องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 683 อุบัติเหตุรถม้า
ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกถึงสายตาของหวาชิง แต่นางไม่สนใจ บางทีเรื่องนี้ก็ผ่านไปแล้ว
ในขณะที่ทั้งสองกำลังเดิน มีรถม้าคนหนึ่งพุ่งตรงเข้ามาหาพวกเขา เดิมทีฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้สนใจ แต่รถม้าพุ่งตรงไปยังฉีเฟยอวิ๋น และในเวลานี้ฉีเฟยอวิ๋นก็ตกตะลึงอยู่ตรงนั้น
ในความคิดของนางเป็นม้าตัวสูงใหญ่ และไม่รู้ว่าจะหลบอย่างไร
หวาชิงดึงฉีเฟยอวิ๋นรอบ จากนั้นก็โอบเอวของนางแล้วหมุนกลับไป ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่หวาชิง ทั้งสองกอดกันแน่น หวาชิงขมวดคิ้ว เดิมทีคิดว่าจะหลบพ้น แต่ไม่ได้คิดว่ารถม้าจะสูญเสียการควบคุม และพุ่งตรงมาที่ทั้งสองคน หวาชิงดึงฉีเฟยอวิ๋นให้หลบไปและล้มกลิ้งลงไปที่พื้น คนขับรถม้าไม่สามารถหยุดม้าไว้ได้ ม้ายกกีบเท้าขึ้นมาจะเหยียบฉีเฟยอวิ๋นและหวาชิง
ฉีเฟยอวิ๋นนอนอยู่บนพื้น และหวาชิงก็นอนฟุบอยู่บนร่างของนาง หวาชิงกอดฉีเฟยอวิ๋นและจ้องไปที่ฉีเฟยอวิ๋น：“ข้าเพียงแค่อยากรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน？”
ฉีเฟยอวิ๋นไม่มีเวลาให้ความสนใจกับหวาชิง และต้องการจะผลักหวาชิงออกไป อย่างน้อยนางก็จะมีชีวิตรอด
แต่หวาชิงไม่ยอมออกไปและกอดฉีเฟยอวิ๋นไว้แน่น ต้องตายไปด้วยกัน
ดวงตาของฉีเฟยอวิ๋นเบิกกว้างและจ้องมองไปที่กีบม้า
นางคิดว่าต้องตายแน่ ๆ จึงปล่อยมือ
ในที่สุดหนานกงเย่ก็ตะโกนอย่างโกรธเคืองว่า：“บัดซบ！”
ฉีเฟยอวิ๋นเงยหน้าขึ้น ม้าส่งเสียงร้อง และรถม้าก็พลิกคว่ำลงไปกระแทกกับพื้นเสียงดังสนั่น
หมัดของหนานกงเย่ทำให้ม้าหัวแตกและล้มลงไปตายอยู่ที่พื้น
คนขับรถม้าตกลงมาจากรถม้าจนกระดูกหักและไม่สามารถเคลื่อนไหวได้
ผู้คนที่อยู่รอบ ๆ ต่างตกใจกันไม่น้อย
ฉีเฟยอวิ๋นและหวาชิงถูกอ๋องตวนลากออกไป
หวาชิงยังคงกอดฉีเฟยอวิ๋นไว้และไม่ยอมลุกขึ้น เมื่อหนานกงเย่หันกลับไปเห็นท่าทางของหวาชิงก็เดินเข้าไปในทันที เขาก้มตัวลงไปยกหวาชิงขึ้นมาเหมือนลูกไก่ จากนั้นก็โยนออกไป
หวาชิงไม่ได้หล่นลงไปที่พื้น นางหมุนตัวกลางอากาศแล้วลงไปที่พื้น
ฉีเฟยอวิ๋นถูกหนานกงเย่ดึงขึ้นมา นางตบไปที่หน้าอกด้วยความอกสั่นขวัญหาย
หนานกงเย่จ้องไปที่ฉีเฟยอวิ๋น จากนั้นก็ดึงฉีเฟยอวิ๋นไปข้างหน้า และตรวจสอบดูอย่างละเอียดถี่ถ้วน เมื่อเห็นว่าเสื้อผ้าของนางขาด สีหน้าของเขาก็ไม่น่ามองในทันที
หนานกงเย่หันกลับไปมองคนขับรถม้าที่ตกลงมาบนพื้นอย่างแรง และจูงมือของฉีเฟยอวิ๋นเดินไป
“เจ็บหรือไม่？” หนานกงเย่เดินไปพลางมองฉีเฟยอวิ๋นไปพลาง ฉีเฟยอวิ๋นรู้ว่าหนานกงเย่เป็นห่วง มิเช่นนั้นเขาคงจะไม่ขมวดคิ้วจนชนกันเช่นนี้
