน ค่ายกลเริ่มต้านเอาไว้ไม่ไหวแล้ว เจ้ารีบหนีไป”
“หากข้าหนีไปแล้วพวกเจ้าจะทำอย่างไร? และผู้คนในใต้หล้าจะอยู่ต่อไปอย่างไร”
“วางอุบายเพื่อสร้างโอกาสอีกครั้งและค่อยหนี”
วางอุบายอีกครั้งเพื่อสร้างโอกาส?
โอกาสอะไร?
ฮวาอิ่งติดกับไปแล้วครั้งหนึ่ง นางไม่มีทางติดกับอีกเป็นครั้งที่สอง
และด้วยพลังที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วของนาง หากรอเช่นนี้ต่อไปเกรงว่าคงยากจะต่อกร
“ฮู้ว……”
ในที่สุดกู้ชูหน่วนก็ปรับลมหายใจจนเสร็จ รีบพุ่งเข้ามาข้างกายของเยี่ยจิ่งหาน ใส่พลังของตนเองเข้าไปในค่ายกล
จากนั้นกล่าวออกมาว่า “เสี่ยวหูเตี๋ย เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ยังทนไหวหรือไม่?”
“ยัง……ยังไม่ตาย”
“ปัง ปัง ปัง……”
ค่ายกลถูกทำลายทีละอัน
ฮวาอิ่งยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย “เยี่ยจิ่งหาน ข้าจะมอบโอกาสให้กับเจ้า หากเจ้าสังหารผู้หญิงสารเลวนั่นกับเหวินเส่าอี๋ ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า เป็นอย่างไง?”