“ไม่เจ็บเพคะ เพียงแค่ตกใจมาก หม่อมฉันจะไปดูหน่อย” ฉีเฟยอวิ๋นจับมือของหนานกงเย่เพื่อปลอบโยนเขา นางกำลังจะก้าวไปข้างหน้า แต่หนานกงเย่ไม่ยอม และดึงมือของฉีเฟยอวิ๋นไว้
ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปพลางมองไปพลาง：“เรื่องเช่นนี้ท่านอ๋องก็คิดเล็กคิดน้อยด้วยหรือเพคะ？”
“ข้าคิดเล็กคิดน้อยเรื่องนี้มาก รอให้กลับไปก่อน ข้าจะคิดบัญชีกับเจ้า” หนานกงเย่ดึงฉีเฟยอวิ๋นอย่างโกรธเคือง แต่มือของเขาอ่อนโยนมาก
ฉีเฟยอวิ๋นรู้ว่าหนานกงเย่เป็นห่วงนางและไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยกับเขา
ทั้งสองเดินไปตรงหน้าคนขับรถม้า หนานกงเย่เตะซากรถม้าที่หักแล้วออกไป แต่ด้วยแรงเตะ ทำให้ซากรถม้าแตกเป็นเสี่ยง ๆ แสดงให้เห็นว่าเขาโกรธมากเพียงใด
คนขับรถม้าตกใจมากจน หนานกงเย่ถามว่า：“เจ้าเป็นใคร？”
คนขับรถม้าสั่นสะท้าน เขาลุกขึ้นไม่ไหวและร้องไห้：“ผู้น้อยเป็นคนของจวนราชครู ไม่รู้วันนี้เกิดอะไรขึ้น ตอนที่รถม้าออกมา ม้าก็ยังสบายดี แต่เมื่อมาถึงบนถนนมันก็คลุ้งคลั่ง ใครจะรู้ว่ามันจะพุ่งไปชนพระชายาเย่ ท่านอ๋องเย่ได้โปรดไว้ชีวิตด้วยพ่ะย่ะค่ะ ได้โปรดไว้ชีวิต……”
สีหน้าของหนานกงเย่เย็นชามาก：“เจ้ารู้ว่าข้าคืออ๋องเย่？”
“ผู้น้อยเป็นคนของจวนราชครู เคยพบเห็นท่านอ๋องเย่หลายครั้งแล้ว และเคยพบเห็นพระชายาเย่ด้วยพ่ะย่ะค่ะ” ชายผู้นั้นตกใจมาก ขาของเขาหัก และขาข้างหนึ่งก็ถูกรถม้าทับไว้
ฉีเฟยอวิ๋นเอามือออกแล้วไปดู เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส
“ท่านอ๋อง เขาขาหัก ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้โกหก เอาเขาออกมาก่อน โชคดีที่ไม่มีใครบาดเจ็บ” ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นและเดินไปด้านข้าง จากนั้นก็รอให้หนานกงเย่ช่วยคน
แต่หนานกงเย่ไม่สนใจ ไม่เพียงเท่านั้น แต่เขายังส่งเสียงฮึอย่างเย็นชาและมองไปด้านข้าง
ฉีเฟยอวิ๋นทำอะไรไม่ถูก นางจึงต้องขอความช่วยเหลือจากอ๋องตวน：“ท่านอ๋องตวน รบกวนพระองค์ส่งคนไปแจ้งจวนท่านราชครูว่ารถม้าของจวนราชครูเกิดอุบัติเหตุ และต้องนำคนผู้นี้ออกมาเดี๋ยวนี้ จึงจะสามารถรักษาได้”
อ๋องตวนพยักหน้าและสั่งให้คนไปในทันที
ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปรอบ ๆ รถม้าเพื่อมองดูม้าที่ตายแล้ว ม้าหัวแตก คอม้าบิดเป็นครึ่งวงกลม และมีเลือดไหลเต็มปาก
ฉีเฟยอวิ๋นหยิบเข็มเงินออกมาแล้วจิ้มไปที่เลือด จากนั้นก็ลุกขึ้นไปหาหนานกงเย่
ฉีเฟยอวิ๋นไปช่วยคนก่อน ที่นี่อยู่ใกล้กับจวนอ๋องตวน ฉีเฟยอวิ๋นคิดว่าจะส่งคนผู้นี้ไปที่จวนอ๋องตวน แต่อ๋องตวนให้คนไปทิ้งไว้ที่ในบ้านข้าง ๆ ฉีเฟยอวิ๋นจึงต้องไปช่วยรักษาคนผู้นั้นที่นั่น
ไม่นานอาอวี่ก็ไปเอากล่องยามาให้ฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นนำชุดป้องกันออกมา แล้วสวมผ้ากันเปื้อน หวาชิงเดินเข้าไปมาและรู้สึกเหมือนกับว่านางกำลังฆ่าหมู
ในกองทัพก็มีเสื้อผ้าเช่นนี้ แต่ไม่มีเช่นนาง และสวมคลุมทั้งตัว
ฉีเฟยอวิ๋นหยิบเข็มฉีดยาออกมา และฉีดยาชาให้ผู้บาดเจ็บ
หลังจากนั้นก็ถามสองสามคำ และหยิบมีดผ่าตัดออกมาและดำเนินการผ่าตัด
สถานที่ค่อนข้างทรุดโทรม แต่การช่วยชีวิตเป็นสิ่งสำคัญ
หวาชิงยืนอยู่ข้าง ๆ และชำเลืองมองฉีเฟยอวิ๋นเป็นครั้งคราว เมื่อเห็นความชำนาญในการใช้มีดของนาง หวาชิงก็มั่นใจมากขึ้นเรื่อย ๆ
ต้องใช้เวลาพอสมควรกว่าการผ่าตัดจะสิ้นสุดลง ฉีเฟยอวิ๋นสูดลมหายใจเข้าแล้วหันกลับไปมองรอบ ๆ และพบว่าผู้คนที่เดินเตร่อยู่บนถนนรอบ ๆ ล้วนแต่ล้อมรอบที่นี่ไว้ ราวกับว่ากำลังดูมายากล และจ้องมองมาที่นาง
สีหน้าของนางดูประหลาดใจและพยักหน้าไปทางผู้คนที่ล้อมรอบ ๆ：“แยกย้ายกันไปเถอะ ผู้บาดเจ็บต้องไปสถานที่พักฟื้น ที่นี่มีคนมากเกินไป จึงออกไปไม่ได้”
ทุกคนกระจัดกระจายกันออกไป และล้วนแต่พูดคุยว่าพระชายาเย่เป็นเทพเซียน สามารถเอาขาที่หักกลับคืนมาได้
เเป็นเสียงซุบซิบของผู้คนในท้องตลาด
ฉีเฟยอวิ๋นกลายเป็นคนที่เลิศล้ำในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วยาม และเป็นเทพเซียนที่รักษาและช่วยชีวิตผู้คนได้
ในเวลานี้คนจากจวนราชครูได้มาถึงแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นจึงอธิบายอย่างชัดเจนว่าให้ส่งคนไปที่จวนราชครู
หลังจากที่คนของจวนราชครูจากไปแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็กลับไปที่จวนอ๋องเย่
เมื่อกลับเข้ามาแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ไปตรวจสอบเลือดที่เก็บมาจากม้า เป็นไปอย่างที่คิดไว้ เลือดมีบางอย่างผิดปกติ
หนานกงเย่รออยู่ด้านนอกรถม้า ฉีเฟยอวิ๋นบอกผลการตรวจสอบกับหนานกงเย่：“ท่านอ๋อง ยืนยันได้แล้วว่ามีบางอย่างผิดปกติ พบพิษที่หายากในเลือดของม้า เป็นพิษที่มาจากหญ้าชนิดหนึ่ง ที่ที่หม่อมฉันอยู่เรียกว่าต้นฝิ่น และมีพิษ หลังจากที่กินเข้าไปแล้ว จะทำให้ประสาทหลอน และทำเรื่องที่ไม่สามารถคาดเดาได้
ท่านอ๋องทรงจำเรื่องต้นฝิ่นที่หม่อมฉันพูดได้หรือไม่เพคะ ยาไอซ์ถูกสกัดมาจากสิ่งนี้”
“ต้าเหลียงของเราไม่มีต้นฝิ่น” หนานกงเย่ค่อนข้างแน่ใจ และเคยเห็นคำอธิบายลักษณะนี้มาก่อน เขาเปรียบเทียบภาพวาดและอักษรของแคว้นต้าเหลียง และพบว่าไม่มีต้นฝิ่นเลย ต่อมาขาให้คนไปหาตำราของแคว้นอื่น ๆ และพบว่ามีที่ปีกใต้
ดอกของมันเรียกว่าดอกฝิ่น
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“มีหรือไม่ไม่สำคัญ ท่านอ๋องทรงคิดว่าใครให้ม้ากินของสิ่งนี้เพคะ？”
“ข้าจะรู้ได้อย่างไร แต่เรื่องนี้ต้องทำการตรวจสอบ ข้าจะออกไปข้างนอกหน่อย” หนานกงเย่หันหลังเดินออกไป เมื่อฉีเฟยอวิ๋นเห็นว่าเขาออกไปแล้ว นางจึงกลับไปดูเด็ก ๆ